เพื่อนาย~

คนรับใช้พาชาลอตไปอาบน้ำ จากนั้นพาชาลอตไปแช่น้ำนมที่โปรยด้วยดอกกุหลาบ มันต้องถึงขนาดนี้เลยหรือ นี่มันรู้สึกเหมือนกลับว่าตัวเขาเป็นเจ้าหญิงในนิยายเลย...

ชาลอต : นี่ ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ?

หญิงรับใช้ : ทำอะไรหรือเพคะ? 😐

ชาลอต : ก็พวกเธอทำอย่างกับว่าเราเป็นเจ้านายเธอเลย...

หญิงรับใช้ : 🤭🤭ใช่เพคะ พวกหม่อมฉันเป็นคนรับใช้ ส่วนพระองค์เป็นองค์ชายฟินิกซ์ที่จะต้องครองคู่กับองค์ชายสีเลือดเพคะ

ชาลอต : องค์ชายสีเลือด? ทำไมถึงได้เรียกว่าองค์ชายสีเลือดล่ะ? 🤔

หญิงรับใช้ : ก็เพราะองค์ชายเซน... เป็นแวมไพร์ไงล่ะเพคะองค์ชาย

ชาลอต : ห๊ะ😱😱 ฝันอะไรว่ะเนี้ย นานจัง ตื่นซักทีสิวะ😑

หญิงรับใช้ : องค์ชายเป็นอะไรไปเพคะ...

ชาลอต : โธ่เอ้ย นี่เราเป็นผู้ชายนะ ทำไมถึงให้เราครองคู่กับ... องค์ชายเซนนั่นล่ะ... 😑

หญิงรับใช้ : เพราะองค์ชายเซนสามารถเลือกคนรักได้ และเขาเลือกท่าน เลือกท่านและรอคอยท่านมานานมากนับพันปี...

ชาลอต : มันยังมีคนแบบนี้อีกหรอ คนที่บูชาความรักและซื่อตรงขนาดนี้??

หญิงรับใช้ : องค์ชายหวังว่าท่านจะกลับมาในไม่นาน เขาก็รอท่านตั้งแต่วันที่ท่านจากไป... และท่านก็มาจริงๆ

ชาลอต : งั้นหรอ? ช่างน่าสงสารจริงๆ คนเราจะรอคอยคนรักได้นานขนาดนี้มั้ยนะ

หญิงรับใช้ : ก็เพราะว่าไม่ใช่คน... ถึงได้มั่นคงมากๆไงเพคะ

ชาลอต : คนก็มั่นคงเหมือนกัน แต่ต้องคนที่เขารักจริงๆเท่านั้น...

หญิงรับใช้ : ชาติก่อนองค์ชายกับราชาก็รักกันและมั่นคงมากๆเช่นกัน...

ชาลอต : นั่นมันชาติก่อน... คนเราจะรักคนที่เขาไม่เคยรู้จักได้ยังไงกัน...

หญิงรับใช้ : ก็เพราะว่าองค์ชายจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนๆไม่ได้ไงล่ะเพคะ...แต่ท่านราชาจำได้ดี...

ชาลอต : นี่มันก็ชาติใหม่แล้ว... ทำไมไม่ปล่อยข้าไปซักทีล่ะ...

หญิงรับใช้ : คนที่รอเขาจำได้ทุกการกระทำ สัญญาที่ให้นายท่านไม่เคยลืม... มีหนุ่มสาวมากมายเข้าหา แต่ท่านกลับเมินเฉย...

ชาลอต : ถึงอย่างไรก็ตาม เราก็ไม่สามารถรักเขาได้เหมือนเดิมหรอก สำหรับเราตอนนี้เขาก็แค่คนไม่รู้จัก...

หญิงรับใช้ : อย่าพูดอย่างนี้ให้นายท่านได้ยินนะเพคะ เขาคงต้องเสียใจมากแน่ๆ

ชาลอต : ถึงไงเขาก็ต้องรู้ จะมาบังคับความรู้สึกของเราไม่ได้หรอกนะ...

หญิงรับใช้ : .... หม่อมฉันขอไม่พูดนะเพคะ..

ชาลอต : และอีกไม่นานเขาต้องพาเรากลับ.. เรามีพ่อมีแม่... และเราก็ไม่ใช่ลัตชาคนนั้นด้วย...บอกให้เขาหยุดพร่ำเพ้อได้เลย...

