ย้อนเวลา

หลังจากเหตุการณ์​ที่เกิดขึ้น....เเน่นอนว่าคาเงยามะโดนรถชน

ทั้งๆที่ฮินาตะไปตรวจสอบรถเเถวนั้นเเล้วเเท้ๆ เเละตอนนี้คาเงยามะได้ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล​เเล้ว

คาเงยามะเข้าห้องฉุกเฉิน​ไปได้นานพอสมควรเเล้วเเต่คุณ​หมอยังไม่พาเขาออกมาเลย

ในสถานการณ์​นี้เอง ครอบครัวของคาเงยามะได้รีบมาที่โรงพยาบาล​พร้อมได้รับรู้ถึงสถานการณ์​เเล้วด้วย

ฮินาตะที่มารอก่อนหน้านานเเล้วนั้น ไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปคุยกับพ่อเเม่ของคาเงยามะ นั้นก็เพราะว่่าทั้งหมด เป็นความผิดของเขาที่ให้คาเงยามะไปเก็บดอกไม้บ้าๆนั่นกลางถนน

.......

.......

.......

.......

ผ่านมาหลายชั่วโมง ครอบครัวของคาเงยามะได้กลับไปก่อนเพราะจะไปรับญาติๆ จึงทำให้ฮินาตะอยู่คนเดียว

ตอนนี้คาเงยามะ​ได้ออกจากห้องฉุกเฉิน​เเล้ว นางพยาบาลได้เข็นเตียงคาเงยามะ​ไปที่ห้องพักคนไข้พิเศษ​

"บ้านคาเงยามะเนี่ยรวยจังเเหะ..." เสียงอุทานเบาๆจากฮินาตะ

เเละฮินาตะได้ไปที่ห้องพักคนไข้เพื่อไปดูอาการของคาเงยามะ

' เเอ๊ด.. ' เสียงเปิดประตูได้ดังขึ้น...

"ข-ขอโทษ​ครับ คุณหมอ พอดีผมเเค่-" ฮินาตะได้เปิดประตูเบ้ามาในห้องเเต่กลับเหมือนมีคุณหมอมานั่งรอเขาซะงั้น

" ไม่เป็นไรๆ คุณ​คือเพื่อนของคนไข้คนนี้ใช่ไหมล่ะ?"

คุณ​หมอที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ได้ถามฮินาตะ

"อ๋อ... ใช่ครับ"

"งั้นคุณนั่งก่อนตรงนั้นมีเก้าอี้อีกตัวนะ เเละผมกำลังรอคุณ​อยู่พอดีเลย"

พอเจ้าตัวหยิบเก้าอี้มานั่ง เเละคุณ​หมอก็พูดว่า..

"คุณคงเป็นเพื่อนสนิทเขาสินะ.... อา...คนไข้คาเงยามะจะมีชีวิตได้อีกไม่นาน"

"...."

.......

.......

.......

.......

"เเค่ก-เเค่ก!!!!!" เขาสะดุ้งตื่นเเละได้ไอเสียงดังไปทั่วห้อง

คนๆนี้คือ คาเงยามะ นั้นเอง

" ห้ะ??? อยู่ที่ไหนวะเนี่ย?" เขามองไปรอบๆห้องพร้อมท่าทีเเปลกใจ

" นี้มันห้องเรา.... เเต่ทำไมร่างกายมันเล็กอย่างงี้ว่ะ?!!

คาเงยามะ​กระโกนเสียงดังมากเเละตกใจมาก..

" โทบิโอะ​ ทำอะไรอยู่ลูก? เสียงดังจัง" เสียงที่คุ้นเคยจากเเม่ของเขา

" อ-อ่อ! ป่าวครับ ผมเเค่นอนตกเตียงเฉยๆ"

ตอนนี้คาเงยามะทำตัวไม่ถูกเเล้ว เขามองไปที่ปฎิทิน​จึงได้รู้ว่านี้ไม่ใช่ปีที่้เขาอยู่...

เเต่มันเป็นหลายปีก่อน พอนับถ่อย​หลังไปปีนี้เป็นปีที่เขาเรียนอยู่ม.1

คาเงยามะ​รีบมองนาฬิกา.. " อ่าวเฮ้ย สายเเล้วรึ- อย่าบอกนะว่าฉันต้องไปโรงเรียนอีกครั้ง?! "

" เฮ้อ.. ไปอาบน้ำก่อนละกัน!! ยังไงตอนเรียนก็ดีกว่าตอนทำงานละกัน!! "

...ตัดไปที่โรงเรียน...

โรงเรียนที่คาเงยามะ​เรียนอยู่ม.ต้น นั้นก็คือ "รร.ยูคิโอกะ"

ที่น่ารำคาญมากกว่านั่นคือ ต้องไปเจอพวกโออิคาวะซัง ด้วย

ตอนนี้ยังไม่มีรู้ถึงนิสัยเอาเเต่ใจของเขา ตอนนี้จึงไม่มีใครเกลียดเขามากนัก มีเเต่โออิคาวะล่ะมั้ง

คาเงยามะคิดในใจอย่างงั้น..

