

วุ่นรักยัยเย็นชา

 

ตอนที่ 2

...หลังเลิกงาน เวยหนานไปที่ร้านหนังสือเพื่อหาซื้อหนังสือเพิ่ม

"ไงหนานหนาน มาซื้อเพิ่มอีกแล้วหรอ?"เซียวหลง เพื่อนของเวยหนานทักเวยหนานอย่างเป็นกันเอง

"อืม"เวยหนานพยักหน้า

"ครั้งนี้อยากได้หนังสือแบบไหนล่ะ?"เซียวหลงถามพลางเดินตามเวยหนานมา

"อยากอ่านเกี่ยวกับสารคดีและสมุนไพรน่ะ"เวยหนานพูด

"แล้วเอาสารคดีเกี่ยวกับอะไรล่ะสัตว์หรือพืช ท้องทะเลหรือพื้นดิน?"เซียวหลงถามพลางอ่านแถบหนังสือสารคดี

"เกี่ยวกับพืช นายช่วยหาเกี่ยวกับพืชหายากให้หน่อยนะ และก็เป็นพืชเขตหนาวด้วย"เวยหนานพูดพลางเดินหาหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพร

หลังจากหาหนังสือที่ต้องการได้ ทั้งสองก็เดินเล่นในห้างต่อและไปหยุดที่ร้านประจำที่ทั้งสองเมื่อเจอกันก็จะมานั่งกินของหวานที่ร้านขนมแห่งนี้ตลอด

"นี่หนานหนาน ได้ข่าวว่ามีคนมาสารภาพรักกับเธอ เหรอ?"เซียวหลงถามอย่างติดตลก

"อืม..."

"แล้วเธอตอบกลับว่าอะไรเหรอ?"

"ก็ปกติ"เวยหนานพูดพลางดื่มชามะนาว

"โอ้โห...สงสารคนที่เธอเพิ่งปฏิเสธมาอ่ะ เธอหัดฝึกเห็นใจคนอื่นบ้างก็ได้นะฮ่าๆ..."เซียวหลงหัวเราะเจื่อนๆ

"..." เวยหนานนั่งฟังเงียบๆ

"หนานหนาน วันหยุดปีนี้เธอจะอยู่บ้านเหมือนปีที่แล้วใช่มั้ย ดีเลยถ้างั้นฉันจะเอาหนังสือไปเล่นด้วยนะ..."เซียวหลงพูดพลางกินเค้ก

"ฉันจะไปเที่ยวกับพี่ใหญ่"เวยหนานพูดเสียงเรียบ

"ห้ะ!?"เซียวหลงทำช้อนที่เพิ่งตักเค้กหล่นเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง

"..."เวยหนานนิ่งเงียบและมองไปที่เซียวหลงด้วยสายตาเย็นยะเยือก

"ม.ไม่จริงน่า...หนานหนานที่ไม่ชอบการเที่ยวคนนั้นนะหรอถึงจะไปเที่ยวได้? น่าเหลือเชื่ออ่ะ"เซียวหลงพูดเกินจริง

"..."เวยหนานนิ่งเงียบและยังมองไปที่เซียวหลงด้วยสายตาเย็นชาโดยมีนัยว่าให้หยุดแสดงท่าทีเกินจริงนั้นซักที

"แหะๆ ก็มันจริงนี่...เลิกมองฉันแบบนั้นเถอะ ฉันกลัวสายตาเธอนะ!"เซียวหลงแก้เก้อด้วยการกินเค้กต่อ

"..."

"ว่าแต่หนานหนาน ทำไมเธอถึงยอมไปเที่ยวได้ล่ะ ปกติเธอจะอยู่ที่บ้านและอ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ?"

"พี่ใหญ่อยากให้ไป"เวยหนานพูดพลางดื่มชามะนาว

"อย่างนั้นี่เอง...งั้นฉันจะไปขอร้องพี่จื่อถิงไปด้วยดีกว่า"เซียวหลงพูดพลางยิ้มให้เวยหนาน

"..."เวยหนานมองไปที่วิวในร้านไม่สนใจที่เซียวหลงพูด

"ฉันรู้นะว่าพี่จื่อถิงต้องมีข้ออ้างพาเธอไปแน่ๆเลยใช่มั้ยหนานหนาน?"เซียวหลงพูดติดตลก

"อืม พี่ใหญ่บอกว่าจะให้ฉันไปคุยงานกับประธาน เสี่ยวน่ะ"เวยหนานพูดเสียงเรียบ

"นั่นไงว่าแล้ว! ฮ่าๆๆ..."เซียวหลงหัวเราะเสียงดัง

"..."เวยหนานวางถ้วยชาลง

"จะกลับแล้วหรอ?"

