เสน่ห์ร้ายคุณชายสายลับ 5

ขอเวลาอยู่แบบนี้อีกสักพัก อย่าพึ่งมีอะไรมาขัดก็แล้วกันนะ (ผมแอบขอพรในใจ) ขณะที่อีกคน...กำลังนั่งจ้องหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มอยู่นั่น (มีอะไรติด..) สิงโตยื่นมือมาสัมผัสที่ปากผมและลูบเบาๆ ตอนแรก..ก็ตกใจนึกว่าเค้าจะทะเล่อทะล่าจูบโชว์คนในร้าน

     " เห้ยคุณ! จะทำบ้าอะไรเนี่ย เห็นมั้ยคนเต็มร้านเลย "

     " คุณนี่.. นอกจากจะดื้อแล้ว ยังขี้โวยวายอีกนะ อยู่เฉยๆเถอะน่า..(พูดไปเช็ดไป)..โตแล้ว ยังกินเลอะเทอะเหมือนเด็ก ^_^ "

   " ขำอะไรเล่า ชี่.. "

      อ้อ..ป่าวหรอก, ผมมัวแต่อร่อยกับแกล้ม (กุ้งเต้น, กุ้งเผา, หมึกย่าง, หมูมะนาว, ไส้อ่อน…, สาบาน ว่านั่งแค่สองคน) จนเลอะเทอะไปหมด เลอะยันผมเลยแหละ นี่ขนาดไม่ค่อยได้ตักเอง โดนประเคนเข้าปากตลอด จะว่าไป...ก็เขินความโก๊ะของตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย 

(ไอ้บ้าสิงโตก็ชอบทำให้เขินแบบนี้อยู่เรื่อย รู้ทั้งรู้ว่าเวลาเขิน..มันจะแดงไปหมดทั้งหน้า เนี่ยคนมองกันทั้งร้านเลย #^3^#)

;

     หลังจากอิ่มท้อง เรามานั่งเล่นชิวล์ๆต่อที่ศาลาไม้ไผ่นอกร้าน ถึงแม้ว่า..(ยุงเยอะเกินไปมั้ย) จะนั่งไปตบไป 

เออ..เพลินดีเหมือนกัน (´ヮ`)55.. 

แต่บรรยากาศตอนนั้น กับการที่ได้มีโอกาสปรับทุกข์กันสองคน มันทำให้ผมลืมความหงุดหงิดไปเลยชั่วขณะ

     " คริส.. ผมขอโทษคุณอีกครั้งนะ ที่ทำให้ต้องมาลำบากแบบนี้, ผมสัญญา...ว่าเรื่องทุกอย่างจะต้องสิ้นสุด ในอีกไม่ช้า "

     สิงโตเคยบอกผม ว่ารู้มาตลอดเรื่องที่พ่อเป็น...มาเฟีย, แต่ไม่อยากจะเข้าไปยุ่ง เพราะคิดว่าแค่นี้ก็รู้สึกเนรคุณมากแล้ว เค้าจึงเลือกที่จะอยู่แบบเฉยๆแต่เดินคนละฝั่ง ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ใครอยู่มัน 

     แต่สุดท้าย..,เมื่อพ่อของเค้าไม่ยอมเลิกล้มความตั้งใจ พยายามทำทุกวิถีทางที่จะ

ให้สิงโตกลับไปเป็นทายาทให้ได้ เค้าจึงต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง เพื่อให้ทุกสิ่งมันสิ้นสุดลงเสียที

     " เลิกโทษตัวเองได้แร้ว.. ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่ความผิดคุณ, คุณ...เลือกเกิดไม่ได้สักหน่อย (โอบเอวอ้อนๆ..มืออีกข้างลูบปลอบเบาๆ)"

     " (สายตาซึ้งตอบกลับ พร้อมกับหน้าที่ค่อยๆยื่น) ทำไมคุณดีกับผมจัง...ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ…(Kiss..) "

~  ครืดๆ… 

" ST ทราบแล้วเปลี่ยน.."

