ตอนที่ 3

นี่ก็อาทิตย์กว่าๆ แล้วที่ธันได้รู้จักกับเนตร ทุกครั้งที่ธันเข้าเรียนคาบของเนตรธันจะไปก่อนเวลาเสมอ ซึ่งมันก็อยู่มี 2 เหตุผลที่ทำให้คนขี้เกียจตื่นเช้าต้องลากสังขารตัวเองมาก่อนเวลาตลอด นั้นก็คือ 1 กลัว 2 อยากเจอกับเนตรเร็วๆ เพราะตั้งแต่วันที่เขาไปส่งเนตร ธันก็ยังไม่ได้คุยกับเนตรอีกเลย ในที่สุดวันที่ธันรอคอยก็มาถึง บ่ายนี้เขามีเรียนของเนตร และวันนี้ธันก็ตั้งใจจะขอไลน์เธอให้ได้!

“ยิ้มอะไรของมึง” อันขมวดคิ้วก่อนจะถามเพื่อนสนิท ธันยักคิ้วพร้อมส่งใบหน้ากวนๆ ให้อัน

“คาบต่อไปเรียนของอาจารย์เนตร”

“ไหนมึงบอกอาจารย์มีลูกแล้ว กูนึกว่าตัดใจไปละ”

“มีลูกแต่ไม่มีแฟน กูก็มีสิทธิ์ปะ”

“มีความมุ่งมั่น แต่อาจารย์เขาจะโอหรอวะ เคยมีแฟนเป็นผู้ชายถึงขั้นมีลูกด้วยกัน เขาจะชอบผู้หญิงได้จริงๆ หรอวะ” พอคิดๆ ไปแล้วมันก็จริง ขนาดอาจารย์เซนทั้งหล่อ หุ่นดี เป็นถึงอาจารย์ด้วยกัน เนตรยังไม่สนใจเลย นับประสาอะไรกับธัน เด็กปี 3 ที่เจอกันครั้งแรกก็เข้าเรียนสายเลย ธันถอนหายใจเล็กๆ เห้อ...แต่ช่างเถอะ ไม่ลองไม่รู้ก็ไม่รู้

“ก็ต้องลอง ช่วยคิดหน่อยดิจะขอไลน์อาจารย์ยังไง”

“ก็ขอธรรมดา อาจารย์คะขอไลน์หน่อยเผื่อจะถามเรื่องเรียนนู้นนี่ คนเป็นอาจารย์อ่ะมึง ต้องให้อยู่แล้ว” ธันพยักหน้าให้อันเพื่อเป็นการบอกว่าความคิดนี้ใช้ได้

หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่ก็แยกกันเหมือนเดิม เพราะวันนี้ทั้งคู่มีเรียนวิชาภาษาอังกฤษอีก 2 ชั่วโมง ธันเดินเข้าห้องเรียนก่อนเวลาเรียนเหมือนทุกครั้งเพื่อรอเจอหน้าอาจารย์เนตร คนที่เขาเพ้อคิดถึงบ่อยๆ ในช่วงนี้ ไม่นานนักทั้งห้องก็เต็มไปด้วยนักศึกษา รวมถึงเนตรที่ตอนนี้กำลังจัดการแมคบุ๊คเครื่องเก่ง

เสียงหวานกำลังอธิบายให้นักศึกษาฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ เวลาปกติเธอก็ดูเนียบอยู่แล้ว พอได้มาสวมบทอาจารย์ เนตรก็ไม่ได้ทำหน้าที่ขาดตกบกพร่องเลย เนตรก้มมองนาฬิกาเวลาตอนนี้ก็เกือบจะหมดคาบแล้ว เธอยิ้มให้นักศึกษากว่า 30 คนในห้อง ก่อนจะบอกให้นักศึกษาเอางานมาส่งแล้วเลิกเรียนได้

“นักศึกษาคะ ก่อนออกจากห้องอย่าลืมส่งรายงานที่อาจารย์ให้ทำเมื่อคาบก่อนด้วยนะคะ” เนตรบอกนักศึกษาก่อนจะก้มลงเก็บของใส่กระเป๋า นักศึกษาต่างก็เรียงแถวส่งรายงานที่โต๊ะเนตรและทยอยออกจากห้องเรียนไป จนตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่เนตรกับธัน ฉิบหายอีกแล้ว ลืมรายงานอาจารย์ได้ไงวะ

