ตอนที่2​ ได้เวลาเริ่มการแก้แค้นแล้ว

ดับแค้นวันสิ้นโลก​ ตอนที่2​ ได้เวลาเริ่มการแก้แค้นแล้ว

ภายในห้องนอนส่วนตัวขนาดไม่กว้างนักห้องหนึ่ง

เขาตื่นขึ้นมาบนเตียงที่คุ้นเคยกับฉากเบื้องหน้าที่จำได้เป็นอย่างดี​ ทั้งโทรศัพท์​ ทั้งชุดนอน และคอมพิวเตอร์​ ทุกสิ่งชั่งน่าคิดถึงเป็นอย่างมากสำหรับเขา

เขาเปิดโทรศัพท์ขึ้นตอนนี้เวลา03:14​แล้ว และวันนี้เป็นวันอาทิตย์​ที่3​ เมษายน​ ปี2020

ตามความทรงจำของเขาวันนี้คือวันก่อนที่เหล่าซากศพ​เดินได้จะปรากฏ​ตัวและทำการแพร่กระจาย​เชื้อไวรัสกลายพันธ์ู​ ที่จะคร่าชีวิต​ของประชากรโลกไปเกิน90%

ตลอดห้วงเวลาแห่งหายนะนั้นเขาแทบไม่มีความสุขเลยในโลกที่โสมมนั่น​ จนกระทั่งเขาได้พบกับเมย์​ หญิงสาวธรรมดาคนหนึ่ง ที่ทำให้เขาในตอนที่กำลังซึมเศร้า​ที่สุด​ ได้กลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง

แต่แล้วเหล่าซอมบี้ก็พรากเธอไปจากเขาอย่างไม่ใยดี เขาจะโทษใครได้ละ​ ผู้สร้างไวรัสงั้นเหรอ​ ซอมบี้งั้นเหรอ​ ผิดแล้ว​กล่ะในตอนนั้นสิ่งที่เขาควรโทษมากที่สุดก็คือความอ่อนแอ่ของตัวเองต่างหากหล่ะที่ไม่สามารถช่วยเธอได้

หลังจากนั้นเขาก็เริ่มตั้งมั่นและฝึกฝนพัฒนา​ในพลังที่เขามีให้ถึงที่สุด​ แล้วไล่ล่าเหล่าซอมบี้อีกครั้ง​

จนกระทั่ง​วันหนึ่งเมื่อเขารู้สึก​ตัวอีกทีทุกคน​ที่อยู่เคียงข้างเขาก็ได้ล่มหายตายจากไปหมดแล้ว​

ึความรู้สึกที่โกรธ​เคือง​ ความรู้สึก​ที่โศกเศร้า​เริ่มถูกบั่นทอนลงจนมันทำให้เขาเป็นคนเย็นชา​

แต่เมื่อเขาได้กลับมาอีกครั้งในชีวิตนี้​ ชีวิตเดิมของเขา ความรู้สึก​ที่เคียดแค้น​ของเขาก็กลับมาอีกครั้ง​ ความรุ่มร้อน​ที่มีอยู่ภายในเริ่มปะทุขึ้น​ เลือดทำการสูบฉีด​อย่างรุนแรงแม้ไม่ได้ออกกำลังกาย​ ความรู้สึกที่อยากฆ่าและล้างแค้นเริ่มกลืนกินสมอง​ ความมุ่งมั่น​ที่อยากจะช่วยเหลือ​คนในครอบครัว​ เพื่อน​ และคนรักพุดขึ้นพร้อมกับความหวังอันล้นเหลือที่พกมากับประสบการณ์​แสนมากล้น

...

"ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว"

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น​ พร้อมด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเด็ดเดี่ยว​แต่เบื้องลึกก็แฝงไว้ด้วยไฟแค้นที่ต้องการจะชำระ

เขาพูดขึ้นจากก้้นบึ้งในจิตใจที่ทั้งเกรียดชังและโศกเศร้า​ แต่น้ำเสียงนั้นกลับเต็มไปด้วยความหวังและความมุ่งหมั่น​

ถึงจะอีกแค่1วัน​ก่อนที่เหตุการณ์​โลกาวินาศ​จะเกิดขึ้น แต่เชื่อไวรัสก็เริ่มแพร่กระจาย​มาเป็นเดืิอนๆแล้ว​

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าควรทำอย่างไรบ้าง​ในชีวิตนี้ จึงไม่รอช้าทำการตั้งสมาธิเพ่งจิตในทันที​ วิธีนี้จะช่วยให้เขาทำการควบคุมพลังที่มาจากการกลายพันธุ์​ได้​ และมันจะทำให้เขาวิวัฒนาการ​เร็วขึ้นด้วย