"อืม"

"เดี๋ยวฉันไปส่ง!"

"อืม"

ในขณะที่กำลังจะเดินออกจากห้างสรรพสินค้าจู่ๆเซียวหลงก็ปวดท้องและบอกให้เวยหนานกลับก่อนเลย

เวยหนานพยักหน้าจากนั้นเซียวหลงก็วิ่งหายไปทางห้องน้ำซึ่งท่าทางเซียวหลงน่าจะเข้าห้องน้ำผิดถึงได้ยินเสียงผู้หญิงกรี้ดร้องขนาดนั้น

เวยหนานหันหลังและเดินต่อไปไม่สนใจเพื่อนเลยสักนิด

"อั่ก!"จู่ๆก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งวิ่งชนเต็มแรง จนเวยหนานล้มและกล่องเค้กที่เวยหนานตั้งใจซื้อกลับไปไว้กินก็ลอยไปตกอยู่ที่หัวของคนที่กำลังเดินผ่านมาเต็มๆ

"ขอโทษนะครับผมขอตัวก่อนนะครับ"ผู้ชายที่วิ่งชนเวยหนานวิ่งไปโดยทิ้งให้เวยหนานที่ล้มอยู่ตรงพื้นนิ่งอึ้ง

"เดี๋ยวก่อน..."

"เดี๋ยวอะไรของเธอห้ะ!? นี่เค้กของเธอใช่ไหม!?"ผู้ชายที่โดนลูกหลงเดินมามองเวยหนานด้วยสายตาโกรธแค้น

เวยหนานลุกขึ้นและปัดฝุ่นเล็กน้อยก่อนที่จะก้มขอโทษผู้เสียหายจากเค้กของตน

"ขอโทษนะค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ"

"ไม่ได้ตั้งใจหรอ? หึ!"เขาแค่นหัวเราะ

"นี่คือค่าเสียหายนะค่ะ"เวยหนานหยิบเงินก้อนหนึ่งออกจากกระเป๋าและยื่นให้คู่กรณี

"ห้ะ!?"เขารับเงินมางงๆและมองเวยหนานด้วยสายตางงงวย

"ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะค่ะ"เวยหนานก้มขอโทษอีกครั้ง

"ฉันไม่ได้ต้องการเงินนี่หรอกนะ! เอาคืนไป!"เขายื่นเงินให้เวยหนานคืน แต่ถูกเวยหนานดันกลับไปให้เขาคืน

"นี่คือค่าเสียหายค่ะ ดิฉันรับคืนไม่ได้หรอกนะค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะค่ะ"

"เดี๋ยวก่อนสิ! เธอคิดว่าแค่ยัดเงินแค่นี้แล้วจะไปได้เหรอ?"เขาพูดพลางจับข้อมือของเวยหนานที่กำลังจะเดินจากไป

"...!"เวยหนานพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองร้อง

"เธอจะยังไปไหนไม่ได้!"

"ปล่อยก่อนได้ไหมค่ะ?"เวยหนานมองไปที่ข้อมือที่ถูกบีบ

"ไม่!"เขาออกแรงบีบให้แรงขึ้น

"...!"เวยหนานขมวดคิ้วแน่นพลางออกแรงสบัดมือ

"เงินแค่นี้ไม่พอสำหรับความอับอายที่ฉันต้องเจอหรอกนะ!"เขาตะคอกเสียงดัง

"ได้โปรดปล่อยก่อนได้ไหมค่ะ แล้วค่อยคุยกันค่ะ"เวยหนานพยายามกัดฟันพูด

"ชิส์!"เขาที่เห็นเวยหนานพยายามกลั้นความเจ็บปวดแทบไม่ไหวเลยปล่อยข้อมือออกให้

"ถ้าจำนวนเงินนั้นไม่พอดิฉันสามารถโอนให้เพิ่มค่ะ"เวยหนานพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"เฮอะ! แก้ปัญหาด้วยเงิน! ฉันไม่ต้องการ! ฉันอยากเอาเค้กมาป้ายหัวเธอคืนต่างหาก!"เขาตะคอกเสียงดัง

"..."เวยหนานเงียบพลางพูดในใจอย่าเอือมระอาว่า

'น่ารำคาญ'

