ฉันคือสายลับของตำรวจ ไดอารี่ 1

โมนา

//เดินเข้าห้องตัวเอง

โมนา

ฮา..รอริววะมาบอกงานสินะ

เคนกะ(พระเอก)

//เดินเข้ามา

โมนา

เคนกะนายมาได้ไงเนี่ย

เคนกะ(พระเอก)

พอดีพอเกิดเรื่องแบบนี้บริการ์ดมือใหม่อย่างฉันเลยมีโอกาสพักน่ะ

โมนา

ก็ว่าอยู่ทำไมไม่ได้ทำงานที่โดนมอบให้

โมนา

(เดี๋ยวก่อนนะ..ถ้ามีห้องเป็นของตัวเอง)

โมนา

(กล้องฟังเสียงจะมีไหมนะ)

เคนกะ(พระเอก)

ฉันได้ยินมานิดหน่อยว่าตระกูลนี้มีคนที่เป็นฆาต—

โมนา

นายอย่ามาแกล้งฉันเลยน่าเคนกะ//กะพริบตาสองที

เคนกะ(พระเอก)

ขอโทษละกัน//พยักหน้า

โมนา

เอาเป็นว่าไม่เป็นไรฉันไม่โกรธหรอกน่า

โมนา

นายก็กลับห้องไปได้ละ//ยื่นกระดาษที่เขียนไว้เมื่อกี้

เคนกะ(พระเอก)

โอเคฉันกลับละ//เดินออกไป

โมนา

(ต่อให้มีกล้องก็ต้องเห็น)//มองที่ตู้หนังสือ

โมนา

(หนังสือพวกนี้เก่าชะมัดเลยแฮะ)//หยิบมาดู

ตุบ!

โมนา

อะไรละเนี่ยเจ็บแฮะ//หยิบมาดู

ไดอารี่ โรส เรเซอร์เลฟ

โมนา

โรส?ชื่อคุ้นแฮะ//เปิดดู

27 มิถุนายน 2417 วันนี้ฉันได้เข้ามาทำงานที่ตระกูลริวาตะด้วยล่ะดีใจมากเลยเพราะตระกูลนี้ค่อนข้างเข้ายากฉันได้ตำแหน่งเป็นคนตรวจเอกสารงานนี้ยากมากแต่มีแต่“มิระ”มาช่วยด้วยรู้สึกดีมากเลยทุกคนในที่นี้ใจดีมากแต่ที่น่าแปลกคือมารยาทของสาวใช้ที่ต้องจำคือต้องรู้แลแขกให้ดีที่สุดก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไรแต่มิระบอกเสมอว่าถ้าเป็นคนรับใช้ต้องดูแลแขกให้ดีที่สุดเวลาเธอพูดสีหน้าของเธอก็จะยิ่งแย่ขึ้นพอฉันถามว่าเป็นอะไรเธอจะชอบเฉไฉตลอดจนฉันเริ่มสงสัยจริงแล้วนะ

30 มิถุนายน 2417 วันนี้คุณนายทำหน้าไม่พอใจสุดๆพอมองหน้าเขาตรงๆเขาก็ทำหน้าดุสงสัยมันคงเป็นเรื่องเสียมารยาทละมั้งนะทำงานมาได้นี่ก็เข้าวันที่สามก็ถือว่าโอเคมากๆไม่มีอะไรให้ต้องห่วงเลยงานสบายมากถึงตอนแรกจะยากไปหน่อยแต่ตอนนี้หมดห่วงไปเลยแต่เรื่องน่าสงสัยก็ผุดขึ้นมาอีกแล้วสาวใช้คนที่ชื่อว่า“เรนา”วันนี้เธอป่วยหนักมากแต่ก็ยังมาทำหน้าที่ต่อถึงจะป่วยแถมไม่มีใครห้ามด้วยพอถามมิระไปมิระก็เงียบหลีกเลี่ยงการคุยเรื่องนี้มีครั้งนึงฉันเคยบอกมิระว่าอยากเป็นสาวรับใช้มิระก็ถึงกับตะคอกว่าอย่ามาทำตอนนั้นฉันถึงทำกับช็อคเพราะมิระไม่เคยทำแบบนี้แต่ตอนนี้พวกเราก็คุยดีแล้วล่ะเอาเป็นว่าฉันจะลองสืบดูสักนิดดีกว่า

โมนา

(มีหลายหน้าอีกแฮะ)

ก๊อกๆ

โมนา

ใครคะ//ปัดไดอารี่เข้าใต้ผ้าปูที่นอนก่อนเอาผ้าห่มทับอีกที