เราชื่อเปรมตอนนั้นไปค่ายที่สัตหีบ นอนรวมกันกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งและเพื่อนอีกสองคน เพื่อนนอนเหมือนละเมอและมีเสียงเหมือนร้องไห้ออกมา เราเห็นเป็นเงาผู้ชายนั่งอยู่ข้างๆ เพื่อน ก็นึกว่าเขาแค่หยอกกัน แต่เสียงร้องดังจนเราตื่น เลยลุกขึ้นมาด่าเพื่อนว่าพวกมึงจะหยอกกันทำไมดึกๆ ดื่นๆ เพื่อนผู้ชายที่นอนละเมอร้องไห้อยู่ก็เลยตื่นขึ้นมาร้องใหญ่เลย เพื่อนบอกว่ามีคนมานั่งทับหน้าอกมัน… สรุปว่า คนท่ีเราด่าไปเมื่อกี้ไม่ใช่เพื่อนอีกคนหนึ่งที่มาด้วยกัน และห้องนอนก็ไม่ได้มีหลายคนขนาดที่จะไม่รู้ว่าใครเป็นใครมีแค่4คนเพื่อนไม่น่าจะหยอกแรงกันคนาดนั้น ตอนเช้าเลยถามครูฝึกคนหนึ่ง เขาเลยบอกว่าเคยมีเด็กลื่นล้มตกน้ำจมน้ำตาย คนที่มาเข้าค่ายคนอื่นๆมักจะเจอน้องคนที่จมน้ำตายคนนี้มาอำกันบ่อยๆ…หลังจากนั้นต่อมา1เดือนคนาดนั้นก็นั่งรถเมล์ไปกับเพื่อนเส้นรัชดาไปโรงเรียนกัน ผ่านป้ายรถเมล์แถวๆ อโศกก็เห็นชายหญิงคู่นึงที่ป้ายรถเมล์น่าจะเป็นคู่รักกัน ก็ไม่ได้สนใจอะไร พอรถเมล์วิ่งไปเรื่อยๆ อีกสองสามป้าย ก็เห็นชายหญิงคู่เดิมยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ในท่าเดิม เราเลยนิ่งเงียบไป(คุ้นตาจังว่ะ)เราคิดอยูในใจ จนไปถึงป้ายที่ต้องลงคือศูนย์สิริกิติ์ พอลงจากรถ เพื่อนที่นั่งไปด้วยกันพูดขึ้นคำแรกเลยว่า “มึงเห็นเหมือนที่กูเห็นมั้ย ที่ป้ายรถเมล์” เราก็ไม่อยากถามต่อว่าเห็นอะไร แต่ในใจคือ(เชี่ย… )เลยตอบไปคำเดียวเลย “อื้อ” แม้เรื่องผ่านมาหลายปี แต่ยังจำหน้าสองคนนั้นได้ติดตาโครตหลอนและพอไปถามคนระแวกนั้นพบว่าเป็นคู่รักที่คิดสั้นจะมาฆ่าตัวตายแลัวพอรถเมย์มาก็วิ่งกันตัดหน้ารถเมย์พบว่าพอเรียกทีมกู้ภัยมาคู่รักคู่นั้นก็ตายคาที่แล้วและนำศพไปทำพิธีจัดงานศพพบคู่รักคู่นั้นเครียดเพราะพ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ยอมให้ทั้งสองคนคบกันบวกกับเรื่องเรียนเพราะใกล้สอบแล้วจึงติวหนักกลับบ้านสองทุ่มคู่รักคู่นี้จึงตัดสินใจพากันฆ่าตัวตายตามกันไป
"End"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments