บทที่1

แสงสว่างส่องจากข้างหน้าต่างหลังใหญ่ หนูน้อยขี้เกียจตื่นนอนคล้ายแมวขี้เซาที่ไร้อารมณ์"อรุณสวัสดิ์ครับ"

\[สวัสดียามเช้าครับวารี\] เสียงคล้ายคนคุนเคยดังขึ้นมาในหัวของวารี ร่างกายอันผอมแห้งไม่มีอีกแล้วมีแต่หนุ่มหล่อวัย6ขวบ นัยน์ตาสีดำไร้แสงประกายข้างกายมีปีศาจน้อยกำลังนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม

หลังเกิดใหม่ ตอนนี้วารีอายุ6ขวบ เป็นตัวประกอบในนิยายแฟนตาซี อาส สุดยอดผู้กล้า 'เห้อ..คิดถึงตอนนั้นจังนะ'

ตอนนั้น

'หลังแสงสว่างดับลงผมไม่สามารถลืมตาได้ผมยังไม่ตาย? ทำไมขยับไม่ได้ เหมือนเป็นทารกเลย'

[สวัสดีครับ ต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า]

[ใช่/ใช่]

'ผมยังพูดไม่ได้ครับ แต่ในที่สุดก็ลืมตาได้ตอนนี้ผมอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง ป่าแห่งความตายหรือป่าลวงตา'

[3..2..1..0]

[งั้นผมจะดูแลคุณเอง] หลังจากเสียงหายไปไม่นานปรากฏปีศาจตัวน้อยสูงกว่าเราหนึ่งเท่าตัวมีปีกน้อยๆสองข้าง ตัวสีดำนัยน์ตาสีแดง เขา 3 ข้างขายมงกุฎอันเล็กๆถือว่าหล่อและน่ารักในเวลาเดียวกัน

'อะไรเนี่ย'

ปีศาจตัวน้อยโอบกอดเรา 'อุ่นจัง' ปีศาจตัวน้อยสร้างบ้าน นั้นคือครั้งแรกที่ผมเห็นเวทมนตร์ 'มันสวยงามมากสีดำที่เหมือนกลืนกินทุกอย่างได้ เวทมนตร์สร้างอาหารได้ด้วยแล้ว เค้าป้อนอาหารเรา ดูแลเรา..'

'ปีศาจตัวน้อยดูแลเราเรื่อยมาจนเราอายุสองขวบเริ่มเอาหนังสือสอนหนังสือมาให้เราอ่าน เราก็ไม่รู้ว่าเอามาจากใหนหรอกนะคงไม่ได้ขโมยมาหรอกนะ'

'ตอนอายุสองขวบเราเริ่มพูดได้ เราพูดกับเค้าครั้งแรก หลังจากไม่ได้คุยกับใครตั้งนาน'

"ขอบคุณนะ" เราพูดคำนี้ในใจหลายร้อยหลายพันรอบเพื่ออะไรก็ไม่รู้แต่ที่รู้เราตื่นเต้นมาก

"อื้อ..ไม่เป็นไร"

เราถามว่าที่นี่คือที่ไหนเขาบอกเราให้ลองถามระบบดู แต่เรายังไม่ได้ถามระบบก็ได้ยินเสียง [สวัสดี เราระบบ เราอยู่ป่าต้องห้ามชื่อว่าป่าอนันต์นะ เราอยู่ในโลกนิยาย แฟนตาซี โดยมีตัวนำเรื่องเป็นผู้กล้า ชื่อว่า อาส แคสัน หาพวกตีมังกร ปราบปีศาจ เปิดฮาเร็ม เก็บเวลแค่นั้นแหละ]

"ดูจากสีหน้า...เหมือนนายไม่ชอบนิยายเรื่องนี้เลยนะ"

"จะว่าชอบก็ไม่ถูก ไม่ชอบก็ไม่เชิง"

ตอนนี้เราอายุสามขอบเราเรียนเวทมนตร์กับปีศาจเราถามว่าชื่อเค้า

เค้ายิ้มขึ้นเหมือนคิดอะไรอยู่...เค้าบอกว่าไม่สามารถบอกเราได้และสามารถให้เราเรียกตามสบายเลย

เราเลยตั้งชื่อเค้าว่า บัดดี้ เมี้ยวมุ้ง มันเป็นชื่อสนุขและแมวบ้านผม

เรารู้สึกว่าเค้าดีใจมากเลยนะตอนนั้นและเราก็รู้สึกดีใจเช่นกัน

ตอน4ขวบเค้าเริ่มอธิบายระบบว่ามันทำอะไรได้บ้าง มันคล้ายเกมเลย ตอนอธิบายเค้าดูน่ารักมาก

ตอน5ขวบสอนเราเกี่ยวกับภาษาปีศาจ เค้าบอกให้เราใช้ตอนที่เราอยู่ในอันตรายเท่านั้น เพราะผลเสียมันร้ายแรกมาก

และตอนนี้เรา6ขวบแล้ว

"ตื้นได้แล้วบัดดี้"ผมปลุกแบบเพื่อนรักที่อ่อนโยน

"ข้าน่ะตื่นนานแล้ว"

"เราจะไปเที่ยวกัน"บัดดี้พูดโดดที่มองไปที่หน้าต่างด้านนอกมีดอกไม้ที่เราปลูก ปล. ใช้เวทมนตร์

"บ้านที่บัดดี้สร้างก็สวยนะผมชอบมากเลย"

"ฮ่าฮ่าเพราะข้าสุดยอดไงล่ะ ไปกันเตรียมตัว"

"อืม" 'นายสุดยอดเสมอ'

ความคิดทางบัดดี้

ข้าตื่นขึ้นมา ตัวฉันผูกติดกับเด็กคนนึ่งแปลว่าถ้าแกตายฉันก็ต้องตายสินะ ข้าจะดูแลแกหน่อยก็แล้วกัน ข้าเบื่อมากตอนดูแลเด็กเลยไปขโมยหนังสือในวังแห่งหนึ่งจนหมด ข้าเห็นว่าเด็กตัวน้อยสนใจอ่านหนังสือเลยสอนซะหน่อย อ่านครั้งเดียวจำได้เลย อัฉริยะ เลยสอนเวทมนตร์ ต่อไปเลยสอนภาษาปีศาจ กับความสามารถของระบบที่ผูกติดเรารู้ความสามารถและควบคุมได้นิดหน่อย

เราเล่น เราฝึก เราหิว เรากิน เราถาม เราตอบ เราปลูกดอกไม้ เราสร้างบ้านเพิ่ม เรียนเวทมนตร์ ภาษาปีศาจ ข้าว่าก็ไม่เลว ข้าบอกเด็กน้อยตอนเข้า6ขวบเราจะอกเดินทางกัน

เด็กน้อยถามชื่อข้า..ข้าไม่มีชื่อ..ข้าเลยบอกให้เค้าตั้งให้ทางอ้อม ฮ่าๆ ข้าบัดดี้ เมี้ยวมุ้ง ผู้ยิ่งใหญ่

เด็กน้อย 6 ขวบ เราจะออกเดินทางไปด้วยกันเด็กน้อย -ᄒᴥᄒ-

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***