บทที่5

...ตอนที่5...

...——ปมของเมษา——...

เช้าวันรุ่งขึ้นบรรยากาศในห้องเรียนดูเหมือนปกติ แต่ไม่ใช่สำหรับคิมที่นั่งอยู่เงียบ ๆ ตรงมุมโต๊ะ ขณะที่เพื่อนรอบข้างยังคงพูดคุยถึงประสบการณ์ค่ายที่เพิ่งจบไป มีมี่เองก็สังเกตเห็นความเงียบผิดปกติของคิม เธอแอบชำเลืองมองอยู่หลายครั้ง รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายกำลังหลีกเลี่ยงการสบตา

“เฮ้ คิม เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบจัง” เสียงโอมดังขึ้นขณะนั่งโยกเก้าอี้ไปมา

คิมเงยหน้าขึ้นแสร้งยิ้มบาง ๆ “กูแค่เหนื่อย ๆ ว่ะ เมื่อคืนอ่านหนังสือจนดึกไปหน่อย”

โอมพยักหน้าเชื่อทันที แต่สายตาของมีมี่กลับยังจับจ้องอยู่ ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อ แต่เพราะเธอสัมผัสได้ว่าความเงียบนั้นไม่เหมือนทุกที ทว่ามีมี่ก็เลือกที่จะไม่ถามต่อ เพราะไม่อยากให้ใครอื่นสังเกตมากนัก

ตลอดทั้งวันคิมแทบไม่ได้มีส่วนร่วมในบทสนทนากับกลุ่มเพื่อน เขาเอาแต่นั่งเหม่อเหมือนใจลอยอยู่ที่ไหนสักแห่ง และใช่แล้ว… ในหัวของคิมยังคงวนเวียนอยู่กับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเมษา ผู้หญิงที่เขาเพิ่งรู้จักเมื่อคืน แต่กลับทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้จนไม่สามารถลบออกจากความคิดได้

⸻

หลังเลิกเรียน คิมเดินกลับบ้านเหมือนทุกวัน ทว่าระหว่างทางก็เจอพี่เมษาที่เหมือนรออยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มแพรวพราวและสายตาที่เจือด้วยความท้าทายทำเอาคิมหัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว ทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อยๆ คิมทั้งเขินทั้งอึดอัด แต่ลึกๆ ก็รู้สึกว่าพี่เมษามีเสน่ห์อย่างประหลาด

⸻

เมษาเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อน เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วถามแบบตรง ๆ ตามสไตล์

“สรุปคิมเคยมีแฟนยังนะ?”

คำถามกะทันหันทำให้คิมหน้าแดง “เอ่อ… ยังครับ”

“โห จริงดิ หน้าตาดีขนาดนี้ ไม่มีใครมาจีบเลยเหรอ”

“ก็มีบ้างครับ… แต่ผมไม่ค่อยคิดเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่”

เมษายิ้มเจ้าเล่ห์ “แล้วเคยมี… ประสบการณ์บนเตียงมั้ย?”

คิมแทบสะดุดเท้า “พะ…พี่! ถามอะไรอีกแล้วเนี่ย”

“ก็อยากรู้ไง สนุกดี คิมเคยลองท่าไหน ชอบแบบไหน” เมษาพูดเสียงนุ่มแต่แฝงแววแหย่

คิมส่ายหัวแรง “ไม่เคยครับ… ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชอบแบบไหน”

เมษาหัวเราะเสียงใส “อุ๊ย น่ารักจัง ของใหม่เอี่ยมเลยนี่นา แบบนี้น่าสนใจสุด ๆ เลยนะ”

คิมหน้าแดงจัด หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา แต่ก็ได้แต่ก้มหน้าก้าวเดิน ไม่กล้าสบตาเธอนานนัก

⸻

เมื่อเดินไปได้สักพัก เมษาก็เปลี่ยนเรื่อง เธอถามถึงการเรียน การบ้าน และความฝันในอนาคต คิมเล่าไปบ้างอย่างจริงจัง พูดถึงความฝันอยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยสายวิทยาศาสตร์ แต่ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะไปถึงได้หรือไม่

“เด็กม.5 อย่างคิม คิดเยอะดีนะ พี่ตอนอายุเท่านี้ยังเอาแต่เที่ยวเลย” เมษาพูดพร้อมยักไหล่

คิมหันไปมองเธอ “แล้วพี่ล่ะครับ โตมายังไง ทำไมดู…มั่นใจจัง”

คำถามนั้นทำให้รอยยิ้มของเมษาชะงักไปเล็กน้อย แววตาของเธอฉายแววลังเล ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“เรื่องของพี่ไม่น่าสนใจหรอก…ไว้คุยเรื่องอื่นเถอะ”

