วันเปิดเทอม มอเตอร์ไซค์ และไอ้ตัวซวย

โอ้วเย! ในที่สุดก็ถึงวันเปิดเรียนซะที ^๐^ ฉันแทบจะนั่งนับถอยหลังเป็นวินาทีเพื่อให้ถึงวันเปิดเทอมเลยนะก็ไม่รู้ว่าฉันจะเห่อไปทำไมทั้งๆที่ฉันก็ยังอยู่โรงเรียนเดิมที่เคยเรียนตอนม. ต้นนั่นแหละ แต่คงเป็นเพราะว่าช่วงปิดเทอมฉันได้ไปประเทศอังกฤษมั้งเลยยิ่งคิดถึงเพื่อนซี้สุดแสบอย่างยัยโบว์วงเล็บไว้นิดนึงว่าไปเพราะสอบชิงทุนได้นะถึงได้ไปถ้าเป็นทุนตัวเองนะอย่าหวังคงต้องชายเรือกสวนไร่นาขายวัวขายควายไปหมดแหง ๆ ดีไม่ดีกลับมาจากเมืองนอกแล้วต้องมาไถนาแทนควายอีกฉันกำลังสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งอย่างพินิจพิจารณาจ้องเงาที่สะท้อนในกระจกอย่างเอาเป็นเอาตายเด็กผู้หญิงผิวขาวดวงตากลมโตสีน้ำตาลผมสีดำสนิทที่ยาวถึงกลางหลังถูกถักเป็นเปียสองข้างเรียบร้อยหน้าตาที่เหมือนตันอย่างกับแกะกำลังจ้องตอบฉัน - เครื่องแบบม. ปลายนี้ก็ไม่ต่างจากของม. ต้นเท่าไหร่เสื้อนักเรียนแขนยาวปักรหัสประจำตัวนักเรียนด้วยไหมสีแดงกระโปรงยาวคลุมเข่าสีน้ำเงินเข้มผูกเนกไทสีเดียวกันรัดเข็มขัดหนังจะต่างจากของม. ต้นแค่สีของไหมที่ปักรหัสประจำตัวนักเรียนแค่นั้นเองเพราะของม. ต้นใช้สีน้ำเงิน "เฮ้อ!" ฉันมองกระจกพลางถอนหายใจออกมาดัง ๆ จะว่าไปฉันเองก็ออกจะสวยใสไร้ที่ติขนาดอั้มพัชราภายังชิดซ้ายพอลล่าชิดขวาตกขอบไปเลย * (แหะๆขอชมตัวเองหน่อยเหอะ) แต่ทำม้ายทำมาย-ฉันถึงยังไม่มีแฟนกะชาวบ้านเค้าซะที่น่าแปลกใจซะจริงๆเสื้อผ้าเรียบร้อยทรงผม.. ยิ้มผ่านหน้าตา ... สวยแล้ว

โอเคงั้นไปโรงเรียนเริ่มต้นชีวิตนักเรียนม, ปลายแสนจะสดใสกันเลยอา "คือกก๊อกก๊อก” เสียงเคาะรัว ๆ ลงบนประตูไม้บานใหญ่ห้องนอนฉัน" ค่ะ "ฉันขานรับพลางเดินไปที่ประตู แต่ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรต่อเสียงที่ฉันคุ้นเคยมาตลอดชีวิตก็ดังขึ้นอย่างเร่งร้อน" คุณเกี่ยวเสร็จรึยังคะนี่มันสายโด่งแล้วนะคะ” เสียงของป้าแจ่มแม่บ้านวัย 60 ดังขึ้น“ สายเหรอ?” ฉันพึมพำเบา ๆ กับตัวเองอย่างงง ๆ ก่อนที่จะหันไปมองนาฬิกาปลูกเรือนสวยที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ตัวเล็ก ๆ ข้างเตียงนอนเพิ่ง 7 โมงเช้าเองนะนี่สายเหรอ? "ป้าแจ่มคะนี่มันเพิ่ง 7 โมงเองนะคะสายตรงไหน?" ฉันพูดพลางเปิดประตูรับป้าแจ่มด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ ปนสงสัยนิดหน่อย 7 โมงที่ใหนคะคุณเกี่ยวนี่มันจะ 8 โมงแล้วนะคะอีก 5 นาทีก็แปดโมงแล้วค่ะ” ป้าแจ่มพูดอย่างร้อนใจฉันนึกเอะใจขึ้นมานิดนึงเอ๊ะ! หรือว่า ... ฉันรีบวิ่งไปดูนาฬิกาที่ข้างเตียงด้วยความเร็วสูงชนิดที่ว่าทำลายทุกสถิติพอมีอจับนาฬิกาได้ก็เริ่มสังเกตสังกานาฬิกาของตัวเองเข็มมันไม่กระดิกเลยง่ะ T_T ฉันเอามือตบ ๆ นาฬิกาเบา ๆ ก่อนที่จะเพิ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความคิดที่ว่ามันอาจจะเดินก็ได้เหมือนเวลาที่คอมฯ มันแฮงก์ฉันก็เอามือตบ ๆ แบบนี้แหละ-เฮ้ย ๆ เดินเช่

