จะได้ไม่ลืมกัน 02

"จะกินอะไร" เมื่อมาถึงห้างวินหันไปถามน้องชาย

"ไม่รู้อะยังไม่หิวเลย" เค้ายังไม่หิวจริงๆคงเป็นเพราะเรื่องของปกป้องด้วยมั้ง

"ถึงได้ผอมแห้งอย่างนี้ไง ปิ้งย่างรึกันจะได้เพิ่มไขมันด้วย" วินเดินนำไปที่ร้านปิ้งย่าง

"แปปนะพี่วิน ผมขอไปรับโทรศัพท์ก่อน" วินกระตุกมือพี่ชายก่อนจะกดรับสายเพื่อน

"ว่าไง"

//อาทิตย์หน้าไปนิทรรศการมหาลัยกัน//

"มหาลัยไหนว้ะ"

//มหาลัยพี่ชายมึงอะ//

"อ๋อ เดี๋ยวกูถามพี่ก่อนแค่นี้แหละ"

//เออๆๆ เดี๋ยวกูโทรไปถามไอพวกนั้นด้วย//

"เคแค่นี้แหละไปกินข้าวก่อน"

//เคแดกข้าวเยอะๆล่ะ//

"รู้แล้ว" เมื่อพูดจบก็วางสาย แล้วเดินเข้าไปหาพี่ชายในร้านอาหารทันที

ทั้งคู่ก็ลงมือกินโดยมีวินคอยย่างหมูให้สีไม้ จนสีไม้บ่นนิดหน่อยว่าทำไมไม่กินเองย่างให้เค้าอยู่ได้เต็มจานไปหมด วินจึงหยุดวางหมูใส่จานแล้วหันมากินเอง

ตามจริงเค้ามีน้องอีกคนนึงเป็นผู้หญิง แต่ไม่ได้เรียนอยู่ที่ไทยไอนี่มันโกอินเตอร์หน่อยไปเรียนที่เกาหลี ไปอยู่กับย่า กลับมาเมืองไทยทีไรพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรอก

ไม่ใช่ว่ามันลืมภาษานะมันกระแดะใช้ไทยคำเกาหลีคำ ห่าไรไม่รู้ของมัน ชั่งมันเถอะ ผมเป็นคนรักน้องมากเลยนะสีไม้ป่วยผมก็คอยดูแลน้องตลอด ผมตามน้องทุกอย่างตอนสีน้ำกลับมาผมก็คอยพาไปเที่ยว

ผมไม่เคยบอกไอปลื้มเรื่องครอบครัวหรอก มันไม่รู้ว่าผมมีน้องอีกคนนึงคือสีน้ำตอนนี้อยู่ม.5เองมหาลัยน่าจะมาเรียนที่ไทยแหละมั้ง ผมนั่งมองสีไม้กินหมูแก้มตุ่ย น้องผมก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

"พี่วินมหาลัยพี่มีงานวันไหนนะ" เมื่อนึกขึ้นได้จึงเงยหน้ามาถามวิน

"อืมมม อาทิตย์หน้าไม่รู้วันไหนอะ" ทำท่าคิดก่อนจะตอบกลับน้องชายไป

"อ๋อ" พยักหน้า

"เราจะเข้าคณะอะไรละ" อย่างสีไม้น่าจะเข้าสถาปัตย์แหละผมเห็นน้องชอบวาดรูป

"ผมอยากเข้าสถาปัตย์" ผมชอบวาดรูปออกแบบมากๆ ผมฝันไว้ว่าอยากจะสร้างบ้านโดยผมเป็นคนออกแบบเองจะเป็นอะไรที่ดีมากๆ

"งั้นเดี๋ยวค่อยไปกับพี่ก็ได้กลับบ้านกันเถอะ" ลุกไปจ่ายเงินแล้วเดินไปซื้อของเข้าบ้านนิดหน่อย ไม่ใช่ของใช้อะไรหรอกขนมนี่แหละว่าจะไปดูหออาทิตย์หน้าซักหน่อย ไม่ได้เข้าไปนาน

