Episode 4

4

พีเลือกร้านที่เงียบ นั่งด้านในสุด ไม่มีคนตรงบาร์ด้านใน

กินไปกินมาเริ่มกรึ่ม เสียงเพลงดังแว่วมา เพลงไทยเก่าๆ ช้าๆ พาให้ใจเขาเริ่มสงบบ้าง

เพลงช้าๆ เวอร์ชันต้นฉบับหลายๆ เพลงถูกเปิดมาเรื่อยๆ

พียิ้มให้แก้ววิสกี้ในมือ

"แด่ หัวใจที่ไม่ใช่ของเรา" บาร์เทนเดอร์ยิ้มให้เมื่อเขาชูแก้วขึ้น

เสียงเพลงเงียบไป...

ก่อนเสียงดนตรีจะเริ่มดังขึ้นและเสียงทุ้มๆ คุ้นหูดังขึ้น

ฉันรู้ว่าเธอเหงา ตั้งแต่เขา นั้นจากไป

ฉันรู้เธอวุ่นวาย ต้องการใครสักคน

คนที่คอยปลอบโยน ให้เหตุผล ช่วยผ่อนคลาย

ช่วยเธอตัดสินใจ

เขาไปเป็นอื่นแล้ว เธอก็ยัง ไม่เลิกรา

ใจเธอคอยเรียกหา ยังลังเลร่ำไร

ทั้งที่ยังมีฉัน คนที่รัก เธอมากมาย

เธอกลับมองข้ามไป

ใจดวงเดียว แต่มีสองทางเดิน

เธอเลือกใคร ลองถามใจเธอดู

ว่าเธอจะเลือกคน ที่เธอรัก หรือว่าเธอ

จะเลือกคนที่เขา ยังรักเธอเสมอ

ฉันเองอาจจะร้องไห้ คร่ำครวญเพราะเสียเธอ

แต่อีกคนเขาคง ไม่แคร์

พีหันกลับมากระดกเหล้าในมือจนหมด ก่อนวางเงินแล้วเดินออกจากร้านไป

นักร้องกิตติมศักดิ์ ถึงกับรีบเดินตามออกมา

"จะรีบไปไหน"

"ปล่อยกู" พีบิดมือออกจากการจับกุม

"ไม่ปล่อย จะไปไหน"

"ไปไหนก็ได้ที่ไม่มีมึง" พีสะบัดมืออีกครั้งแต่คราวนี้คนจับกระชากมากดตัวเข้ากับกำแพง

"ถ้าพูดไม่เพราะโดนดีแน่"

"มึงจะทะ...." ทัดกดจูบแรงจนพีรับรู้รสเลือด

".....อื้ม" พีหลับตาแน่น

"อย่าทำเหมือนกูเป็นตุ๊ด เหมือนมึง"

"ต้องอีกที...." ทัดจูบแรงขึ้นจงใจกัดริมฝีปากล่างแรงๆ พีร้องโอ๊ยเบาๆ แล้วก็ถูกแทรกลิ้นเข้าไป

พีทั้งทุบทั้งต่อยแต่ก็ถูกรวบมือไว้ทั้งสองข้าง

ใบหน้าแดงก่ำ ลมหายใจหอบๆ ผมยุ่ง ทำเอาทัดอยากลากขึ้นเตียงซะเดี๋ยวนี้

"ถ้านี่เป็นห้องนอนที่มีเตียงนอนนุ่มผมจะฟัดให้หายคิดถึงเลย" ทัดกระซิบเบาๆ พีตาโตจ้องหน้าเขาเขม็ง

"มะ...." พีชะงักเพราะเขาทำท่าจะจูบอีก

"พูดไม่เพราะอีกโดนอีกนะ" ทัดเห็นแววตาขัดใจของคนตรงหน้ามันน่าแกล้ง

"ไอ้เวร......" พีสบถก่อนจะเตะหน้าแข้งทัดแล้ววิ่งไปที่รถตัวเอง

.....

ทำไมอารมณ์ดีทัศนะเดินกุมท้องอมยิ้มเข้าร้านไป

คนโดนจูบเดินเข้าบ้านไปถูปากไปจนปากแดง

ผิวขาวๆ ที่โดนจัดวิสกี้ไปสามแก้วแดงระเรื่ออยู่แล้วยิ่งนึกถึงจูบยิ่งแดงหนักเข้าไปอีก

"ไอ้เลว"

*****************************

อารมณ์พีคุกรุ่นแต่เช้า

ยาฉีดที่ส่งไปโรงพยาบาลประจำจังหวัดแห่งหนึ่งทางใต้ตีกลับเพราะยามีปัญหา

เช้าต้องมาเถียงกับพ่อเรื่องนี้ แน่นอนโดนต่อว่าอย่างหนัก เพราะมันเป็นความผิดพลาดของฝ่ายQC

