"คำโปรย"
ท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกโปรยปรายกลับมีชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของใบหน้าที่งดงามปานประหนึ่งประติมากรรมอันล้ำค่า คิ้มคมเข้มช่างรับกับใบหน้าที่คมเข้มหล่อเหลาของเขา เขากำลังนั่งยองอยู่บนฟุตบาทท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาราวกับกำลังปลอบใจใครคนหนึ่ง.....
พอร์ช: ทำไมเธอถึงต้องทิ้งฉันไปด้วย....ทำไม
"น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียใจเเละเย็นชาเอ่ยถามตัวเอง"
เเต่จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงหวานใสของใครคนหนึ่งที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าเจ้าของเสียงนั้นมาตั้งเเต่เมื่อไหร่เเล้วคนๆนั้นก็เอ่ยประโยคนึงเเก่เขา
"No matter how much it hurts,you have to hold your head up and keep going.
(ไม่ว่าจะเจ็บปวดสักเพียงใด คุณต้องเชิดหน้าขึ้นเอาไว้
พั้นธ์: เสียใจเรื่องอะไรหรอคะ? บอกพั้นธ์ได้มั้ยคะ พั้นธ์เป็นกูรูด้านการให้คำปรึกษาที่ดีเลยน๊าาามาม๊ะบอกพั้นธ์คนนี้มาเร็วว่าคุณเสียใจเรื่องอะไร?
เสียงหวานใสเอ่ยถามเขา ทั้งที่เขาไม่เคยบอกความรู้สึกของเขาให้ใครรับรู้เลย เเต่ทำไมเมื่อได้ฟังเสียงหวานนั่นเอ่ยถามเขา เขากลับบอกเธออย่างไม่คิดปิดบังเลย โดยที่ตัวเขายังไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำเพราะเอาเเต่ก้มหน้าเพื่อ....ซ่อนน้ำตาไว้เพื่อรอให้น้ำฝนกลบมันไป
#รูปภาพที่นำมาใช้เป็นอิมเมจของตัวละคร
ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลในภาพเเต่อย่างใด#
(cr. ขอขอบพระคุณเจ้าของภาพนะคะ)
ทองกัณมอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon
"รักร้ายๆของนายเเละฉัน" คอมเมนท์