บทที่3

ทั้งสองจูงมือกันเข้าหมู่บ้าน บัดดี้ยิ้มแย้มส่วนวารีหน้ายังเหมือนเดิม /(°-°) เหมือนพี่ชายปกป้องน้องชายเลย

เมื่อทั้งสองคนมาถึงหมู่บ้าน..ก็เจอเข้ากับชายหนุ่มอายุ20กว่าปีร่างกายกำยำหน้าตาคล้ายหมาป่าน้ำตาลกับดาบช่วงเอวของเขากับชายหนุ่มอายุ8ปีคงเป็นพี่น้องกันเพราะหน้าคล้ายกันมาก

ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ "พี่ชาย ข้าว่าที่ป่ามันแปลก ๆ นะรู้สึกเพราะอะไรไม่รู้มันไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อนเลย"

"ใช่..ทั้งดอกไม้ สัตว์ประหลาด แปลกมากข้าจะไปแจ้งเมืองหลวงเร็วๆไปนี้แหละ"

"พี่ข้าอยากไปด้วย!"

พี่ชายมองหน้าน้องชายแบบว่า แกเนี่ยหรอจะไป พอดีตอนนั้นพี่ชายเห็นพวกเราเลยเปลี่ยนเรื่อง

"น้องชายพวกเธอเป็-"

"พวกเราวารี&บัดดี้ข้าและน้องชายแค่อยากเที่ยวเล่นที่นี้ ไม่มีไรมากแค่นี้"บัดดี้ตอบแบบเด็กมีปัญหา

"แล้วพ่-"น้องชายลูกหมาถาม

"ไม่มีแล้วมีปัญหาอะไรไหม?"บัดดี้ตอบ

"พี่ชาย.." วารีพูดกับพี่ชาย

"ไม่เป็นไรข้าจะปกป้องน้องเอง"เพราะข้านั้นยิ่งใหญ่ แข็งแกร่ง ฉลาดสุด และสุดยอด ฮ่าๆ บัดนี้คิด

'คงเป็นลูกขุนนางหรืออะไรสักอย่างค่อยถามก็แล้วกัน ไม่มีพ่อแม่พี่ชายกับน้องชายเดินมาถึงที่นี้ ผู้คุ้มกันก็ไม่มี..'

"ที่นี้ไม่มีโรงเตี้ยมหรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ..ถ้าไม่ถือสาอะไรก็ไปพักที่บ้านข้าได้..จริงสิข้าอามส่วนนี้-"

"ข้าอาส"เค้ายิ้มแล้วดูเหมือนลูกสุนัขมากเลยวารีคิดเล่น ๆ

"ผมวารี ส่วนนี้พี่ชายผมบัดดี้"ผมพยายามยิ้มแล้วนะ แต่ได้แต่นี้

พวกเราทั้งสองคนเดินเล่นด้วยกันมองรอบไปมาเหมือนเห็นสิ่งแปลกใหม่ สงบสุขจังไม่เหมือนโลกเก่าเลย ทั้ง4 เดินมาถึงบ้านหลังหนึ่งไม่เล็กมาก สะอาดและสวยงามเต็มไปด้วยดอกไม้ต่างๆ ด้านข้างบ้านมีสนามฝึกดาบอยู่ เป็นหนุ่มมีอายุคนหนึ่งไม่ต้องถามว่าเป็นใคร ได้มาจากพ่อนี้เอง รู้สึกว่าเค้าจะเป็นครูฝึกดาบ

"เดินเล่นแถวนี้ก่อนนะข้าไปอธิบายกับพ่อแม่ก่อน อาสฝากดูแลด้วย"

"ไว้ใจได้เลย"

หลังจากพี่ชายไป "เอาล่ะเราจะไปเล่นไหนดี"

"มีอะไรไห้ดูได้บ้างล่ะ"บัดดี้

"มาสิเดี๋ยวข้าพาไป"พวกเราเดินเล่นไปที่ต่างๆแต่มันไม่มีอะไรน่าสนใจเลย...พาเรามาดูก้อนหินของนายทำไม...พาเรามาดูดาบที่ได้จากพ่อแม่ในงานวันเกิดของนาย

"พอแล้ว"บัดดี้หยุดอาส

"ก็ได้"

ความเงียบเกินขึ้นไม่นาน

"นายรู้อะไรกับหมู่บ้านแสงตะวันหรือเปล่า"อาสถามพร้อมมองไปบนฟ้า

"ไม่นะ"วารีตอบ

"พวกเขาต่อสู้เพื่อหมู่บ้านเค้า..โดยรอคอยกองกำลังจากเมืองหลวงพวกเค้ารอคอยความหวัง.."

