คนสวยซวยแล้ว และ การแก้แค้น

ชาติที่แล้วหนูทำอะไรผิดไว้มากมายนักเหรอคะในเมื่อสวรรค์ส่งคนสวยอย่างหนูมาเกิดแล้ว -: ทำไมต้องส่งไอ้มารผจญตัวซวยกับอาจารย์ยายมาเจอกับหนูด้วยล่ะคะ T ฉันกับไอ้ตัวซวยพร้อมใจกันหันหลังไปเผชิญหน้ากับผู้มาเยือนคนใหม่ที่ไม่คาดฝันอย่างช้าๆตายแน่ ๆ เลยฉันต้องตายสถานเดียวเลยอาจารย์ยายนี่ได้ชื่อเป็นเรีตโนดมือวางอันดับ 1 ของโรงเรียนเลยนะ -_ อาจารย์ยายหรืออาจารย์จันทร์กระจ่างฟ้าอาจารย์ฝ่ายกิจการนักเรียนเป็นอาจารย์โรงเรียนนี้ตั้งแต่สมัยที่คุณแม่ของฉันยังเอ๊าะ ๆ อายุอานามก็ปาเข้าไปเกือบใกล้เกษียณแล้ว แต่ดูเหมือนว่าความโหดและความเสี้ยนเอ๊ย! ความเฮียบจะไม่ได้โรยราไปตามวัยแม้แต่น้อยแถมยังเพิ่มขึ้นเหมือนกับริ้วรอยบนใบหน้าของอาจารย์อีกต่างหาก--"(ให้ตายเถอะนี่ฉันกำลังนินทาอาจารย์ในระยะเผาขนเลยนะเนี่ยเป็นเด็กนักเรียนประเภทไหนกันเด็กดีไม่ควรเอาอย่างนะจ๊ะ) วันนี้อาจารย์สวยสดใสมาในชุดสีเหลืองแสบตา แต่ก็ยังมาพร้อมกับไม้เรียวคู่ใจเหมือนเดิมไม้เรียวนี่แหละมีเด็กนักเรียนหลายคนเคยพยายามเอาไปซ่อนเอาไปทิ้ง แต่สุดท้ายอาจารย์ยายก็ยังหามันจนเจออยู่ดีท่าทางอาจารย์จะมีเรดาร์สำหรับหาไม้เรียวโดยเฉพาะแฮะ--" มาสายกันตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอมอย่างนี้หมายความว่ายังไงจ๊ะ?----อาจารย์ถามด้วยน้ำเสียงหวานจัดตัดกับดวงตาคมกริบมือที่กุมไม้เรียวเริ่มสั่นฉันได้ แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปที่อาจารย์น่ากลัวจริงๆเล้ยยยยยยยจำได้ว่าถ้ามาสายอาจารย์จะลงในใบประวัติแล้วก็หักคะแนนความประพฤตินี่นา ship หายล่ะที่นี้

ใบประวัติอันแสนจะบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นยองใยยิ่งกว่าน้ำกลั่นของนางสาวอภิชญ์จิราสงสัยต้องมีราดีก็คราวนี้แหละตายแน่ช้าน-TT-TT“ แต่ไม่เป็นไรวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมฉันคิดว่าพวกเธอสองคนคงยังไม่ชินกับการตื่นนอนเช้า ๆ เพราะงั้นฉันจะไม่ลงในใบประวัติของพวกเธอและจะไม่หักคะแนน--44 4 "อาจารย์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มจนฉันนึกกลัวจากประสบการณ์ชีวิตของเด็กอายุ 16 อย่างฉันบอกได้เลยว่ารอยยิ้มแบบนี้ยังไงก็ต้องมีอะไรเคลือบแฝงไว้แหงแชะฟันธง !! -_-" * o * ขอบคุณมากครับอาจารย์แหม! อาจารย์เนี่ยนอกจากจะสวยแล้วยังใจดีอีกนะครับเนีย "ไอ้ตัวซวย็บประจบอาจารย์ทันทีทันใดฮ่ม ๆ ไอ้บ้าถึงอาจารย์จะไม่เอาเรื่อง แต่ฉันก็ต้องคิดบัญชีกับนายอยู่ดี" แต่เธอทั้งสองคนต้องไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลคนละสิบรอบแทนการไม่หักคะแนนความประพฤติไปสิ !! "อาจารย์ยายสั่งด้วยน้ำเสียงเข้มจัดได้ตัวซวยนั่นถึงกับหุบปากเสีย ๆ ของตัวเองเงียบสนิทไปเลยว่าแล้วเชียว! ต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แล้วก็มีจริงๆด้วย -_- ถึงจะรู้ว่าต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่ แต่อะไรที่ว่านี่มันก็เหนือความคาดหมายจริงๆโอ้พระเจ้าจอร์จตั้งสิบรอบเชียวนะฉันเคยวิ่งมากที่สุดก็แค่ห้ารอบตอนสอบวิชาพละจำได้ว่าตอนนั้นพอวิ่งเสร็จฉันก็ล้มตัวลงนอนกับพื้นสนามแบบไม่สนใจสายตาประชาชีที่ไหนอีกแล้ว แต่นี่มันตั้งสิบรอบสองเท่าเลยนะเอื้อก !! ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตเลยแหละพ่อแก้วแม่แก้วช่วยด้วยคนสวยชวยแล้วววา --- TTDTT" อะ, อาจารย์คะตั้งสิบรอบเลยเหรอคะห้ารอบได้มั้ยคะ? "ฉันเริ่มต่อรอง" ไม่ได้ "อาจารย์พูดเสียงเฉียบขาด" เจ็ดรอบก็ได้ค่ะ "ฉันยังไม่เลิกยังไง ๆ ก็ต้องต่อให้ถึงที่สุดนั่นแหละถ้าให้วิ่ง 10 รอบจริงๆล่ะก็ฉันคงไปแข่งโอลิมปิกได้แล้วแหละ" ต่ออย่างกะต่อราคาเวลาซื้อของบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไงเธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ?-----"อาจารย์ยายตวาดไม้เรียวในมือของอาจารย์เริ่มแกว่งไปมาอย่างน่าหวาดเสียวฉันทำหน้าเหมือนกับจะร้องให้อยู่รอมร่อภาษาคนน่ะหนูฟังออกค่ะ แต่ภาษาคนเจ้าระเบียบอย่างอาจารย์น่ะหนูฟังแล้วไม่เข้าใจง่ะ T ^ T

"ไ ป๊) ไปสิมายืนจ้องหน้าฉันอยู่ได้หน้าฉันเหมือนกบสุวนันท์รึไงบอกให้ไปก็ไปสิไป๊!” อาจารย์ยายพูดพลางยกไม้เรียวขึ้นสูงทำท่าอย่างกับจะฟาดฉันซักที่สองทีฉันถึงกับสะดุ้งโหยงกระโดดหลบแทบไม่ทันไอ้ตัวซวยที่ยื่นเงียบอยู่นานถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะเดินไปที่มอเตอร์ไซค์สีเงินหมอนั่นถอดหมวกกันน็อคออกแล้วก็วางไว้ที่ตะกร้าหน้ารถฉันหันไปมองเขาอย่างสงสัยหน้าตาของหมอนี่จะเป็นยังไงนะคงจะเหมือนโจรพาลออกอย่างนั้นเฮอะ! พอเจออย่างงี้หมอนี่จะทํายังไงเอาวะ! วิ่งก็วิ่ง” เขาบ่นพึมพำเบา ๆ ในขณะที่เดินมายืนข้างหน้าฉันทำเอาฉันกลั่นหัวเราะไว้ไม่อยู่เผลอปล่อยเสียงหัวเราะคิกออกมาก๊าก ๆ โธ่เอ๊ย! ก็นึกว่าจะแน่ที่แท้ก็ไม่ได้แน่ซักเท่าไหร่ร้อกกก> O <ไอ้หมอนั่นหันมามองฉันอย่างเคือง ๆ ทำให้ฉันได้เห็นหน้าตาของคนที่นรกส่งมาเกิดอย่างผู้ชายคนนี้แบบเต็มสองลูกกะตา--เฮอะ! หน้าตาก็งั้น ๆ แหละผิวก็ขาวคิ้วก็หนาตาก็หวานเลี่ยนชวนอ้วกแตกปากก็บางอย่างกะผู้หญิงตัวก็สูงใช้ได้สูงกว่าฉันนั่นแหละฉันสูงเกือบ 170 ซม. นะ แต่หมอนี่ยังสูงกว่าราว ๆ 5-6 เซ็นต์เห็นจะได้สรุปก็คือฉันยังมองไม่เห็นความหล่อของหมอนี่เลย (จริงๆคือหล่อมากนั่นแหละ แต่เธอไม่ยอมรับก็เท่านั้นเอง: ผู้แต่ง)" มัว แต่มายืนเซ่อจ้องตากันอยู่นั่นแหละถ้าพวกเธอเป็นปลากัดคงท้องไปสิบตลบแล้วไปวิ่งได้แล้ว "อาจารย์ยายตะคอกฉันและไอ้ตัวซวยนั่นพลางเดื้อไม้เรียวสุดแขนจนฉันต้องออกวิ่งโธโว้ย! คนอย่างไอ้เกี้ยวซ่าทำไมต้องโดนทำโทษให้มาวิ่งกลางแดดด้วย (ระ) ฉันลากสังขารไปที่ห้องเรียนของตัวเองอย่างยากลำบากสภาพของฉันอย่างกะไปฟัดกับหมามาก็ไม่ปานฝุ่นจับทั่วทั้งหัวทั้งตัวเลือดเปรอะตรงข้อศอกเสื้อนักเรียนขาก็เคล็ดผมเปียหลุดรุ่ยไปคนละทิศละทางสภาพฉันตอนนี้ไปแสดงเป็นสมทรงแทนตกบงกชในไอ้ฟักได้สบาย ๆ เลยแหละเพราะไอ้ตัวซวยนั่นคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องลำบากอย่างนี้คิดแล้วแค้นใจอิ่ม ๆ -วิ่งตั้งสิบรอบเหนื่อยขาดใจแล้วยังต้องมาเผชิญกับสายตาเด็กนักเรียนคนอื่น ๆ ในโรงเรียนอีกสายตาของแต่ละคนนี่แบบว่าอ่านได้อย่างเดียวกันหมดเลยนะคนบ้ารึป่าวเนี่ย?

