เวลา 08.30น. ณคฤหาสน์ตระกูลธำมรงค์วิจิตรจิณดา
พีระ: พจน์นายไปตามยัยพั้นธ์มาซิ
สุพจน์:ครับ
พั้นธ์:ไม่ต้องหรอกค่ะลุงพจน์
พั้นธ์มาเเล้ว
เจ้าของเสียงหวานใสเอ่ยก่อนที่จะปรากฎตัวมากับชุดที่ทำให้ทุกคนตกตะลึง.....
พีระ:นี่เเกเเต่งตัวอะไรของเเกหนิยัยพั้นธ์ ชุดสวยๆกระเป๋าดีๆมีตั้งเยอะเเยะ เเต่ทำไมเเกถึงเลือกใส่กางเกงยีนขาดๆกับเสื้อยืดสีขาว กางเกงเเกปลวกกินหรอห๊ะยัยพั้นธ์
พั้นธ์:พั้นธ์อยากใส่ เเละพั้นธ์ก็จะใส่ชุดนี้ไปด้วยค่ะ ตกลงจะไปหรือไม่ไปคะ เห็นรีบซะขนาดนั้น
อ้อเเล้วกางเกงที่ขาดๆมันเป็นเเฟชั่นนะคะพ่อ ไม่ใช่ปลวกกิน
พีระ:ใครจะไปรู้เล่า เห็นขาดๆก็นึกว่าปลวกกิน เอาเถอะๆเเกจะใส่อะไรไปพ่อไม่ห้ามเเก
พีระ:เฮ้อ!!เเกนี่มันดื้อด้านจริงๆยัยพั้นธ์
พั้นธ์:ใครๆก็บอกพั้นธ์อย่างนั้นค่ะคุณพ่อ
เมื่อพูดจบทั้งสองก็ได้ขึ้นรถตู้คันหรูมุ่งหน้าไปสถานที่ที่นัดได้นัดกันไว้
ณ ร้านอาหารชื่อดังเเห่งหนึ่ง
(ห้องที่คุยเป็นห้องส่วนตัวนะคะ)
ธานิช: ไง พีระ
พีระ:ไง ธานิช ไม่เจอกันนานสบายดีมั้ย
ธานิช: สบายดีๆเเล้วเเกหล่ะ
พีระ:ชั้นก็สบายดี ยังเเข็งเเรงเหมือนเมื่อตอนหนุ่มๆเลย ฮ่าๆ
ธานิช:สวัสดีคุณลุงเขาซิพอร์ช
พอร์ช:สวัสดีครับ คุณลุงพีระ
พีระ: จ่ะๆ
ธานิช:เเล้วหนูพั้นธ์หล่ะ
พอร์ช:(พั้นธ์หรอ คงไม่ใช่น้องพั้นธ์คนนั้นหรอกมั้ง เเต่จะเป็นใครชั้นก็ไม่มีวันรักผู้หญิงคนนั้นหรอก)
พีระ:อ๋อ ไปเข้าห้องน้ำอยู่หน่ะ เดี๋ยวก็คงมา
พั้นธ์:สวัสดีค่ะ คุณลุง ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน
น้ำเสียงหวานใสเอ่ยขึ้นฟังดูเเล้วช่างเป็นน้ำเสียงที่เขารู้สึกคุ้นเคยนัก ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงนั้น เป็นเวลาเดียวกันที่หญิงสาวได้มองไปยังชายหนุ่มพอดีทำให้ทั้งสองได้เห็นหน้าของกันเเละกัน เเละเกิดอาการตกใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเธอคือคนๆนั้นที่ให้กำลังใจเขา เเละเขาคือคนๆนั้นที่เธอเคยให้กำลังใจในวันที่ฝนตก
ธานิช:ไม่เป็นไรจ่ะหนูพั้นธ์
พีระ:มานั่งซิยัยพั้นธ์ สวัสดีพี่เขาด้วย พี่เขาชื่อพอร์ช นะ
พั้นธ์:สวัสดีค่ะ พี่พอร์ช
พอร์ช:ครับ สวัสดีครับ
พีระ:เอาหล่ะในเมื่อรู้จักกันเเล้ว
