ดอกไม้​ของ​เจ้าพายุ ฟินกันต่อ

ศัตรู (พูดผ่านลำโพง): "พายุ... ไอ้มาเฟียสุนัข! ส่งมันออกมา! ส่ง ‘สายลับของฉัน’ กลับมา!"

เชลย

(ชะงักทันที ใบหน้าซีด) "เขาหมายถึงฉัน..."

พายุ

(เงียบไปแค่เสี้ยววินาที ก่อนยกปืนขึ้น) "ใครจะเอาแกไปก็ต้องเหยียบศพฉันก่อน!"

เชลย

(คว้าแขนพายุไว้แน่น) "นายจะยอมตาย... เพื่อฉันจริงๆ เหรอ?"

พายุ

(พูดเสียงต่ำ แต่ชัดเจน) "นายไม่ใช่แค่ ‘คนรัก’ สำหรับฉัน นายคือศูนย์กลางที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่..."

เชลย

(น้ำตาคลอ แต่อมยิ้มทั้งที่มีเสียงปืนลั่นรอบตัว) "ให้ตายสิ... มาเฟียอย่างนายมันน่ารักฉิบหายเลยว่ะ"

พายุและเชลยพยักหน้าให้กัน ก่อนกระโดดออกไปจากมุมหลบ ทั้งคู่เปิดฉาก “สาดกระสุน” พร้อมกันแบบจัดเต็ม พายุซ้าย เฉลยขวา ยิงไม่พลาดเป้า ศัตรูล้มเป็นใบไม้ร่วง และขณะพายุยิงกระสุนสุดท้าย เสียงของเฉลยก็ดังขึ้นข้างหูว่า...

เชลย

"คืนนี้... ฉันจะ ‘รับผิดชอบ’ ที่นายบาดเจ็บเองนะ..."

พายุ

(ยิ้มมุมปาก) "คืนนี้นายไม่ได้นอนแน่"

เชลย

(ใบหน้าขึงขัง หยุดยืนกลางห้องประชุม) "ฉันเคยยืนตรงนี้...ในวันที่เขาสั่งให้ฉันเป็น ‘อาวุธ’ แต่วันนี้ ฉันกลับมาในฐานะ ‘คนของนาย’"

พายุซัดระเบิดใส่กำแพงกันกระสุน เชลยพุ่งตัวเข้าปะทะกับหัวหน้าองค์กรศัตรูด้วยมีดสั้นในมือ การต่อสู้สุดท้ายตึงเครียด เลือดกระเซ็น เศษกระจกแตกกระจาย

จนในที่สุด… ศัตรูล้มลงกับพื้น หายใจเฮือกสุดท้าย ก่อนพูดเสียงแหบว่า...