บทที่ 2

...บทที่ 2: เข้าเมืองผิดเวลา เจอแฟนคลับคลั่งบอส...

...****************...

กลิ่นควันหอมจากเตาถ่านลอยมาแตะปลายจมูก รามอสลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกแรกที่แทรกเข้ามาไม่ใช่ความงุนงงแบบละครย้อนยุคที่ตื่นในร่างใหม่ แต่คือ...หนาว และแข็ง—ไม่ใช่แค่พื้นดินใต้หลังที่เย็นเฉียบ แต่แขนขาที่เมื่อยล้าเพราะท่านอนผิดท่าและเสียงดังกุกกักจากใครบางคนข้างตัว

เขาพลิกตัวช้า ๆ และพบว่าเจ้าของเสียงนั้นนั่งหันหลังให้เขาอยู่ห่างไปแค่ไม่กี่ฝ่ามือ หายใจสม่ำเสมอ แผ่นหลังแน่นด้วยกล้ามเนื้อขยับตามจังหวะการหาของ...

"อย่าคิดอะไร...อย่าคิดอะไรทั้งนั้น ไอ้รามอส นายเป็นบอสลับสุดโหดแห่งโลกเกม ไม่ใช่พระเอกนิยายเรทวาย!"

เขาคิดในใจแล้วก็กัดฟันข่มสติ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง เสียงฝืนกระดูกดังเบา ๆ อย่างไม่ให้เจ้าบ้านี่ตื่น แต่ไม่ทันพ้นฟูก เสียงเฟย์ก็ดังขึ้นจากหม้อซุปที่ตั้งอยู่ด้านนอกเต็นท์

"ตื่นแล้ว? ข้าทำซุปปลาทะเลให้ กินรองท้องก่อนไปเข้าเมืองไหม?"

เสียงเรียบ ทว่าเจือความนุ่มลึกอย่างจงใจชวนให้นึกไปถึงอะไรไม่สร้างสรรค์

รามอสถลึงตาใส่แม้เจ้าของเสียงจะไม่ได้หันมา

"อย่าพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นตอนฉันพึ่งตื่นได้ไหมวะ? มัน...น่าโดนต่อย"

เฟย์หัวเราะเบา ๆ พลางคนซุปช้า ๆ

"น่าเสียดายนะ ฉันคิดว่านายอาจจะชอบเสียงฉันตอนเช้าซะอีก"

"ขอโทษที ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตที่เงี่ย—เอ้ย เฮี้ยนเวลาโดนจีบแบบยัดเยียดนะ"

เฟย์หันมาครึ่งหน้า รอยยิ้มยังคงติดอยู่ที่มุมปาก

"แต่ถ้านายเงี่ยนแล้วเฮี้ยนล่ะ?"

"ไอ้—!" รามอสคว้าก้อนหินปาเฉียดหัวอีกฝ่าย "พูดอีกคำเดียว ฉันจะเสกคาถาให้มึงเป็นตุ่มน้ำพองตลอดปี!"

"น่าสนใจดีนี่ บอสลับมีพลังเสกคำสาปด้านผิวหนังด้วย? ฉันควรกลัวหรือชื่นชมดีนะ?"

รามอสกอดอกขณะเดินเข้าใกล้เตาไฟ กลิ่นซุปปลาทะเลทำให้ท้องร้องเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ เขาหยิบชามไม้ขึ้นมาตักซุปโดยไม่ขออนุญาตแม้แต่น้อย

"เฮอะ ทำท่าเหมือนสุภาพบุรุษ แต่ใจนี่แม่งโรคจิตแน่นอน"

เฟย์เท้าคางมองเขาอย่างอ้อยอิ่ง

"โรคจิตก็แค่กับคนที่น่าสนใจเท่านั้นแหละ"

รามอสชะงักเล็กน้อยก่อนจะกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย

"เลิกจ้องฉันเหมือนจะจับขึงบนเตาไฟได้แล้วว้อย! กูจะกินข้าว!"

"โอเค ไม่แกล้งก็ได้ แต่ขอเตือนนะ...เข้าเมืองวันนี้ อาจจะมีเรื่อง"

"ถ้าแฟนคลับเกมนี้มันจะคลั่งขนาดนั้นจริง ฉันจะพ่นคำสาปใส่พวกมันเป็นชุดเลยคอยดู"

...----------------...

...กลางวัน – เมืองฮิวมิเรน...

เสียงโห่ร้อง เสียงเครื่องดนตรี เสียงคนตะโกนขายของ และ—เสียงผู้หญิงกรี๊ด...

รามอสเดินคู่กับเฟย์ในเสื้อคลุมเวทมนตร์ปิดหน้าและฮู้ดคลุมหัว แต่แค่ออร่าความหล่อระดับจักรวาลก็ไม่สามารถปกปิดได้

"ทำไมคนมองเยอะวะ...ฉันคลุมซะขนาดนี้ ยังมองอีก?"

"เพราะนายเดินเหมือนตัวละครเทพเจ้าหลงทางน่ะสิ ท่าทางนายมันแบบ...ฉันหล่อ ฉันเกรี้ยวกราด ฉันอย่ามายุ่ง ถ้าจะยุ่งก็ขอให้หน้าตาดีหน่อย"

"...กูเดินปกติ นี่เรียกว่าปกติของบอสลับผู้ยิ่งใหญ่!"