มันเป็นวิธีที่ไม่ได้ยากแต่อย่างไร​ มีแต่เพียงเวลาเท่านั้นที่ต้องใช้  เขาทำการนั่งสมาธิ​ เริ่มขั้นตอนรวบรวมจิตให้เป็นหนึ่งเดียว​ ตามเทคนิค​ที่ได้เรียนมาจากอาจารย์​เมื่อชีวิตก่อน​ ตั้งจิตไว้ให้หมั่นกับอากาศ​ธาตุในร่างกาย​ กำหนดลมหายใจเข้าออกเพื่อปรับสมดุลในการใหลเวียนของพลังที่มากับอากาศ​

และเนื่องด้วยหัวใจที่เต้นระรัวแรงจึงทำให้โลหิตที่สูบฉีด​อย่างพรุพรั่ง​นั้น​ นำพาเชื่อไวรัสให้ไหลเวียน​ไปกับของเหลวสีแดงข้นในร่าง​ ตัวไวรัสรูปร่างประหลาด​เริ่มกระจายและแทรกซึมเข้าไปทุกที่ในร่างทำการเพิ่มพูนพลังงาน​ให้แก่เซลล์​เพื่อเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดการกลายพันธุ์​ แต่มนุษย์​ผู้รอบรู้อย่างเหล่านักวิจัยจะเรียกสิ่งที่เกิดขึ้นนี้กับมนุษย์​ที่ไม่กลายร่าง​เป็นซอมบี้ว่าการวิวัฒนาการ​

เซลล์นับล้าน​ในสมองได้รับการวิวัฒนาการ​ไปอีกขั้น​ เซลล์​ในส่วนต่างๆของร่างทำการขับเคลื่อน​และวิวัฒนาการ​เช่นกัน​ จากเซลล์​บางเซลล์​ที่จากเดิมที่ควรจะตายแล้วกลับฟื้นคืนอย่างผิดปกติ​ ไวรัสที่แสนมหัศจรรย์​นี้ถ้าอยู่ในมือของนักวิจัยแสนปราดเปรื่อง​ละก็ด้วยผลคือเซลล์​ที่ไม่มีวันตายและฟื้นคืนชีพ​ได้มีหรือจะไม่สามารถสร้างมนุษย์​ที่เป็นอมตะนับล้านได้​

แต่ก็คงจะสายไปแล้วหล่ะเพราะไวรัสที่ไม่สมบูรณ์​แบบนี้ได้แพร่กระจาย​ไปก่อน​ มันจึงไม่มีหวังแล้วที่จะทำแบบนั้นได้ในขณะที่​วิ่งหนีซอมบี้ไปด้วย

การวิวัฒนาการ​ของเซลล์​นั้นมีส่วนช่วยแค่ในเรื่องของพละกำลังด้านกายภาพเท่านั้น​ ซึ่งในเชื้อไวรัสนั้นยังมีอีกหลายสิ่งที่ถูกผสมเข้ามาด้วยซึ่งสิ่งเหล่านี้จะมอบความสามารถให้แก่ผู้วิวัฒนาการ​ได้อย่างแท้จริง​ ซึ่งมันจะทำให้บุคคลธรรมดากลายเป็นผู้ใช้พลังพิเศษได้เลยหล่ะ...

...

การตั้งสมาธิเพ่งจิตในแรกเริ่มนั้นสีหน้าของชายหนุ่มสื่ออารมณ์ของความแค้นออกมาอย่างเจ็บปวด​ ​ซึ่งความเจ็บปวดนี้ย่อมไม่ได้มาจากแค่ตรรกะความคิดอย่างแน่นอน​ ซึ่งมันมาจากการที่ร่างกายของเขาเริ่มกระตุกเป็นระยะๆ​จากการกระตุ้นอย่างไม่เป็นจังหวะของเซลล์ในร่าง

มันกำลังทำให้กล้ามเนื้อในส่วนต่างๆพร้อมทั้งเส้นเลือดปูดโบนขึ้นและยุบลง​สลับไปมาทั่วทั้งร่าง​ ซึ่งความทรมานนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าเพียงแค่เขารอตัวเซลล์​มันทำการกระตุ้นเองตามกาลเวลา​ กลับกันเขาดันรีบไปกระตุ้นการวิวัฒนาการ​มันจึงทำให้เขาเจ็บปวด​อยู่อย่างนี้

การตั้งสมาธิเพ่งจิตเป็นไปอย่างยาวนานพร้อมกับความทรมานอย่างเจ็บปวดนี้​ เมื่อสายธารแห่งกาลเวลา​ได้หลั่งไหลไปเรื่อยๆตอนนี้ความเจ็บปวดได้เริ่มเลือนหายไปหมดแล้ว​ ความรู้สึกที่จำได้ถึงพลังที่คุ้นเคยนี้ได้กลับมาอีกครั้ง​ เมื่อลมหายใจเริ่มผ่อนคลาย​ลงไปพร้อมกับสีหน้าท่าทาง​ที่สงบลง​ ในที่สุดการวิวัฒนาการ​ก็เสร็จ​สมบูรณ์​ มนุษย์​ผู้มีวิวัฒนาการ​ ขั้น1​ ปรากฏ​แล้ว.. อ่า~เสร็จสักที..