" ทราบ ! เปลี่ยน.."

(Singto; สงสัยวันหลัง ผมคงต้องทิ้งไอ้เจ้านี่ไว้ที่ห้องบ้างแล้วล่ะ ขัดจังหวะชะมัด หึ่ม!..)

     /  Singto;  สายตาอ้อนของคริสที่ส่งมา ขณะที่เค้าอยู่บนอกผมในตอนนี้… ทำให้ผมอยากพลิกตัวแล้วจับฟัดซ้ำอีกรอบ (คนอะไร?..น่ารักเก่งชะมัด) ถึงแม้ว่าตอนนี้ ผมจะต้องระวังมากขึ้น และหลบให้พ้นจากสายตาของคุณพ่อ แต่ด้วยภาระหน้าที่..ทุกสิ่งอย่างจึงต้องดำเนินต่อไป  /

     " ว่าไงครับ ฮึ, มีอะไร.. (ลูบหัวเบาๆ) "

     " สิงโต คุณ.. ไม่ไปไม่ได้เหรอ? (ปากจู๋) "

     " ไม่ได้หรอกครับ, มันเป็นหน้าที่ คุณเข้าใจผมนะ..คนดี (ฟืดดด..) "

     " หึ!.. ไม่เข้าใจ "

     " หือ..มาอารมณ์ไหนครับเนี่ย งอแงเหรอ? (บีบจมูก) "

     " อื้อ.., ให้ผมไปด้วยนะ สัญญา...ว่าจะอยู่เฉยๆ ไม่กวนไม่ดื้อ "

     " เชื่อได้มั้ยเนี่ย.., คริสครับ คุณอยู่ที่นี่แหละดีแล้ว อย่าให้ผมต้องเป็นห่วงคุณไปมากกว่านี้เลย ผมสัญญา..ว่าจะรีบกลับมา นะ อย่างอแงนะครับ "

     สิงโตลูบหัวพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน (ฮือ..อ่อนใจ แต่ไม่อยากใจอ่อน) ผมได้แต่มองกลับหน้านิ่ง เพราะว่าแพ้อะไรที่เป็นแบบนี้ทุกที เสน่ห์จากสายตาของเค้า..มันร้ายเกินใจผมจะต้านทานไหว (คนอะไร...บางทีก็เหมือนพ่อมด มีมนต์สะกดตลอดเวลา) 

สามวันผ่านไป….

     ตอนนี้..ผมต้องแง่วอยูที่นี่คนเดียว รอสิงโตไปทำงานกลับมา เฮ้อ...เบื่อจัง (เอ…) รึจะหาอะไรทำดีน้า.. อ้อ! นึกออกแล้ว, สิงโตไม่อยู่ให้กวน งั้นผมไปป่วนลูกน้องเค้าแทนก็ได้ ดีกว่าอยู่เฉยๆไง..มันเบื่อ

     แล้วอีกอย่างนะ ถ้าผมหัดไอ้เจ้านี่จนเก่ง ต่อไปสิงโตก็ไม่ต้องเป็นห่วงมาก และผมอาจสามารถช่วยเค้าทำงานได้ (รอให้เป็นก่อนดีมั้ย..ค่อยคิด) แฮ่..จริงด้วย, แต่ว่าเรื่องนี้..สิงโตยังไม่รู้นะ (ห้ามฟ้อง) 

     ถ้ารู้ผมคงหมดสิทธิ์ที่จะได้ทำ เพราะเคยบอกไปหลายครั้ง อีกทั้งอ้อนวอนไปตั้งหลายทีแต่เค้าไม่เคยเปิดโอกาส ได้แต่เขกกะโหลกแล้วบอก (อย่าแม้แต่จะคิด..) เข้าใจแหละว่าเป็นห่วง แต่ผมก็เป็นห่วงเค้าเหมือนกันไง ไหนๆก็ไม่อยู่..เรียนรู้ไว้คงไม่เสียหายเนอะ (คิ..คิ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***