เมื่อถึงบ้านสีไม้ก็เดินขึ้นไปบนห้องเหมือนเดิม ตั้งแต่สีไม้กลับจากต่างจังหวัดสีไม้ไม่ออกไปไหนเลยนานๆมีจะออกไปบ้าง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ครับ" สีไม้ตะโกนจากในห้องก่อนจะเกินไปเปิดประตู

"ขนมพี่ซื้อมาเผื่อ"ยื่นถุงขนมใหญ่ๆให้

"ขอบคุณครับ" รับถุงขนมมาก่อนจะปิดประตู ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แล้วแจ้งเตือนของเฟสบุ๊คก็เด้งขึ้นมา

มันเป็นแจ้งเตือนที่ปกป้องเคยง้อเค้าหน้าเฟซ นี่เป็นปีที่3แล้วที่เค้าเลิกกับปกป้องและเฟสบุ๊คมันก็แจ้งเตือนทุกปี ทำให้น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลออกมาจนได้ อยากเจอ อยากกอด ผมสะบัดความคิดนั้นออกไปจากหัวทันที

เวลาผ่านไปไวมาก มันทำให้ผมโตขึ้นอะไรๆก็เปลี่ยนโดยเฉพาะนิสัยของผมเมื่อก่อนผมจะเป็นคนร่าเริง เข้ากับคนง่าย ผมรู้ตัวว่าเป็นมะเร็งตั้งแต่ม.3-ม.4 ผมเลือกที่จะบอกเลิกพี่ปกไปและไปรักษาตัวที่ต่างจังหวัดแทน

ผมคบกับพี่ปกมา2ปีกับอีกเดือนนิดๆแล้วเลิกกันไปผมไม่บอกใครในครอบครัวซักคน ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากบอกแต่ไม่รู้จะบอกไปทำไมก็ไม่รู้เลยคบกันแบบไม่เปิดเผยไปก่อน

และแต่ละปีจะมีเฟสบุ๊คเตือนควาทรงจำขึ้นมา ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงพี่ปกเลย ระหว่างรักษาผมจะนึกถึงแต่พี่ปกตลอด แต่เวลาผ่านไปผมรู้สึกว่าผมพูดน้อยขึ้น เป็นคนเงียบๆจนเพื่อนๆของผมชอบตั้งฉายาต่างๆนาๆให้ ผมเงียบขนาดนั้นเลยหรอ ไม่รู้สิผมคงเปลี่ยนไปมากจริงๆ

1อาทิตย์ต่อมา

วันนี้เป็นวันที่มหาลัยมีการจัดทำซุ้มเพื่อที่จะให้น้องๆมาสมัครเค้าคณะกัน แต่ละซุ้มก็จะมีรุ่นพี่หน้าตาดีๆหล่อๆมายืนพูดสรรพคุณของคณะเพื่อที่เป็นที่ดึงดูดคนเข้ามา

ซุ้มของปกป้องก็ไม่แพ้กัน คนหน้าตาดีก็ออกมายืนหน้าซุ้มกันแต่ปกป้องเลือกที่จะหลบอยู่หลังซุ้ม ปล่อยให้เพื่อนๆยืนหว่านเสน่ห์อยู่ตัวเองก็นั่งเหม่อลอยเหมือนกำลังรอใครอยู่

"เห้ยๆๆๆมึงอะไปยืนหน้าซุ้มดิ้เผื่อมีสาวมาสนใจคณะเราบ้าง" เทมพูดกับปกป้อง เพราะเห็นมัวแต่นั่งเหม่ออยู่

"ไม่เอาอะ..." ส่ายหน้ารัวๆ ตัวเค้าเองไม่ชอบเป็นจุดเด่นเป็นคนที่น่าสนใจเท่าไหร่อยู่แล้วมันวุ่นวายสำหรับเค้ามากๆ

"เอาหน่ามึงเพื่อคณะนะจะได้มีคนมาสมัครเยอะๆไง" ดีนดันไหล่เพื่อนไปด้านหน้าซุ้ม

"เออๆๆพวกมึงนี่แม่ง" เดินหน้าคอตกไปหน้าซุ้มอย่างเงียบๆ

ไอพวกนี่นิ ผมไม่ชอบอะไรที่คนเยอะๆมันดูน่ารำคาญรกหูรกตาเห็นแล้วปวดหัวจริงๆแต่ยืนอยู่ตรงนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้หาใครบางคนง่ายๆ เผื่อเค้าจะกลับมา