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ขยับเขยื้อน​ร่างกายเลยแม้แต่น้อย ในตอนนั้นนั่นเอง​ก็ได้มีเสียงๆหนึ่งได้ดังมาจากทางฝั่งหน้าประตูห้องนอนของเขา

"ก็อกๆ~  พี่กานต์​ วันนี้วันจันทร์แล้วนะอย่ามัวแต่​นอนขี้เซาอยู่​ ลงมากินข้าวได้แล้ว "

ความรู้สึกที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง​ เสียงใสแสนน่ารักของเธอนั้น​ มันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้ยินเสียงนี้​อีกครั้งหลังจากเหตุการณ์​นั้น... นี่คือเสียงของหญิงสาว​อีกคนนึงที่เขารักไม่แพ้กับแฟนของเขา​ เสียงของยัยน้องสาวสุดรักสุดหวงของเขาพีช

ภาพความทรงจำแสนอบอุ่นอันเจืองปนไปด้วยความ​สุข​ เริ่มหลั่งใหลเข้ามาในหัวเขา​ ภาพของเด็กหญิงแสนซนที่มักหกล้ม​อยู่บ่อยๆด้วยความซุ่มซ่าม​ ภาพของเด็กหญิงขี้แงที่ชอบร้องไห้​อยู่บ่อยๆกับเรื่องไม่เป็นเรื่องและก็จะมีเด็กชายคนหนึ่งที่มักเข้าไปปรอบเธอเสมอ​ ซึ่งไม่ว่าเธอจะเครียด​ จะทุกข์​ จะเศร้า​ หรือจะมีอะไรไม่สบายใจต่างๆ​ เด็กชายคนนั้นก็จะไปปลอบเธอทุกเมื่อ​ นี่คือภาพความทรงจำในวัยเด็กของกานต์​และพีชน้องสาวของเขา

"รู้แล้วจ่า​ เดี๋ยว​ลงไป"

เขาทำการควบคุมอารมณ์ที่รู้สึก​ถึงความผิดพลาด​ร้ายแรงของตนเองที่ไม่อาจจะให้อภัยได้  พร้อมกับพยายาม​ตอบออกไปอย่างปกติเหมือนๆทุกครั้ง

ใช่เขามีความสุขที่ได้เจอน้องสาวอีกครั้งแต่เขากลับไม่กล้าแม้ที่จะสบตาเพราะเหตุการณ์​ในอดีตนั้น​ ซึ่งในช่วงชีวิตก่อนตลอดทั้งชีวิตของเขา​ เขาคิดว่าคนที่เขาพบเจอทั้งหมดมีเพียงน้องสาวของเขานี่แหละที่พบกับชะตากรรม​ที่โหดร้ายมากที่สุด​ และคนที่ทำให้เธอเป็นอย่างนั้น​ คนๆนั้นแหละคือคนที่เขาอยากจะกลับมาล้างแค้นมากที่สุด..

"จ้าๆ​ งั้นหนูไปก่อนนะ"

เมื่อสิ้นสุด​การสนทนาพีชน้องสาวของกานต์ก็เดินบันใดลงไปรับประทาน​อาหารตรงชั้นล่าง

ส่วนกานต์​ที่พึ่งตื่นจากการตั้งสมาธิเพ่งจิต ก็สังเกตุเห็นบางอย่างที่ข้อมือ​ข้างขวา ซึ่งมันไม่น่าจะใช่ของที่ในยุคนี้ควรจะมี​ มันเป็นนาฬิกาดิจิตอลที่ไม่ได้บอกเวลา​สีดำ​ ที่สร้างด้วย​วัสดุ​ที่คงทนยิ่งกว่าเหล็กและยืดหยุ่น​ได้ไม่ต่างจากยาง​ ​ ใช้แล้วหล่ะมันคือNox เครื่องวัดพลังจากในชีวิตก่อนของกานต์​

เมื่อเหล่าซอมบี้เริ่มกลายพันธุ์​เข้าระดับ2และ3มากขึ้น​ มีหรือที่มนุษย์​ที่เหลือจะปล่อยไว้เฉยๆ​

