เขาเป็นใคร

เริ่มต้นมาด้วยว่า ....

่

ยัยปุ้มคือเด็กสาววัย 18 ปี ที่กำลังจะเรียนจบชั้นม.6 ณ โรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง ทุกเย็นเมื่อเลิกเรียนเธอมักจะเดินกลับบ้าน และในระยะทางที่ผ่านบ้าน เหตุการณ์วุ่นวายต่างๆก็ได้เริ่มต้นขึ้น

.... อื้ด อื้ดดด (เสียงจักรยานที่ปั่นผ่าน) เป็นการสบตาระหว่างยัยปุ้มและชายคนหนึ่งสวมเสื้อช่างกล ทั้งสองมองตากันเพียงแวบเดียวก็เกิดฉงนใจว่าทำไมต้องมองหน้ากันทั้งที่เพิ่งจะเคยพบหน้าและไม่เคยรู้จักกัน แค่เพียงปั่นจักรยานผ่านมาเท่านั้นเอง ...

ยัยปุ้ม : อะไรกัน จะมองหน้าทำไมรึว่าเรามีอะไรติดที่หน้ารึหัวรึป่าว ทำไมต้องมอง เราก็เดินบนทางเท้าด้วย ....

ก้อง(ช่างกล) : อะไรของเขาจะมองเราทำไม รึเราปั่นเร็วจนเขาตกใจกันนะ ... เด็กคนนี้นี่ หน้าคุ้นๆเหมือนเห็นที่ไหนมาก่อน

พ่อยัยปุ้ม : อะไรกันทำไมเดินกลับมา ทำไมไม่นั่งรถประจำทางมา ...

ยัยปุ้ม : รอนานเลยเดินกลับมาจะดีกว่าค่ะ แบบนี้สบายใจเราอยากจะเดินกลับทางไหนเปลี่ยนเส้นทางกลับทางไหนก็ได้สบายใจเราเองดีค่ะ

แม่ยัยปุ้ม : พรุ่งนี้สอบแล้วนิ อ่านหนังสือบ้างรึป่าวปุ้ม หนูต้องเลือกมหาลัยแล้วนะลูก อย่าให้ช้ากว่าเพื่อนๆเรานะลูก

ยัยปุ้ม : ค่ะหนูรู้แล้ว เดี๋ยวหนูกินข้าวเสร็จขอนอนเลยนะคะ พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นแต่เช้าเข้าห้องสอบน่ะค่ะ ....

.'..........................................เช้าวันต่อมา ..

เปรี้ยว(เพื่อนยัยปุ้ม): เดี๋ยวสอบเสร็จเราไปกินข้าวเที่ยงกันนะปุ้ม วันนี้มีทีเด็ดด้วยล่ะ

ยัยปุ้ม: ได้สิ เดี๋ยวเรามานะขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย..

.... อุ้ยน้องคะ เดินระวังด้วยนะของร่วงหมดแล้วเดี๋ยวพี่เก็บช่วยนะ .. ครับ (เสียงรุ่นน้องตอบกลับมา) พี่ไปส่งห้องพละกับผมก็ได้ครับ .. (ยัยปุ้มตอบกลับว่า)ได้สิพอดีพี่กำลังจะไปทางนั้นพอดีเดี๋ยวพี่ช่วย .... กรี๊งงง(เสียงมือถือดังขึ้น) ฮัลโหลครับพี่ก้อง พอดีโต้งลืมหนังสือที่บ้านแวะเอามาให้โต้งที่โรงเรียนช่วงพักเที่ยงหน่อยนะครับพี่ .... อ้อ ถึงแล้วครับพี่ปุ้ม ขอบคุณนะครับ ... (ปุ้มตอบว่า) จ้าไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ ....

.............เหตุการณ์ผ่านไปช่วงพักเที่ยง

โต้ง: พี่ปุ้มครับทางนี้ครับ .. ผมเอาขนมมาฝากพี่ ขอบคุณที่พี่ช่วยผมถือหนังสือเมื่อเช้า ส่วนนี่ก็พี่ชายผมชื่อ ก้อง และนี่ก็เป็นรุ่นพี่ผมที่ชมรมนักข่าว ชื่อพี่ปุ้มครับ ..