เฮอะ! เดี๋ยวแม่บ้าจริงๆให้ดูเลยดีมะคกว่าฉันจะได้เข้าห้องเรียนก็ปาเข้าไปคาบที่สี่ซึ่งเป็นคาบพักเที่ยงแล้วความจริงฉันวิ่งเสร็จตั้งแต่คาบที่สองแล้ว แต่ฉันยังต้องมานั่งฟังอาจารย์ยายเทศนาอีกคาบนึงจนอันงี้หูอื้อส่วนไอ้ตัวซวยที่ต้องนั่งฟังอาจารย์ยายเทศน์ด้วยกันกลับซึ่งไปได้โดยการบอกเหตุผลว่ามันจะไปเข้าห้องน้ำแถมยังมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉันอีกพอฉันจะยิ่งหนีมั่งอาจารย์ยายกลับรู้ทันเทศน์ต่ออีกให้ตายเถอะไม่รู้ว่าชาติที่แล้วฉันทำกรรมอะไรกับอาจารย์ยายเอาไว้นะชาตินี้ถึงได้ตามมาจองล้างจองผลาญอันซะยกใหญ่ "อ้าว! ไอ้เกี๋ยวแกไปไหนมาอ่ะทำไมสามดาบแรกไม่เข้าเรียน?” ยัยโบร์เพื่อนชี้ตัวแสบของฉันร้องทักพลางเดินเข้ามาหาฉันที่กำลังยืนเกาะประตูห้องเรียนเอาไว้เพื่อพยุงตัวเองแทนที่แกจะถามฉันแกมาช่วยพยุงฉันก่อนไม่ดีเหรอฉันจะยืนไม่ไหวแล้วน้า - T-T โบว์หรือมนัญญาเพื่อนซี่ที่สุดของฉันหน้าตาจัดว่าสวยคมเลยทีเดียวโดยเฉพาะตาเนี่ยหวานเยิ้มเชียวขนตางอนยาวจนจะทิ่มตาคนที่คุยด้วยเลย (คือขนตาของโบว์มันยาวเว่อร์มาก ๆ ) ฉันรู้จักกับมันมาก็เกือบ ๆ สิบปีแล้วมั้งตั้งแต่อนุบาลนุ่นฉันไปค้างบ้านมันบ่อยๆในช่วงปิดเทอมมันเองก็ไปค้างบ้านฉันบ่อยเหมือนกันพ่อของโบว์เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประถมส่วนแม่ของโบว์ก็เป็นอาจารย์โรงเรียนเดียวกันกับพ่อโบว์เป็นลูกโทนไม่มีพี่น้องเท่าที่รู้มันมีลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันอีกสองคนรู้แต่ว่าเป็นผู้ชายทั้งคู่ฉันเคยเห็น แต่รูปตอนเด็กของสองพี่น้องคู่นั้นหน้าตาตลกเป็นบ้ายิ่งคนพี่นะหน้าอย่างกับจิ้งจกเลย แต่ยัยโบว์มาโฆษณาชะยกใหญ่ว่าตอนนี้พี่ชายมันหล่ออย่างงั้นอย่างงี้ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจฟังหรอกมันพล่ามได้ก็ให้มันพล่ามไปเบื่อเมื่อไหร่มันก็หยุดเอง," นั่นสิอาจารย์เค้าถามหากันใหญ่ "ออมเสริมออมหรือศุภาวิณีสาวน้อยรูปร่างเล็กที่สุดในกลุ่มน่ารักเหมือนตุ๊กตานิสัยก็สุดแสนจะเรียบร้อยยิ่งกว่าผ้าพับไว้แปลกนะที่ออกจะน่ารักขนาดนี้ แต่ไม่ยักมีแฟนคงเหมือนฉันนั่นแหละที่สวยกระชากใจออกขนาดนี้ แต่ก็ยังไม่มีแฟนไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นก็ได้ไม่ชมตัวเองแล้วก็ได้เฮอะ!