หญิงรับใช้ : องค์ชายคงลืมไปแล้วจริงๆ 😔

หญิงรับใช้รีบอาบน้ำให้ชาลอตแล้วพาไปที่ห้องแต่งตัว ที่นั่นมีเครื่องประดับมากมายและมีชุดที่ดูแปลกตาเอามากๆอยู่เต็มไปหมด.. หน้ากระจกมีตลับแป้ง และของที่แปลกและแตกต่างจากโลกปกติ...

ชาลอต : แล้วเขาอยู่ไหน...

หญิงรับใช้ : หมายถึงท่านราชาหรอเพคะ...

ชาลอต : ใช่... เขาอยู่ที่ไหน...

หญิงรับใช้ : ตอนนี้คงจะอยู่ที่ห้องเลือดหนะเพคะ... 😊

ชาลอต : ห้องเลือด? มันคือที่ไหน...

หญิงรับใช้ : ชั้นใต้ดินของราชวังเพคะ เป็นที่เก็บเครื่องดื่มและเลือดไว้...

ชาลอต : เลือดงั้นหรอ? เลือดของอะไร?

หญิงรับใช้ : หลังจากที่องค์ชายจากไป นายท่านใช้เลือดของกวางในการใช้ชีวิต...

ชาลอต : อะไรคือตั้งแต่เราจากไป เขาดื่มเลือดของเราหรอ...

หญิงรับใช้ : ใช่เพคะ... ☺️

ชาลอต : กินเลือดเนี้ยนะ มันคือความรักประเภทไหนกัน...

หญิงรับใช้ : เป็นการแสดงความรักของราชาคือจะดื่มแค่เลือดของภรรยาเท่านั้น...

ชาลอต : ภรรยาหรอ... เราแต่งงานกันแล้วหรอ...

หญิงรับใช้ : ยังเพคะ เพราะใกล้วันแต่งงาน ก็เกิดปัญหาขึ้น... จนนายท่านได้จากไป...

ชาลอต : แสดงความรักแบบไหนกัน... ทำให้อีกฝ่ายเจ็บปางตาย

หญิงรับใช้ : การกัดของท่านราชาจะไม่เจ็บแม้แต่นิด เพราะองค์ชายเป็นคนที่พิเศษ ความรู้สึกเจ็บทั้งหมดจะกลายเป็นความรู้สึกใคร่ในความรัก ความลุ่มหลง... จึงไม่เกิดอันตรายกับองค์ชายเพคะ

ชาลอต : เรื่องแบบนี้มันมีที่ไหนกัน กัดมันก็ต้องเจ็บอยู่แล้ว...

หญิงรับใช้ : งั้นองค์ชายก็ลองให้นายท่านกัดสิเพคะ🤭🤭

ชาลอต : เราไม่โง่หรอก ไม่มีทางแน่ เขาไม่มีทางจะได้แตะตัวเราแน่...

หญิงรับใช้ : องค์ชายอย่าลืมนะเพคะ ว่าองค์ชายเป็นเพียงมนุษย์ตัวเล็กๆ จะไปสู้กำลังของแวมไพร์ได้อย่างไรล่ะเพคะ

ชาลอต : ไหนเจ้าบอกว่าเราเป็นคนพิเศษ เหตุใดเราถึง... สู้เขาไม่ได้กันล่ะ

หญิงรับใช้ : ที่หม่อมฉันกล่าวว่าเป็นคนพิเศษหม่อมฉันหมายถึงเลือดขององค์ชายหนะเพคะ เลือดขององค์ชายมีฤทธิ์เยียวยาร่างกายของเหล่าแวมไพร์ ทั้งมีกลิ่นที่หอมอบอวลชวนชิม แต่ก็ไม่มีใครสามารถดื่มได้....

ชาลอต : แล้วทำไมเขา... เราหมายถึงท่าน... เขาถึงได้ดื่มเลือดเราได้ นี่มันชีวิตของเรานะ...

หญิงรับใช้ : เพราะว่ามีการทำเครื่องหมายไว้แล้วเพคะ... และจะมีกลิ่นกายของท่านราชาอบอวลไปด้วย เพราะชื่อที่สลักไว้นั้น ใช้หมึกที่ผสมเลือดของท่านไว้....

ชาลอต : ที่เจ้าพูด... นี่เจ้าหมายถึงรอยสักที่ข้อมือของเราใช่มั้ย... ทำไมถึงต้องทำแบบนั้นด้วย... เราไม่ใช่ของของใครนะ😡😡

หญิงรับใช้ : แต่ก็เป็นการดีนะเพคะ พวกแวมไพร์ตนอื่นจะไม่กล้ายุ่งองค์ชาย... แม้จะมีกลิ่นอบอวลน่ากินขนาดไหน....