"พี่คะหนูสนใจจะเข้าคณะพี่ค่ะ" จู่ๆมีสาวสวยเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเพื่อนๆ ส่วนเพื่อนที่อยู่ด้านหลังก็ดันน้องที่พูดขับขึ้นมาใกล้ๆตัวเค้า แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นร่างบางที่คุ้นเคยกำลังเดินอยู่ เค้าจำร่างนั้นได้แม้จะผอมลงไปหน่อย ใช่นั่นคือสีไม้!

"พี่ขอตัวก่อนนะครับ" เดินเลี่ยงกลุ่มผู้หญิงออกมาเพื่อที่จะเดินไปหาคนที่รอคอยอยู่ แต่ก่อนไปดันมีอุปสรรคซะก่อน

"เห้ยไอปกไปไหนว้ะ "เทมตะโกนถาม ก่อนจะวิ่งไปหาปกป้อง จริงๆผมเห็นสีไม้มาก่อนแล้วแหละแต่คิดว่าน้องคงยังไม่อยากเจอไอปกตอนนี้มั้งแต่ก็ต้องเจออยู่ดีแหละ แต่ขัดไว้นิดหน่อยดีกว่า

แต่พอปกป้องหันกลับไปร่างบางนั้นก็หายไปแล้วแต่สีไม้ไม่ได้เดินไปไหนไกลเค้าหลบอยู่ตรงแถวๆนั้นเค้าเห็นปกป้องตั้งแต่มีผู้หญิงเดินเข้าไปหาแล้ว ใจเค้าก็ตกไปอยู่ตาตุ่มทันทีเพราะยังไม่อยากเจอปกป้องตอนนี้ ต้องขอบคุณพี่เทมมากๆที่ช่วยรั้งไว้ก่อน

เค้าตั้งใจจะมาเข้าคณะสถาปัตย์แต่ไม่คิดว่าปกป้องจะมาเรียนคณะนี้ไง! จะเปลี่ยนไปมนุษย์ศาตร์เดี๋ยวพี่วินก็ถามเยอะแยะ ถ้าผมอยู่คณะเดียวกันกับพี่ปกเราต้องเจอกันทุกวันแน่ๆ

"ไม้มาหลบอะไรตรงนี้" วินเดินเข้ามาหาสีไม้ วินอยู่คณะแพทยศาสตร์เป็นรุ่นพี่ของปกป้องปีนึง ทำไมเค้าไม่ไปอยู่ที่ซุ้มของคณะละตอบได้คำเดียว ขี้เกียจ

"ป่าวครับ ไม่มีอะไร" ตอบกลับพี่ชายไปเสียงสั่นๆ

"คิดรึยังจะเข้าคณะอะไร" เดินไปโอบไหล่น้องชายตัวเอง

"ผมว่าจะเข้ามนุษย์ศาสตร์นะครับ" ยิ้มให้พี่ชายตัวเอง

"อ่าว ไหนบอกจะเข้าสถาปัตย์ไง" ถามด้วยความงุนงง เพราะตอนไปกินปิ้งย่างครั้งนั้นบอกจะเข้าสถาปัตย์

"ผมเปลี่ยนใจแล้วแหละ"ยิ้มให้วินก่อนจะทักบอกเพื่อน

"เราไปดูซุ้มกันต่อเถอะ" จูงมือสีไม้ออกจากมุม

ด้านปกป้อง

"เห้ยๆๆๆไอปกนั่นมันน้องไม้ป้ะว้ะ" ภามสะกิดปกป้องที่นั่งอยู่ข้างๆ

ปกป้องที่ได้ยินอย่างนั้นจึงมองตามนิ้วที่ภามชี้ก็เห็นสีไม้เดินมากับใครซักคนซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนไกลพี่วินรุ่นพี่ที่เค้าเคารพมากเพราะพี่เค้าเก่งแต่ทำไมถึงเดินมากับสีไม้ได้ละแถมจูงมือกันอีก