“ แล้วไปทำอะไรมานะอย่างกับไปฟัดกะหมามาเชียว” แยมถามน้ำเสียงกลั้นหัวเราะฉันจะพัดกะแกนี่แหละยัยเพื่อนบ้าแยมหรือธัญญ์วราเพื่อนสาวคนสวยของฉันอีกคนเวลามองหาสามสาวนี่จะสังเกตเห็นแยมได้ง่ายที่สุดเพราะคุณเธอมีผมสีน้ำตาลอ่อนเด่นชัดมาก ๆ เป็นสีตามธรรมชาติไม่ผ่านการย้อม แต่อย่างใดนะออมกับแยมนี่ฉันเพิ่งรู้จักเมื่อตอนเข้าม. 1 ก็สนิทกันพอสมควรแหละ แต่ก็ไม่มากเท่ายัยโบว์ "แกช่วยพยุงฉันก่อนได้มั้ยฉันยืนแทบไม่ไหวแล้วง่ะ T-T" ฉันโอดครวญโบว์พยุงฉันไปนั่งส่วนออมและแยมเอากระเป๋าของฉันไปวางไว้ที่โต๊ะพอเห็นว่าสติสัมปชัญญะของฉันเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วยัยเพื่อนตัวแสบก็เริ่มยิงคำถามตัวอย่างกะปืนเอ็ม 16 เลย“ แกไปไหนมาอ่ะทำไมถึงมาสายได้ขนาดนี้ปกติแกไม่เคยมาสายนี่นาแถมยังมาในสภาพที่สุดจะบรรยายอีกบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าแกไปทำอะไรมาว” "ทีละคำถามไม่ได้รีไงแค่นี้ฉันก็จะบ้าตายแล้วนะ” ฉันแผดเสียงใส่เพื่อนรักอย่างพาก ๆ " โอเค ๆ ที่ละคำถามก็ได้คำถามที่หนึ่งแกไปไหนมา? "ยัยโบว์ถาม" ไม่ได้ไปไหนหรอกอยู่ที่ห้องกิจการนักเรียน "ฉันตอบพลางเอามือพัดลมให้ตัวเองออมเห็นฉันพัดด้วยท่าทางเหมือนคนใกล้ตายเลยหยิบสมุดมาช่วยพัดอีกแรงนึ่ง" ห้องกิจการนักเรียน "โบว์ทวนคำของฉันพลางทำตาพองเหมือนปลาทอง" เออ. แกได้ยินไม่ผิดหรอก "ฉันพูดอย่างเหนื่อย ๆ " ห้อง-กิด-จะ-การ-นัก-เรียน "" แล้วแกไปทำอะไรของแกล่ะ? "โบว์ถามพลางเขย่าแขนฉัน" ฉันคงนั่งเล่นป๊อกเด้งมิ้ง-ฉันประชุดเพื่อนตัวแสบเข้าให้ก่อนที่ฉันจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ "รู้น่า" โบว์พูดแล้วส่ายหัวตุ๊กดิ์กอย่างนึกรำคาญใจความช่างประชดประชันของฉัน "ว่า แต่แกไปทำอะไรผิดล่ะถึงต้องเข้าห้องกิจการนักเรียน?"“ คือว่าเรื่องมันเป็นอย่างงี้ "แล้วฉันก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ที่บ้านจนมาถึงโรงเรียนที่โดนไอ้ตัวซวย

มอเตอร์ไซค์เฉี่ยวที่โดนทำโทษให้วิ่งรอบสนามสิบรอบรวมถึงเรื่องที่โดนอาจารย์ยายเทศน์ด้วยเล่าจบยัยโบว์ก็ถึงกับเป็นเดือดเป็นแค้นแทนฉันทันที“ หนอยย! ไม่เคยพบไม่เคยเจอผู้ชายที่ไร้มารยาทขาดความเป็นสุภาพบุรุษมากขนาดนี้มาก่อนเลยอย่าให้เจอนะฉันจะเอาหินเขวียงปากเสีย ๆ ของหมอนั้นให้ตายเถอะ! พูดมาได้ไงว่าไกลหัวใจไม่ถึงตายหรอกฮึ่ย!” "ปัง !!!" ฉันเขามีอตบโต๊ะอย่างแรงจนโบว์ออมและแยมสะดุ้ง "ยังไง ๆ ฉันก็ต้องเอาคืนไม่ยอมให้ไอ้บ้านั่นมาเฉี่ยวฉันฟรีๆหรอกอย่างนี้มันต้องเอาคืน !!" ฉันพูดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้น ๆ ------ "ใช่!” สามสาวที่เหลือส่งเสียงสนับสนุนอย่างพร้อมเพรียง" ต้องเอาคืนฉันจ้องมองออกไปนอกห้องด้วยสายตามุ่งหมาย หึๆนายตายแน่ไอ้ตัวซวยเอ๋ยท่าทางนายจะไม่รู้จักนรกซะแล้วววว !!! "ถึง-ก่องเสียงออดในคาบสุดท้ายดังขึ้นฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนที่เขาหน้าฟุบกับท่อนแขนของตัวเองเฮ้อ! ในที่สุดจะได้กลับบ้านซะที>. <แค่เรียนวันแรกก็เหนื่อยจะแย่แล้วการบ้านก็เยอะแยะสงสัยคืนนี้ไม่ได้นอนแหงเลยคิดดูนะวันแรกก็มีโครงงานซะแล้วไหนจะการบ้านอื่น ๆ จิปาถะ T-T ฉันละอยากตายจริงๆ" เฮ้ย! เกี่ยวเก็บของได้แล้วจะอยู่เป็นผีเฝ้าโรงเรียนนี้ไง?” โบว์กัดฉันพลางเอาหนังสือยัดใส่เป้คำพูดของยัยโบว์ทำฉันสะดุ้งเหมือนกับโดนน้ำเย็นจัดราดตัวยัยเพื่อนบ้าแค่บอกว่าเก็บของได้แล้วแค่นี้ไม่ได้ไงทำไมต้องตามหลังด้วยจะอยู่เป็นผีเฝ้าโรงเรียนไง "ด้วยนะฉันล่ะไม่เข้าใจยัยเพื่อนรักคนนี้จริงๆรู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ถูกโรคกับผี (พูดให้ถูกก็คือกลัวนั่นแหละ--)" เออ. ก็ได้ ๆ ก็ด้ายยย "ฉันรับคำเพื่อนรักเสียงยานคางอย่างเซ็งจัดก่อนที่จะยัดหนังสือลงในเป้แบบลวก ๆ แม้แต่เพื่อนยังแกล้งกันได้ลงคอทั้งๆที่ฉันอยู่ในสภาพแบบนี้เฮ้อ! นึกถึงคนที่ทำฉันแล้วแค้นแทบกระอักเลือดตายตั้งแต่เกิดมาจนอายุ 16 ไม่เคยมีใครกล้า“ หยาม" แอนด์แหยม "ไอ้เกี้ยวซ่าถึงขนาดนี้มาก่อนเลยฮึ่ย ๆ คิดแล้วแค้นฉันต้องเอาคืนให้ได้>_<

“ นี่เกี๊ยวแกรู้จักชื่อคนที่เฉี่ยวแกป่ะ โบว์พูดที่ขณะกำลังเดินออกจาก * อาคาร 5ไม่รู้ชะ” ฉันสายหน้าปฏิเสธพลางตอบ“ อ้าว! แล้วแกจะไปเอาคืนเค้ายังไงอ่ะ? แยมถามบ้าง“ แต่ฉันจำหน้ามันได้แม่นเป๊ะ ๆ เลยนะฉันพูด“ จริงอ่ะ?” โบว์เลิกคิวถาม“ จริงๆนะ” ฉันยืนยันหนักแน่น--“ แล้วหน้าตาเป็นยังไงอ่ะต้องอธิบายลักษณะมาดิเผื่อฉันจะรู้จัก” โบว์พูด "ก็....." นั้นพูดค้างไว้คิ้วขมวดเป็นปมเมื่อนึกถึงหน้าตาอันชวนคลื่นไส้ของไอ้ตัวซวยนั้น "ก็อะไร ... ?"แยมรุกถาม“ ก็ตัวสูง ๆ ผิวขาวเว่อร์คิ้วหนา ๆ ตากลมๆปากบางอย่างกะผู้หญิงหน้าตางั้น ๆ แหละหมาภารโรงยังหล่อกว่า” ฉันเสริมอย่างแค้น ๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนสาวของตัวเองแล้วฉันก็ต้องแปลกใจสุด ๆ เมื่อเห็นยัยโบว์และยัยแยมกลอกตาขึ้นฟ้าแบบไม่ปกปิดอาการส่วนยัยออมได้ แต่ยิ้มแห้ง ๆ มาที่ฉันฉันพูดผิดตรงไหนอ่ะ--(-4%) หน้าตาของโบว์ตอนนี้ (0) หน้าตาของแยมตอนนี้ (HA) หน้าตาออมตอนนี้“ แกไปมีเรื่องกะคนหน้าตาดีขนาดนั้นเลยเหรอ?