“แต่ผมอยากรู้จริง ๆ” คิมพูดเสียงหนักแน่น

เมษาเม้มปากเงียบ เดินไปเงียบ ๆ อยู่พักใหญ่เหมือนกำลังต่อสู้กับตัวเอง ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจ “พี่ไม่ชอบเล่าเรื่องพวกนี้ มันไม่มีอะไรที่น่าสนใจนัก”

“ผมไม่ตัดสินหรอกครับ แค่อยากรู้จักพี่มากขึ้น”

คำพูดนั้นทำให้เมษาหยุดเดินทันที เธอหันมาจ้องตาคิม ดวงตาคมกริบสั่นไหวเล็กน้อยเหมือนมีบางอย่างกำลังจะระเบิดออกมา

“คิม… รู้มั้ย พี่ไม่เคยมีใครถามแบบนี้มาก่อน” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ก่อนจะแข็งขึ้น “แต่ก็ช่างเถอะ เรื่องพี่มันเละเกินกว่าจะเล่า”

คิมไม่ถอย เขาถามย้ำ “พี่โตมายังไงกันแน่”

นั่นทำให้เมษาหงุดหงิดทันที เธอเบือนหน้าหนี “พอเหอะคิม พี่ไม่อยากพูดเรื่องนี้”

“แต่ผมอยากรู้—”

“บอกว่าไม่อยากพูดไง!” เสียงของเมษาแข็งและดังขึ้นกว่าที่เคย ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธปนเศร้า คิมชะงักเงียบ ไม่กล้าพูดต่อ

เมษากัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะพูดเสียงเย็นชา “กลับไปเถอะ คิม พี่ไม่อยากคุยแล้ว”

เธอหันหลังเดินออกไปทันที ทิ้งคิมยืนอึ้งอยู่กับที่ ความรู้สึกผิดก่อตัวในใจ เขาไม่รู้เลยว่าคำถามที่ดูเหมือนธรรมดาของเขาจะไปสะกิดบาดแผลลึกของผู้หญิงคนนี้

⸻

เมษากลับมาถึงห้องเล็กๆ ที่เธออาศัยอยู่ ความเงียบและความอ้างว้างโอบรัดเธอทันทีที่ปิดประตู เธอนั่งลงบนเตียงเก่าๆ สายตาจ้องเพดานอย่างว่างเปล่า และภาพความทรงจำก็ไหลย้อนกลับมา

เธอไม่เคยรู้จักคำว่าครอบครัวจริงๆ แม่คลอดเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ และทิ้งเธอไว้ตั้งแต่ยังแบเบาะ หากวันนั้นไม่มี “พี่โซเฟีย” แม่กะเทยวัยกลางคนที่ใจดีเก็บเธอมาเลี้ยง บางทีเธอคงไม่มีโอกาสโตมาเป็นคนเช่นทุกวันนี้

เด็กหญิงเมษาโตมากับเสียงหัวเราะและน้ำตาของกลุ่มกะเทยและสาวบริการในซอย ทุกวันเธอได้เห็นความเข้มแข็งปนความเศร้าของพวกเขา ได้ยินเรื่องราวของลูกค้าหลากหน้า ได้ฟังคำสบประมาทนับไม่ถ้วน จนเรียนรู้ที่จะยืนหยัดด้วยรอยยิ้มและความกล้าโชว์ เพราะนั่นคือเกราะป้องกันหัวใจที่เธอมี

แต่เบื้องหลังรอยยิ้มและท่าทีมั่นใจ กลับมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่โหยหาความรักแท้จริง เพียงแต่ไม่กล้าเปิดเผยให้ใครเห็น เพราะเธอไม่เคยได้รับมันเลยตั้งแต่แรก

⸻

คืนนั้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์เด็กหนุ่มที่รู้จักผ่านแอปฯ นัดเจอ และส่งข้อความสั้นๆหาเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างเคย

เมษา: “คืนนี้ว่างมั้ย มาหาหน่อยสิ…”

มันเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกมีตัวตน รู้สึกว่ามีใครสักคน “เลือกเธอ” ถึงแม้จะเป็นเพียงชั่วคราว แต่ก็ยังดีกว่าการต้องนั่งเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าเพียงลำพัง

และในขณะที่เสียงข้อความตอบกลับดังขึ้น แววตาของเมษาก็เต็มไปด้วยความเศร้าที่ไม่มีใครมองเห็น…

”ว่างครับ“

———-

”โอ้ยพี่“ เสียงครางเบาๆของเด็กหนุ่ม

“ให้ผมเลียอยู่แบบนี้ผมก็อดใจไม่ไหวแล้วนะครับ ขอใส่เข้าไปเลยได้ไหมครับพี่”เด็กหนุ่มอ้อนวอนพี่เมษา

“ไม่ ทำต่อไปสิทำจนกว่าฉันจะมีอารมณ์อยากให้นายใส่เข้ามา” เมษาตอบเด็กหนุ่มด้วยเสียงที่หนักแน่นและเย็นชา