ตายตายตายต่ายตายตายต่าย (ใช้ทำนองเพลงธรณีกรรแสงอีก-นาฬิกาของฉันมันตายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะเนี่ยนาฬิกาตายไปตอนไหนมันไม่สำคัญหรอก แต่ที่แน่ ๆ ฉันคงช้า TT ^ TT“ ป้าแจ่มคะแม่ไปรึยังคะ? "ฉันถามพลางวิ่งซื้อกลับมาถามแม่บ้าน" คุณผู้หญิงออกไปตั้งแต่ 7 โมงเช้าแล้วค่ะป้าแจ่มรายงานเสียงอะออกไปแล้วปกติแม่ต้องไปส่งฉันนี่นาแม่นะแมท้ากันได้ลงคอ

“ พ่อละคะ? "ฉันถามอย่างมีความหวังพ่อขา.. อย่าเพิ่งไปนะคะหนูรักพ่อที่รู้ดดด-TT TT" คุณผู้ชายไปส่งคุณกุ้งแล้วค่ะ "ป้าแจ่มรายงานเสียงแห้งแล้งยิ่งกว่าเดิมคุณกุ้งที่ว่าคือน้องสาวของฉันเองตอนนี้เรียนอยู่ชั้นป. 6 เลยเรียนคนละโรงเรียนกับฉันหน้าตาต่างจากฉันลิบลับแบบว่าฉันออกจะตาโต ๆ แต่ยัยกุ้งนะหน้าหมวยตาดีแถมยังตัวกลมๆอ้วน ๆ อีกฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงตั้งชื่อน้องสาวคนนี้ว่ากุ้งทั้งที่หุ่นของหล่อนน่ะน้องๆช้างเลยนะนั่น--ซึม ๆ ยัยกุ้งกลับมาเดี่ยวสวยแน่-(ฉันนี่มันพาสจริงๆ) งั้นก็หมายความว่าไม่มีรถเหลืออยู่เลยงั้นสิคะ?" "ก็อย่างงั้นแหละค่ะคุณผู้หญิงให้นายแช่วงคนรถขับไปนี่คะ" ป่าแห่งตอบ“ งั้นก็หมายความว่าเดี๋ยวต้องหารถไปโรงเรียนเองงั้นเหรอคะ? "ฉันถามอีกพลางห้าท่าอยากจะร้องไห้สะให้ได้ T ^ T“ ค่ะ” ป้าแจ่มรับคำสั้น ๆ อ้ก-แค่เริ่มต้นเปิดเทอมวันแรกยังสวยขนาดนี้วันต่อ ๆ ไปฉันคงคางเหลืองแน่ ๆ TT“ งั้นเดี๋ยวไปนะคะป้าแจ่ม" ฉันพูดพลางวิ่งไปคว้าเป้นักเรียนอย่างรีบร้อนฉันวิ่งลงบันไดดังดึงดังลั่นบ้านถ้าเป็นเวลาปกติฉันต้องโดนทั้งแม่ทั้งป่าแจ่มดแหง ๆ แต่นี่มันเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานถึงไตรดุฉันก็ไม่สนแล้วฉันวิ่งไปโต๊ะอาหารที่ตอนนี้มีเพียงจานอาหารเช้าของฉันตั้งอยู่เท่านั้นมือคว้าแก้วนสมาชุดรวดเดียวหมดหยิบขนมปัง 2-3 แผ่นมาตาบไว้ในปากก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านมุ่งไปหน้าปากซอย

