Episode 5

5

"หน้าคุ้นๆ นะคะเพื่อนพี่พี"

"ผมชื่อทัศนะ"

"ใช่นักร้องหรือเปล่าคะ"

"ครับ..." ยิ้มเท่ๆ ให้หนึ่งที

"รู้จักกันได้ยังไงคะ"

"อ่อ..."พีมองหน้าน้องอย่างตกใจ คนมีชนักติดหลังมันตื่นเต้น

"ก็รู้จักกันผ่านเพื่อนๆ น่ะครับ เจอกันจังๆ ที่ร้านเหล้า" อยากจะต่อว่าเห็นปุ๊บปิ๊งปั๊บเลยครับ

"ก็เป็นเพื่อนของเพื่อนในคณะของเพื่อนอีกทีน่ะ" พีพูดเร็วเสียจนน้องพิมหลุดขำ

"แล้วจะรีบพูดทำไมคะ...ดีแล้วค่ะมีเพื่อนมาคอยไปรับไปส่ง พ่อกับแม่จะได้ไม่เป็นห่วงมาก"

"ครับ ช่วงนี้ก็จะไปรับไปส่งให้นะครับ มีอะไรก็โทรหาผมได้เลยครับ" บอกเบอร์น้องสาวเขาเสร็จแล้วเจ้าตัวก็หันมามองเขานิดนึง

"พีท่าทางจะยังง่วงเดี๋ยวผมพาขึ้นไปนอนที่ห้องนะครับ ยังไงก็รบกวนน้องพิมด้วยนะครับ"

"ค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นแม่กลับมารบกวนพี่ทัดอยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ"

"ด้วยความยินดีครับ" พีมอง"มัน"ที่เดินมาประคองกึ่งจะโอบเอาไว้ทั้งตัว

"จับแขนเฉยๆ ก็ได้"

"ไม่ได้ ถ้าไม่ติดน้องพิมอยู่จะอุ้มเลย" พีถลึงตาใส่

"...ผมรู้ว่าเขิน ดูสิเขินซะตาโตเลย"

หมดคำจะโต้ มันกวนตีนจริงๆ

ห้องนอนของพีกว้างมีเหมือนคอนโดฯ ย่อมๆ

"ห้องกว้าง เตียงกว้าง โอเค" พีฟาดผั๊วะเข้าที่ไหล่คนพูด

"หมายถึงห้องเจ๋งดี" ทัดหัวเราะ

"นอนเถอะ...ผมว่าคุณน่าจะอยากพัก"

"ใครจะหลับลง" พีนั่งลงบนเตียงอิงหัวเตียงมองคนที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ

"ก็...เอางี้นะ ผมช่วยได้"

"ได้ยังไง"

"ร้องเพลงไง กล่อมจนหลับเลย" ทัดอาสาทั้งที่คิดว่ามันเป็นมุกน้ำเน่า แต่คราวนี้ขอใช้หน่อยเถอะ