เด็กหนุ่มจึงเลียต่อไปจนเมษาเริ่มทนไม่ไหว

“นายทนไม่ไหวแล้วสินะ”เมษาพูดขึ้นพร้อมกับจับนกเข่าของเด็กหนุ่ม

”อ่าส์ พี่เมษา ผมรอแทบไม่ไหวแล้วคับ“เด็กหนุ่มอ้อนวอนเมษา

เมษาขึ้นคร่อมตัวเด็กหนุ่มที่กำลังนอนแผ่บนเตียง เมษาได้นำนกเข่าเข้ามาในถ้ำช้าๆและขย่มไปตามจังหวะ

”อ๊าส..อ๊ะๆๆๆ..อ้า..อื้อ.. “ เด็กหนุ่มเสียวเกินจะทนไหวจึงร้องครางออกมา

—-

”เสร็จธุระแล้วก็กลับไปซะ“เมษาพูดด้วยความเย็นชา

เด็กหนุ่มกอดจากข้างหลังแล้วเลื่อนมือไปจับหัวนมพร้อมกับอ้อน “วันนี้พี่อารมณ์ไม่ดีหรอครับ”

เมษาผละออกและลุกขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“นายกล้ามาจับฉันหรอ!?”

เมษากดหัวเด็กหนุ่มและให้เด็กหนุ่มเลียของเธอ

“ผมจะทำให้พี่รู้สึกดี”เด็กหนุ่มพูดเอาใจและเลียให้เมษา

อากาศในห้องยังอวลด้วยกลิ่นอบอุ่นหลังจากเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป เด็กหนุ่มนอนหอบเบา ๆ หัวใจเต้นแรงไม่ยอมหยุด เขาเหลือบมองเมษาที่นั่งพิงหัวเตียง สูบบุหรี่เงียบ ๆ ใบหน้าของเธอเรียบนิ่ง ไม่ได้มีร่องรอยความเขินหรือความหวั่นไหวเหมือนเขาเลยสักนิด

“พี่เมษา…” เขาเรียกเสียงสั่น ดวงตาเต็มไปด้วยความหลงใหล “ผม…ดีใจนะที่ได้อยู่กับพี่แบบนี้”

เมษายกบุหรี่ขึ้นจ่อริมฝีปาก สูดควันเข้าไปแล้วผ่อนออกอย่างเชื่องช้า เธอไม่ตอบทันที เพียงปรายตามามองแวบเดียว แล้วเบือนสายตาออกนอกหน้าต่างแทน

“อย่าคิดมาก เด็กน้อย” เธอเอ่ยเสียงเรียบ “มันก็แค่คืนหนึ่งเท่านั้นเอง”

คำพูดนั้นทำให้หน้าเด็กหนุ่มชาวูบลง แต่เขายังพยายามยิ้ม ฝืนเก็บความรู้สึกไม่ให้เธอเห็น “แต่…ผมอยากรู้จักพี่ให้มากกว่านี้ครับ พี่ทำงานอะไร อยู่ที่ไหน หรือพี่—”

“ไม่จำเป็นหรอก” เมษาตัดบททันควัน เธอดับบุหรี่ในถ้วยแก้ววางข้างเตียง พลางหันมามองเขาด้วยสายตานิ่งเย็น “อย่าถามเรื่องพี่อีกเลย”

เด็กหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง แต่ในใจยังคงดิ้นรน เขาขยับเข้าไปใกล้ ยื่นมือจับแขนเธออย่างแผ่วเบา “แต่ผมชอบพี่นะครับ… อยากอยู่ใกล้ ๆ พี่ อยากดูแลพี่…”

เมษาหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นฟังดูทั้งเย้ยและเอ็นดูปนกัน “ฉันดูแลตัวเองได้ อย่าห่วงเลย”

คำพูดตรงไปตรงมานั้นแทงใจ แต่ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มยิ่งรู้สึกอยากพิสูจน์ตัวเอง เขารีบพูดต่อ “งั้นผมจะพยายามให้พี่เห็นเอง ว่าผมทำได้!”

เมษาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาสวมอย่างไม่รีบร้อน “กลับบ้านได้แล้ว ดึกมากแล้ว เดี๋ยวใครสงสัยเข้า”

“แต่ผมอยากอยู่ต่ออีกนิด…”

“กลับไปก่อนเถอะ” เธอหันมาสบตา แววตานั้นหนักแน่นจนเด็กหนุ่มจำต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ เขาก้มหน้า เก็บเสื้อผ้าของตัวเองเงียบ ๆ

ขณะที่ก้าวออกจากห้อง เขาหันกลับมามองเธออีกครั้ง ใจยังเต็มไปด้วยความหลงใหลและคำถามค้างคา แต่เมษาเพียงแค่โบกมือไล่เบา ๆ พร้อมรอยยิ้มบางที่ไม่อาจเดาความหมายได้

..._____...

...จบบที่5...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***