ตอนที่ 5 : ใต้เงาศึก – พันธะเริ่มแรก

เสียงฆ้องศึกดังสะท้อนหลายระลอก ผู้คนรอบกายวิ่งวุ่นไม่หยุด

เสียนเหยายืนค้างกลางถนนหิน ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ ทั้งงุนงงและตื่นกลัว

ชายหนุ่มนักรบเกราะเงินตรงหน้า—ผู้ที่ทหารเรียกว่า แม่ทัพ—ก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกล้าฉายแววสอบสวน แต่เมื่อเห็นความไร้พิษภัยและความสับสนในดวงตาของนาง ความแข็งกร้าวนั้นกลับแปรเป็นอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว

“หญิงสาว เจ้ามาจากไหนกัน? ไม่เคยเห็นในเมืองนี้มาก่อน”

เสียงทุ้มนั้นหนักแน่น หากแฝงด้วยเมตตา

เสียนเหยาก้มหน้าหลบสายตา มือยังจับขลุ่ยแน่น นางลังเลจะตอบ—หากพูดความจริง คงไม่มีใครเชื่อว่ามาจากหมู่บ้านบนขุนเขา ผ่านประตูอาคมลึกลับมาโผล่ ณ ที่นี้

“…ข้า…หลงทางมาค่ะ” นางเลือกตอบเพียงเท่านั้น น้ำเสียงเบาราวสายลม

แม่ทัพมองนางเงียบ ๆ ก่อนพยักหน้าเล็กน้อย

“ไม่ว่าเจ้ามาจากที่ใด—ที่นี่กำลังอันตรายเกินไปสำหรับหญิงสาวผู้เดียว”

เขายื่นมือมา ดวงตาสีเข้มสบกับนางอย่างแน่วแน่

“มากับข้า ข้าจะพาเจ้าไปที่ปลอดภัย”

หัวใจเสียนเหยาเต้นแรง ราวถูกท่วงทำนองบางอย่างบังคับ นางลังเลเพียงครู่ ก่อนจะวางปลายนิ้วลงบนฝ่ามือใหญ่ของเขา ความอุ่นแผ่วแล่นเข้าสู่ใจ—เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกเหมือนโลกไม่แปลกแยกจนเกินไป

ทว่า ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน เสียงศรพุ่งแหวกอากาศก็ดัง ฟิ้ว!

ลูกศรยาวพุ่งตรงมาที่ทั้งสอง!

เสียนเหยาตกใจ แต่แม่ทัพกลับรวบแขนดึงนางเข้ามากอดแนบอก—โล่เงินในมืออีกข้างยกขึ้นบัง ปัง! ลูกศรปักเข้ากับโล่สะท้อนเสียงก้อง

“แยกกำลัง! ป้องกันประตูตะวันออก!” เสียงแม่ทัพตะโกนสั่งก้องไปทั่วกำแพง

ทหารนับสิบรีบวิ่งเข้าไปจัดแนวรับ ทิ้งให้ถนนแคบนี้เหลือเพียงเสียงหอบหายใจสองคน

เสียนเหยาตัวสั่น ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบใบหน้าคมเข้มที่อยู่ใกล้เสียจนได้ยินหัวใจเต้นแรงของเขา

แม่ทัพยกโล่ลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงทุ้ม

“อย่ากลัว…ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ เจ้าจะไม่เป็นอันตราย”

คำพูดนั้นสั้นนัก แต่หนักแน่นดั่งพันธะสัญญา—

และเสียนเหยาก็สัมผัสได้ว่าคำพูดนี้ไม่ใช่คำปลอบเด็ก หากเป็นถ้อยคำที่ชายผู้นี้จะรักษาไว้จนถึงหยดเลือดสุดท้าย

>—เปิดหัวใจครั้งแรกด้วยการ ปกป้อง

✨ จบตอนที่ 5