> 0 <" แยมถามอย่างตื่นเต้นแหม ๆ พอเป็นเรื่องผู้ชายล่ะก็ไม่ได้เชียวนะยะ "หน้าตาดีเหรอ?" ฉันพูดพลางเลิกคิ้ว (-_-?) "อย่างที่บรรยายไปเนี่ยนะเรียกว่าหน้าตาดี?" "โห!" โบว์ร้องออกมาอย่างหมั่นไส้“ หน้าตาแบบนี้แถวบ้านแกเค้าเรียกว่าหน้าปลากะโห้เรอะ? "ไม่รู้แหละ" ฉันพูดเอาดื้อ ๆ “ แต่ฉันมองยังไงก็ไม่หล่ออยู่ดี”“ แหงสีใครจะหล่อเท่าพี่โอ๊ตของแกล่ะ "แยมแขวะอัน" แน่นอน” ฉันยืดอกรับอย่างภาคภูมิใจเพื่อนแต่ละคนได้ แต่ส่ายหัวให้ฉัน อย่างระยา“ แต่จะว่าไปที่แกบอกมาก็คล้าย ๆ กันลูกพี่ลูกน้องของฉันคนที่เรียนอยู่ที่นี่นะ "โบว์พูดขึ้นมาที่นี้ในส่ายหัวให้มันมั่งงั้นพี่ชายของแกที่ว่าหล่อนักหล่อหนาคงไม่หล่อแหง ๆ ” นั้นว่า--โบว์ถลึงตาใส่นั้นก่อนที่จะสะบัดหน้าอย่างงอน ๆ “ โอ้ย ๆ พ้อเล่นจ้า" ฉันรีบร้อมันทันที "แล้วแต่จะเอายังไงต่อไป?” โบว์ถาม“ ก็ ... ฉันพูดค้างไว้แค่นั้นสายตาฉันดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้าน่ะสิเท้าของฉันก็หยุดอยู่กับที่โดยอัตโนมัติ * หยุดทำไมอ่ะ?" โบว์ถามฉันอย่างสงสัย“ ฉันรู้แล้วว่าจะแก้แค้นไอ้บ้านั่นยังไงฉันพูดยิ้มพรายอย่างมีแผนการ * 0 *“ ยังไงเหรอแกจะทำยังไง? "แยมถามอย่างตื่นเต้นพลางเขย่าแขนฉันฉันงัยไม้ไปทางมอเตอร์ไซค์สีเงินวาวคนสวยที่จซดเด่นเป็นสง่าที่โรงจอดรถของนักเรียนสามสาวส่ายหน้าติกอย่างไม่เข้าใจฉันเลยเดินเข้าไปตบเบาะรถมอเตอร์ไซค์ตันนั้นอย่างแค้น ๆ มอเตอร์ไซค์คันนี้แหละที่เฉียวฉันเมื่อเช้า” ฉันพูดเสียงลอดไรฟัน" เฮ้ย! จริงอ่ะ?” สามสาวร้องขึ้นพร้อมกันพลางกรูเข้ามาพิจารณามอเตอร์ไซค์คันสวย "หูย - ท่าทางเจ้าของจะรักมากนะเนี่ยดูติไม่มีรอยขีดข่วนเลย" แยมอุทานออกมาอย่างที่งหน่อย ๆ 000“ นั่นสิ "ออมที่เงียบมานานพูดขึ้นมาอย่างเห็นด้วย" แล้วแกแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นคนเดียวกับที่เฉี่ยวแกเมื่อเช้า? "โบว์ถาม (--)“ แน่ใจสิเพราะว่าฉันจำป้ายทะเบียนได้” ฉันพูดพลางยึดอกอย่างภาคภูมิใจวะฮะฮ่า-> 0 <" งั้นก็ดีแล้วจะได้ไม่ผิดคัน” โบว์สรุป "แล้วแกจะทำยังไงล่ะ?” แยมถามอันยิ้มแบบชั่วร้ายก่อนที่จะเอานิ้วมือไล้ไปตามเบาะรถเบา ๆ แบบนังโรคจิตในหัวของฉันมีคำพูดของหมอนั่นที่พูดใส่หน้าฉันเมื่อเช้า

