รอยยิ้มแรก

ฝนตกพรำ ๆ ในเมืองใหญ่ เสียงหยดน้ำกระทบหลังคาหอพักดังเป็นจังหวะราวกับนาฬิกาเตือนความเงียบขรึมของค่ำคืน ภูถือกระเป๋าเดินเข้าหอพักวันแรก ใจเต้นแรงเพราะไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง

ทันใดนั้น เสียงตะโกนร่าเริงดังมาจากห้องตรงข้าม

“เฮ้ย ภู! มาถึงแล้วเหรอ!” เน็ก เพื่อนสนิทของภู ยกมือทักทายด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรของเรา” มาร์ค พูดตามมาด้วยหัวเราะ ขี้เล่นเหมือนทุกครั้ง

ภูพยักหน้า เขายังคงรู้สึกไม่สบายใจเพราะสายตาของเอเอที่มองมาจากมุมห้อง รอยยิ้มไม่เคยจางของเพื่อนร่วมห้องทำให้เขาเย็นวาบ

“ระวังตัวไว้ด้วยนะ…เรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นได้ทุกเวลาในหอนี้” ฮาร์ท รุ่นพี่สายลึกลับเข้ามาเตือน น้ำเสียงเรียบแต่แฝงความน่ากลัว

“เออ ๆ นายเก็บความลับของหอไว้บ้างสิ” ภูพึมพำ แต่ก็ถูก จั๋ง เพื่อนสายฮาแกล้งด้วยคำพูดขำ ๆ ทำให้บรรยากาศคลายเครียด

เอเอยังนั่งนิ่ง รอยยิ้มไม่เคยจางหาย มือยื่นมาช้า ๆ ราวกับอยากสัมผัสภู

“อย่ากลัวเรานะ…” เอเอเอ่ย น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน แต่ดวงตาว่างเปล่า

ภูถอยหลัง พยายามไม่ให้ตัวเองสั่น “ฉ…ฉันไม่เป็นไร” แต่เสียงสั่นเครือยืนยันว่าคำพูดนั้นโกหก

“เรามาเป็นเพื่อนกันก่อนก็ได้นะ” เอเอยิ้ม มือยังคงยื่นอยู่

“Hey, is everyone okay?” อลัน นักศึกษาต่างชาติแวะเข้ามา เสียงต่างชาติเข้ามาเพิ่มความแปลกในห้อง

“เออ…เราโอเค” คอปเปอร์ เพื่อนจริงจังตอบ พลางมองรอบห้องด้วยสายตาระแวดระวัง

“พวกนาย…ระวังนะ เราเคยเห็นอะไรแปลก ๆ ในหอนี้” ภีม พูดเสียงแผ่ว มือชี้ไปที่เอเอ รอยยิ้มไม่เคยจางของเขา

“ไม่ต้องห่วง…เราจะดูแลเอง” ขุนพล เพื่อนสายปกป้องกล่าว มองภูแล้วพยักหน้าให้กำลังใจ

จินวุค เพื่อนสายเทคโนโลยี นั่งถ่ายรูปเหตุการณ์แปลก ๆ ไว้ เงยหน้ามองเพื่อน ๆ แล้วบ่นเบา ๆ “คืนนี้มีอะไรให้บันทึกอีกเยอะแน่ ๆ”

เสียงฝนกระทบหน้าต่างดังต่อเนื่อง ราวกับกระซิบคำเตือน ภูพยายามหายใจลึก แต่หัวใจเต้นแรงเกินจะควบคุม

เอเอยังคงยืนนิ่ง ใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ รอยยิ้มไม่เคยจางหาย

“คืนนี้…ทุกคนคงจะไม่ได้นอนคนเดียว” เอเอกระซิบ

ภูขมวดคิ้ว น้ำตาคลอเบ้า ร่างกายสั่นด้วยความหวาดกลัวและความสับสน

เขาเห็นภาพซ้ำในหัว เอเอยืนมองเขา รอยยิ้มไม่จางหาย แม้ในความมืดของห้อง

“ภู…นายทำอะไรน่ะ” เอเอเอ่ยอีกครั้ง มือยื่นมาหาเขาอย่างช้า ๆ

ภูรีบถอยหลัง รู้สึกเหมือนมีแรงดึงบางอย่างชักร่างเขาเข้าใกล้

ทันใดนั้น ไฟฟ้ากระพริบดับไปชั่วขณะ ห้องมืดสนิท ภูใจหายวาบ

เมื่อไฟกลับมาติด เอเอก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มเดิม ดวงตาว่างเปล่า

“ภู…เราอยู่ตรงนี้นะ…” เอเอกระซิบ เสียงเหมือนลมพัดผ่านห้อง มันเย็นจนแทบช็อก

ภูกัดริมฝีปาก กำมือแน่น พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้

คืนนี้…รอยยิ้มที่ไม่เคยจางไปของเอเอ ทำให้เขารู้…ว่าความสงบในชีวิตจะไม่มีวันกลับมาอีก

จบ....ตอนที่1

📌 สรุปบรรยากาศ

ฝนตกพรำ ๆ และเสียงนาฬิกา/ฝนกระทบหน้าต่างสร้างความลึกลับ

ตัวละครไทย 9 คนมีบทบาทกระจายทั้งช่วยคลายความตึงเครียด เตือนภัย และสร้างบรรยากาศ

เอเอยังคงเป็นปริศนา รอยยิ้มไม่จาง และค่อย ๆ ทำให้ภูหวาดกลัว

สนับสนุนและให้กำลังใจกันได้นะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***