มาคุยข้อตกลงเรื่องการหมั้นดีกว่า
ธานิช:ใช่ งั้นเริ่มเลยนะ
ข้อตกลงข้อที่1 เราจะให้ฝ่ายหญิงเเละฝ่ายชายอาศัยอยู่ด้วยกัน ที่บ้านที่เราจัดเตรียมไว้ให้
ข้อตกลงข้อที่2 ภายในเวลา5เดือนเเล้ว หากฝ่ายหญิงเเละฝ่ายชายไม่มีความสัมพันธ์เฉกเช่นคนรัก เราจะทำการยกเลิกการหมั้นหมาย
ข้อตกลงข้อที่3 ทั้งสองฝ่ายจะไม่มีการเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันเเละกัน หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่อนุญาต
ข้อตกลงข้อที่4 ในตลอดระยะเวลา5เดือน ทั้งสองฝ่ายจะต้องกลับมานอนที่บ้านหลังดังกล่าว ยกเว้นกรณีที่มีความจำเป็นจริงๆ สามารถพักที่อื่นได้
พั้นธ์:(กว่าจะพูดจบ)
ธานิช:ข้อตกลงก็มีเพียงเท่านี้
พีระเเละหนูพั้นธ์ว่ายังไง
พอร์ช:(จะไม่ถามลูกคนนี้หน่อยหรอ)
พีระ:ตกลง ชั้นเห็นด้วย
พั้นธ์:พั้นธ์ก็ตกลงค่ะ เเฟร์ๆดีไม่มีอะไรเสีย 5เดือนไม่เกิดอะไรขึ้นก็ยกเลิกการหมั้นค่ะ
พีระ:ยัยพั้นธ์ เเกพูดอะไรดูหน้าพ่อด้วยซิ ยัยลูกคนนี้
ผู้เป็นพ่อได้เเต่กระซิบบอกลูกสาวของตน
ธานิช:เเกหล่ะว่าไงพอร์ช
พอร์ช:ครับ โอเคครับ 5 เดือนเตรียมยกเลิกการหมั้นได้เลยครับ
พั้นธ์:พี่พอร์ชพูดเเน่ชัดขนาดนี้ ยกเลิกการหมั้นตอนนี้ได้มั้ยคะ พั้นธ์โอเคเลยนะคะ
พีระ:ยัยพั้นธ์! ขอโทษด้วยนะธานิช ยัยพั้นธ์มันก็เป็นอย่างนี้เเหละ
ธานิช:ไม่เป็นไรๆ ชั้นก็ขอโทษเเทนลูกชายชั้นด้วยเหมือนกัน
พีระ:เอาเป็นว่าข้อตกลงมีเพียง4ข้อเท่านี้ เเละต่างฝ่ายต่างยอมรับ
ธานิช:ใช่ งั้นพรุ่งนี้ให้หนูพั้นธ์ย้ายไปอยู่บ้านหลังนู้นเลยนะ
พีระ:อืมได้ ชั้นกลับก่อนนะธานิช
ธานิช:เออๆ กลับดีๆ
พีระ:เเกก็ด้วย
พั้นธ์:สวัสดีค่ะคุณลุงธานิช สวัสดีค่ะพี่พอร์ช
ธานิช:จ่ะหนูพั้นธ์
พอร์ช:ครับ สวัสดีครับ
พอร์ช:สวัสดีครับคุณลุงพีระ
พีระ:จ่ะๆ
✌จบตอนที2ค่ะ💙
อาจจะสั้นหน่อยนะคะ มีอะไรเเนะนำหรือมีคำผิดบอกไรท์ได้นะคะ ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่านนะคะ
(* พ่อเเม่ของพั้นธ์เเละพอร์ชเป็นเพื่อนกันนะคะ
เเต่ตอนนี้เเม่ของทั้งสองได้ไปเที่ยวด้วยกัน จะมีบทบาทในตอนหลังๆนะคะ)💓🙏
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments