บทนำ

        บทนำ ยามเมื่อฤดูใบไม้ผลิพลันแปรเปลี่ยน

    ร่างบอบบางของหญิงสาวเดินด้วยท่าทางงามสง่านั้นเป็นที่ชินตาของเหล่าคนรับใช้ยิ่งนัก ใบหน้าที่สวยหวานนั้นก็เชิดขึ้นเล็กน้อย อาภรณ์สีเขียวอ่อนที่ปักลวดลายเฉพาะตัวของนางเอง ดวงตาที่ราวกับนัยน์ตาหงส์นั้นมีเสน่ห์จนทำให้คนรับใช้อดเงยหน้ามองเสียไม่ได้

    “ฮูหยินรองเจ้าคะ ฮูหยินรอง”เสียงของสาวรับใช้คนหนึ่งดังขึ้น เพียงแค่พบหน้าของหญิงรับใช้ผู้นั้นฮูหยินรองอย่างนางจึงต้องปั้นหน้ายิ้มรับทั้งที่ในใจแสนจะเกลียดชังนาง คนรับใช้คนสนิทของฮูหยินใหญ่เซียวหวังซื่อยิ้มรับก่อนจะกล่าวคำพูดที่นายตนฝากบอกเอาไว้

    “ฮูหยินรอง ฮูหยินใหญ่กล่าวว่า วันนี้ยามเว่ย (13.00 – 14.59 น.) ฮูหยินผู้เฒ่าจะคอยอยู่ที่เรือนของท่าน โปรดมาตามเวลาด้วย”

    ฮูหยินรองพยักหน้าก่อนจะเอ่ยถามคนสนิทว่าตอนนี้ยามใดแล้วจึงได้ความว่าตอนนี้แค่ยามอู่(11.00 – 12.59 น.) จึงได้บอกให้คนสนิทไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารให้ ร่างระหงก้าวเดินต่อทันทีเมื่อหมดธุระจากที่แห่งนี้แล้ว

    “น่าสงสารฮูหยินรองเสียจริง วันเกิดตนเองแท้ๆ ยังต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก”เสียงเอ่ยของคนรับใช้สาวไม่เบานักจึงได้ยินกันทั่วบริเวณ ส่วนผู้อื่นนั้นก็ได้แต่ซ่อนใบหน้าที่เวทนานั้นด้วยการก้มหน้าลง พวกเขาทั้งหมดก็คิดเช่นเดียวกันแต่เพียงไม่มีใครกล้าเอ่ยมันออกมา

    เมื่อถึงเรือนตนเองฮูหยินรองผู้ทรงสง่าเมื่อครู่ก็มลายหายเหลือเพียงหญิงสาวผู้เสียใจกับความรักเท่านั้น มือเรียวงามจับที่ปิ่นปักผมอันหนึ่งที่มีค่าไม่มากนักแต่ก็สำคัญยิ่งของตนเอง

    ปิ่นที่ชายคนนั้นมอบให้ตอนที่เป็นเพียงแค่นายกอง ปิ่นถูกๆ ที่เธอซื้อได้ไม่ยากเย็น ยิ่งเมื่อหยิบมันมาดูนั้นก็ยิ่งทำให้นางเศร้าใจจนน้ำตาไหลออกมา คำกล่าวรักที่สลักบนปิ่นนี้นางยังมิเคยลืมเลือน แต่เขาคงไม่... เขาลืมนางแล้วกระมัง

    “ฮูหยินรองท่านทานอะไรบ้างเถิด... นะเจ้าคะ”เสี่ยวฟงเอ่ยขอร้องนายหญิงของตน นางจึงยอมทานแต่ก็ทานเข้าไปเพียงเล็กน้อย    เมื่อทานเสร็จหญิงสาวผู้เป็นนายแย้มยิ้มเล็กน้อยนั่นทำให้เสี่ยวฟงรู้แทบจะทันที

