บทที่ 3 : รอยเท้าที่ไม่มีในทราย
กลางคืนถัดมา ลมพัดแรงกว่าเดิม ไลลาขึ้นไปยังหอคอยเฝ้าสวนบนยอดโดม—สถานที่ที่เธอมักใช้วางแผน เธอสวมชุดดำสนิท ผมรวบสูง ดวงตาตรึงกับแผนที่ท่าขนส่งที่ขยายเต็มผนัง มีหมุดสีแดงปักชี้เส้นทางคร่าว ๆ และภาพรถที่หายไป
“บอสครับ มีคนเสนอจะส่งคืน ‘ของ’ ที่หาย…แต่ขอเจรจา” คนสนิทรายงานผ่านวิทยุ
“ปล่อยให้คิดว่าคุมเกม” ไลลาตอบ “นัดเช้ามืด ข้างรางเก่า”
ก่อนลงจากหอ เธอแวะหน้าห้องของแมวน้อย—บานประตูสีงาช้างมีเงาแผ่วของแสงโคมลอดช่อง ไลลายืนเพียงครู่เดียว ก็เดินต่อ โดยไม่เปิดเข้าไป เธอไม่กลัวศัตรูภายนอกเท่ากับกลัวความอ่อนนุ่มในอกตัวเองที่จะทำให้เธอช้าลง
เช้ามืด รางรถไฟเก่ากลายเป็นเวที เสียงโลหะเสียดสายลมเป็นจังหวะ ไลลาปรากฏตัวพร้อมคนสนิทสองนาย ในระยะหนึ่งร้อยเมตรมีรถกระบะจอดคว่ำผ้าใบคลุมลัง “ของ”—เปิดให้เห็นกล่องแบนเรียงแน่น
ชายผ้าคลุมหน้าเอ่ยคำแรก “ของอยู่ครบ…แต่คนของคุณ—”
ไลลาชะลอยิ้ม “ไม่อยู่กับฉันอีกต่อไปใช่ไหม”
ชายคนนั้นชะงักเสี้ยววินาที—พอให้ไลลารู้ว่าเธอแทงถูกจุด
“อยากได้ของแลกอะไร” ไลลาถาม
“ทางลัดผ่านด่านตะวันตกสองสัปดาห์” เขาตอบเร็ว
ไลลาดันกล่องหนึ่งเปิด แผ่นเหล็กบางภายในเผยตราประทับที่เธอรู้จักดี—โลโก้เครือข่ายของใครบางคนที่มีเส้นต่อไปไกลกว่าขอบประเทศ
“ได้” เธอตอบง่ายดาย “แต่จะได้เร็วขึ้น…ถ้านำหัวของ ‘อาเดล’ มาให้”
เงียบ—ลมพัดจนผ้าใบโบกกราว ชายผ้าคลุมหน้าเสมอง คนของไลลาช้อนปืนสูงขึ้นหนึ่งองศา ไลลายิ้มอีกครั้ง “หรือว่าเขาอยู่ตรงนี้แล้ว”
ประโยคนี้ดึงเงาจากหลังกองของ—ชายหนุ่มวัยยี่สิบปลาย ๆ หน้าซูบ ตาแดง เขาสบตาไลลาเพียงวูบเดียวก่อนก้มหนี
“ถ้าเธออยากอยู่รอด” ไลลาเอ่ยกับชายผ้าคลุม “อย่าให้คนทรยศยืนอยู่ข้างเธอ”
ดีลคืนนั้นจบลงด้วยการที่ของถูกส่งกลับ รถกระบะอีกคันลากอาเดลไปในความมืด ส่วนไลลากลับคฤหาสน์ด้วยจังหวะเครื่องยนต์ที่สม่ำเสมอ—และความคิดหนึ่งที่สม่ำเสมอกว่า: ลูกแมวยังหลับสนิทอยู่หรือไม่
เมื่อถึงบ้าน เธอเจอแมวน้อยนั่งรอในห้องรับแขก ผ้าคลุมไหล่แผ่ว ๆ บนผิว
“นอนไม่หลับ” แมวน้อยบอก “เลยอยากนั่งฟังเสียงน้ำพุ”
ไลลานั่งลงข้าง ๆ ห่างพอให้มือไม่แตะ “ในโลกของฉัน เสียงดังเสมอ เธอได้เจอความเงียบ—เก็บมันไว้นานเท่าที่ได้”
แมวน้อยยิ้มบาง “แล้วถ้าฉันอยากเก็บคนที่ทำให้เงียบไว้ด้วยล่ะคะ”
ครั้งแรกที่แววตาไลลาหลุดมีด—ชั่วครู่เดียวที่กลิ่นอำพันในอากาศเปลี่ยนเป็นกลิ่นของอะไรที่อ่อนนุ่มกว่า เธอหันกลับ “เก็บได้…ตราบใดที่ไม่ให้ใครเห็นว่าเธอสำคัญ”
และเช้ามืดต่อมา วิดีโอจากคนสนิทส่งเข้ามือถือไลลา—ภาพอาเดลคุกเข่าในทราย ปากพร่ำขอชีวิต—ก่อนสัญญาณขาด เสี้ยววินาทีนั้น ไลลาปิดจอ แล้วสั่งให้คนเก็บศพ “ให้ทรายทำงานของมัน” เธอตัดสินใจช้าไม่ได้ในโลกที่คมกว่าใบมีด
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments