ตอนที่2 1ขวบแล้วครับ

ทุกคน ผมว่าความมั่นหน้าของผมส่งผลร้ายซะแล้วสิ ผมลืมคิดเรื่ิองนี้ไปซะสนิท ผมยังจำเรื่องราวในโลกเก่าได้ ยังจำทุกๆอย่างได้แม้แต่วันที่ผมขี้ใส่ผ้า และแน่นอน ผมยังใช้ภาษาเดิมได้ นี่มันแปลกไปแล้ว ผมอยากจะบอกมากว่ามันเป็นเพราะผมดีเลิศไปซะทุกอย่าง แต่มันจะเรียกว่าผมมั่นหน้าอีกแล้วยังไงล่ะ นี่น่ะมันทำให้ผมลืมเรื่องนี้ไป1ปีเต็ม ใช่ครับ ผม1ขวบแล้ว ผมอ่านออกเขียนได้ และผมก็ขอให้พ่อแม่ ตั้งชื่อผมว่าคามิน ผมทำทุกอย่างได้ดี นั่นก็เพราะว่า ผมฉลา-- อะแฮ่ม เพราะผมเรียนโดยมีคุณแม่มาช่วยยังไงล่ะครับ

"ลูกแม่ มาทำอะไรตรงนี้ งานเลี้ยงพร้อมแล้วนะ" เอเทรียล

"ฮะแม่ อุ้มผมไปหน่อยฮะ" คามิน

ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ยังไงโลกนี้ก็ต่างจากโลกเก่ามากเลยละนะ พ่อแม่เรียกที่นี่ว่า เมลตี้ เราเรียกโลกเก่าว่าโลก ที่เมลตี้น่ะพัฒนาไปไกลกว่าโลกมากถามว่าพัฒนาไปถึงขนาดไหนงั้นหรอ ก็ถึงขั้นที่ว่าสามารถกินหินอะไรซักอย่างแล้วมันจะปลุกพลังพิเศษในตัวได้ยังไงล่ะ ปีนี้ผม1ขวบแล้ว ผมจะต้องกินมันและจะได้รู้พลังวันนี้ล่ะนะ ตื่นเต้นจัง

"เอาล่ะ สุขสันต์วันเกิดนะลูกรัก ลูกเก่งมากๆที่เรียนรู้ทุกอย่างได้เร็วเกินคาด แม่ว่าลูกคงจะใช้พลังพิเศษได้ในเร็ววันนี้แน่ๆเลย" เอเทรียล

"ขอบคุณฮะหม่าม๊า"คามิน

"พ่อขอให้ลูกได้รับพลังพิเศษที่ดีมากๆเลยนะลูก เพราะคามินคือพระเจ้าอย่างที่ลูกบอกไง" ลีออน

"ขอบคุณฮะปะป๊า"คามิน

" เอาล่ะ พร้อมแล้วนะ"ลีออน, เอเทรียล

" อื้ม"คามิน

มาเลยเจ้าหินประหลาด แม่กับพ่อผมพยายามขอพรให้ผมเพราะทั้ง2คนไม่มีพลังพอ เลยส่งต่อให้ผมโดยตรงทางสายเลือดไม่ได้ ผมเลยต้องกินหินประหลาดนี่

" อ้ามมมม"คามิน

'กินเข้าไปแล้วแฮะ' ไม่มีอะไรเกิดขึ้น!! ได้ยังไง ผมคามินนะ นี่ พระเจ้าเล่นตลกอะไรกัน

"เอ่อ... ไม่เป็นไรนะลูก มันอาจจะไม่ปรากฎทีก็ได้ใจเย็นๆนะ" เอเทรียล

'หม่าม๊าอย่าพูดแบบนั้นนะ ไม่งั้น ไม่งั้นผม ผมจะ...'

"แง้~~~! ฮือออออออ" คามิน

"โอ๋ ลูก ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นลูกรัก ป๊ากับม๊าอยู่นี่นะ ไม่ร้องนะคนเก่ง" ลีออน

"ท... ทำไม ทำไมผมถึงไม่มี" คามิน

"ไม่เป็นไรนะคามินลูกรัก มันอาจจะยังไม่ปรากฎแต่ถ้าลูกไม่มีืพ่อแม่ก็อยู่ตรงนี้นะ" เอเทรียล

//คามินวิ่งหนีไป//

'อืม ทำไมนะ ผมไม่มี คามินเนี่ยนะไม่มี'

หลังจากนั้นผมก็นอนหลับอยู่ในห้องไม่ยอมออกไปเจอใครนอกบ้านกว่า2ปี ผมอยู่แต่ในบ้าน ผมไม่ได้ออกไปไหนเลย แม้ป๊ากับม๊าจะชวนผมก็ตาม ผมเอาแต่นั่งเขียนเหตุผลว่าทำไมผมไม่มีเหมือนคนอื่น ไม่มีแม้แต่สัญญาณด้วยซ้ำ ผมฝึกเดินและวิ่งอยู่ในบ้านจนคล่องและเร็วมาก เพราะฝึกมามากกว่า2ปียังไงล่ะ ผมเดินไปทั่วบ้านและคิดถึงเหตุผลจนผมหลับไป ซ้ำไปซ้ำมา ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และวันหนึ่งมันก็มา สัตว์ประหลาดจากการทดลองบ้าบอของนักวิทยาศาสตร์ มันบุกเข้าบ้านผมตอนที่ป๊ากับม๊าไปด้านนอก มันมีพลังพิเศษ แม้แต่สัตว์ประหลาดก็มี แต่ผม....

"อ้าชชชชช" สัตว์ประหลาด

"หา อะไรฮะ มาหาใครหรอ" คามิน

'คงต้องนิ่งทำเป็นไม่รู้ไปก่อนล่ะนะ ผมไม่กลัวของแบบนี้หรอก'

>1นาที<

"อ้าชชชชชชชช หิว หิว!" สัตว์ประหลาด

"เอาซีเรียลมั้ยฮะ" คามิน

"อ้าชชชชชชช มนุษย์ อ้าชชช" สัตว์ประหลาด

>6นาที<

'ไอ้โง่เอ๊ย อยู่กับฉันมาตั้ง6นาที พึ่งรู้ว่าฉันเป็นมนุษย์เหรอ?'

>8นาที<

" เห้อ ผมก็ไม่อยากโดนไอ้โง่ฆ่านะ ผมจะสู้แล้วกันถึงจะแพ้ก็เถอะ ไหนขอดูพลังพิเศษหน่อยสิ" คามิน

" อ้าชชชชชช-----" สัตว์ประหลาด