    ฮูหยินกำลังเศร้าและกดดัน

    เมื่อถึงยามเว่ยนางจึงลุกขึ้นไปหยิบของบางสิ่งจากกล่องไม้แล้วเดินออกไป ในเรือนของฮูหยินผู้เฒ่านั้นจุดกำยานกลิ่นอ่อนนัก นางเดินผ่านจุดที่ตนเคยเห็นว่าเคยจุดกำยานเอาไว้แต่ตอนนี้กลับไม่มีพวกมันเลยแม้แต่น้อย บ่าวรับใช้เปิดประตูให้นางอย่างน้อบน้อม

    “คาราวะฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ”ร่างบางยอบกายเคารพฮูหยินผู้เฒ่าอย่างอ่อนหวานแล้วยื่นบางสิ่งไปให้กับฮูหยินผู้เฒ่า เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าของบ้านได้อ่านก็อุทานออกมาเบาๆ นางไม่คาดคิดเลยว่าเด็กคนนี้จะทำเรื่องราวที่เหมือนกับจะฆ่าตัวตายเช่นนี้

    “อิงอิงเจ้ารู้หรือเปล่าว่าทำเช่นนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น”

    “ข้าทราบดีเจ้าค่ะ”ฮูหยินผู้เฒ่ามองหญิงสาวผู้เป็นฮูหยินรองของบ้านด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเรียกคนใช้คนสนิทไปหยิบเงินจำนวนมากให้แก่หญิงสาว

    “อิงอิง ตัวข้านั้นเอ็นดูเจ้าเหมือนลูกสาวแท้ๆ ของตนเอง ข้านั้นอยากให้เจ้าไปมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม นี่คือเงินส่วนตัวของข้าเอง เจ้ารับไปเถอะ”คำกล่าวของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้นางอดที่จะน้ำตาคลอเสียไม่ได้ ร่างบางกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ตนจะรีบจัดการเรื่องที่เหลือต่อ

    ในวันนี้เองที่สำนักคุ้มภัยดูครื้นเครงเป็นอย่างมาก คงเพราะวันนี้มีอดีตฮูหยินรองอย่าง เซียวเหมยอิง มาว่าจ้างให้คุ้มครองรถม้าที่นางขนสินเดิมออกจากจวนแม่ทัพ และยังย้ายไปทางชายแดนของทางเหนืออีกด้วย การเดินทางจะเริ่มขึ้นในวันที่สามนับจากวันนี้

    เซียวเหมยอิงเก็บของตนเองอย่างไม่รีบร้อนนัก คนรับใช้คนสนิทอย่างเสี่ยวฟงก็ช่วยด้วย การเก็บของเป็นไปอย่างเรียบร้อย ไม่นานพวกนางทั้งคู่ก็เก็บของจนเสร็จ เซียวเหมยอิงนำปิ่นปักผมสุดรักของนางออกมาแล้วนำมันไปขีดที่ต้นเหมยหน้าเรือนอย่างเจ็บช้ำ รอยที่ปรากฎบนปิ่นนั่นช่างเหมือนกับจิตใจของนางเหลือเกิน

    “นายหญิงพวกสำนักคุ้มภัยมากันแล้วนะเจ้าคะ”เสี่ยวฟงเอ่ยเรียกนายตนที่หายไปเนิ่นนาน ก่อนจะร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่ามือของนายตนเต็มไปด้วยเศษดินเศษหญ้า ที่มือก็ปรากฎเลือดให้เห็นแม้มันจะเล็กน้อยก็ตาม เสี่ยวฟงวิ่งวุ่นหาน้ำเปล่ามาล้างมือและหายามาให้ เมื่อทำความสะอาดแผลแล้วทายาเรียบร้อยเหมยอิงก็จัดระเบียบชุดและทรงผมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากจวนนี้ไป

    ทิ้งไว้เพียงต้นไม้ตนหนึ่งที่เริ่มร่วงโรย ดอกเหมยที่ผลิบานนั่นค่อยๆ ปลิวไหวลงมาตามแรงลม ตัวอักษรที่สลักเอาไว้เตือนใจตนและหลุมที่พึ่งกลบไปหมาดๆ

              ‘ความรักดั่งฤดูใบใม้ผลิ ตัวข้านั้นหลงคิดผิดเองว่ามันจักยาวนานชั่วชีวา หากแต่ฤดูกาลยังคงแปรเปลี่ยน มีหรือที่รักของเราจะไม่แปรผัน’

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***