"นี่เลาขากง!ไปซื้อเค้กมาเดี๋ยวนี้!"เขาตะโกนพูดเสียงดัง

"เอ่อ...ท่านประธานครับ มันไม่เกินไปหน่อยหรอครับ?"เลขากงพูดพลางมองเวยหนาน

"นายอยากจะทำตามคำสั่งของฉันหรืออยากจะโดนฉันไล่ออก!"เขาพูดอย่างเกรี้ยวกราด

"อ.เอ่อ..."เลขากงมีท่าทีลนลานอย่างเห็นได้ชัด

'ประธานท่านรู้ตัวใหมครับว่ากำลังโวยวายต่อหน้าผู้หญิงอยู่นะครับ ได้โปรดให้เกียรติเธอด้วยได้ไหมครับ'เลขากงพูดในใจพลางถอนหายใจ

'นายคนนี้น่ารำคาญชะมัด'เวยหนานพูดในใจ

"เลขากง! ทำไมยังไม่ไปเอาเค้กมาให้ฉันอีก!"

"ผ.ผมว่าท่านลองคิด..."

"ไปเดี๋ยวนี้!"

"ค.ครับ"เลขากงทนต่ออารมณ์เกรี้ยวโกรธของอีกฝ่ายไม่ไหวเลยทำใจเดินไปหาซื้อเค้กตามคำสั่ง

'ขอโทษด้วยนะครับคุณผู้หญิงผมไม่มีทางเลือกจริงๆ'

"คุณไม่คิดว่ามันเกินไปหน่อยหรอค่ะ ดิฉันก็ขอโทษไปแล้วและชดใช้ค่าเสียหายไปแล้วด้วย"

"เอาไปคืน! ฉันไม่ยอมเปี้อนคนเดียวหรอกนะ!"เขายื่นไปให้เวยหนานคืน

เวยหนานไม่รับและมองเจาด้วยสายตาเย็นชา

"คุณอายุกี่'ขวบ'แล้วค่ะ?"เวยหนานเน้นคำว่าขวบให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวทำตัวเหมือนเด็กขนาดไหน

"เรื่องของฉัน! ฉันเปื้อนเธอก็ต้องเปื้อนด้วย!"

"นี่คุณ!"

"อ.เอ่อ...ขออนุญาตินะครับ ผมต้องขอโทษคุณผู้หญิงที่เมื่อครู่ผมวิ่งไปกระทันหัน และคุณผู้ชายครับเมื่อครู่ผมเห็นว่าคุณกำลังจะเอาคืนใช่ไหมครับ

ในเมื่อผมเป็นต้นเหตุผมขอรับเค้กที่คุณต้องการที่จะเอามาป้ายหัวนะครับ เพราะคุณผู้หญิงท่านนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย"ผู้ชายที่วิ่งชนเวยหนานเดิมมาแทรกกลางระหว่างศึกของเวยหนานกับประธานหนุ่มพลางใกล่เกลี่ยให้

"ท่านประธานครับ ได้เค้กแล้วครับ"เลขากงวิ่งมา พร้มกับเค้กในมือ

ประธานหนุ่มถือเค้กขึ้นมาและทำท่าจะเหวี้ยงมันไปทางผู้ชายที่ชนเวยหนานแต่...

"ฉันหมั่นใส้เธอมากกว่า! ขอปาใส่เธอละกัน"

'พลั่ก'

เค้กถูกเหวี่ยงมาทางหัวของเวยหนานทันที

เวยหนานหลบไม่ทันจึงจำใจยอมรับเค้กก้อนนั้น

"แค่นี้ก็พอใจแล้วสินะค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ คุณเด็กหนึ่งขวบ!"เวยหนานโมโหอย่างเห็นได้ชัดพลางเดินชนไหล่ประธานหนุ่มทันทีที่พูดจบ

"ใครหนึ่งขวบฟะ!"

"พอเถอะครับท่านประธาน!"เลขากงแทบจะกอดขาประธานหนุ่มให้หยุดเลยทีเดียว

'โชคดีที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบมีเรื่อง ถ้าไม่งั้นละก็เรื่องได้จบกันที่โรงพักแน่ๆ'เลขากงพูดในใจ

"ฉันขอสาบานเลยว่าถ้าได้เจอเธอยัยมนุษย์น้ำแข็งนั่นอีก ฉันจะเอาคืนให้สาสมแน่ๆ! ฮึ้ยยย!!!"ประธานเสี่ยวตะโกนลั่นอย่างหัวเสีย

"เฮอะ ฉันจะไม่มีวันเจอนายอีกครั้งแน่"เวยหนานพูด