และมันแย่กว่าเดิมตรงที่เขาตกบันไดทางลงแล็ป

ขาซ้ายเขาแพลงเจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลที่พันข้อเท้าเขานั่งมองหน้านิ่งเพราะขนาดตอนนี้นั่งอยู่ในห้องพยาบาลเขายังต้องคุยงานกับฝ่ายผลิต

"ถ้าเร่งทำภายในสามวันจะทันมั๊ย เอายาที่จะส่งนอกเลื่อนออกไป แล้วอัดยาตัวที่เสียแทน ไม่งั้นโดนปรับประมูลกระจาย"

"ถ้างั้นก็ต้องให้ทำโอสักสามวัน"

"โอก็โอไม่เครียด เครื่องจักรก็ดูให้ดี อย่าให้พลาดอีก" พีโยนกระดาษรายงานปึกใหญ่ลงกับโต๊ะ

"ถ้าไม่ทันบอกจะเกณฑ์คนบนแล็ปไปช่วย"

"ขอบคุณครับ" หัวหน้าฝ่ายผลิตเดินออกทิ้งเขาไว้ในห้อง

พีมองขาที่พันเอาไว้ด้วยผ้าอย่างเซ็งๆ

"จะกลับบ้านเลยมั๊ยเดี๋ยวพร้อมไปส่ง"

"อื้ม..." พีพยักหน้า พร้อมเดินประคองเขาไปนั่งที่รถ

"สงสัยต้องทุบบันไดแล้วทำใหม่... คุณพีตกบันไดเฉยเลย"

"ไม่ทันระวังรีบเอง" พียิ้มรับ เพราะเขารีบ และไม่ระวัง แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก

"ก็ถ้าเป็นไรเยอะมานั่งอยู่นี่เหรอ พีนี่พักนี้เหม่อๆ นะ มีอะไรรึเปล่า"

พีสะดุ้งหันมองพร้อมนิดหน่อยก่อนจะทำเป็นเฉยไปเหมือนไม่ได้ยิน

"........" พร้อมเหล่มองนิดหน่อยก่อนจะพูดบางที่ทำให้พีรู้สึกเหมือนโดนสต๊าฟเอาไว้

"เมื่อวานพร้อมเห็นพีจูบกับคุณทัดที่ลานจอดรถร้าน....." พีหันขวับมามองพร้อม

"มันไม่ใช่อย่างนั้น"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา ตกใจทำไมเนี่ย"

"มันแค่....." พีไม่รู้จะพูดอะไร พร้อมหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำร้ายใจออกมาแบบไม่รู้ตัว

"พร้อมว่าพีเริ่มต้นใหม่ก็ดีนะ ลืมๆ เรื่องของเราไป คุณทัดก็ดูไม่แย่นะ เขาดูชอบพีออก"

พีจ้องหน้าพร้อม คำว่าลืมมันเหมือนมีดแหลมที่แทงเข้าไปในหัวใจ

"พีอาจจะไม่ใช่คนดี แต่พีก็ยังรักพร้อมอยู่" พีพูดก่อนที่ภายในรถจะเงียบกริบเหมือนไม่มีคนนั่งอยู่

ทัดเดินเข้ามาในออฟฟิศตรงดิ่งไปที่หน้าเคาน์เตอร์

"ผมมาพบคุณพีครับ" สาวเจ้าหน้าที่ยิ้มเขินๆ

"คุณพีออกไปแล้วค่ะ"

"ออกไปไหนครับ"

"ออกไปกับคุณพร้อมค่ะ วันนี้ไม่เข้าแล้ว"

"ไม่เข้าแล้ว..." ทัดกำลังคิดตาม พีออกไปกับพร้อม หรือถ่านไฟเก่าจะคุกันนะ

"คุณพีตกบันไดค่ะ น่าขาแพลงเลยขอกลับไปพักที่บ้าน"

"เอ่อ... เหรอครับ ผมขอที่อยู่บ้านคุณพีได้มั๊ย"

"เอ่อ..." เธอดูลังเลนิดหน่อยทัดเลยพูดต่อ

"ผมไม่ได้ไปนานมาแล้วครับ ต้องไปไหว้คุณแม่ของพีบ้าง ปกติผมโผล่ไปแค่ที่คอนโดฯ "

