มื้อกลางวันที่ไม่สงบ

เสียงช้อนส้อมกระทบจานดังระงมไปทั่วแคนทีน ดาวนั่งกับเพื่อนร่วมงานกลุ่มเดิม พยายามทำตัวให้ร่าเริงเหมือนปกติ แต่ในหัวกลับวนเวียนอยู่กับคำพูดของอาโพไม่หยุด

เพื่อนร่วมงานสาว: “ดาว~ วันนี้ทำไมหน้าแกแดง ๆ อะ? หรือไปแอบเจอใครมา”

ดาว: “บ้าเหรอ! ฉันก็ปกติดี…” (รีบก้มหน้าตักข้าวใส่ปากทันที)

แต่ยังไม่ทันจะได้กลืน เสียงฮือฮารอบ ๆ ก็ดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงในชุดเชิ้ตขาวจะเดินเข้ามาอย่างสงบ

ใช่แล้ว…อาโพ

เขาถือถาดอาหารมาแล้วหยุดอยู่ตรงโต๊ะของดาว เพื่อน ๆ มองหน้ากันอย่างตื่นเต้น

อาโพ: “ที่ตรงนี้ว่างหรือเปล่า?”

เพื่อนร่วมงานสาวหันไปมองดาวด้วยสายตาล้อเลียน

เพื่อนร่วมงานสาว: “ไม่ว่างหรอก…แต่ถ้านั่งข้างดาวน่ะ ว่างนะคะ”

เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น ดาวแทบอยากมุดโต๊ะหนี แต่ไม่ทันแล้ว เพราะอาโพวางถาดลงแล้วนั่งข้างเธอทันที

ดาว (กระซิบ): “นี่นายมานั่งตรงนี้ทำไม หาที่อื่นไม่ได้หรือไง!?”

อาโพ (เสียงเรียบ): “อยากนั่งตรงนี้”

คำตอบสั้น ๆ แต่ทำเอาเพื่อน ๆ รอบโต๊ะส่งเสียง “อู้ววว” พร้อมหัวเราะกันใหญ่

บรรยากาศเต็มไปด้วยการแซว

เพื่อนร่วมงานชาย: “โห…นี่กลับมาไม่กี่วันก็สนิทกับดาวแล้วเหรอครับ”

อาโพ (ยกยิ้มมุมปาก): “ก็…เคยสนิทกันมาก่อนหน้านี้แล้วนี่”

ดาวแทบสำลักข้าว รีบคว้าขวดน้ำมาดื่ม

ดาว: “อย่าพูดมั่วสิ! แค่รู้จักกัน…เฉย ๆ”

เพื่อนร่วมงาน: “แค่รู้จักเหรอ? โธ่ ดาว หน้านายแดงหมดแล้วนะ”

เสียงหัวเราะรอบโต๊ะยิ่งทำให้ดาวร้อนผ่าวไปทั้งตัว เธอรีบตักข้าวเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อเลี่ยงการสนทนา แต่ทุกครั้งที่หันไปก็เจออาโพนั่งมองนิ่ง ๆ อยู่ข้าง ๆ ราวกับไม่สนใจใครทั้งนั้น

มื้อกลางวันนั้น ดาวกินไปด้วยใจเต้นโครมครามจนแทบไม่รู้รสชาติอะไรเลย

หลังทานเสร็จ ดาวรีบลุกขึ้นก่อนเพื่อน ๆ

ดาว: “ฉันกลับไปทำงานก่อนนะ!”

แต่ก้าวออกมาไม่กี่ก้าว เสียงทุ้มก็ดังตามหลัง

อาโพ: “ดาว…คืนนี้ว่างมั้ย”

ดาวชะงัก หัวใจสะดุดเต้นแรง เธอหันไปมองอย่างระแวง

ดาว: “จะถามทำไม?”

อาโพ: “เพราะฉันอยากเจอเธอ…แบบไม่มีใครอยู่รอบข้าง”

คำพูดนั้นทำให้ดาวใจสั่นจนแทบทรงตัวไม่อยู่ เธอกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะพูดตัดบทเสียงแข็ง

ดาว: “ไม่ว่าง!”

แล้วรีบเดินหนีไป ทิ้งให้อาโพยืนมองตามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ

อาโพ (ในใจ):