ก้อง: ครับยินดีที่รู้จักนะครับ .. ยังไงก็ฝากดูน้องผมด้วยนะครับ นี่ก็ลูกพี่ลูกน้องกัน น้องเขาขี้ลืม ถ้ายังไงก็เตือนๆน้องมันด้วยล่ะกันครับถ้าลืมทำงานชมรมรึอะไรก็ตามครับ ..😊(ยิ้ม)

ยัยปุ้ม: เอ๋... ทำไมหน้าคุ้นจังเลยน๊าา เหมือนๆเคยเห็นที่ไหนมาก่อน .. เดี๋ยวๆนะ อิตานั่นที่ชอบมองหน้าเราตอนปั่นจักรยานแถวบ้านนี่นาาาา ขี้เก๊กชะมัดเลย คนอะไรหน้านี่บูดยังกะกินรังผึ้งตลอด

.......... สถานการณ์ผ่านไปวันที่2

ยัยปุ้ม: โต้งเป็นไง วันนี้มีงานสัมภาษณ์รุ่นพี่ที่แนะแนวใช่มั้ย โอเคดีมั้ย .. (โต้ง)ดีครับ เอ่อ พี่ปุ้มครับ พอดีว่าาา....ว่ามีคนฝากโต้งมาขอบคุณที่คอยดูแลเรื่องงานในชมรมให้โต้งน่ะครับและพี่เขาก็ขอเบอร์ของพี่ด้วยน่ะครับ เผื่อว่ามีอะไรจะได้บอกกันน่ะครับ ... ปุ้ม : อ้อ ได้สิ เผื่อว่าโต้งลืมงานที่ห้องจะได้ตามทันเนอะ😉😉😉😉

*ตรึ๊งงง .. (เสียงข้อความ*) หลังจากนั้น 1 วันก็มีข้อความในมือถือของปุ้มส่งมาว่า .. ยิ้มหน่อยสิ อย่าหน้าบูดนักนะ เดินก็ทำหน้าตาเบิกบานเข้า รึว่าเหนื่อย??

ยัยปุ้ม: เอ๋... ทำไมถึงเห็นเรานะเมื่อวานเราไม่เจอเขานี่นาาาา รึว่าเขาแค่อำเรานะ ...(ยิ้ม) เห็นหน้าตาขี้เก๊กๆแบบนี้ก็มีมุขแบบนี้กะเขานะ 5555+ ....ทำไมยิ่งนับวันถึงเหมือนว่าเคยรู้จักกันมานานมากนะ(ยัยปุ้มพรางคิดในใจ)

ผ่านไป 1 อาทิตย์ ... ทุกๆ วันเวลาเดินกลับบ้านก็จะเป็นช่วงที่ก้องเลิกงาน ก็จะปั่นจักรยานกลับบ้านเช่นกัน จึงเป็นเหตุให้ทั้งสองเริ่มสนิทสนมกันบ้างจากการทักทายตามมารยาทในการพบเจอ เรื่องราวผ่านไปจึงกลายเป็นก้าวที่สอง ในครั้งที่ชมรมนักข่าวของเธอให้เสนอบทความด้วยการเสนอเป็นรูปเล่ม จากการสัมภาษณ์รุ่นพี่ศิษย์เก่าในประสบการณ์เรียนต่อชั้นมหาวิทยาลัย จึงจำเป็นต้องไปร้านอินเตอร์เน็ตเพื่อเช่าเครื่องคอมฯ ในการพิมพ์รายงานในสมัยนั้น ... แต่โชคชะตาก็เล่นตลกเมื่อเวลา1ทุ่มที่บ้านของเธอโทรมาบอกเธอว่า จะต้องไปเยี่ยมญาติๆ ฉะนั้นให้เธอนั่งรถประจำทางกลับบ้านเอง แต่ในเวลานั้นไม่มีรถประจำทางผ่านทางนั้นแล้ว ทันใดนั้นเธอจึงตัดสินใจ กดโทรกลับในเบอร์ของก้องด้วยการชั่งใจ ...