เงียบไปเลยยัยเบ๊อะ เธอทำรถของฉันมีรอยขีดข่วนแล้วยังมาชี้หน้า เมื่อเข้ายังไม่มีรอยขีดข่วนเลย แต่ถ้านายเรียกร้องขนาดนั้นฉันก็จัดให้ว้าก-กร้ากกกกกกกกก ๆ ถึงเวลาเอาคืนแล้วโว้ย * 0 * เสียงเรียกเข้ามือถือของโบว์ดังขึ้นโบว์สะดุ้งสุดตัวก่อนที่จะกดรับ "ฮัลโหลพ่อเหรอคะเอ๋ ... มารออยู่หน้าโรงเรียนแล้วเหรอคะค่ะโอเคค่ะ" หมื่นเหตุผลที่ทิ้งฉันไปกี่พันคำที่เธอคร่ำครวญ ... "มันปาวๆอีกเรอะแล้วเจอกันค่ะ" มีอะไรเหรอ? "ฉันถามทันทีที่โบว์กดวางสาย" พ่อมารอรับที่หน้าโรงเรียนแล้วค่ะต้องไปแล้วบ้ายบาย "โบว์พูดพลางโบกมือลา“ ว้าย” ฉันร้อง" แกไม่อยู่ช่วยฉันแก้แค้นก่อนเหรอ? T ^ T "ไม่ได้อ่ะ" โบว์ตอบ "เอาน่าฉันฝากแก้แค้นด้วยละกันเอาให้หนัก ๆ หน่อยนะฉันต้องไปแล้วล่ะเจอกันพรุ่งนี้นะ" "อื้อ" ฉันแยมและออมรับคำของโบว์โบว์ยิ้มให้พวกเราแล้วก็วิ่งหายไปจากสายตาเอาล่ะ ... ลงมือเล้ยยยยยยย !!! ฉันจัดแจงปล่อยลมยางล้อรถมอเตอร์ไซค์ทั้งสองล้ออย่างไม่มีความปรานีก่อนที่จะหยิบมีดคัตเตอร์มากรีดที่เบาะเป็นคำว่า "ไอ้เวรตัวเบ้อเร่อ

ฮ่าฮ่าฮ่านายอยากมาท้าทายฉันเองนะไอ้ตัวซวย "สำเร็จเสร็จสมบูรณ์” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงลิงโลดชื่นชมผลงาน (แห่งความชั่วร้าย) ของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ" ยัง ๆ ” แยมเบรกฉันเอาไว้ก่อนที่จะคว้าคัตเตอร์ไปกรีดยางล้อรถอีกหลายรอย "นี่ด้วย" ออมพูดพลางหยิบกาวขึ้นมาจากเป้หนึ่งหลอดแล้วก็ละเลงลงบนเบาะรถอย่างสนุกสนาน "ต้องทาที่คันเร่งด้วยเพราะว่าเวลาขี่มอเตอร์ไซค์ก็ต้องจับคันเร่งฮ่า ๆ ให้มือติดหนึบไปเลย" ออมพูดกับฉันแล้วก็ละเลงกาวลงบนคันเร่งจนกาวหมดหลอดออมก็เอากะเค้าด้วยเหรอเนี่ย ... "

เริ่มรู้สึกผิดแฮะที่ทำเพื่อนที่สุดแสนจะเรียบร้อยมาเสียคนแบบเนี้ย TT (เด็กดีไม่ควรเอาอย่างนะคะ) "โอ๊ย-| หิวข้าววว-ไอ้เป้วันนี้เอ็งเลี้ยงข้าวหน่อยได้มั้ยวะ?” เสียงของไอ้ตัวซวยลอยเข้ามากระทบโสตประสาทของฉันฉันรีบส่งสัญญาณให้อีกสองสาวถอยทัพไปหลบหลังพุ่มเฟื่องฟ้าตัวฉันเองก็วิ่งไปหลบเช่นกันแล้วฉันก็เห็นไอ้ตัวซวยเดินมากับเพื่อนอีกสองคนคนหนึ่งตัวสูงใหญ่มาก ๆ น่าจะสูงไม่ต่ำกว่า 185 ชม. นะอีกคนนึงสูงพอ ๆ กับไอ้ตัวซวยผิวออกเข้ม ๆ หน่อยหน้าตาจัดอยู่ในเกณฑ์ใช้ได้เลยแหละ" หูยไอ้คุณชายมรุเวทย์บ้านเอ็งรวยจนชาตินี้ก็ใช้ไม่หมดแล้วยังจะมาขูดรีดกับคนจน ๆ อย่างข้าอีกเหรอวะ?” คนตัวสูงใหญ่พูดพลางตบหัวไอ้ตัวซวยไอ้ตัวชวยชื่อมรุเวทย์หรอกเรอะชื่อเพราะออกไม่น่าเป็นชื่อของหมอนี่เลยแฮะแต่ว่านิสัยไม่ดีเลยนะรวยแล้วยังมาขูดรีดคนอื่นท่าทางจะเป็นพวกคุณหนูผู้เอาแต่ใจ "เกี่ยว ๆ ” แยมสะกิดเรียกฉันเบา ๆ " คนที่มีเรื่องกับแกอ่ะคนไหนเหรอ?” "คนตรงกลางน่ะ" ฉันตอบทันควัน "คนตรงกลางเหรอ?" แยมทวนคำเป็นเชิงถามเพื่อความแน่ใจ "แม่เจ้าโว้ย! หล่อลากกระชากมดลูกจริงๆเลย" อีกกก !!! ฉันเป็นอันสะอึกกับการเปรียบเทียบของเพื่อนฉันจริงๆ -_ หล่อลากกระชากมดลูกหมายความว่าไงฟะ? "แยม" ฉันเรียกเบา ๆ หรือ? "