"อ่อ งั้นสักครู่นะคะ" สักครู่กระดาษที่จดที่อยู่ของพีก็มาอยู่ในมือ

โผล่ไปเซอร์ไพรส์เล่นๆ ดูท่าจะน่าสนุก

ว่าแต่ขาแพลงแล้วจะเดินถนัดรึไงนะ อย่างนี้ต้องอาสาดูแลกับคุณแม่ซะแล้ว

พีลงจากรถเดินกระแผลกเข้าบ้านไม่ได้หันมามองพร้อมที่เดินตามมาประคอง

"อย่ารีบเดินสิเดี๋ยวก็เจ็บกว่าเดิม"

"เป็นห่วงด้วยรึไง ที่พูดเมื่อกี้เจ็บจนจุกเลยนะ" พร้อมถอนใจ

"โอเคๆ ต่อไปไม่พูด" พีหันกลับมามองทาง กว่าจะเดินถึงโซฟาห้องรับแขกก็เจ็บเอาเรื่องเหมือนกัน ไม่หักแต่บอกได้ว่าก็เจ็บไม่ใช่เล่น พอทิ้งตัวลงนั่งแม่บ้านเดินเข้ามาบอกว่าคุณเอิร์นไม่อยู่ เพราะไปธุระกับเพื่อน

"อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันได้มั๊ย" พีถามพร้อม คำตอบที่ได้ก็ทำเอาหงอยลงอีกสามเท่า

"วันนี้มีไปกินข้าวกับลูกค้าคุณเฉินนัดไปนานแล้ว"

"งั้นก็ไม่เป็นไร" พีโบกมือแล้วหันมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามา

"พิมกลับมาแล้วเหรอ" สาวสวยชุดนักศึกษาหันมายิ้ม

"ค่ะ..."

"ฝึกงานเหนื่อยม๊ย"

"ก็นิดหน่อยค่ะ พี่พีเป็นอะไรคะ"

"ขาแพลง... แล้วพุ่มละ"

"วันนี้ไปเรียนพิเศษ... พี่พร้อมมาส่งพี่พีแล้วจะอยู่ทานข้าวเย็นมั๊ยคะ"

"ไม่ครับ พี่ขอตัวเลยแล้วกัน พี่มีนัด" พิมยกมือไหว้คนที่กำลังจะไป สายตาพี่ชายที่มองตามทำเอาพิมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง

"...." พีได้มองตามไป...พร้อมไม่หันกลับมาสักนิดเดินไปขึ้นรถและขับออกไป

"

พี่พี..." พีเอนตัวลงนอนที่โซฟา

"พักสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น"

แขกมาขอพบโทรศัพท์จากป้อมยามทำให้แม่บ้านเดินมาถาม

"มีคนชื่อคุณทัศนะมาขอพบคุณพร้อมค่ะ"

"เหรอ งั้นเข้ามาเลย" พิมหันมองพี่ชายที่หลับอยู่ ใบหน้าขาวซีดดูผ่อนคลายเมื่อเขาหลับ

"............"เสียงโทรศัพท์ดังทำให้พิมต้องลุกไปรับให้ห่างจากพี่ชาย

"คุณพีอยู่ในห้องรับแขกด้านนี้ค่ะ" แม่บ้านเชิญแขกให้เดินเข้ามาด้านใน

"........" คนที่ทัดตั้งใจมาหา นอนหลับอยู่บนโซฟา ใบหน้าขาวดูคล้ายเด็กมหาลัย

มองเลยไปเห็นข้อเท้าที่พันผ้าเอาไว้

"เจ็บแย่... ซุ่มซ่ามจริง" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ทัดก็นั่งลงข้างๆ แล้วเกลี่ยผมคนหลับเบาๆ

"เวลาหลับนี่ก็น่ารักดีนะ..." ทัดกดริมฝีปากลงบนหน้าผากเบาๆ

"ฝันเห็นผมมั๊ยน่ะ... หืม... พี" น้ำเสียงอ่อนโยนมาจนตัวเองยังสงสัย

"...อื้อ" พีขยับตัวพลิกแต่โซฟามันก็ไม่กล้างอย่างเตียงพีเลยกลิ้งตกลงมา ทัดเอื้อมไปคว้าเอาไว้

เจ้าตัวยังเมาขี้ตา มือหนึ่งยันอกเขาเอาไว้

อีกมือขยี้ตา

"น้องพุ่มเหรอ..." พีงึมงำ

"ไม่ใช่...ผมเอง" ทัดเห็นคนเพิ่งตื่นทำท่าจะแหกปาก เขาเลยเลือกจะปิดปากด้วยปาก

"พี่พีคะ... " พีกระเด้งตัวออกจากอ้อมแขนทัดไม่ได้เพราะเจ็บขา อีกอย่างมือที่จับเอวเขาก็บังคับให้ต้องอยู่ท่านั้น

"...ไม่ใช่นะน้องพิม" พีอยากตาย อยากตายตั้งแต่ได้เจอมันนี่แหละ!!!!!!!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***