"ทำไมเดินมากะพี่วินว้ะ" เทมถามขึ้นมา จริงๆผมชอบพี่วินมานานแล้วแหละแต่ไม่กล้าบอก ไม่กล้าคุยด้วย คุยก็แค่ถามตอบไม่มีอะไรนอกไปกว่านี้

"อืม คงรู้จักกันแหละ "ตอบอย่างเศร้าๆ ทำไมถึงเดินมาด้วยกันนะ ทำไมมันเจ็บๆอย่างนี้นะเค้าอาจจะไม่ได้เป็นอะไรก็นี่ขอเศร้าไว้ก่อนรึกัน

"เห้ย ไม่ต้องเศร้าดิเศร้าทำเผือกไร "ดีนตบหัวเพื่อนเบาๆ

"กูไม่ได้เศร้าไม่ต้องห่วงหรอก" ปากบอกเพื่อนว่าไม่เป็นไรแต่ตาก็ยังจ้องสีไม้อยู่ดี

"จ้า...ไม่เศร้าก็ไม่เศร้าเนาะ อันเชิญมึงไปยืนหล่อหน้าซุ้มเหมือนเดิมเลยครับคุณเพื่อน" เทมพูดพร้อมชี้ไปหน้าซุ้ม

"ไอสัส" ปกป้องด่าเพื่อนก่อนจะเดินไปหน้าซุ้ม

"เห้ยๆๆพี่เค้าเดินมาทางนี้ว่ะ"ดีนสะกิดเพื่อนที่อยู่ข้างๆ

"เออกูเห็นแล้วไอสัส" ภามปัดแขนดีนออกก่อนจะจับกลุ่มแอบดูวินกับปกป้องอยู่ด้านใน

"สวัสดีครับพี่วิน" ปกป้องที่ยืนอยู่หน้าซุ้มสวัสดีวินที่กำลังเกินมาหา แต่ยิ่งเข้ามาใกล้เท่าไหร่ใบหน้านั้นก็ยิ่งใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงไม่เผ่าเลย

"พี่มาทำอะไรหรอครับ" ปกป้องถามวิน เค้ารู้ว่าสีไม้ชอบคณะนี้จะต้องเข้าคณะนี้แน่นอน

"อ๋อ น้องมันสนใจจะเข้าสถาปัตย์อะแต่จะเข้ามนุษย์ศาสตร์เลยพามาดูสถาปัตย์ก่อน" จับหัวสีไม้โยกไปมา

ปกป้องที่เห็นอย่างนั้นก็นึกเจ็บปวดขึ้นมาทันทีก่อนจะเบนหน้าหนี เพื่อกลั้นความรู้สึกไม่ให้มันเผยออกมา วินที่ไม่รู้เรื่องราวของ2คนนี้มาก่อนจึงไม่ได้สงสัยอะไรซักเท่าไหร่ว่า2คนนี้มีท่าทีแปลกๆ

"ไงเราดูก่อนมั้ยหรือจะไปดูมนุษย์ศาสตร์ก่อน" หันไปถามสีไม้ที่อยู่ข้างๆ

"ไปดูมนุษยศาสตร์ก่อนก็ได้ครับ" สีไม้เลือกที่จะไปมนุษย์ศาสตร์เพื่อที่จะได้ไม่ต้องอยู่ตรงนี้นาน

"โอเคๆ งั้นพี่ไปก่อนนะปกเดี๋ยวมาใหม่" พูดก่อนจะตบไหล่ปกป้องเบาๆ

"ครับ" ตอบก่อนจะยิ้มให้แล้วมองไปคนข้างๆวิน สีไม้เมื่อเห็นปกป้องมองก็มองกลับจนปกป้องต้องหลบตา

เมื่อสีไม้กับวินเกินไปปกป้องก็เดินกลับหลังซุ้ม ทันทีที่เพื่อนร่างเพื่อนที่ดูวิญญานจะออกจากร่างอยู่แล้วจึงชวนปกป้องพูดคุยไปเรื่อยเพื่อไม่ให้คิดมากและเครียดเรื่องสีไม้