"เอาน่าๆ นอนๆ ..." ทัดเกาหัวก่อนจะนึกเพลงหนึ่งขึ้นมา

"ไม่ว่าเมื่อไหร่ วันเวลาก็ยังคงหมุนไป

ไม่ว่าเมื่อไหร่ ทุกๆ อย่างก็ต้องเปลี่ยนผันไป

เพราะชีวิต ก็เปลี่ยนแปลงทุกวัน

แต่ใจของฉัน จะมั่นคงและคงเดิมอย่างนั้น

อ้อมกอดของฉัน จะประคองเธอในทุกๆ วัน

และตัวฉัน จะไม่ยอมเปลี่ยนไป

และตอนนี้ ที่เธอต้องทุกข์ใจ

มันไม่ต่างอะไร กับความรู้สึกของฉัน

จะดูแลเธอคนเดียวตลอดไป

จะคอยเคียงข้างไม่ว่าเธออยู่ที่ใด

จะอยู่เป็นคนสุดท้ายและจะไม่ไปไหน

ให้เธอจงเชื่อใจคนอย่างฉัน

จะรักเธอคนเดียวขอสัญญา

เพราะกาลเวลาไม่อาจจะเปลี่ยนใจฉัน

เธอไม่ต้องกลัว เราจะผ่านพ้นไปด้วยกัน

อาจมีบางคน ที่เข้ามาแล้วต้องร้างราไกล

บางคนเพียงพบ แล้วเวลาก็ได้พรากจากกัน

แต่ว่าฉัน ไม่ใช่หนึ่งในนั้น

และตอนนี้ ที่เธอต้องทุกข์ใจ

มันไม่ต่างอะไร กับความรู้สึกของฉัน

จะดูแลเธอคนเดียวตลอดไป

จะคอยเคียงข้างไม่ว่าเธออยู่ที่ใด

จะอยู่เป็นคนสุดท้ายและจะไม่ไปไหน

ให้เธอจงเชื่อใจคนอย่างฉัน

จะรักเธอคนเดียวขอสัญญา

เพราะกาลเวลาไม่อาจจะเปลี่ยนใจฉัน

เธอไม่ต้องกลัว เราจะผ่านพ้นไปด้วยกัน

เธอไม่ต้องกลัว เราจะผ่านพ้นไปด้วยกัน"

คนร้องก็ร้องไปมองคนที่นอนบนเตียง... ทัดมองพี สายตามันวิบวับสั่นหัวใจได้ดีเหลือเกิน

เสียงนุ่มๆ มันเหมือนมือที่กุมหัวใจที่หนาวเหน็บของพีเอาไว้ พีพลิกตัวหนี

"เออๆ ...หลับแล้วๆ ..."

เขินจนหน้าร้อนแทบระเบิด

พีหันหนีทัดนั่งมองแผ่นหลังนั้นแล้วอมยิ้ม

เขยิบหัวใจเข้าใกล้ทีละนิดๆ

"ผมชอบคุณ" ทัดย้ำ พียกมือชูนิ้วกลางให้

แต่ทัดรู้ว่าพียิ้มแน่ๆ

ใบหูของพีแดงจัด...

หมอชีเดินเข้าประตูโรงงานมาถึงกับงง...

เจ้านายเขาเดินเข้าประตูโรงงานมาสีหน้าเซ็งสุดขีดกับคนประคองที่มีสีหน้าสดชื่นสุดๆ ซึ่งหน้าคุ้นๆ

"จ้องอะไรหมอ"

"หน้าคุ้นๆ นะครับ"หมอชีจ้องหน้าทัด

"ผมละเกลียดคำนี้" พีเมินไปอีกทาง

"ผมชื่อทัศนะ"เจ้าตัวแนะนำตัวเต็มที่

"อ่อ...นักร้อง" หมอชีพยักหน้า

"เออ... หมอมาช่วยประคองผมที ส่วนมะ...คุณ กลับไปได้แล้ว" ทำไม้ทำมือเหมือนไล่หมา

"อ้าว..." หมอชีร้องอ้าวอย่างงงๆ

"...ไม่เป็นไร...ผมพาคุณไปได้" ทัดยังไม่ปล่อยมือจากเอว

"บนแล็ปห้ามคนนอกเข้า" พีหันมาบอกเขามุมปากยกขึ้นอย่างเหนือกว่า

"...งั้นตอนเย็นเจอกัน" เออ ก็ได้ว้า ทัศนะยิ้มอย่างสุภาพให้กับหมอชีก่อนเดินจากไป

"หล่อดีนะครับ" หมอชีพูดหน้าซื่อๆ

"สู้ผมไม่ได้หรอก" หมอชีทำตาโตใส่เจ้านาย

"เอ้า...เร็วเข้างานรอเราอยู่ยืนจ้องผมอยู่ได้"

"คุณพีหล่อ? " หมอชีเดินประคองพลางส่ายหัวงึมงำ

ก็คุณพีเดี๋ยวนี้...หล่อมั๊ยก็หล่ออยู่ แต่หน้าตาเหมือนคุณท่านแต่ดวงตาเหมือนคุณแม่ กับปากสีแดงจัดยังก็ลูกเชอรี่นี่...

