ตอนที่ 3 : คำตัดสินที่บีบหัวใจ

บรรยากาศในห้องตรวจแน่นขนัดจนแทบหายใจไม่ออก

คิรันนั่งก้มหน้ามองมือสั่น ๆ ของตัวเอง ร่างบางเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ขณะที่สายตาคมเย็นชาของอิธานยังคงตรึงเขาไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“นัดวันยุติการตั้งครรภ์ได้เลย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเฉียบขาด น้ำเสียงนั้นไม่มีร่องรอยลังเลใด ๆ

หัวใจของคิรันหยุดเต้นไปชั่วขณะ

มือบางเผลอกุมท้องแน่น—แม้เขาจะยังไม่เคยเห็นหน้าลูก ยังไม่รู้แม้กระทั่งว่ามันเป็นเด็กหญิงหรือชาย แต่เพียงแค่คิดว่า ชีวิตเล็ก ๆ นี้จะต้องถูกพรากไป เขาก็แทบหายใจไม่ออก

“ม-ไม่ครับ…ผมยังไม่พร้อม ผมยังไม่รู้ว่าควรทำยังไง…”

เสียงของเขาเบาแทบไม่ต่างจากกระซิบ แต่สั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด

อิธานหรี่ตาลง “นายจะเลี้ยงมันได้ยังไง? แค่ตัวนายเองยังเอาไม่รอด อย่าบอกนะว่าจะเอาชีวิตเด็กมาเสี่ยงเพียงเพราะความดื้อดึงของตัวเอง”

คำพูดนั้นบาดลึกยิ่งกว่ามีดกรีด คิรันกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อจนพร่ามัว แต่ก็ยังส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง

“ผม…ไม่อยากฆ่าเขา…”

---

หมอเรนที่ยืนอยู่เงียบ ๆ มาตลอดถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุณเวสต์วูดครับ…ผมเข้าใจว่าคุณกังวลเรื่องชื่อเสียงและปัญหาที่ตามมา แต่คุณอาจลืมไปว่า—โอกาสที่คุณจะมีบุตรตามธรรมชาตินั้นแทบไม่มีเลย”

อิธานหันขวับมามอง แววตาเย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นความคมกริบ

“คุณหมายความว่ายังไง”

หมอเรนเปิดแฟ้มอีกชุดหนึ่ง วางลงตรงหน้าเขา

“คุณก็รู้ดี ภาวะของคุณ…ปริมาณสเปิร์มที่สมบูรณ์แทบจะนับได้ และยากยิ่งที่จะทำให้ใครตั้งครรภ์ได้สำเร็จ แต่ตอนนี้—เด็กในท้องเขาคือข้อพิสูจน์ว่าความเป็นไปได้นั้นมีจริง”

คำพูดนั้นทำให้ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง

อิธานกำแฟ้มในมือแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ดวงตาคมเข้มจ้องไปที่ร่างบางตรงหน้าอย่างซับซ้อน

---

คิรันนั่งกอดท้อง น้ำตาไหลไม่หยุด

เขาไม่กล้าเงยหน้ามองพระเอกด้วยซ้ำ กลัวว่าคำตัดสินครั้งต่อไปจะพรากทุกสิ่งที่เขาอยากปกป้องไว้

หัวใจเขาเต้นแรงอย่างสิ้นหวัง—

ถ้าพระเอกบังคับจริง ๆ เขาคงไม่มีทางเลือกนอกจากยอม…

---

“ออกไปก่อน” อิธานพูดเสียงเรียบ สายตายังไม่ละจากคิรัน

หมอเรนลังเล แต่เมื่อเห็นแววตาที่ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ เขาจึงถอนหายใจแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ทั้งสองเผชิญหน้ากันตามลำพัง

บรรยากาศหนักอึ้งราวกับมีโซ่ตรวนล่ามทั้งห้องไว้

อิธานก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ จนกลิ่นฟีโรโมนทรงพลังแผ่ซ่านทำให้คิรันแทบหายใจติดขัด

“นายแน่ใจเหรอว่ารับผิดชอบเด็กคนนี้ได้?”

เสียงทุ้มต่ำถามช้า ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน

คิรันส่ายหน้าเบา ๆ ทั้งน้ำตา

“ผม…ไม่รู้…แต่ผมแค่…ไม่อยากทำร้ายเขา”

อิธานนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือหนาวางลงบนไหล่บางของโอเมก้าอย่างไม่ทันคิด

ความอบอุ่นที่ส่งผ่านปลายนิ้วทำให้หัวใจทั้งคู่สั่นสะเทือนอย่างแปลกประหลาด

สุดท้าย อิธานก็เอ่ยช้า ๆ

“…งั้นก็มาที่บ้านฉัน นายจะไม่เลี้ยงเด็กนี่คนเดียว”

---

คำพูดนั้นทำให้คิรันเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความประหลาดใจและไม่เชื่อสายตาตัวเอง

แต่สิ่งที่เขาเห็นในแววตาของอิธาน—ไม่ใช่เพียงความเย็นชาอีกต่อไป ทว่ามีแววบางอย่างที่ซ่อนลึกอยู่ในนั้น

บางอย่างที่แม้แต่ตัวอิธานเอง…ก็ไม่ยอมรับว่ามันคือความรู้สึกจริง ๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***