ตำนานเทพบรรกาล🪷 สายหมอกแห่งชะตา

ในตำหนักเมฆาทมิฬ

ลู่หลันฮวา🪷

เหตุใดทุกวันจึงน่าเบื่อเยี่ยงนี้//บ่นพึมพำ

ลู่หลันฮวา🪷

ลงไปเล่นที่โลกมนุษย์ดีมั้ย!

ลู่หลันฮวา🪷

เห้อ//ตัดพ้อ

ลู่หลันฮวา🪷

ข้าลืมไปว่าข้าไม่ได้รับอนุญาต

ลู่หลันฮวา🪷

เห้ออ//งอแง

ลู่หลันฮวา🪷

จริงสิหรือว่าให้เสวี่ยอินมาอยู่เป็นเพื่อน!

ลู่หลันฮวา🪷

ไม่ได้อีก!ที่นี่มีแต่หมอกพิษ

ลู่หลันฮวา🪷

ต้องเป็นเทพระดับสูงถึงเข้าได้...

ลู่หลันฮวา🪷

แล้วข้าควรทำเช่นไร....

ลู่หลันฮวา🪷

ได้ยินฟ่งเหยาบอกว่าที่นี่เคยมีคนที่อยู่ที่นี่ได้

ลู่หลันฮวา🪷

เหมือนกับข้า...

ลู่หลันฮวา🪷

เช่นนั้นลองค้นดู!

ลู่หลันฮวา🪷

เอ๊ะ!

"เธอได้หันสายตาไป ที่กล่องไม้ "

ลู่หลันฮวา🪷

เอ๊ะ!ข้าไม่เคยมีกล่องที่ต้องใส่หมายเลขเช่นนี้?

ความสงสัย แล่นเข้ามา

ลู่หลันฮวา🪷

เปิดดู..//...

ลู่หลันฮวา🪷

(ปิ่น?)

ลู่หลันฮวา🪷

ผ้านี่เป็นผ้าอะไรกัน?

ลู่หลันฮวา🪷

แปลกตานัก?

ลู่หลันฮวา🪷

ลองสัมผัสผ้า//แปลกจัง..

ลู่หลันฮวา🪷

ลื่นไหลราวสายน้ำ..

ลู่หลันฮวา🪷

แต่ชั่งเถอะ ตอนนี้ข้าควรสนใจปิ่นนี่มากกว่า..

ลู่หลันฮวา🪷

จับปิ่นขึ้นมา//สวดสายสวยงาม ดอกอะไรกันนะ?

ลู่หลันฮวา🪷

กุมขมับ+ปวดหัวรุนแรง//เอ๊ะ!!

ภาพในอดีตแทรก

...สายลมเย็นพลิ้วผ่านยอดไม้ กลีบดอกไม้ปลิวล้อราวภาพฝัน ทว่าภาพที่แล่นกลับเข้ามาในใจนาง มิได้งดงามดั่งสายลม แสงอัสนีสีทองฟาดลงกลางลานสวรรค์ เสียงเทพทั้งปวงเงียบงัน เจ็บแปลบ...ร้าวลึกจนลมหายใจสะดุด เงาในชุดขาวผู้หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าเทพ เขา...เพียงยืน ไม่เอื้อนเอ่ย ไม่ก้าวออกมา “เหตุใดจึงไม่ปกป้องข้า...” เสียงหนึ่งในใจแผ่วเบาแต่คมเฉือน ปิ่นเงินร่วงจากปลายนิ้ว ปลายพู่เล็ก ๆ สะท้อนแสงสุดท้ายของนาง มือข้างนั้นเคยถูกเขาจับไว้แน่น ราวกับจะไม่มีวันปล่อย แต่ในวันที่ข้าทุกข์ยิ่งกว่าใด เขากลับ... “เงียบงัน เย็นชา... เหมือนเหล่าเทพทั้งปวง” นางกลืนเสียงสะอื้นที่ไม่รู้มาแต่ไหนลงลึก หากไม่มีวันนั้น ข้าคงไม่ตาย... หากไม่มีเขา ข้าอาจไม่โง่หลงเชื่อว่า ความรักจะปกป้องข้าได้ “วันหนึ่ง ข้าจะให้เขาชดใช้ — ไม่ใช่ด้วยโลหิต... แต่ด้วยหัวใจ

กลางลานสวรรค์ยังคงเงียบงัน ร่างของนางนอนนิ่งเย็นชา รอยอัสนียังปรากฏชัดบนผิว ปิ่นเงินอันหนึ่งตกอยู่ข้างกาย ปลายพู่เล็ก ๆ สั่นไหวใต้ลมราวกับกำลังร่ำไห้แทนนาง องค์ชายรัชทายาทผู้หนึ่ง ยืนอยู่ท่ามกลางเงาแห่งอำนาจทั้งหลาย เขาไม่แม้แต่จะเช็ดหยาดโลหิตที่ไหลจากมุมปากของตน มีเพียงความว่างเปล่าปกคลุมสายตา เขาทรุดลงคุกเข่าเงียบ ๆ ข้างร่างนาง มือค่อย ๆ เอื้อมเก็บปิ่นนั้นอย่างเบามือ ดวงตาที่เคยเยือกเย็น... บัดนี้คลอไปด้วยหยาดน้ำอุ่น “ข้า... ไม่อาจช่วยเจ้าได้...” เสียงพร่าดังขึ้นแผ่วเบา เขานำผ้าโปร่งสีขาวบางห่อปิ่นไว้ด้วยมือของตน แล้วบรรจงวางลงในกล่องไม้ท้อที่เขาสลักลายเมฆาด้วยตนเอง กล่องเล็ก ๆ นั้นคือของขวัญที่เขาเคยตั้งใจมอบให้นางในวันหนึ่ง แต่วันนี้... เขากลับต้องมอบมันให้นางในวันตาย “อย่างน้อย... ขอให้ดวงจิตเจ้ามีบางสิ่งผูกไว้กับที่แห่งนี้” ไม่นานหลังจากนั้น เขานำกล่องไม้ท้อไปซ่อนไว้ในตำหนักเมฆาทมิฬ — ที่ซึ่งไม่มีผู้ใดกล้ารุกล้ำ เขาใช้เคล็ดอาคมปิดผนึกไว้แน่นหนา ไม่ให้แม้แต่ตนเองเปิดมันอีก “หากแม้นวันใด... เจ้าหวนกลับมา ข้าขอให้เจ้าเป็นผู้พบมันด้วยตนเอง”

ลู่หลันฮวา🪷

กุมขมับ+ได้สติ//ความทรงจำผู้ใด?..

ความมึนงงและ ความสงสัยอยู่ในตัว

ลู่หลันฮวา🪷

มองปิ่น//ข้าควรทำอย่างไร...

ลู่หลันฮวา🪷

ฟ่งเหยา..

ลู่หลันฮวา🪷

จริงสิ

ตำหนักอรุณต้องห้าม

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