"หือ?"“ หล่อลากกระชากมดลูกนี่มันหมายความว่าไงอ่ะ? "“ หมายความว่าหล่อจนน่าเอาทำพันธุ์น่ะสิ” แยมตอบฉันด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นให้ตายเถอะ! ฉันอยากจะบ้าตายกับเพื่อนคนนี้จริงๆ“ เฮ้ย! ใครมาทำอะไรรถข้าเนี่ย?" เสียงไอ้ตัวซวยโวยวายลั่นฉันแทบจะกระโดดให้ตัวลอยไปถึงดาวอังคารเลยก๊ากกก ๆ สมน้ำหน้า ฉันหันไปตีมือกับเพื่อนรักอีกสองคนเบา ๆ สำเร็จแล้วโว้ยยย "ไอ้เวร” คนตัวใหญ่อ่านออกเสียงก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

แบบสะใจสุด ๆ “ ฮ่าฮ่าฮ่าท่าทางไอ้คุณชายมรุเวทย์จะไปมีเรื่องกะขาโจเว้ยดูดปล่อยลมยางออกด้วย”“ ฮ่าฮ่าฮ่า” ผู้ชายผิวเข้มหัวเราะเช่นกันมือของเขาตบบ่าของไอ้ตัวซวยดังป้าบ“ อยากเห็นหน้าคนทำจริงๆเลยท่าทางจะเก๋ไม่เบานะเนี่ย” "เก๋บ้าเก๋บออะไรวะ!” ไอ้ตัวซวยโวยวายเอามือฟาดกับเบาะอีกมือนึ่งจับคันเร่งทำเอาฉันหัวเราะออกมาเบา ๆ ก๊าก ๆ เดี๋ยวก็ได้ติดหนึบแน่ ๆ " เฮ้ย! อะไรอีกวะเนี่ย?” หมอนั่นร้องลั่นพยายามดึงมือ แต่ดึงไม่ออกทำให้อีกสองคนต้องมาช่วยดึงถึงจะออกเห็นไอ้ตัวซวยทำหน้าเหยเกอย่างงั้นแล้วสะใจดีแท้ท่าทางกาวของออมจะมีคุณภาพสูงมากเลยนะเหนียวหนึบเลยก๊ากกกะ 9 <"ท่าทางเอ็งจะทำเค้าแค้นมากเลยนะถึงได้มาเอาคืนกับเอ็งขนาดนี้คนที่ตัวใหญ่ลำพูดพลางเอามือลูบคางอย่างครุ่นคิด แต่ดวงตาทอประกายขบขัน" ข้ารู้แล้วเว้ยว่าใครทำ” ไอ้ตัวซวยพูดอย่างแค้นทำท่าอิ่มอุ่มใหญ่เชียว "ใคร?" ผู้ชายผิวเข้มถามขึ้นมา "ต้องเป็นยัยบ้าเมื่อเช้าแน่ ๆ " อะจี้ย !! หมอนั่นมันรู้แฮะแสนรู้จริงๆ -_- * ช่างมันเหอะไม่มีหลักฐานมาเอาผิดฉันอยู่แล้ว "ยัยบ้า" ผู้ชายผิวเข้มทวนคำ“ ผู้หญิงเหรอวะ? "" เออ” ไอ้ตัวซวยตอบเสียงห้วนอย่างพาล ๆ “ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำกับข้าแบบนี้เลยนะคิดแล้วแค้น "ไม่ได้มี แต่แกที่แค้นฉันก็แค้นแกเหมือนกันแหละเฟ้ย

“ ฮ่าฮ่าฮ่าโดนผู้หญิงลูบคมแล้วมั้ยล่ะ "นี่ก็หัวเราะไม่เลิกจริงๆเลยนะเดี๋ยวแม่เอาดอกเฟื่องฟ้ายัดปากหรอก" ไม่รู้ล่ะข้าไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาดมันต้องฟังกันไปข้างนึงล่ะวะ” ใช่ !!! มันต้องแหลกกันไปข้างนึง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***