ในช่วงการเรียนคาเงยามะผ่านไปด้วยดีเพราะเขาเคยผ่านมาเเล้ว

ตอนม.ต้นเขาไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก เลยไม่มีใครสังเกตพฤติกรรม​เเปลกๆของเขา

ตัดมาตอนกิจกรรม​ชมรม..

"เออ... โออิคาวะ.. นายยอมไปสอนคาเงยามะกระโดดเสริฟ์​ด้วยรึ??" เสียงนั้นมาจาก อิวาซึมิ เพื่อนสนิทของโออิคาวะนั้นเอง

"ห้ะ?! ฉันไม่เคยสอนเจ้านั้นเลยนะ!" โออิคาวะพูดตอบ

"คาเงยามะ​คงเรียนรู้เองละมั้ง..."

"นี่อิวะจัง นายสังเกต​ไหมคาเงยามะ​ดูเล่นเก่งขึ้นนะ.."

" จริง.. "

ทั้งสองคู่หู่แปลกใจสุดๆ ที่คาเงยามะเขาเก่งขึ้นมาก.. เเหงสิ เขาระดับ​ประเทศ​ หนิ

ตอนนี้ทั้งทีมเขาเลยมั้ง.. ที่มาซุ่มนินทรา(?)​คาเงยามะ

"เอิ่ม... ทุกคนเป็นอะไรกันครับ? " ดูเหมือนว่า​เจ้าตัวจะรู้ตัวเเล้ว โดนจ้องสะขนาดนั้น

" อ่อ.. พวกเราเเค่คิดว่านายเล่นเก่งแปลกๆน่ะ" เพื่อนในทีมรีบเเก้ตัว

"ใช่ๆ"

"นั้นเเหละ"

'เเหงสิ๊ ฉันระดับ​ประเทศ'​ คาเงยามะหลงตัวเองไปเเล้ว..

เวลาผ่านไปเมื่อตอนซ้อมเสร็จ

โออิคาวะได้รู้สึกหงุดหงิด​ที่ทำไมเจ้าคาเงยามะ​เล่นดีขี้นมาซะงั้น..

"นี่ โทบิโอะ​จัง! " โออิคาวะพูดด้วยหน้าตาที่ยิ้มเเย้ม เเต่น้ำเสียงดูโมโหมาก

'ไปหงุดหงิด​ไรมาล่ะนั้น?'​ คาเงยามะอุทานในใจ

"คือฉันอยากรู้น่ะว่า นายไปเรียนวิธีการกระโดดเสริฟมาจากไหน? วิธีรับลูกล่ะ? เเละการบล็อค​ด้วย"

"คือ... ผมให้พี่ชายสอนน่ะครับ.. " เขารีบหาข้ออ้างโดนทันที

"อ่าว เเต่โทบิโอะ​จัง นายไม่มีพี่ชายไม่ใช่หรอกหรอ?"

"...." ตอนนี้คาเงยามะมีคำถามมากมายอยู่ในหัวเเล้วว่าทำไมโออิคาวะรู้เกี่ยวกับตัวเขา? เเล้วทำไมต้องมาจับผิดเขาด้วย

'ชักรู้สึกอึดอัดซะเเล้วสิ...' คาเงยามะคิดในใจ

" เฮ้ย เจ้าบ้าคาวะไปกวนน้องเขาทำไมล่ะนั้น ไม่กลับบ้านรึไง" เสียงจากเพื่อนสนิทของโออิคาวะ ' อิวาซึมิ ฮาจิเมะ'

" ไม่ได้กวนซะหน่อย เนี่ยจะกลับเเล้ว " จากนั้นโออิคาวะได้เดินหนีไป

" เฮ้อ.. นี้ คาเงยามะ เจ้าบ้าคาวะมันได้กวนนายรึป่าว เมื้อกี้?"

"อ่อ ไม่ได้กวนครับ.." เขาตอบ

"งั้นก็ดี ช่วงนี้​มันแปลกๆ ฉันล่ะห่วงมันจริงๆ.. "

'ห่วงกันด้วยรึ?? ทำไมฉันจำซีนนี้ไม่ได้?'​

" งั้นลองไปบอกตรงๆกับโออิคาวะซังเลยดีกว่าไหมครับ เขาจะได้รู้ตัวนะครับ"

" อืม.. ก็ดี"

อิวาซึมิวิ่งตามโออิคาวะไป เเละทิ้งคาเงยามะ​ให้อยู่คนเดียว

'ยังไงต่อดีเนี่ย...'​ คาเงยามะคิดในใจพร้อมถอนหายใจ

________________________________________________

เเฮ่ กลับมาเเล้วนะค่ะ! โทดทีที่หายไปนานมากกก

คือเราไปคิดเนื้อหาเรื่องมาน่ะ + ขี้เกียจ

;-;

ดูเหมือนว่าเจ้าดอกไม้เรืองเเสงนั่นมันอาจจะเกียวกับการย้อนเวลากลับมานะ( ใช่รึป่าวนะ~?)​

Edit. : อ่าาา แก้ไขเนื้อหา​บางส่วนนะคะ เเต่ไม่มากหรอก;-;;

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***