"ไอปกหน้าหล่อๆ หน้าอย่างมึงหาได้ดีกว่าน้องเค้าเยอะอย่าไปเศร้าเลย" เทมพูดปลอบ แต่เหมือนจะไม่ดีซักเท่าไหร่

"มึงยิ่งพูดแย่หลบไปเลยไอสัส" ดีนพูดพร้อมผลักหัวเทมออกไปเบาๆ

เทมจึงชูนิ้วกลางใส่ดีน พร้อมขยิบปากคำว่า ไอสัส ใส่

"น้องคงมีเหตุผลของมันแหละมึงอย่าไปโกรธน้องเลย" ดีนพูดปลอบเพื่อนเพราะไม่อยากให้เพื่อนเครียดและเข้าใจผิดว่าสีไม้ไปมีคนอื่น แต่ทุกคนก็ยังคงสงสัยกันอยู่ว่าสีไม้ไปรู้จักกับพี่วินได้ไง

แต่เค้าเชื่อว่าสีไม้ไม่มีทางลืมไอปกได้แน่นอนเพราะสองคนนี้รักกันมากๆ แต่เวลาเปลี่ยนคนก็อาจจะเปลี่ยนไปได้ไม่แน่หรอก

"ถ้ามึงไม่ไหวก็ร้องออกมาเลยปล่อยความรู้สึกที่มึงกำลังกลั้นไว้ออกมา" ดีนพูดก่อนจะลูบไหล่เพื่อน เพราะเค้าไม่เคยเห็นปกป้องดูเหนื่อยขนาดนี้มากก่อนแถมยังมาเจอสีไม้เดินมากับพี่วินอีก

เมื่อดีนพูดจบน้ำตาของปกป้องก็ไหลออกมาทันที ก่อนดีนจะเข้าไปกอดปลอบเพื่อน ถึงแม้มันจะผ่านมาหลายปีการที่ลืมใครสักคนไม่ได้แล้วจู่ๆเค้าก็โผล่มากับผู้ชายอีกคนเป็นใคร ใครก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดา

ทีแรกดีนเองก็ตกใจเพราะปกป้องเป็นคนที่เข้มแข็งมากแต่ปกป้องกลับอ่อนแอเรื่องความรักมากๆแล้วยิ่งสีไม้ป็นรักแรกของมันทำให้ยิ่งเฮิร์ทเข้าไปใหญ่จนเพื่อนๆต่างตกอยู่ในความเงียบลูบไหล่ปกป้องกันเบาๆ

ผมไม่คิดว่าสีไม้จะรู้จักกับพี่วินมาก่อน ผมยอมรับว่ารู้สึกหวงนิดหน่อย พี่วินเป็นรุ่นพี่ต่างคณะถึงผมจะเคารพมากแค่ไหน แต่พอเห็นสนิทกับสีไม้ผมก็รู้สึกไม่โอเคอยู่ดี แต่ทำไงได้เราสองคนไม่ได้เป็นไรกันแล้วนิเนาะ ผมไล่เพื่อนๆออกไปแล้วนอนฟังเพลงก่อนจะหลับไป

เพลียจริงๆเมื่อคืนนอนเที่ยงคืน ตื่นเช้าอีกเพื่อที่จะมาเตรียมของแล้วจัดเตรียมของก็ปาไปหลายชั่วโมงไม่ได้พัก แล้วมายืนหน้าซุ้มเพื่อเพื่อให้คำแนะนำคนที่จะมาเข้าคณะอีก เหนื่อยทั้งกายและใจ

//ยิ้มให้คนทั้งโลก ร้องไห้กับตัวเอง

***ข้างนอกดูเหมือนเก่ง โปรดเห็นข้างใน***

***หนึ่งใจที่เจ็บต้องเก็บอาการใครจะรู้บ้างไหม***

***เห็นหัวใจกันบ้าง แม้ไม่อยากจะมอง***

***อยากจะร้อง ต้องทนให้ไหว***

***ยิ้มให้เธอก่อน ปล่อยฉันให้ร้องในใจ***

ยิ้ม โอ๊ต × ป๊อป //

to be continued

ผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะค้าแล้วเจอกับพี่ปกน้องไม้ตอนต่อไปได้เลยย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***