ตอนที่ 2 : เงาที่ตามติด

เช้าวันถัดมา ท้องฟ้าโปร่งใสผิดกับบรรยากาศเมื่อคืน แต่ในใจของ หลี่เจี้ยนหาว กลับเต็มไปด้วยความกังวล เขาพยายามบอกตัวเองว่า สิ่งที่ได้ยิน—เสียงกระซิบเย็นยะเยือก—มันเป็นเพียงภาพหลอนจากความเหนื่อยและความเครียด

แต่พอเขาก้าวออกจากประตูบ้าน รั้วไม้เล็ก ๆ ระหว่างบ้านก็เปิดออกพร้อมกับร่างของ ซูเหรินเจี๋ย ที่เดินออกมา ใบหน้าเรียบง่าย อมยิ้มบาง ๆ เหมือนทุกวัน ราวกับเมื่อคืนไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

"พี่เจี้ยนหาว วันนี้ไปด้วยกันไหมครับ?"

"หืม…เออ ไปสิ"

เจี้ยนหาวตอบพลางเบือนหน้าหนีไม่ให้เห็นว่าใจเขายังสั่นไหวจากความใกล้ชิดเมื่อคืน

---

ระหว่างทางไปโรงเรียน มีเหตุการณ์เล็ก ๆ เกิดขึ้นตลอดทาง

จักรยานของเจี้ยนหาวเกือบถูกมอเตอร์ไซค์ชน แต่เหรินเจี๋ยคว้าแขนดึงไว้ทัน

ก้อนอิฐจากตึกที่กำลังก่อสร้างตกลงมาเฉียดหัวเขาไปเพียงคืบ แต่พอเหรินเจี๋ยยืนอยู่ใกล้ มันกลับกระทบพื้นข้าง ๆ แทน

เจี้ยนหาวเริ่มรู้สึกถึง “ความผิดปกติ” ที่ไม่อาจอธิบายได้ ทุกครั้งที่เขาอยู่ใกล้เหรินเจี๋ย เหมือนมีบางอย่างปกป้องไว้ไม่ให้เป็นอะไรไป แต่ยิ่งคิด เขาก็ยิ่งหงุดหงิด

"ทำไมต้องให้นายอยู่ใกล้ตลอดด้วยวะ… เหมือนฉันเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่ดูแลตัวเองไม่ได้เลย" เจี้ยนหาวบ่นระหว่างเดินกลับบ้านตอนเย็น

เหรินเจี๋ยหันมายิ้ม "แต่พี่ก็ปลอดภัยนี่ครับ ถ้าไม่มีผม…"

"พอได้แล้ว!" เจี้ยนหาวตัดบทเสียงแข็ง เขาไม่อยากยอมรับความจริงนั้น

---

คืนนั้น…

ฝนโปรยลงมาอีกครั้ง เสียงลมพัดแรงทำให้หน้าต่างห้องนอนของเจี้ยนหาวสั่นกรอบแกรบ เขานอนพลิกไปมาไม่หลับ จนรู้สึกได้ถึง เงาดำ บางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ปลายเตียง

เจี้ยนหาวลืมตาขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง—

เงาร่างสูงโปร่ง ผมยาวรุงรัง ยืนมองเขาด้วยดวงตาว่างเปล่าแวววาวแดงก่ำ

"อีกไม่นาน…ยี่สิบปีของเจ้า จะเป็นของข้า…"

เสียงแหลมเล็กแต่ก้องสะท้อนในหัว เขาขยับตัวไม่ได้ ราวกับถูกตรึงอยู่กับที่ หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด

ทันใดนั้น…

เสียงประตูห้องดัง แกร๊ก!

"พี่เจี้ยนหาว!" เสียงของเหรินเจี๋ยดังขึ้น พร้อมกับที่เงาดำนั้นหายวับไปเหมือนละลายกับอากาศ

เจี้ยนหาวหอบหายใจแรงทั้งตัวสั่น เขามองน้องข้างบ้านที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาสับสนปนโล่งใจ

"พี่ฝันร้ายเหรอครับ? หน้าซีดมากเลย" เหรินเจี๋ยก้าวเข้ามาใกล้

เจี้ยนหาวไม่ตอบ เพียงยกมือขึ้นกุมขมับ แต่เมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงจริงใจของอีกฝ่าย หัวใจเขาก็สั่นวูบอย่างห้ามไม่อยู่

"เจี๋ย…" เสียงของเจี้ยนหาวแผ่วเบา "ถ้านายไม่อยู่ใกล้ฉัน… ฉันคงตายไปแล้วจริง ๆ"

เหรินเจี๋ยชะงัก ก่อนจะนั่งลงข้างเตียง มือเย็น ๆ เอื้อมมากุมมือพี่ชายเบา ๆ

"งั้นก็อย่าไล่ผมอีกนะครับ ผมจะอยู่ข้างพี่ตลอดไป"

---

เช้าวันต่อมา

แม่ของเจี้ยนหาวเรียกทั้งคู่ไปที่ห้องนั่งเล่น เธอถือสมุดเก่าเล่มหนึ่งในมือ สีหน้าจริงจัง

"เจี้ยนหาว เจี๋ย… พวกเธอต้องฟังให้ดีนะ แม่ไม่ได้อยากบังคับ แต่คำทำนายที่หมอดูเคยบอก…มันเริ่มปรากฏชัดแล้ว"

เธอเล่าทุกอย่างอีกครั้ง ทั้งเรื่องดวงชะตาที่จะตายเมื่ออายุยี่สิบปี และเรื่อง “คนคุ้มดวง” ที่จะต้องอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต

เจี้ยนหาวหัวเราะเยาะทันที "ยังจะเอามาพูดอีกเหรอแม่ เรื่องงมงายแบบนี้! ไม่มีทางหรอก"

แต่เหรินเจี๋ยนั่งเงียบ สายตาก้มต่ำ ใจเต้นแรงไม่หยุด

แม่ของเจี้ยนหาวมองทั้งคู่แล้วเอ่ยเบา ๆ

"แม่กับพ่อของเจี๋ย…ตัดสินใจแล้ว ถ้าพวกเธอทั้งสองไม่ขัดข้อง… เราจะทำการหมั้นหมายกันอย่างเป็นทางการ"

ห้องนั่งเล่นเงียบกริบ

เจี้ยนหาวเบิกตากว้าง "หา?! ผมยังเด็กนะ จะให้หมั้นอะไรบ้า ๆ แบบนี้ได้ยังไง!"

ส่วนเหรินเจี๋ย…แม้แก้มแดงจัด แต่ในใจกลับมีความสุขเล็ก ๆ แอบแทรกขึ้นมา

---

ค่ำคืนนั้น เจี้ยนหาวยืนอยู่ที่ระเบียงบ้าน มองดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวบนฟ้า เสียงกระซิบแผ่วเบากลับมาอีกครั้ง

"เจ้าหนีไม่พ้นหรอก… ต่อให้มีใครคุ้มครอง ข้าจะเอาเจ้าไป…"

เขากำหมัดแน่น สายตาหันไปมองบ้านข้าง ๆ ที่ไฟห้องของเหรินเจี๋ยยังสว่างอยู่

หัวใจเขาเริ่มสับสนระหว่างความกลัวตาย… และความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อยากยอมรับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***