"นั่นแหละคือปัญหา บอสปกติเขาไม่เดินในตลาดแบบไม่ปิดออร่าไง"

เฟย์พึมพำเบา ๆ พร้อมคว้ามือรามอสให้เบียดเดินในตรอกแคบ

"เหี้ย! ปล่อย! มึงจับมือทำไมวะ!?"

"เพื่อเอาชีวิตรอด นายอยากถูกผู้หญิงห้าสิบคนรุมขอเบอร์รึไง?"

"แต่จับมือกันนี่มัน...มันไม่เท่เลยเว้ย กูไม่ใช่เมียมึงนะ!"

เฟย์หัวเราะเบา ๆ เสียงกระซิบข้างหูคล้ายจงใจแกล้ง

"ก็ไม่ได้จะให้เป็นเมีย...แค่ขอถือกรรมสิทธิ์ไว้ก่อนน่ะ"

"ปล่อย! กูจะเสกให้มึงตายด้วยคาถาขนรักแร้ดกตลอดชีวิตนี่แหละ!!"

เฟย์ยังหัวเราะคิกจนรามอสอยากกระโดดถีบกลางตลาด

...----------------...

...ยามเย็นในโรงแรมเก่า...

พวกเขาเช่าโรงแรมไม้เล็ก ๆ ที่เงียบสงบด้านหลังตลาด รามอสนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงเล็ก พลางจัดการถอดเกราะภายนอกออกอย่างหงุดหงิด

"วันแบบนี้แม่งเหนื่อยฉิบ...แฟนคลับอะไรวะ ตะโกนชื่อกูเหมือนจะจับไปทำพรีเซนเตอร์น้ำหอม!"

เฟย์นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงอีกฟาก มือไขว้หลังศีรษะ ดวงตาปิดอย่างสบายใจ

"ฉันว่าพวกเขาแค่รักนายในแบบที่นายฆ่าพวกเขาได้หล่อดี"

"นั่นฟังดูไม่ใช่คำชม! มึงรู้ใช่มั้ย!?"

"อืม แต่ฉันเข้าใจนะ ความหล่อที่มาพร้อมความตายมันมีเสน่ห์แบบ...ซาดิสม์นิด ๆ เถื่อนหน่อย ๆ อารมณ์แบบ 'ฆ่าฉันด้วยมือคุณเถอะค่ะท่านบอส' อะไรทำนองนั้น"

รามอสเบือนหน้าหนีอย่างเหนื่อยใจ "มึงนี่มัน...โรคจิตตัวพ่อเลยใช่มั้ย?"

เฟย์ยิ้มทั้งที่ยังหลับตา

"ใช่ แต่แค่กับคนที่ฉันอยากจับกดเท่านั้นแหละ...นายเป็นหนึ่งในนั้นนะ รู้ตัวรึยัง?"

รามอสชะงักไปเล็กน้อย มุมปากกระตุกเหมือนจะสบถแต่เลือกเงียบ ดวงตาสีอำพันทอแสงระยับในความมืด เขาหยิบหมอนขึ้นมากอดแน่นกว่าเดิม พลางพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

"ข้าไม่ใช่ตัวเอกนิยายรัก...ข้าเป็นบอสเว้ย บอสที่มีศักดิ์ศรี...กูจะไม่ใจอ่อนเพราะไอ้พระเอกโรคจิตนี่แน่นอน"

เมื่อยากเย็นปรับเปลี่ยนเป็นช่วงเวลากลางดึกที่เงียบสงัด เสียงฝนปรอยบาง ๆ พรมลงบนหลังคาไม้เก่า

รามอสนอนไม่หลับ ดวงตายังคงจ้องมองเพดาน ร่างกายแม้จะเมื่อยล้าแต่จิตใจยังปั่นป่วน

ด้านข้าง เฟย์พลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขาอย่างเงียบเชียบ เสียงลมหายใจนิ่งราวแมวป่า

“ยังไม่หลับเหรอ?”

“เออ มึงรู้ได้ไง?”

“เสียงในหัวนายดังกว่าฝนอีก”

รามอสกลอกตา “มึงอ่านใจเหรอ?”

“เปล่า แค่ฟังเสียงนายพึมพำ ‘กูไม่ชอบมัน กูไม่ใจอ่อน’ ซ้ำ ๆ น่ะ”

“...ไอ้เหี้ย”

เฟย์หัวเราะคิก แล้วลุกขึ้นคร่อมร่างรามอสไว้กลางเตียง

“อย่าขยับนะ ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก แค่จะยืนยันอะไรบางอย่างเฉย ๆ”

“มึงจะทำ—”

มือเย็น ๆ ของเฟย์แตะข้างแก้มรามอสเบา ๆ เสียงกระซิบแนบหู

“ขนาดนายโกรธ ยังหล่อขนาดนี้เลยนะ”

รามอสหน้าร้อนวาบ ผลักอกอีกฝ่ายแรง ๆ แล้วกระโจนออกจากเตียงทันที

“มึงโรคจิต! กูจะนอนพื้นก็ได้!!”

เฟย์ยังคงหัวเราะพลางนอนตะแคงด้วยสีหน้าพอใจอย่างที่สุด

“ฝันดีนะ บอสลับผู้มีศักดิ์ศรี...”

รามอสโยนหมอนใส่หน้าอีกฝ่ายแรง ๆ แต่ไม่ปฏิเสธว่าในใจลึก ๆ...เสียงหัวเราะนั่นแม่งโคตรน่ารำคาญ แต่ก็...โคตรทำให้ห้องเงียบ ๆ นี้น่าพักซะเหลือเกิน

จบบทที่ 2

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***