"แฮ่กๆ... พี่ๆ...ปะ.. ไปโรงเรียนสิรวิชญ์ด่วนเลยฉันร้องสั่งพี่วินมตเตอร์ไซค์ทันทีที่วิ่งมาถึงดิวหน้าปากซอยน้ำเสียงขาด ๆ หาย ๆ ด้วยความเหนื่อย-ดวด่วนมากเลยเหรอน้องวัว-" พวกวินมอเตอร์ไซค์ปากบ่นส่งเสียงแซววันนั้นพรมไอ้บ้าทั้งหลายไม่รู้จักที่ตายรึไงฟะ-"ผิวปากอยู่ได้ซึ่งฟอเป็นนกรีไง?" ฉันสวนกลับอย่างกวน ๆ ทำเอาพวกมันเกินราดปัสสาวะ

"ตกลงจะไปส่งมั้ยคนกำลังรีบนะ" ยังจะมาทำฉันเสียเวลา” "ไปสิจ๊ะคนสวย" วินมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งพูดพลางทำหน้าเจ้าชู้ใส่ ฉันส่วนฉันนะเหรอแทบจะอ้วกเอาขนมปังออกมาทั้งหมดเลยน่ะสิ แต่ก็ยังอภัยได้นะที่มันยังบอกว่าฉันสวยเหอ ๆ --- เจ้าวินมอเตอร์ไซค์คนที่จะไปส่งฉันมันกลับเดินอย่างช้าๆฉันนึกหงุดหงิดเลยคว้ามีดคัตเตอร์อันเกือบเท่ามีดอีโต้ที่อยู่ในเป้ขึ้นมาขู่

"ไอ้บ้าเอ้ย! จะไปมั้ย ชักช้าแม่จะกระซวกไส้ทะลักหรอก"ฉันตะโกนอย่างมีโมโห เอาใบมีดออกมาล่อแสงแดดยามเช้า ได้ผล...ทุกคนหยุดชะงักไว้ในท่าทางที่ต่างกันออกไป ก่อนที่จะยกมือทั้งสองข้างขึ้นในอากาศพลึบพลับและ มองฉันราวกับว่าฉันเป็นฆาตกรสาวที่พึ่งพ้นโทษออกมาจากเรือนจำบางขวางมาหยกๆ -_-;วินมอเตอร์ไซค์คนนั้นรีบวิ่งจี๋มาที่มอเตอร์ไซค์ของตัวเองก่อนที่จะรีบสตาร์ทอย่างรวดเร็ว โดยที่มีเพื่อนๆร่วมคิวมองตามด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า-ขอให้แคล้วคลาดปลอดภัยนะเว้ย-ประมาณนี้เลยอ่ะ"ถ้าไม่ถึงโรงเรียนสิรวิชญ์ภายใน 5 นาทีแกเตรียมบอกลาโลกใบนี้ได้เลย"ฉันพูดโหดๆมือยังถือคัตเตอร์ไว้ แต่กดใบมีดกลับเข้ามาเก็บไว้แล้ว ท่าทางว่าคำขู่ของฉันจะได้ผล หมอนี่รีบออกมอเตอร์ไซค์ทันที นี่ฉันแค่กูเองนะ ไม่ได้คิดจะทำอะไรจริงๆสักนิดเดียว

ฉันมาถึงหน้าโรงเรียนภายในเวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยวิธีการขู่เขาตัดเดอร์ที่ไม่ได้เลี่ยนใบมีดออกมาหลังมอเตอร์ไซค์รับจ้างเขาไว้เจ้าหมอนั่นกลัวจนหน้าซีดเชียวริบบิดจนน่ากลัวเลยอ่ะฉันยอมรับนะว่ามันผิดแล้วก็อันตรายมาก ๆ ถึงศานเลยที่นิดเร็วขนาดนั้น แต่มันน่ากลัวเท่า ๆ กันเลยนะระหว่างการซึ่งแนบเนี้ยกับการไปสายนะก็แหม! ฝ่ายกิจการนักเรียนของโรงเรียนฉันเข้มงวดน้อยซะที่ไหนกันล่ะ

พยฉันจะร่วยตังค์พี่น (มอเตอร์ไซค์) แกส่ายหน้าพรืดเลยแล้วก็ยกมือไหว้ท่วมหัวก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั้น ๆ ว่าค่าโดยสารน่ะไม่ต้องหรอกคร้าบ แต่ไว้ชีวิตผมก็บุญโขแล้ว "คำพูดของพี่แกพาเอาฉันต้องกลั้นหัวเราะแทบแย่ฉันเลยยังไม่วายแหย่อีก“ แล้วฉันจะไปใช้บริการใหม่นะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเข้มจัดพอ ๆ กับปั้นท่าทางหน้าตาให้ดูขึงขังวางแบงค์ร้อยสงบนตะกร้าหน้ารถเอาน่า ... ร้อยนึ่งถือว่าให้ทิปที่พี่แกเสี่ยงเล่นตลกกับยมบาลก็แล้วกันมซิเตอร์ไซค์รับจ้างคนนั้นทำตาเหลือกก่อนที่จะเอาแบงค์ร้อยของฉันยัดใส่กระเป๋าเสื้อรีบขับมอเตอร์ไซค์คู่ชีพตัวเองเหยียนพรืดออกจากหน้าโรงเรียนของฉันทันทีท่าทางคงจะสาบานกับตัวเองไปเลยมั้งว่าจะไม่ส่งลูกเข้าเรียนโรงเรียนนี้เด็ดขาดยังไงก็ขออโหสด้วยเถอะนะพี่วินมอเตอร์ไซต์) ที่ฉันดันไปทำอะไรพิเรนทร์แบบนั้นลงไปก็คนมันจำเป็นนี่นา -_ ฉันรีบเข้ามาในโรงเรียนด้วยความเร็วสูงใส่เกียร์หมาเต็มสตีมวิ่งจัดไปที่บอร์ดที่ใช้แจ้งห้องเรียนเพื่อดูว่าฉันได้อยู่ห้องไหนไหนหว่า .. ? ฉันไล่สายตากระดาษสีขาวที่มีรายชื่อนักเรียนปีการศึกษาใหม่อย่างรวดเร็ว

อ๊ะ !เจอแล้ว...

เลขที่ 57 นางสาวอภิชญ์จิรา สุทธิวโรทัย ง่า...ที่รองสุดท้ายของห้องเลยนะนั่นT-T

ม 4/1 ห้อง 526 เอาล่ะงั้นก็ไปกันเลย แค่นี้ก็สายจนฉันนึกกลัวสายตาของอาจารย์ที่สอนคาบแรกแล้ว ฉันลืมออกวิ่งไปตามถนนของโรงเรียนไปยังอาคาร 5 แฮ่กๆ สงสัยว่าอนาคตทีมชาติคงอยู่ไม่ไกลฉันแหงๆเลยแต่เหมือนพระเจ้าไม่เข้าข้างคนสวยอย่างฉัน(???)ดันมีมอเตอร์ไซค์จากไหนไม่รู้โผล่มาเฉี่ยวฉัน แค่เฉี่ยวๆนะ แต่อารมณ์ว่าตกใจ ทำให้ฉันสะดุ้งขาตัวเอง

ต้องลงไปวัดพื้นข้อศอกที่ใช้กันตัวเองไว้กระแทกกับพื้นถนนท่าทางของฉันระยะเวลา 2. อเตอร์ไซค์คันนั้นจอดแทบจะทันทีเจ้าของมอเตอร์ไซค์น่าจะเป็นนักเรียนชายโรงเรียนนี้นะเท่าที่ดูจากเครื่องแบบ แต่เขาเลวมหมวกกันน็อคเอาไว้ทำให้ L องไม่เห็นหาทานยง 11 อิ่ม! อยากเห็นจริงจริงหน้าตาของได้มารผจญคนที่นรกส่งมาคนนี้เนี่ยเขาก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์ก่อนที่จะเดินลิ่ว ๆ มาที่อันที่กำลังพยายามลุกขึ้นอย่างยากล้าบากขาก็เคล็ดศอกก็เจ็บ T ^ T ไอ้บ้านี่แทนที่จะมาช่วยฉันกลับมายืนจังก้าค้ำหัวฉันที่กำลังจะลุกขึ้นซะอีก“ ยัยเบื้อะเอ๊ย! ฉันขี่มอเตอร์ไซค์ของฉันอยู่ดีๆดันวิ่งมาให้ฉันเฉียวเล่นอยากตายรึไง ... ยัยบ้า?” น้ำเสียงยี่ยวนที่แสดงออกถึงความโกรธลอดออกมาจากหมวกกันน็อคสีดำยัยเบื้อะเอ๊ย! .. ฉันซึ่งมอเตอร์ไซค์ของฉันอยู่ดี ๆ ดันวิ่งมาให้ฉันเฉียวเล่นอยากตายรึไง

