2

กลิ่นหอมของแกงจืดลอยอบอวลไปทั่วครัวเล็ก ๆ ของบ้านไม้หลังนั้น เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยเสียงแม่ที่กำลังฮัมเพลงเบา ๆ ระหว่างหั่นผัก เสียงนั้นเหมือนดนตรีอ่อนโยนที่ทุกคนคุ้นเคย และเป็นสัญลักษณ์ของความสุขในบ้าน

อิงดาวนั่งอยู่ตรงมุมโต๊ะไม้เก่า เธอช่วยเด็ดถั่วฝักยาวใส่ชามอย่างขยันขันแข็ง แต่สายตากลับจ้องมองแม่ตลอดเวลา

“แม่ หนูจะเด็ดไม่เท่ากันหรือเปล่าเนี่ย” เธอถามพลางย่นจมูก

แม่หัวเราะเบา ๆ “มันก็ไม่ต้องเท่ากันหรอกลูก เวลาเอาไปต้มมันก็เล็กใหญ่ปนกันอยู่ดี”

เสียงหัวเราะนั้นทำให้อิงดาวยิ้มกว้าง เธอรักเวลาที่ได้ช่วยแม่ทำอาหารที่สุด มันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอมีคุณค่า แม้จะเป็นเพียงการเด็ดถั่วเล็ก ๆ น้อย ๆ

ไม่นาน นทีก็เดินเข้ามาในครัว เขาถือหนังสือเรียนมาด้วย สีหน้าหนักแน่นเหมือนมีเรื่องจะพูด

“แม่ครับ อีกสองเดือนโรงเรียนผมจะมีสอบเข้ามหาวิทยาลัย ผมอยากลองสอบเข้าในเมืองดู”

มือที่กำลังคนแกงของแม่หยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะยิ้มอ่อน ๆ “นที… ลูกก็โตแล้ว แม่อยากให้ลูกทำตามความฝันนะ แต่ก็อย่าลืมว่าบ้านเรายังต้องการลูกเหมือนกัน”

อิงดาวรีบเงยหน้ามองพี่ชาย “เห็นไหมล่ะพี่นที ถ้าพี่ไป หนูกับพ่อก็ต้องเหนื่อยเพิ่มนะ”

นทีถอนหายใจ “แต่ดาว พี่ก็อยากมีอนาคต อยากเรียนสิ่งที่ชอบ ไม่ใช่อยู่แต่ที่นี่”

คำพูดนั้นทำให้ห้องครัวเงียบลงชั่วขณะ จนแม่ต้องเอื้อมมือมาลูบหัวลูกชาย

“แม่เข้าใจนะลูก ทุกคนมีความฝัน แต่สิ่งที่แม่อยากบอกคือไม่ว่าลูกจะไปที่ไหน ครอบครัวจะยังเป็นบ้านของลูกเสมอ”

อิงดาวเบะปากเล็กน้อยแต่ไม่ได้เถียงต่อ เธอรู้ดีว่าพี่ชายมีความฝันจริง ๆ ทว่าความคิดที่ว่าสักวันเขาอาจจากบ้านไป ทำให้หัวใจเธอหวิวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“เอาล่ะ ๆ อย่าทำหน้าเศร้ากันเลย วันนี้แม่จะทำไข่พะโล้สูตรพิเศษให้กิน” แม่พูดขึ้นพลางหัวเราะ แล้วหยิบไข่ต้มมาเรียงในหม้อ

ทันใดนั้น เสียงไอแห้ง ๆ ดังขึ้นจากแม่จนทำให้ทั้งพี่น้องหันขวับไปมองพร้อมกัน

“แม่! เป็นอะไรหรือเปล่า” อิงดาวรีบลุกพรวดเข้ามากอดแขนแม่

แม่ยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไรหรอกลูก แค่สำลักคอนิดหน่อยเอง”

แต่สายตาของนทีจับจ้องอยู่กับแม่อย่างไม่วางตา เขารู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่การสำลักธรรมดา เพราะพักหลังมานี้แม่มักจะไอบ่อยขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ

“แม่ครับ ถ้าไม่สบายก็บอกพวกเรานะ อย่าฝืนเลย” น้ำเสียงของนทีเต็มไปด้วยความกังวล

แม่ยกยิ้มอ่อนโยน “ไม่เป็นอะไรจริง ๆ จ้ะ อย่าไปคิดมากเลย มาช่วยแม่คนนี้คนละมือดีกว่า จะได้เสร็จเร็ว ๆ”

แม้ความกังวลยังคงอยู่ แต่ทั้งสองก็ยอมกลับมาช่วยแม่ทำอาหารอีกครั้ง เสียงหัวเราะค่อย ๆ กลับมาในครัวเล็ก ๆ เสียงตักน้ำ เสียงหม้อแกงเดือดปุด ๆ คล้ายบทเพลงที่บรรเลงด้วยความรัก

เมื่ออาหารเสร็จ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้าน ทุกคนจึงนั่งล้อมวงกินข้าวด้วยกัน พ่อที่เพิ่งกลับจากสวนก็มาร่วมโต๊ะด้วย

“ไข่พะโล้นี่รสมือแม่เจ้าอร่อยที่สุดในโลกแล้ว” พ่อพูดพลางตักไข่เข้าปาก ทำเอาทุกคนหัวเราะ

อิงดาวมองครอบครัวตรงหน้าแล้วหัวใจพองโต เธออยากให้ช่วงเวลานี้อยู่ตลอดไป อยากให้รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และกลิ่นอาหารของแม่เป็นสิ่งที่ไม่มีวันหายไป

ทว่าลึก ๆ ในใจ… เธอกลับรู้สึกหวั่นไหวกับเสียงไอที่ยังคงก้องอยู่ในความทรงจำ แม้แม่จะปิดบัง แต่เธอสัมผัสได้ว่า มีบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบงัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***