ธันนั่งนิ่งอยู่กับที่เขากำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากเนตรเพราะเนตรน่ะเวลาดุ เธอจะน่ากลัวมากๆ ไม่ใช่คำพูดแต่เป็นองค์ประกอบหลายๆ อย่างของเธอทำให้นักศึกษาหลายคนไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยด้วย เนตรเช็ครายงานที่นักศึกษาส่งมาเธอนับจำนวนรายงานอยู่หลายครั้ง ก่อนจะพบว่ารายงานขาดไปหนึ่งเล่ม เนตรขมวดคิ้วพร้อมกับหันไปมองเด็กเจ้าปัญหาอย่างธันที่กำลังส่งยิ้มแห้งๆ มาให้เธอ อีกแล้วนะเด็กคนนี้ นี่จะไม่ใส่ใจอะไรเลยใช่มั้ย

“นักศึกษาคะ รายงานอาจารย์ล่ะคะ” เนตรถามธันแบบนั้น แต่เธอก็พอจะรู้อยู่แล้วแหละว่าธันไม่น่าจะมีรายงานมาส่งเธอ

“ล...ลืมค่ะอาจารย์”

“ลืมแปลว่าไม่ใส่ใจนะคะนักศึกษา” เนตรรู้สึกว่าจะต้องอบรมไอ้เด็กเจ้าปัญหานี่อีกรอบแล้วล่ะ เธอก็ไม่ได้อยากหักคะแนนนักศึกษาหรอกเพราะลำพังคะแนนช่วยก็มีแค่งานเล็กๆ แบบนี้แหละ ถึงมันไม่ได้มากมายอะไรแต่มันก็ส่งผลต่อเกรดเหมือนกันแค่คะแนนเดียวก็เปลี่ยนเกรดได้แล้ว อีกอย่างเด็กทุกคนก็อยากได้เกรดดีๆ กันทั้งนั้น แต่ก็น่าแปลกใจที่บ้างคนไม่ชอบส่งงานเลย

“คือ...ธันขอส่งคาบหน้าได้มั้ยคะ”

“อาจารย์จะรู้ได้ยังไงคะว่านักศึกษาทำแล้วจริงๆ ไม่ใช่จะกลับไปทำแล้วมาส่งอาจารย์อีกคาบ แบบนั้นเพื่อนๆ ก็เสียเปรียบสิคะ” ธันก้มหน้าหลบสายตาคมเฉียบของเนตร

“อาจารย์มีสอนต่อมั้ยคะ”

“ไม่มีแล้วค่ะ”

“งั้นธันจะรีบกลับไปเอารายงานที่ห้อง แล้วไปส่งที่บ้านอาจารย์ดีมั้ยคะ แบบนี้ธันคงไม่มีเวลาไปทำรายงานใหม่” จริงๆ มันไม่ใช่แผนของธันด้วยซ้ำ ก็เขาลืมมันจริงๆ แต่ในเมื่อตอนนี้มันเป็นโอกาสก็ต้องคว้ามันไว้สิ เนตรยืนคิดอยู่ชั่วครู่ ก็พยักหน้ารับ เธอไม่อยากให้นักศึกษาโดนหักคะแนน คะแนนมันก็เยอะอยู่ อีกอย่างถ้าให้ธันส่งคาบต่อไป ก็ดูจะเอาเปรียบเด็กคนอื่นอีก แบบนี้ก็โอเคแล้วแหละ เพราะยังไงธันก็รู้จักบ้านเธอแล้ว

“ขอบคุณมากนะคะอาจารย์ เดี๋ยวธันจะรีบกลับไปเอารายงานเลย” ธันยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะรีบลุกขึ้นเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเป้

“ไม่ต้องขับรถเร็วนะคะ มันอันตราย อาจารย์ขอตัวก่อนนะคะ”

