บทที่4

...ตอนที่4...

...—พี่เมษา—...

เช้าวันอาทิตย์

รถบัสนักเรียนทยอยออกจากค่าย บรรยากาศครึกครื้นเต็มไปด้วยเสียงคุยกันถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมา แต่คิมกลับนั่งเงียบ มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยให้สายลมพัดแก้มเขาเบา ๆ

ตลอดสองสามวันที่ผ่านมา เขาแทบไม่ได้คุยกับมีมี่ตรงๆเลย แม้จะอยู่ในกิจกรรมเดียวกัน แต่ทุกครั้งที่เผลอแตะตัวเธอ — ไม่ว่าจะเป็นตอนจับมือเล่นเกม ตอนสะดุดล้มทับ หรือแม้แต่ตอนที่ใช้มือดันหน้าอกเต็มๆ — ภาพเหล่านั้นมันวนอยู่ในหัวเขาตลอด ไม่หายไปไหน

คิมเผลอกำมือแน่น หัวใจยังเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึง “ทำไมเราต้องคิดมากขนาดนี้ด้วยนะ…” เขาพึมพำในใจ พลางก้มหน้าซ่อนสีหน้าแดงจัด

ด้านข้าง ซันสังเกตเห็นก็เอ่ยถามเบา ๆ

“เฮ้ย คิม มึงเป็นไรปะ? ดูเงียบ ๆ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ”

คิมสะดุ้ง รีบส่ายหน้า “ปะ…เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

แต่สายตาซันยังไม่เชื่อ เขาเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ ก่อนจะปล่อยให้เพื่อนนั่งเงียบไป

ทางด้านมีมี่ เธอนั่งอีกฝั่งของรถ หัวเราะคุยกับเพื่อนผู้หญิงอย่างสบายใจ ไม่ได้มีทีท่าว่าจะกังวลหรือคิดอะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์พวกนั้นเลย ในใจเธอมองว่าแค่ “อุบัติเหตุ” เท่านั้น ไม่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษ

เมื่อรถบัสพานักเรียนทั้งหมดกลับถึงโรงเรียน เสียงคุณครูประกาศปิดกิจกรรมค่ายก็เรียกเสียงเฮกันดังสนั่น ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านไปพร้อมความเหนื่อยล้าและความทรงจำที่สดใหม่

คิมเดินช้ากว่าคนอื่น กระเป๋าสะพายหลังหนักกว่าปกติด้วยความรู้สึกอึดอัดข้างใน เขาเหลือบมองไปทางมีมี่ที่กำลังยิ้มกับเพื่อน ๆ แต่ก็ไม่ได้กล้าแม้แต่จะเข้าไปทัก

นักเรียนทั้งหมดทยอยกลับกันจนหมด

คิมเดินไปตามทางกลับบ้าน บ้านเขาไม่ได้ไกลจากโรงเรียนนักเขาจึงเลือกเดินกลับระหว่างทางก็คิดนั้นคิดนี้ไปด้วย

“ถ้าเจอเธอพรุ่งนี้…เราควรทำหน้ายังไงดีนะ”

เขาพึมพำกับตัวเอง พลางก้มหน้าเตะหินเล็ก ๆ ไปตามทาง

ทันใดนั้น เสียงรองเท้าส้นสูงดัง ก๊อก ก๊อก จากอีกฟากของถนน ทำให้คิมเงยหน้าขึ้น เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินสวนมา เธอใส่เปิดไหล่ โชว์เอวเล็กน้อย ผิวขาวอมชมพู ผมสีแดงเข้ม หน้าตาคมสวยมีเสน่ห์ และดูเป็นผู้ใหญ่กว่านักเรียนมัธยมอย่างเขาอย่างชัดเจน

คิมชะงักไปครู่หนึ่ง รู้สึกประหม่าโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวคนนั้นเหลือบมองมา ก่อนยิ้มบาง ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“พึ่งกลับจากค่ายเหรอ? เห็นถือกระเป๋าใหญ่เชียว”

เสียงหวานแฝงความมั่นใจดังขึ้นจากด้านข้าง คิมหันไปมอง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณ 20 ต้นๆ รอยยิ้มของเธอทำให้หัวใจของคิมแทบหยุดเต้น

คิมรีบหันไปสบตา แล้วตอบตะกุกตะกัก “อะ…อ๋อ ครับ เพิ่งกลับจากค่ายที่โรงเรียนจัดมา”

หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ เสียงใสแต่แฝงความมั่นใจ

“เมื่อก่อนสมัยเรียนพี่ก็เคยไปไปทุกปีเลย พี่ชื่อเมษา ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

คิมยกมือเกาหัวแก้เขิน

“ผมคิมครับ… เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน”