ส่วนเหล่ามนุษย์​เองก็วิวัฒนาการ​จากไวรัสเพิ่มขึ้นเช่นกัน​ นี่จึงเป็นเหตุให้พวกนักวิจัยต้องทำการสร้างNox​ เพื่อตรวจสอบพลังของมนุษย​์ที่วิวัฒนาการ​ได้ง่ายยิ่งขึ้น​ เพื่อที่จะเก็บข้อมูลที่เป็นประโยชน์​มาใช้พลิกแพลง​กับการสร้างอาวุธ​ และยาที่ไว้สำหรับเพิ่มพลัง

หน้าจอของมันในตอนนี้ปรากฏ​แค่1%เท่านั้น​ แต่เมื่อมันอยู่ในมือของมนุษย์ผู้เคยมีค่าเปอร์เซ็นต์​สูงสุดแบบนี้ เชื่อได้เลยว่ามันจะไม่หยุดอยู่แค่ตัวเลขเดิมอย่างแน่นอน...

ชายหนุ่มไม่ได้ใส่มากนักกับเรื่องนี้แต่ก็อดสงสัย​ไม่ได้​เช่นกันว่ามันมาได้ยังไง?...

หลังจากที่เขาแต่งตัวและรับประทานอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อย​แล้ว​ เขาก็เดินทางไปโรงเรียนโดยหวังว่าจะได้ไปหาเพื่อนเก่าของเขาที่ไม่ได้เจอกันนาน​ แต่ในปัจจุ​บัน​นี้มันไม่ใช้อย่างนั้น​ เขายังคงเจอเพื่อนอยู่เสมอตลอดที่เขายังไปโรงเรียน​

แต่นั่นมันเป็นเป้าหมาย​รองเท่านั้น​ เป้าหมายของเขาตอนนี้คือพวกตรงหน้านี้ต่างหาก... ​

ณ​ ซอยๆหนึ่ง​ซึ่งติดกับถนนที่ไม่ค่อยมีผู้คนสันจร​

อยู่ระหว่าง​ตึกร้างสูง2ตึกที่ไม่มีใครใช้การแล้ว​ และทางเดินระหว่างตึกก็กว้างพอสำหรับให้รถยนต์​คันนึงผ่านไปได้​ แต่มันต้องชนสื่งนั้นแน่ๆถ้าจะผ่านไป​ มันคือถังขยะ​ขนาดใหญ่สีเขียวที่ถูกทิ้งและไม่ได้แล้ว ตรงผนังของตึกทั้ง2เต็มไปด้วยภาพกราฟิก​ตี้ที่มีคนมาผ่นเอาไว้​อย่างสวยงาม​แต่มันก็มีบางส่วนที่เริ่มจางหายกับโดนฝุ่นเคลอะทับ

​กลิ่นเหม็น​ของบุหรี่โชยเข้าจมูก​พร้อมด้วยควันสีเทาที่ลอยอย่างคละคลุ้ง​

มีกลุ่มนักเรียนท่าทางนักเลงยืนพิงกำแพง​กันอยู่ บางคนก็นั่ง​บนขยะสีเขียวขนาดใหญ่นั้น​ บางคนก็ถือไม้หน้า3พาดบ่าทำเป็นเท่​ พวกมันขวางกั้นปิดพื้นที่นี้ราวกับว่าเป็นเจ้าถิ่น

ชาวบ้านธรรมดาที่ต้องการจะผ่านทางก็ต้องหลบไปทางอื่นด้วยความกลัวและหลีกเลี่ยง​การเจ็บตัว​ เพราะด้วยข่าวลือที่ว่านักเลงพวกนี้มักจะออกจี้เงินชาวบ้านกับรังแกพวก้ขาเป็นประจำ​ ส่วนที่ตำรวจไม่เข้าไปยุ่งเพราะหนึ่งในพ่อของพวกมีนเป็นตำรวจนายใหญ่หนุนหลัง..

ชายหนุ่มเดินมาถึงหน้าซอยที่มีพวกมันกำลังนั่งอัดบุหรี่​กันอยู่​  พร้อมกับในมือที่ถือท่อนเหล็กที่น่าจะมาจากไซต์​ก่อสร้าง​ที่อยู่ใกล้ๆ

เมื่อได้มาเห็นพวกมันอีกครั้งอารมณ์​แห่งความโกรธ​แค้นของชายหนุ่ม​ก็ปะทุขึ้น​ และภาพของเรื่องราวต่างๆที่สุดแสนจะน่าชิงชังของพวกมันก็ผุดตามมาอีกนับไม่ถ้วน​

สีหน้าของกานต์​ในตอนนี้กลายเป็นเย็นชาสุดขั้ว​ สีของนัยน์ตา​เริ่มหม่นหมอง​ลง​ ไฟแห่งราคะเริ่มลุกโชน​

"ตอนนี้ได้เวลาเริ่มการแก้แค้นแล้ว"

ตอนที่3​ ในตัวเมือง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***