เนตรพูดจบก็รีบเดินออกจากห้องไป ธันมองเนตรเดินลับไปก่อน คนตัวสูงหยิบเป้ขึ้นมาสะพายก่อนจะรีบเดินไปที่ลานจอดรถ ธันก้าวขาขึ้นบิ๊กไบค์คันโปรด หมวกกันน็อคถูกหยิบขึ้นมาสวม ตอนนี้เขาต้องรับแล้วละเพราะดูท่าฟ้าจะครึ่มๆ

ธันใช้เวลาประมาณ 15 นาที ในการกลับไปเอารายงานที่คอนโด คนตัวสูงหันขึ้นไปมองท้องฟ้าที่ดูท่าจะไม่เป็นใจในการขับรถเท่าไหร่ ก็รีบขึ้นรถขับตรงไปบ้านเนตรทันที ฟ้าเริ่มมืดตั้งแต่ที่เขาขี่รถออกจากมหาลัย แต่ก็ยังไม่ตก คนตัวสูงตัดสินใจแวะซื้อขนมเข้าไปฝากแก้วตาเพราะดูเด็กน้อยจะชอบเขาอยู่เหมือนกันไปหาทั้งทีต้องทำคะแนนสักหน่อย

พอคิดว่ามันจะไม่ต้องฝนชุดใหญ่ก็พร้อมใจกันเทลงมา จนธันต้องรีบขับหนีฝน ยังโชคดีที่เขาก็กังวลเรื่องฝนเหมือนกันเลยเลือกกระเป๋าเป้กันน้ำมาใช้และใส่ชุดที่มิดชิดพอสมควร คนตัวสูงขี่รถเข้าไปจอดชิดๆ ถนนหน้าบ้านเนตรก่อนจะลงไปกดกริ่ง แล้วยืนรอคนข้างในให้ออกมาเปิดประตูให้ เปียกจนได้

เมื่อได้ยินเสียงคนกดกริ่งหน้าบ้านเนตรก็รีบออกมาชะโงกดู ก็พบกับเด็กเจ้าปัญหายืนตากฝนอยู่หน้าบ้าน เนตรรีบไปหาร่มก่อนจะบอกให้แก้วตารออยู่หน้าทีวี ร่างบางรีบวิ่งฝ่าสายฝนออกไปรับธัน เธอก็ไม่คิดว่าฝนจะตกขนาดนี้แล้วเจ้าเด็กคนนี้ก็ยังจะมาอีก

“เข้ามาก่อน ฝนตกขนาดนี้กลับไม่ได้หรอก” เนตรแบ่งร่มให้คนตัวสูงเข้าแต่เธอต้องยกแขนสูงขึ้นเพราะเขาตัวสูงมาก ธันเลยอาสาถือร่มให้ ทั้งคู่เบียดกันอยู่ในร่มคันเล็ก เนตรรีบเปิดประตูก่อนจะดึงแขนธันให้เข้ามาในบ้าน ทันทีที่เด็กน้อยเห็นคุณแม่เธอก็รีบวิ่งมาหาเนตรทันที

“คุณแม่คะฝนตกแรงมากเลย” เด็กน้อยวิ่งมาบอกผู้เป็นแม่ด้วยความตื่นเต้น

“พี่ธัน หนูคิดถึงพี่ธันที่สุดเลย” เด็กน้อยผละออกจากคนเป็นแม่ ก่อนจะวิ่งไปหาธัน คนตัวสูงดันตัวแก้วตาไว้ก่อนเพราะเขาตัวเปียกมาก เดี๋ยวเด็กน้อยจะไม่สบายเอา เด็กน้อยทำหน้าเศร้าๆ

“ตัวพี่เปียก กอดไม่ได้นะคะเดี๋ยวหนูไม่สบาย” ธันเปิดกระเป๋าเป้ก่อนจะหยิบขนมที่เขาตั้งใจซื้อออกมาให้เด็กน้อย “ขนมค่ะ พี่ซื้อมาฝาก”

เด็กน้อยยิ้มดีใจก่อนจะไหว้แล้วรับขนมจากธัน แก้วตารีบวิ่งไปนั่งประหน้าทีวีเพราะการ์ตูนที่รอกำลังจะฉาย เนตรส่ายหัวนิดๆ ให้ลูกสาว

“ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ”

“พอดีผ่านน่ะค่ะ เขาบอกว่าร้านนี้อร่อยเลยซื้อมาฝาก”

“เปลี่ยนชุดก่อนนะคะ อยู่แบบนี้ไม่สบายแน่ ใกล้งานกีฬาแล้วด้วย เดี๋ยวอาจารย์ไปหยิบชุดมาให้นะ” พูดจบเนตรก็เดินหายขึ้นชั้นบนไป ธันยืนตัวสั่นอยู่หน้าประตู แต่ยังไงเขาก็อยากให้ฝนตกถึงพรุ่งนี้เช้าเลยแหละ เผื่อเนตรจะให้ค้างด้วยอ่ะนะ

เนตรเดินลงมาพร้อมชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ก่อนจะยื่นให้คนที่ตัวเปียกโชกเหมือนลูกหมาตกน้ำ ไปเปลี่ยน แต่ก็ยังโชคดีที่ธันใส่ชุดหนังสำหรับการขี่บิ๊กไบค์ทับมา ตัวข้างในเลยไม่ได้เปียกมาก ไม่งั้นพรุ่งนี้ไม่สบายแน่ๆ อีกอย่างเขาต้องไปซ้อมบาสด้วย

ธันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทีเขินๆ ก็นี่มันเป็นบ้านของเนตร คนที่เขาแอบชอบแถมยังเป็นอาจารย์ของเขาอีกด้วย ถึงอยากจะอยู่ด้วยแต่ก็ไม่ชินอยู่ดีนั้นแหละ เนตรมองเด็กตัวสูงที่ยืนยิ้มให้เธออยู่ ร่างบางเดินตรงไปหาเขาก่อนจะยื่นมือขอชุดที่เปียกของเขาเพื่อจะเอาไปปั่นแห้งให้ ตอนแรกธันก็ลังเลเพราะเขาก็เกรงใจเนตรมากเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ต้องแพ้ให้กับสายตาดุๆ ของเธอ “นั่งดูทีวีไปก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวอาจารย์ขอตัวไปทำอาหารก่อน”

ธันเดินเข้าไปหาแก้วตาที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ คนตัวสูงนั่งลงข้างๆ แก้วตา เด็กน้อยหันมายิ้มให้คนมาใหม่ก่อนจะปีนขึ้นมานั่งตักเขา ธันยิ้มอบอุ่นให้เด็กหญิงตัวน้อย ตอนนี้มีความถามมากมายที่อยากจะถามออกไป เขาคิดิยู่สักครู่ใหญ่เพราะไม่รู้ว่ามันจะกระทบอะไรกับเด็กน้อยรึเปล่า “แก้วตาคะ พี่ธันถามอะไรหน่อยได้มั้ย”

“ถามอะไรหรอคะ พี่ธันถามเยอะๆ ก็ได้ แก้วตาชอบให้พี่ธันถาม”

“คือ...คุณแม่ของแก้วตามีแฟนมั้ยคะ แบบว่า...”

“อ่อ...คุณพ่อหรอคะ คุณพ่อไปมีคุณแม่ใหม่แล้วค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ แก้วตาอยู่กับคุณแม่ดีกว่า” เด็กน้อยช่างพูดยิ้มสดใสให้ธัน เธอดูไม่มีท่าทีว่าจะเสียใจอะไรเลยนั้นคงเป็นคำตอบของคำถามที่ว่าเนตรเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวแล้วเด็กจะขาดความอบอุ่นรึเปล่า

ชีวิตคู่ที่ล้มเหลวไม่ได้แปลว่ามันจะล้มเหลวไปหมด ความรักและความเข้าใจคงเป็นอะไรที่เราควรใช้ให้มากๆ ในตอนนี้ตัวธันเองก็ไม่คิดหรอกว่าจะจีบเนตรยังไง จะติดรึเปล่า เธอจะปฏิเสธรึเปล่า เขารู้แค่ว่าตอนนี้อยากจะดูแลคนคนนี้กับตัวตาให้ดีที่สุด แค่นั้นเอง...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***