“ดีจังเลย พี่อยู่แถวนี้เหมือนกัน พอดีเห็นเราลงจากรถทัวร์เลยทักดู ไม่รังเกียจใช่มั้ยที่พี่เข้ามาคุย”

เธอยิ้มบางๆ พลางเดินเข้ามาใกล้ คิมเผลอกลืนน้ำลายอย่างเก้อๆ

“มะ… ไม่ครับ” คิมส่ายหัว หน้าเริ่มร้อนขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่

ระหว่างทางเดินกลับบ้าน พี่เมษาก็เป็นฝ่ายชวนคุยตลอด น้ำเสียงสดใสแต่แฝงอะไรบางอย่างที่คิมจับไม่ได้

“คิม… เคยมีแฟนมั้ย?” เธอถามขึ้นมาลอยๆ

คิมชะงักก้าว ใจเต้นแรง “เอ่อ… ยังครับ”

“อ๋อ ยังนี่เอง… แล้วเคยมีอะไรกับใครบ้างรึยัง?” พี่เมษาหันมายิ้มตาเป็นประกาย คำถามตรงจนคิมหน้าแดงวาบ

“มะ… ไม่มีครับ ผมยังไม่เคยเลยสักครั้ง” คิมก้มหน้า รีบตอบแทบไม่ทัน

“จริงเหรอ? น่ารักจัง” พี่เมษาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มกระซิบใกล้หู “แล้วคิมชอบแบบไหนล่ะ… ดุๆ หรือโรแมนติกนุ่มนวล?”

คิมสะดุ้งทั้งตัว ใบหน้าร้อนผ่าวจนหูแดง “ผม… ผมไม่รู้ครับ ไม่เคยคิดเลย”

“อืมม์… งั้นพี่ว่าคิมต้องเป็นแบบใสๆ บริสุทธิ์แน่เลยสิเนอะ” เธอหันมายิ้มกว้างกว่าเดิม “ผู้ชายที่ยังไม่เคยแบบนี้น่าสนใจจะตาย”

คิมเดินไปก้มไปอย่างไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน ใจเขาว้าวุ่นร้อนรุ่ม ความอายและความเขินเกินกว่าจะอธิบายได้

จนเมื่อเดินถึงหน้าบ้าน พี่เมษาก็หยุดยืนหันมาหาเขาอีกครั้ง รอยยิ้มที่มุมปากยังคงไม่หายไป

“ขอบคุณนะที่เดินเป็นเพื่อน พี่ขอตัวกลับก่อนละกันนะ” เธอก้าวเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหู

“คิมน่าสนใจจริงๆ… แล้วก็ดูเท่มากด้วย”

คำพูดนั้นทำเอาคิมยืนตัวแข็งไปชั่วขณะ หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา พอพี่เมษาเดินจากไป ภาพรอยยิ้มและเสียงกระซิบยังดังก้องอยู่ในหัว

เขายืนอยู่หน้าบ้าน สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามจะตั้งสติ แต่ความรู้สึกตื่นเต้นและเขินอายกลับกลบทุกอย่าง แม้กระทั่งภาพของมีมี่ที่เคยวนเวียนอยู่ในใจตลอดสองสามวันก่อนหน้านี้… ก็หายไปหมดสิ้น

คิมก้าวเข้าบ้านด้วยท่าทีอิดโรยหลังจากเดินกลับมาพร้อมกับพี่เมษา เขาถอนหายใจเบา ๆ พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด ทั้งที่ในหัวเต็มไปด้วยคำพูดและรอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้น

“คิม กลับมาแล้วเหรอลูก?” เสียงแม่ดังขึ้นจากโต๊ะอาหาร กลิ่นแกงจืดหอมกรุ่นลอยมาแตะจมูก

“ครับแม่” คิมตอบพลางเดินไปล้างมือ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ พ่อก็มองหน้าลูกชายเหมือนจะสังเกตได้ว่ามีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป

“ทำไมวันนี้กลับช้าจัง มีซ้อมอะไรเหรอ?” พ่อถามเสียงเรียบ

คิมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนตอบกลบเกลื่อน “ผม…แค่เดินกลับมาน่ะครับ เจอคนรู้จักระหว่างทาง เลยคุยกันนิดหน่อย”

แม่ยิ้มอ่อน พลางตักกับข้าวใส่จานลูก “เพื่อนใหม่เหรอ?”

