กระจกแห่งเรื่องราว #3 คำใบ้(?)

ต่อ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

พวกนายมาทำอะไรกันตรงนี้ละ

รัว(นักเดินทาง)

ไม่มีอะไรหรอกครับ

คิรัน(นักเดินทาง)

ใช่ครับ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

งั้นหรอ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

แล้วทำไมเป็นงั้นได้?//มองอามะที่ฟุบอยู่

รัว(นักเดินทาง)

เหมือนเขาจะฝันร้ายนะครับ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

โอ้....

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ไปกินข้าวกันเถอะ

อามะ(นักเดินทาง)

อืม~//พยักหน้า

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

เอ่อ....

อามะ(นักเดินทาง)

มันกินได้จริงๆใช่ไหม....

รัว(นักเดินทาง)

ดูหน้าตาแปลกๆแฮะ

คิรัน(นักเดินทาง)

....

อามะ(นักเดินทาง)

พอมีอาหารที่ยังเหลืออยู่ไหมครับ

อามะ(นักเดินทาง)

ผมจะทำให้กิน

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

อ่า...มีอยู่นะตามมาสิ//เดินนำ

ทั้งสามคนเดินตาม

. .

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

เหลือแค่นี้หล่ะนะ

อามะ(นักเดินทาง)

งั้นรอผมสักครู่

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ได้

อามะได้ลงมือทำอะหาร

เวลาผ่านไปสักพัก

. .

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

น่ากินจัง

รัว(นักเดินทาง)

นายทำอาหารเป็นด้วยหรอ

คิรัน(นักเดินทาง)

นั้นสิ

อามะ(นักเดินทาง)

ก็นิดหน่อยละนะ....

อามะ(นักเดินทาง)

แค่รู้สึกเหมือนตัวเองทำอาหารบ่อยจนชินนะ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

งั้นมากินกันเถอะ

หลังจากกินอาหารกันเสร็จ

คิรัน(นักเดินทาง)

เดียวฉันเอาจานไปเก็บให้แล้วกัน

คิรัน(นักเดินทาง)

//เดินเอาจานไปเก็บ

คิรัน(นักเดินทาง)

อะไรนะ//เห็นอะไรบางอย่าง

คิรัน(นักเดินทาง)

กระดาษ?//ยิบขึ้นมา

คิรัน(นักเดินทาง)

โดนขย่ำเละขนาดนี้เลยหรอ...//คลีออก

ภายนอกดูสว่างไสวงดงามดูอบอุ่นราวยังกับได้เกิดใหม่มีทั้งเสียงนกร้องเสียงน้ำและผู้คนเดินไปมาแต่นั้นกับหายไปในพริบตาความมืดมิดบิดเบี้ยวค่อยๆคืบคลานเข้ามาและก็ค่อยๆเปลี่ยนไป......

คิรัน(นักเดินทาง)

อะไรกันเนี้ย...

เสียงตะโกน:คิรันเสร็จรึยัง!

คิรัน(นักเดินทาง)

!?//เก็บกระดาษ

คิรัน(นักเดินทาง)

เสร็จแล้วๆ//เดินออกไป

. .

รัว(นักเดินทาง)

ทำไมนานจัง

คิรัน(นักเดินทาง)

ไม่มีอะไรหรอก

รัว(นักเดินทาง)

ทำไรต่อดี

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ถ้าอย่างงั้นก็พักผ่อนกันที่นี่สำรวจกันไปก่อนนะ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ฉันจะไปชมนกสักหน่อย

อามะ(นักเดินทาง)

ได้ครับ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

//เดินออกไป

คิรัน(นักเดินทาง)

มาห้องฉันหน่อย

อามะ(นักเดินทาง)

ได้ๆ

รัว(นักเดินทาง)

อืมๆ

ทั้ง3คนไปที่ห้องของคิรัน

อามะ(นักเดินทาง)

//มองรอบๆ

รัว(นักเดินทาง)

ห้องเราเหมือนกันขนาดนี้เลยแฮะ

รัว(นักเดินทาง)

แม้แต่การจัดห้อง

อามะ(นักเดินทาง)

//ครุ่นคิด

คิรัน(นักเดินทาง)

ฉันไปเจอนี้มา//ยื่นกระดาษให้

อามะ(นักเดินทาง)

แผ่นที่3...เจอที่ไหนหรอ

คิรัน(นักเดินทาง)

ในครัว

รัว(นักเดินทาง)

แปลว่ากระดาษพวกนี้กระจายไปทั่วเลยนะสิ

อามะ(นักเดินทาง)

งั้นแผ่นที่3นายเก็บไว้ก่อนนะ

คิรัน(นักเดินทาง)

ได้

รัว(นักเดินทาง)

เรามาลองสำรวจที่นี้ดูดีไหมเผื่อจะเจอเพิ่ม//มองนอกหน้าต่าง

คิรัน(นักเดินทาง)

เอาสิ

อามะ(นักเดินทาง)

งั้นแยกย้ายกันสำรวจนะ

รัว(นักเดินทาง)

อืม!

คิรัน(นักเดินทาง)

อืม

ทั้งสามคนได้แยกย้ายกันไปสำรวจรอบๆ

อามะ(นักเดินทาง)

ที่นี้มันที่ไหนเนี้ย....//เดินสำรวจ

อามะ(นักเดินทาง)

!?//แอบ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของใครสักคนที่กำลังเดินอย่างรีบร้อนเพื่อที่จะทำอะไรสักอย่าง

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

แฮ่ก...แฮ่ก...ไม่เจอแฮะ...

อามะ(นักเดินทาง)

(เพสเทีย?)//แอบ

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ต้องหาให้เจอสิ....

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ก่อนที่พวกนักเดินทางพวกนั้นจะรู้และหนีไป...

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ฉันจะไม่ให้หนีไปได้เด็ดขาด...

อามะ(นักเดินทาง)

(อะไรนะ...พูดอะไรอยู่กันนะ)

เพสเทีย(กระจกบานที่1)

ฉันต้องการฉันจะไม่ปล่อยให้ไปไหนอีกเป็นครั้งที่2หรอกกว่าจะมาขนาดนี้มันไม่ง่ายเลย....//เดินออกไป

อามะ(นักเดินทาง)

(นี้มันบ้าอะไรเนี้ย...)//ออกมา

อามะ(นักเดินทาง)

(เขาหาอะไรอยู่กันนะ..)//เดินหารอบๆ

. .

อามะ(นักเดินทาง)

เขาหาอะไรอยู่กันแน่นะ....//เดินไปเรื่อยๆ

อามะ(นักเดินทาง)

หืม...//เห็นสร้อย

อามะ(นักเดินทาง)

สร้อย?

อามะ(นักเดินทาง)

ทำไมถึงมีในที่แบบนี้ได้...//เก็บ

อามะ(นักเดินทาง)

เก็บไว้ก่อนแล้วกัน...

นะฝั่งของคิรัน

คิรัน(นักเดินทาง)

ทำไมมันดูเก่าขนาดนี้นะ....//มองรอบๆ

คิรัน(นักเดินทาง)

//เดินไปที่พุ่มกุหลาบ

คิรัน(นักเดินทาง)

กระดาษ...?//หยิบ-อ่าน

ความมืดปกคุมแสงสว่างหายไปผู้คนล้มตายเสียงนกกลายเป็นเสียงร้องอันเจ็บปวดเสียงน้ำกลายเป็นเสียงเลือดที่กำลังไหลความตายเป็นคำตอบ

คิรัน(นักเดินทาง)

อะไรกันละเนี่ยจับใจความไม่ได้เลย....//เก็บ

คิรัน(นักเดินทาง)

ได้เวลากลับแล้ว

นะฝั่งของรัว

รัว(นักเดินทาง)

//คิด-นั่งอยู่ที่เตียง

รัว(นักเดินทาง)

ฉันคิดอย่างไงถึงมาห้องกันนะ....//เปิดลิ้นชัก

รัว(นักเดินทาง)

มีกระดาษ2แผ่นวางทับกันเอาไว้อยู่

รัว(นักเดินทาง)

//อ่าน

น้ำตาหลั่งไหลเป็นหยาดฝนผู้คนทุกระทมโศกเศร้าไร้อารมณ์มัวมองไร้สีสันน้ำตาอาบแก้มไร้สิ้นสุดทรุดลงหัวใจสลาย

รัว(นักเดินทาง)

ไม่เข้าใจ!?

เมืองจมดิ่งสู่ห่วงลึกกระจกบานที่1ปรากฏไม่มีแม้แสงกำหนดมีเพียงแค่เสียงกรีดร้องเวลาผ่านไปผู้คนพากันหายตัวจนไม่เหลือแม้แต่เงา

รัว(นักเดินทาง)

กระจกบานที่1..?

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็มารวมตัวกัน

ทั้ง3คนต่างเล่าเรื่องที่เห็นให้กันฟัง

คิรัน(นักเดินทาง)

ฉันขอฝากไว้กับนายทีนะ

รัว(นักเดินทาง)

ฉันด้วย

อามะ(นักเดินทาง)

ทำไมละ

คิรัน(นักเดินทาง)

ฉันกลัวมันจะหายนะ

อามะ(นักเดินทาง)

อ่า....ได้

รัว(นักเดินทาง)

ฉันแค่รู้สึกเหมือนมีอะไรบ่างอย่างจ้องฉันอยู่ก็เลยอยากจะฝากไว้กับนายก่อน

อามะ(นักเดินทาง)

พวกนายต้องระวังตัวด้วยนะ

รัว(นักเดินทาง)

เข้าใจแล้ว

คิรัน(นักเดินทาง)

นายก็ด้วย

อามะ(นักเดินทาง)

อืม

จบ

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