'ยัยบ้า?'O๐O ทุกคำพูดของเขาก็จะสะท้อนอยู่ในโซนประสาทอย่างชัดเจนจนชั้นหูอื้อ ไอ้บ้า นาคีมอเตอร์ไซค์มาเฉี่ยวฉันเองนะ แล้วยังกล้ามาเรียกฉันด้วยคำที่ไม่เคยมีใครเรียกมาก่อน 'ยัยเบ๊อะ''ยัยบ้า' ผึง!!!!!!! (เสียงสติของฉันขาดกระจุย)-_-^^^^^^^^ หนอย!วอนซะแล้วววววววว O.O "นายนั่นแหละ ไอ้บ้า"ฉันแผดเสียงใส่พลางชี้หน้าเขาอย่างโกรธแค้น ผมเปียที่ถักมาเมื่อเช้าเริ่มหลุดลุ่ยออกมา "นอกจากบ้าบอแล้วยังไม่รู้จักกฎจราจรอีก แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้พิศวาสหมายถึงขนาดวิ่งถลาไปให้นายชนเล่นหรอก ฉันก็วิ่งของฉันอยู่ดีๆนายนั่นแหละที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ มอเตอร์ไซค์มาเฉียวฉันเองไอ้คนบ้า! "“ เงียบไปเลยยัยเบื้อะเธอทำรถของซันมีรอยขีดข่วนแล้วยังมากล้าขึ้หน้าฉันปาวๆอีกเรอะ” เขาพูดพลางเอามือลูบมอเตอร์ไซค์คันสวยสีเงินวาววับสะท้อน 1 แคายามสาย“ กล้าสิ” ขันพูดอย่างท้าทายถึงไอ้บ้านี่จะสูงกว่าฉันตัวใหญ่กว่าฉัน แต่ฉันก็ไม่กลัวหรอก“ นายเองก็เงียบไปเลยเหมือนกันจิตใจโหดร้ายไม่มีมนุษยธรรมไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยฉันโดนนายเฉียวแท้ๆ แต่นายกลับเป็นห่วงมอเตอร์ไซค์นี่ดูซะแผลที่นายทำ" ฉันพูดเสร็จก็ซูข้อศอกที่มีเลือดซุ่มอยู่ให้เขาดู "เฮอะ!” เขาร้องออกมา" ไกลหัวใจไม่ถึงตายหรอกน่า” คำพูดของเขาทำเอาฉันแทบซกเขาให้หน้าหงาย แต่ติดตรงที่ว่าเขาสวมหมวกกันน็อคอยู่ซกไปก็เจ็บมือเปล่า ๆ งั้นทำอย่างอื่นก็ได้-“ หนอย! ได้เลวเอ๊ย! "ฉันพูดพลางรวบรวมพลังทั้งหมดผลักเซาลงไปกองอยู่ที่พื้นถนน" ยัยบ้า!” เขาร้องออกมาด้วยอารมณ์โกรธขณะที่เขาพยายามดันตัวเองให้ลูกขึ้น "ถ้าฉันบ้านายก็คงบ้ากว่าฉันแน่ ๆ ฉันสวนกลับทันควันวันนี้มันวันอะไรของฉันนะมาสายแล้วยังซวยอีก?" เขาพึมพำพลางเอามือปัดกางเกง “ ฉันว่านายน่าจะถามตัวเองมากกว่านะเพราะนายน่ะมันตัวซวยทำตัวเองสายไม่พอยังลากฉันมาเดือดร้อนอีก” ฉันพูดกระแทกเสียงใส่ 20 "ไม่ต้องเถียงกันเธอสายทั้งคู่” เสียงเย็นเยียบผ่ากระดูกสันหลังที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังทำเอาฉันและไอ้ตัวซวยบ้านั่นซะงักไปเลยวันนี้มันวันโลกาวินาศอะไรกันนะอาจารย์ยายฝ่ายกิจการนักเรียนนี่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***