ชาลอต : เจ้าพูดอย่างกับเจ้าเป็น.... แวมไพร์งั้นแหละ...

หญิงรับใช้ : แน่นอนสิเพคะ... หากเป็นมนุษย์ธรรมดาคงจะไม่สามารถเดินหรือใช้ชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้หรอกเพคะ....

ชาลอต : เห้!! งั้นเจ้าก็จะกินข้างั้นหรอ... ช่วยด้วยยยยยยยยยย~😭

หญิงรับใช้ : หม่อมฉันไม่บังอาจหรอกเพคะ... หากทำอย่างนั้น... คงไม่ตายดีแน่...

ชาลอต : เป็นความคิดที่สกปรกสิ้นดี เป็นการจองไว้ แค่ทำตรงสัญลักษณ์ไว้ว่าเป็นของใคร แค่นี้ก็ได้หรอ... น่าสมเพช....

หญิงรับใช้ : อย่าว่าอย่างนั้นสิเพคะ ในตอนนั้นก่อนจะทำสัญลักษณ์ได้... ก็ต้องเต็มใจรับทั้งสองฝ่าย... ไม่งั้นก็ไม่เป็นผล....

ชาลอต : อยากรู้จริงๆคนที่ชื่อลัตชานั่น... คิดบ้าอะไรอยู่... จะแต่งงานกับแวมไพร์งั้นหรอ... ประสาท....

ชาลอตพูดจบไปไม่กี่คำ ก็จามขึ้น เขาคงไม่รู้เลยว่าลัตชาที่เขากำลังว่านั้น คือตัวเขาเองในอดีต... และลัตาชาในตอนนั้นก็เป็นคนสมยอมให้กับราชาสีเลือดเอง... เมื่อแต่งตัวเสร็จไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น....

เซน : เสร็จแล้วงั้นรึ.... พร้อมที่จะปรนนิบัติเรารึยัง.... 😏

ชาลอต : อย่ามาพูดบ้าๆ ปรนนิบัติงั้นหรอ... ลัตชาคนนั้นเขาตายไปแล้ว นายก็ควรจะรู้ไว้ด้วย.... และเราชื่อชาลอต ไม่ใช่ลัตชาบ้านั่น...

เซน : ออกไป....

หญิงรับใช้ : เพคะ....

ชาลอต : นายคิดจะทำอะไร... ออกไปนะ...

เมื่อหญิงรับใช้เดินออกไป ประตูไม้บานใหญ่ก็ปิดอย่างรวดเร็ว... เซนหายวาบจากหน้าประตู แล้วมาโผล่ที่หน้าของชาลอต เซนจับมือของชาลอตไว้และกระชากลงไปบนเตียง....

ชาลอต : นายจะทำอะไร... หยุดนะ... ก็บอกไปแล้วไง... ว่าเราไม่ใช่ลัตชา เขาตายไปแล้ว...

เซน : ตายงั้นหรอ... ไม่ใช่งั้นหรอ... นายคิดว่าเราจะเชื่อหรอ... ทั้งกลิ่น ทั้งสัญลักษณ์ที่ข้อมือ และตราฟินิกซ์ที่ต้นคอ... ยังจะไม่ใช่ได้อย่างไร

ชาลอต : ก็บอกไม่ใช่ไงวะ... เลิกเล่นตลกแล้วพาเรากลับเดี๋ยวนี้....

เซน : นายจะไปไหนไม่ได้... นายต้องเป็นของชั้น... จำไว้... นายเป็นของชั้น....

เซนหายวาบเข้าไปคล่อมตัวของชาลอต มือทั้งสองกดข้อมือของชาลอตไว้ทั้งสองข้างให้ติดกับเตียง... ชาลอตดิ้นสุดชีวิต... เขากำลังตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชาลอตเนี้ย... เซนก้มลงและจูบจงที่ปากของชาลอต เขาปล่อยมือข้างนึง และใช้มือข้างนั้นกระชากฉีกเสื้อของชาลอตออกชาลอตผลักเซนออก จากนั้นเขาวิ่งไปที่ประตู...

ชาลอต : อย่าเข้ามานะ... ออกไป... 😰😰

เซน : นายจะทำอะไรได้... (วาบเข้าไปโผล่ใกล้ๆหน้าประตู)

ชาลอต : ปล่อยเราไป... เรามีพ่อมีแม่... พวกเขากำลังเป็นห่วงเรากันอยู่เเน่...