ถ้าแฮนซัม ต้องแฟนคุณพร้อม ที่ชื่อคุณเฉิน เหมือนจะไม่หล่อ แต่มายืนใกล้ๆ นี่ยอมแพ้เลย

ส่วนคุณทัดตะกี้ หล่อเหลือรับประทานเลยนะครับ

หมอชีคิดเงียบๆ คนเดียวในใจ

"ว่าแต่..."

"ถ้าถามไม่เข้าหูวันนี้มีเคลียร์" พีหันไปไล่เบี้ยกับหมอชี

"ไม่ถามก็ได้..." หมอชีก้มหน้าก้มตาเดินประคองเจ้านายต่อไป

พีกระดื้บ (?) มาที่โต๊ะ... ช่วงพักกลางวันพร้อมเดินขึ้นมาพร้อมกับข้าวกล่องฝีมือแม่ชมพู่

"แม่ฝากมาให้...บอกว่าหายไวๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอหน้า คิดถึงมากว่างๆ ไปหาหน่อยนะ" พร้อมนั่งแหมะลงที่โต๊ะใกล้ แล้วลงมือเปิดกล่องข้าวก่อนจะเดินมาประคองพี

"ขอบคุณมาก เดี๋ยวดีขึ้นแล้วจะไปหา ไหนทำอะไรมาให้กินเนี่ย"

"ข้าวหมูแดงกับซุปผัก" กับข้าวน่าตาน่ากินที่วางอยู่

"ป้อนด้วย" พีกอดอกมองพร้อมที่หยิบนั่นนี่มาเตรียมให้

"เจ็บขาไม่ใช้มือ..."

"อ้อนหน่อยก็ไม่ได้ อย่างงี้แหละ ... " พีทำปากยื่นใส่ พร้อมหัวเราะแล้วโอบสองแขนกับตัวของพี ซบไหล่พีเบาๆ

"ป้อนก็ได้ พี่พีขี้งอนยังกะผู้หญิง" พร้อมหัวเราะ แล้วตักข้าวหมูแดงมาป้อนให้

"เอาหมูแดงเยอะๆ " พร้อมจัดให้ตามขอ พีมีความสุข มันเป็นความสุขที่พีรู้ว่ามันไม่ได้มาจากเรื่องรักใคร่

"พี่พีกินเยอะๆ " พร้อมทั้งป้อนทั้งเอาใจ พียิ้มกว้าง

"ดีจังเลยรู้งี้เจ็บขาตั้งนานละ"

"นี่แน่ะ...อย่าพูดอย่างนี้นะ" พร้อมฟาดแขนพี่อย่างไม่ชอบใจ

"รู้แล้วๆ อย่าโมโหสิ ป้อนอีกๆ " พียื่นหน้าเข้าไปหา

"...อ้าว...หมอชี มาๆ ทานข้าวด้วยกัน" พร้อมกวักมือเรียก แต่พอหมอชีมองเลยไปยังพี สีหน้าที่นิ่งไปกับแววตาแปลกๆ ทำเอาต้องถอยหลังออกมา

"เอ่อ...ผมลืมกระเป๋าตัวครับ เชิญทานกันตามสบาย"

"พีทำตาดุใส่หมอชีทำไม"

"ก็...อยากอยู่กันสองคนบ้าง ก้างเยอะจนรำคาญ" พีทำหน้ายู่

"เดี๋ยวหัดทำหน้าตาน่ารักนะเนี่ย ว่าแต่กิ๊กกะคุณนักร้องร็อคสตาร์อยู่จริงๆ ใช่มั๊ย"

"พร้อมเพี้ยนใหญ่ละ พีจะไปคบกับมันได้ไง"