"พวกนาย..คงคิดว่าทำไมพวกเค้าไม่หนีสินะ ถ้าพวกเค้าหนีไปคนทีีเค้ารักก็คง..ต้องสูญเสียครอบครัวของเค้าไป..จนถึงตอนนี้หมู่บ้านนั้นก็ยังหาไม่เจอเลย"

'อะไรว่ะคือกูช่วยชาวบ้านพวกนั้นไปแล้วนะ..ตอนไปขโมยแหวนมิติจากคนแคระ ระบบเพราะอะไร'บัดดี้คิด

\[เวทมนตร์ลวงตาท่านดีเกินไป..แต่ไม่ต้องหวงหมู่บ้านนั้นปลอดภัย\]

"ไม่เป็นไรนะ..อาสเธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้"เพราะถ้าเธอไม่เข้มแข็งจะเป็นเหมือนฉัน เป็นคนไร้ประโยชน์

"หมู่บ้านนั้นไม่เป็นไรหรอกนะ"

"ฉันไม่เป็นไร..ขอบคุณ"

"ไปกันเถอะพวกคงเมื่อยแล้วสินะกลับกันเถอะ..พ่อแม่ฉันคงเตรียมอาหารรอแล้ว"

"ก็ได้/อื้ม"วารี และ บัดดี้พูดพร้อมกับ

แสงยามเย็นส่องบนผิวหนังพวกเค้าคล้ายภาพวาดอันอบอุ่น เด็กน้อยสามคนเดินไปด้วยกัน

"ว่าแต่พวกนายเป็นใครมาจากไหนหรอ"

"อื้ม..พวกเราไม่มีพ่อแม่..ไม่มีที่ไป..ไม่มีเบื้องหลังใหญ่โต...แค่อยากเดินทางไปกับพี่ชาย"

"...ข้าจะปกป้องดูแลน้องชาย"

"...เราจะไปเมืองหลวงเร็วๆนี้จะไปด้วยกันไหม"

"นายจะไปทำอะไรหรอ"วารีถาม

"ปกป้องคนอ่อนแอน่ะสิ"

"ใครต้องปกป้องใครกันแน่"บัดดี้เย้ยหยัน

"ก็ฉันน่ะสิ"อาสพูด

"พวกนายได้เวลาทานข้าวแล้ว"อามพี่ชายของอาสเรียก

"คร้าบบบบบ"รีบวิ่งไปแต่ไม่ลืมกับมามองหาเราเสมือนบอกว่าไปกันเถอะ

"ถือว่ามาทานของแปลก..ไปกับเถอะวารี"

"อื้อ"วารีขยักหน้าเล็กน้อย

"พวกเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม"อาสถามพวกเค้า

"แน่นอนข้าจะปกป้องเจ้าเองไม่หวง"

"แน่นอนครับ"ผมพยายามยิ้มแล้วนะฮ่าๆ

"ไปทานข้าวกัน....เพื่อน"อาสยิ้มพร้อมเดินนำเค้าดูหล่อมาสมกับเป็นพระเอกเลย..สงสัยจังจะมีใครเกียจเค้าลง ขนาดตัวร้ายคงใจอ่อนแล้วมั้ง

ทางด้าน อาส (พระเอกนิยาย วัย 8 ปี)

ระหว่างผมคุยกับพี่ชายอยู่ มีเด็กน้อย2คนเดินมาหมู่บ้านเราคงเป็นแฝดอายุน่าจะน้อยกว่าผมสองปี

เด็กน้อยบอกว่ามาเที่ยวที่นี้? มาลำพังคนอื่นไปไหนหมดเด็กคนแรกดูเหมือนพี่ชายปกป้องน้องชาย รู้สึกเป็นคนพึ่งพาได้ ส่วนเด็กคนที่สองดวงตาสิ้นหวังคล้ายไม่เหลือใครที่ตนรักเหมือนสูญเสียสิ้งสำศัญไป พี่ชายผมชวนให้ไปพักที่บ้าน ผมเข้าใจพี่นะ ระหว่างพี่บอกเรื่องพวกเราเราจึงพากันไปเดินเล่น พวกเราพูดคุยเรื่องต่างๆ ผมบอกอ้อมว่าฉันอยากแข่งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องคนอื่น พวกเข้าให้กำลังใจฉัน ขอบคุณนะ ไม่ห่วงเด็กน้อยทั้งสอง ข้าจะปกป้องเจ้าเอง เพื่อน ฮ่าๆ ᕙ(＠°▽°＠)ᕗ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***