การตัดสินใจครั้งสุดท้าย

ผมชื่อ ภาคิน... และผมตายไปแล้ว

ผมคิดว่าความตายจะพาผมไปพร้อมเธอ—มินตรา คนที่ผมรักสุดหัวใจ เราตัดสินใจจบทุกอย่างในคืนเดียวกัน กอดกันแน่น ร้องไห้ และสัญญาว่า “จะไม่ทิ้งกัน”

แต่โลกมันโหดร้ายกว่านั้น

เธอฟื้น... เพราะพ่อแม่ของเธอเข้ามาช่วยทัน ส่วนผมไม่มีโอกาส

ผมยืนอยู่ในความมืด มองเห็นเธอหายใจรวยริน มองเห็นพ่อแม่เธอโผเข้ามาอุ้ม เธอฟื้นขึ้นมาโดยที่ผมถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

ตอนนั้นผมยังไม่โกรธ ผมยังยืนอยู่ข้างๆ เธอ มองเธอร้องไห้ทุกคืน ร้องเรียกชื่อผม แต่เสียงนั้นกลับเจ็บเหมือนมีดกรีดวิญญาณ—เพราะผมเอื้อมไปกอดเธอไม่ได้อีกแล้ว

ผมคิดว่าถึงตาย ผมก็ยังอยู่เคียงข้างเธอได้...

แต่ผมคิดผิด

---

พ่อแม่ของเธอเกลียดผม เห็นผมเป็นตัวสกปรกที่พาลูกสาวเขาไปสู่ความตาย ไม่แม้แต่จะเอ่ยชื่อผมออกมา แล้วสิ่งที่พวกมันทำ... คือสิ่งที่ผมไม่มีวันให้อภัย

> “เราต้องรีบหาคนที่คู่ควรมาดูแลมินตรา”

“แล้วก็ทำพิธี—ไม่ให้วิญญาณนั่นกลับมาตามลูก”

คืนนั้น ผมเห็นทุกอย่าง—เทียน จุดล้อมรอบ เสียงสวดโบราณดังสะท้อน เส้นด้ายสีแดงพันรอบข้อมือมินตรา ขณะที่เธอนอนหลับไร้เดียงสา

ทุกคำสวดเหมือนค้อนเหล็กที่ตอกใส่วิญญาณผม กำแพงมืดดำพุ่งขึ้นมาขวางระหว่างเรา ผมพุ่งเข้าไปหาเธอ แต่ถูกแรงบางอย่างผลักกระเด็นราวกับสัตว์เดรัจฉานที่ไม่ควรเข้าใกล้

ผมกรีดร้อง เรียกชื่อเธอ แต่เธอไม่สะดุ้ง ไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะได้ยิน

พวกมัน—พ่อแม่ของเธอ—กำลังพรากเธอไปจากผมอีกครั้ง แม้หลังความตาย

---

ไม่นาน... พวกมันก็พาผู้ชายอีกคนเข้ามา ผู้ชายที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่เดินเข้ามาแทนที่ผมเหมือนง่ายดายราวกับโยนเศษผ้าขาดทิ้ง

ผมเห็นเธอร้องไห้ทุกครั้งที่พวกมันบังคับให้เจอเขา แต่ไม่มีใครสนใจ พวกมันพูดแต่เพียงว่า

> “อดีตมันตายไปแล้ว”

อดีตเหรอ? ใช่... ผมตายแล้ว แต่หัวใจผมยังรักเธอ ยังผูกพันเธอ—และพวกมันกล้าจะตัดผมออกจากชีวิตเธอด้วยคำสวดโง่ๆ แบบนั้นน่ะหรือ!?

ความโกรธแผดเผาผมทุกวินาทีที่มองเห็นเธอถูกผลักไปอยู่ในอ้อมกอดคนอื่น

---

วันแต่งงานมาถึง...

เธอสวมชุดเจ้าสาวสีงาช้าง เดินเคียงข้างผู้ชายคนนั้นด้วยใบหน้าว่างเปล่าเหมือนหุ่นไร้ชีวิต ส่วนผมถูกกักอยู่หลัง “กำแพงอาคม” มองทุกอย่างโดยไร้อำนาจ

ผมกรีดร้อง เรียกชื่อเธอสุดเสียง กระแทกกำแพงนั้นจนแตกสลายเป็นเศษเงามืด แต่มันก็ฟื้นขึ้นมาปิดกั้นอีกครั้ง ราวกับจะย้ำว่าผมไม่มีสิทธิ์ในตัวเธออีกต่อไป

หัวใจผม—หัวใจของวิญญาณที่ตายไปแล้ว—เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ผมเกลียดพ่อแม่ของเธอ ที่ขโมยเธอไปจากผม

ผมเกลียดผู้ชายคนนั้น ที่ยืนแทนที่ผมอย่างง่ายดาย

และที่เลวร้ายที่สุด... ผมเกลียดตัวเอง ที่อ่อนแอจนตายไปก่อนและปล่อยเธอไว้คนเดียว

---

หลายปีผ่านไป ผมยังคงถูกกักอยู่ในความมืด เฝ้ามองเธอยิ้ม—ยิ้มที่ไม่ใช่เพราะผม—และเสียงหัวเราะที่เกิดจากครอบครัวใหม่ของเธอ

ผมเฝ้าคิดทุกคืน... ถ้าวันหนึ่งพิธีนั้นเสื่อมสลายลง กำแพงนั้นแตกออก—ผมจะไม่ยืนมองเฉยๆ อีก

ผมจะกลับไปหาเธอ

ผมจะให้เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่งเธอสัญญากับผมว่า “เราจะไม่ทิ้งกัน”

และถ้าโลกนี้ไม่ให้เราอยู่ด้วยกัน... งั้นผมจะฉุดเธอไปในที่ที่ไม่มีใครพรากเธอไปจากผมได้อีก

แม้ต้องเผาโลกทั้งใบนี้ทิ้งก็ตาม

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***