"เอ้า... เห็นเขาตามจีบพีอยู่ เมื่อเช้าก็ไปรับพีตัดหน้าพร้อมเฉยเลย" มันแอบดีใจตอนที่พร้อมบอกว่าจะไปรับเขา

"คุณเฉินให้คนวนรถไปที่บ้านเลยนะ" ชื่อใครบางคนทำเอาอารมณ์ดีๆ หายวับ

"โชคดีที่ไม่เจอ" พีงึมงำ พร้อมยังแอบได้ยินได้แอบหัวเราะกับท่าทางงอนๆ ของเจ้าตัว

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ตอนเย็นหมอชีเดินจูงลูกสาวเดินออกจากแล็ปไปเพราะเขาไล่ให้กลับไปก่อน แถมอ้างว่าเดี๋ยวพร้อมคงจะขึ้นมารับ

แต่ที่ไหนได้ พีรอเก้อยันหกโมงครึ่ง

พร้อมออกไปเจอลูกค้า สงสัยจะลืมเขาแล้วด้วยละมั้ง

เขาค่อยๆ เกาะผนังมาเรื่อยๆ เดินช้าๆ ไม่รีบเร่ง

เดินมาจนถึงด้านล่างแล็ปถึงได้เห็นคนที่อยากจะหลบหน้านั่งรออยู่

ทัดนั่งสัปหงกอยู่ ไม่มีโทรศัพท์ใครขึ้นไปบอกแม้แต่น้อย นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พอเดินเข้าไปใกล้ๆ เห็นใบหน้านั้นหลับสนิทไม่รู้เรื่อง มีไรหนวดสีเขียวจางๆ

"นี่..."พีเอื้อมจะไปสะกิด แต่ใบหน้าที่ดูเหนื่อยอ่อนของทัดทำให้ต้องหดมือกลับมา

"......" พีจ้องริมฝีปากนั่นแล้วส่ายหัว

คิดบ้าอะไรเนี่ย นึกถึงจูบของไอ้บ้านี่ทำไม พีหันตัวกลับตั้งใจจะกลับบ้านเองแต่ดันเตะเข้ากับเก้าอีกอีกตัว

"โอ๊ย..." พีแทบจะล้มลงไปถึงพื้นแต่มือของคนที่คิดว่าหลับเมื่อกี้คว้าเขาเข้าไปกอดทั้งตัว

"ทำอะไร" เสียงนิ่งจนเขาแปลกใจ

"ถ้าเจ็บกว่าเดิมจะทำยังไง"

"ก็ไม่ทำไง"

"ถ้าไม่รักตัวเองก็เห็นแค่คนที่รักคุณบ้างก็ได้" พีมองหน้าคนที่จ้องเขาด้วยสายที่ดุมากชนิดที่ไม่เคยเห็นมันทำใส่ใครมาก่อน (ตลอดสามเดือนมานี่)

"...เรื่องของผม"

"ไม่ใช่คำนี้..." พีขมวดคิ้ว

"ไม่ใช่คำนี้สิที่ผมอยากได้ยิน" ทัดจับแก้มพี สายตาตรงแน่วที่มองมา

"ถ้าจะบอกว่าต่อไปจะระวังก็จะดี แต่ถ้าเป็นคุณแค่พูดว่ารู้แล้ว ผมก็ดีใจแล้ว"

พีจ้องตาเขา มองเห็นตัวเองยืนงงอยู่... พีในนั้นเพียงแค่ยืนเฉยรับจูบที่แตะที่หน้าผาก

"กลับเถอะ...ผมยังเป็นคนคอยรับคอยส่งคุณอยู่ แต่ถ้าขาหายผมจะต้องหาเรื่องอย่างอื่นมาหาแทน แล้วที่ร้องเมื่อกี้โอเคใช่มั๊ย"

"..." พีถูกโอบเอวอีกครั้ง

"หรือว่าคุณอยากให้ผมไปรับไปส่งต่อ บอกกันดีๆ ก็ได้ไม่ต้องไปเดินเตะเก้าอี้หรอก"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***