ก้อง:ครับ.... ก้องพูดอยู่ครับ มีอะไรรึป่าวเนี่ยะโทรมาซะค่ำ ...

ยัยปุ้ม: เอ่อค่ะ ..พี่ก้อง ตอนนี้ปุ้มแย่แล้วคะ พอดีที่บ้านติดธุระเลยมารับปุ้มไม่ได้แล้วก็แถวนี้ไม่มีรถประจำทางด้วยค่ะ เวลานี้เขาไม่ผ่านทางนี้แล้วค่ะ ..ปุ้มเลยโทรมารบกวนพี่ก้อง ถ้าพี่ก้องไม่ว่าอะไรขากลับจากโลตัส ปุ้มขอติดรถพี่ก้องกลับบ้านด้วยคนนะคะ ...

ก้อง: ไม่ว่าครับ .. งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ น้องปุ้มกินข้าวยัง ขากลับเราแวะหาอะไรกินก่อนกลับมั้ย เมื่อช่วงเย็นพี่โทรหาก็บอกว่า ยังไม่กินข้าว ...ตอนนี้ก็ค่ำแล้วจะได้ไม่เสียเวลาอ่านหนังสือกลับบ้านไปจะได้อาบน้ำแล้วอ่านหนังสือเลย....

ยัยปุ้ม : งั้นปุ้มจะรอที่ร้านนะคะ พี่ก้องขับรถดีๆนะ

...ก้อง: ยิ้มมม .. น้องปุ้มรอพี่นานมั้ย ป่ะเราไปกินข้าวกัน ...

ยัยปุ้ม: พี่ก้องแวะ 7-11 ให้ปุ้มก็พอค่ะ เดี๋ยวปุ้มกินนมก็พอค่ะจะได้ไม่เสียเวลาพี่ก้อง ..(ก้อง)ยิ้มม.. เอาที่น้องปุ้มสบายใจนะ พี่ยังไงก็ได้ .. ค่ะ งั้นรอปุ้มเข้า7-11แปบนึงนะคะ (ปุ้มตอบ)... พี่ก้องๆเป็นญาติกับน้องโต้งหรอคะ แล้วทำไมถึงเพิ่งจะเคยเห็นหน้า ตอนแรกปุ้มนึกว่า พี่เป็นลูกจ้างของที่ร้านน้องโต้ง ..แล้วพี่อยู่ที่ไหนมาก่อนคะ ..(ก้อง) บ้านพี่น่ะอยู่ที่อยุธยา ... พี่แค่มาฝึกงานที่นี่เฉยๆแล้วอีก3เดือนก็กลับแล้ว พี่มาได้จะ2ปีแล้วนะ..(ปุ้ม)อ้อ หรอ แล้วทำไมรู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าพี่มาจากที่ไหนนะ!!! พี่รู้มั้ยว่า ทีแรกเห็นหน้าแล้วไม่ถูกโฉลก เพราะพี่ขี้เก๊ก 555+ อย่าว่ากันนะนั่นเพราะไม่รู้จักเลยนึกว่าเป็นแบบนั้น (ก้อง)แล้วตอนนี้รู้จักแล้ว พี่เป็นแบบนั้นรึป่าวครับ .. (ปุ้ม) เอิ่มม. พี่ก้องถึงบ้านแล้วค่ะ ให้ปุ้มลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ ขอบคุณพี่ก้องมากๆนะคะที่มาส่ง ไว้คราวหน้าจะให้ช็อคโกแลตฝากน้องโต้งไปนะคะ 😊😊 ฝันดีจ้า

...และแล้วก็เป็นความสนิทที่แอบแฝงไปด้วยความรักที่เริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิดๆ จนบางครั้งทั้งคู่กลับฉงนในความรู้สึกว่า ทำไมจึงเกิดขึ้นได้เพียงในเวลาไม่นาน!!!!!!

....'..............................................ติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***