เซน : แล้วเราจะได้อะไร... เวลานับพันปีที่คอยมา... เราจะได้อะไร... เราไม่มีทางปล่อยนายไปแน่... ไม่มีวัน...

เซนหายวายไปที่ประตูใกล้ๆกับชาลอต...เขากระชากชาลอตเข้ามากอด ชาลอตตกใจมาก ยืนนิ่งไปพักใหญ่ ทำไมความรักถึงได้มีอิทธิพลต่อชีวิตอย่างนี้นะ... ทำไมคนเราถึงเสียสละให้กับความรักขนาดนี้ ทำไมคนเราต้องรอคอยความรักนานขนาดนี้ คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของชาลอต...

ชาลอต : รักแค่ไหน... ความรักของนายคืออะไร... ทำให้คนรักต้องทนทรมาน... ที่อยู่กับใครที่ไม่ได้รัก... 🤬🤬

เซน : รักคืออะไรงั้นหรอ? ทรมานงั้นหรอ? ไม่ได้รักงั้นหรอ?... ชั้นจะบอกนายไว้ รักชั้นคือ....😥

ชาลอต : นายบอกไม่ได้ล่ะสิ... เพราะนายไม่มีหัวใจ... และนายไม่ใช่คน... 🤬🤬

เซน : รักของชั้น... คือนายไง.. ทรมานหรอ.. ที่ผ่านมาเรารักกันไม่ใช่หรอ ไม่ได้รักหรอนายเป็นคนบอกชั้นเองลัตชา...

ชาลอต : เขาคนนั้นตายไปแล้ว... ตั้งสติสิ... ชั้นไม่ใช่ลัตชา... ชั้นจะย้ำนายหลายๆรอบ... ชั้นไม่ใช่ลัตชา...

เซน : เพราะนายจำอดีตไม่ได้ต่างหากล่ะ... ขอร้องเถอะ... อย่าจากชั้นไปไหนอีกเลย... 😔

ชาลอต : ปล่อยชั้นไปเถอะ... ได้โปรด... ขอร้อง... ชั้นยังอยากมีชีวิตมหาลัยที่สวยงาม... ชีวิตปัจจุบันชั้น... ยังต้องเดินต่อไปขอร้องล่ะ😢

เซน : นายอยากกลับไป... ขนาดนั้นเลยหรอ... ที่นั่นมันดีกว่าชั้นมากเลยหรอ... 😔

ชาลอตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเซน... เขารู้สึกสงสารแต่เขานั้นก็อยากที่จะกลับไปเป็นคนปกติ... ที่ชีวิตเรียบง่ายสวยหรู... ชาลอตเดินไปชิดประตู... และสังเกตสีหน้าของเซน... เพราะชาลอตไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจ... ด้วยความสงสารเขาจึงได้คิดอะไรบางอย่างออก....

ชาลอต : นายต้องการชั้นมากเลยหรอ... ถ้างั้นชั้นจะอยู่กับนายก็ได้... 🤨

เซน : จริงหรอ...? 🙁

ชาลอต : แต่มีข้อแม้... นายจะต้องพาชั้นไปเรียนที่มหาลัย... และพาชั้นไปเจอพ่อแม่ชั้น... และชั้นต้องได้ใช้ชีวิตปกติของวัยรุ่นทั่วไป... และที่สำคัญ... วันเสาร์ชั้นจะต้องได้พักที่หอพักของชั้นโดยไม่มีใครมารบกวน....

เซน : ได้... แค่นายอยู่กับชั้น... ชั้นพร้อมที่จะทำทุกอย่าง...

ชาลอต : ตกลงตามนั้น... 😒

เซน : ได้... ชั้นจะทำ.... ทุกอย่างที่นายขอ... แค่นายอยู่กับชั้น... ขอแค่นั้น

หลังจากชาลอตพูดจบไป เซนพุ่งเข้าไปใกล้ๆตัวของชาลอต เขาจับเอวของชาลอตและกระชากจนชาลอตติดกำแพง... ตัวของเซนแนบชิดกับชาลอต เซนก้มลงไปที่ต้นคอของชาลอตแล้วเลียอย่างเบาๆ จากนั้นเขาก็กัดลงไปที่บริเวณต้นคอ... ทั้งที่ชาลอตรู้ว่าโดนกัดแต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บ... และจู่ๆเขาก็เริ่มเคลิบเคลิ้มไปกลับเซน... ไม่นานเซนก็อุ้ม ชาลอตไปโยนไว้ที่เตียง....