คิมชะงักไปวูบหนึ่ง ภาพใบหน้าของพี่เมษาผุดขึ้นมาอย่างชัดเจนจนหัวใจเต้นแรง เขาเลือกที่จะตอบกำกวม “ก็…ประมาณนั้นครับ”

ทั้งมื้ออาหารเขาแทบไม่ได้สนใจรสชาติของข้าวสักเท่าไหร่ ความคิดวนเวียนแต่กับเสียงหัวเราะและคำพูดแหย่ลึก ๆ ที่ทำให้หน้าเขาร้อนผ่าวอยู่เรื่อย ๆ พ่อกับแม่คงไม่ได้สังเกตนัก เพราะมัวแต่คุยเรื่องงานกับเรื่องโรงเรียน

หลังจากเก็บจานล้างเสร็จ คิมบอกพ่อแม่ว่าจะขึ้นห้องอาบน้ำ เขาเดินขึ้นบันไดไปช้า ๆ รู้สึกเหมือนหัวใจยังไม่ยอมสงบ

เสียงน้ำกระทบผิวในห้องน้ำทำให้บรรยากาศเงียบสงบลง แต่ในใจของคิมกลับวุ่นวาย ภาพที่พี่เมษาโน้มหน้ามากระซิบใกล้หูยังคงชัดเจน คำพูดว่า “คิมน่าสนใจนะ” ดังสะท้อนอยู่ในหัวไม่หยุด

คิมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง พยายามสลัดความรู้สึกออก แต่ยิ่งคิดกลับยิ่งทำให้ใจสั่นแรงกว่าเดิม เธอเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงกล้ามาถามอะไรแบบนั้น แล้วทำไมเขาถึงรู้สึก…ตื่นเต้นจนควบคุมไม่ได้

เจ้าหนอนก็กลายเป็นมังกร คิมเลยจับและถูเล่นๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ คิมนอนลงบนเตียง มองเพดานมืดสลัวของห้อง ความเหนื่อยจากกิจกรรมค่ายควรจะทำให้เขาหลับไปได้ง่าย ๆ แต่แทนที่จะง่วง เขากลับเอาแต่คิดถึงน้ำเสียงของเมษา ดวงตาคม ๆ ที่ทำให้เขาแทบเบือนสายตาไม่ได้

เรานี่บ้าไปแล้วแน่ ๆ เพิ่งเจอกันแท้ ๆ ทำไมถึงคิดมากขนาดนี้ คิมพลิกตัวไปมาอย่างหงุดหงิด แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน กำลังเกิดขึ้นกับเขาแล้วจริง ๆ

คืนนั้นในห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงพัดลมหมุนช้า ๆ แทรกเข้ามา คิมพลิกตัวไปมาไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง ตาเบิกกว้างมองเพดานราวกับมันมีคำตอบให้

ทุกครั้งที่หลับตา ภาพใบหน้าคม ๆ ของพี่เมษาก็โผล่เข้ามา ใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เคยกระซิบข้างหู เสียงหัวเราะเบา ๆ นั้นมันติดอยู่ในใจอย่างกับเข็มที่ทิ่มไม่ออก เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน…ไม่เคยเลยสักครั้ง

“ทำไมมันถึง…ต่างออกไปแบบนี้นะ” เขาพึมพำเบา ๆ ทั้งที่ไม่มีใครได้ยิน

เขาเคยชอบมีมี่ รู้สึกเขินเมื่ออยู่ใกล้ รู้สึกใจเต้นเมื่อบังเอิญแตะตัว แต่กับเมษา มันเหมือนมีบางอย่างที่แรงกว่านั้น ร้อนแรงกว่าความเขินใส ๆ ที่เคยเจอ ราวกับกำลังถูกดึงดูดเข้าไปหาคนที่โตเกินกว่าจะเอื้อมถึง

คิมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูรูปกลุ่มค่ายที่เพื่อน ๆ แท็กมาในเฟซบุ๊ก แทนที่จะมองรูปมีมี่อย่างเคย เขากลับกวาดสายตาหาเงาหญิงสาวผมแดงที่เจอเมื่อเย็น ถึงรู้ดีว่าไม่มีทางเจอในนั้น แต่ใจกลับเผลอหวังอยู่ลึก ๆ

เขากดปิดหน้าจอ วางโทรศัพท์ลง หันมาซุกหมอนแน่น ความรู้สึกอัดแน่นเต็มอกเหมือนจะระเบิดออกมา พูดกับตัวเองเสียงเบาหวิว

“เรานี่…บ้าไปแล้วแน่ ๆ”

ในที่สุด ความเหนื่อยล้าก็ครอบงำ ร่างกายค่อย ๆ คลายลงจนเขาเผลอหลับไปทั้งที่หัวใจยังเต้นแรง

และคืนนั้น…ความคิดถึงพี่เมษาก็แทนที่เงาของมีมี่ในใจเขาไปจนหมด

——————

จบบทที่4

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***