บทนำ

วันเวลาทำให้เราต้องเลิกรากันไป แต่สุดท้ายก็กลับมาพบกันเหมือนเดิมพร้อมกับมีอุปสรรคหลายอย่างมาขัดขวาง คนนึงไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง อีกคนนึงทำได้แค่เฝ้ารอ หรือพวกเค้าจะไม่มีทางกลับมาสมหวังกันอีก

"พี่มีสิทธิ์ขอด้วยหรอครับ เราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่าลืมสิครับ" เมื่อคำๆนั้นออกมาจากปากของสีไม้ ปกป้องก็รู้สึกว่าทุกอย่างเงียบไป

"เป็นพี่ไม่ได้หรอสีไม้ ทำไมถึงชอบเล่นกับความรู้สึกของพี่แบบนี้นะ" เป็นอีกครั้งนึงที่ผมได้ทำแบบนี้กับเค้าอีกครั้ง

"โชคดีนะครับ" เป็นคำสุดท้ายที่เอ่ยจากปากของผมก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกเลย 'รักเหมือนเดิมนะครับผมไม่เคยไม่รักพี่เลย'

"มึงจะทำแบบนี้จริงหรอว่ะสีไม้" เสียงพี่ชายดังขึ้น

"มันไม่มีทางเลือกแล้วพี่วิน" ให้ผมเจ็บคนเดียวพอผมไม่อยากให้เค้ามาเจ็บเพราะผมอีก มันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วแหละ

"มึงควรบอกความจริงกับมันมากกว่านะ ถึงมึงจะไม่อยากให้มันมาเจ็บเพราะมึงแต่ทำแบบนี้มันก็ไม่ถูกต้อง" พี่วินเตือนผมรอบที่สิบแล้วมั้ง แต่ผมยืนยันคำเดิมว่าผมจะใช้วิธีนี้นี่แหละ

"กูว่ามึงเลิกเหอะไอปกน้องเค้าไม่อยากเจอมึงแล้วเลิกพยายาม" เสียงตะโกนใส่ของเพื่อนไม่ได้ทำให้สติของปกป้องมีขึ้นมาเลยซักนิด

"กูควรจะพอจริงๆแล้วใช่มั้ย"

"น้องกูฝากจดหมายมาให้หวังว่ามึงจะไม่โกรธน้องกูนะ" ผมทำหน้าที่พี่ชายได้เท่านี้จริงๆผมก็เสียใจไม่แพ้ปกป้องเหมือนกัน

"...."

คนบางคนเกิดมาเพื่อที่จะรักกันชอบกัน แต่ทำไมคู่ของผมถึงรักกันได้แต่ไม่มีโอากาศที่จะอยู่ด้วยกันได้นะ ผมไปทำกรรมอะไรกับใครไว้รึป่าว หวังว่าจะได้พบกันอีกนะ 'พี่จะไม่ลืมสีไม้เลย'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตัวละครหลัก

บทต่อไป

จะได้ไม่ลืมกัน 01

