กอดสุดท้ายของวันนี้ ขอเป็นกอดแรกของทุกวันได้ไหม
ep.1 ฝนวันนั้น...เริ่มต้นบางอย่างในหัวใจ
ในตอนเย็น ของโรงเรียนมัธยม
ฝนเริ่มตกหนัก ที่คนต่างก็พากันกางร่มกลับบ้าน
มีนักเรียนคนหนึ่งยืนอยู่ในร่มหน้าโรงเรียนอย่างเหม่อลอย
อาฟา นอ.
ยังไม่กลับอีกหรอ...
น็อกซ์ พอ.
อืม...กูรอฝนหยุด
อาฟา นอ.
วันนี้...ฝนน่าจะตกทั้งวันเลย...
อาฟา นอ.
งั้นกลับก่อนนะ...
อาฟา นอ.
เอ่...น่าจะลืมเอาร่มมาน่ะสิ
น็อกซ์ พอ.
//หัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะยิ้ม
น็อกซ์ พอ.
ช่างเหอะ กลับบ้านกัน...
น็อกซ์ พอ.
//จับมืออาฟาและเดินตากฝนด้วยกัน
อาฟาและน็อกซ์เดินท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายเหมือนไม่มีวันจะหยุดเสื้อของทั้งคู่เปียกชื้น ฝนเย็นๆ ไหลผ่านต้นคอ แต่มันไม่หนาวเลย...หรืออาจเพราะคนข้างๆ
อาฟาหันมามอง พลางเอาแขนเสื้อเช็ดหยดน้ำที่ข้างแก้มให้
แวบนั้น...น็อกซ์นิ่งไป
หัวใจเขาเต้นแรงโดยไม่มีเหตุผล แค่สัมผัสแผ่วเบานั้นกับรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของเพื่อนสนิทคนเดิม
อาฟา นอ.
รีบเดินมั้ย เดี๋ยวไม่สบาย
อาฟาหันมามอง พลางเอาแขนเสื้อเช็ดหยดน้ำที่ข้างแก้มให้
แวบนั้น...น็อกซ์นิ่งไป
หัวใจเขาเต้นแรงโดยไม่มีเหตุผล แค่สัมผัสแผ่วเบานั้นกับรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของเพื่อนสนิทคนเดิ
เสียงฝนยังคงซัดเบาๆ กับพื้นซีเมนต์หน้าหอพัก กลิ่นฝนปะปนกับกลิ่นดินโชยมาเป็นระยะ ร่างสองร่างหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่อยู่ติดกัน เสียงฝีเท้าเปียกฝนหยุดลงพร้อมกัน
น็อกซ์ พอ.
เสื้อมึงเปียกหมดแล้ว...
อาฟา นอ.
ของนายก็เหมือนกัน
น็อกซ์ พอ.
ถ้าไม่สบาย ก็กินยานะ...
ระหว่างที่อาฟากำลังจะเปิดประตูห้อง น็อกซ์ยืนลังเลว่าจะพูดสิ่งที่อยู่ในอกออกไปดีไหม...
อาฟายิ้มมุมปากเบาๆ ไม่ได้ตอบอะไร เพียงพยักหน้าแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปช้าๆ
เสียงประตูปิดลงเบาๆ อาฟาเดินเข้าห้องด้วยจังหวะที่ช้ากว่าปกติเล็กน้อย เขาวางกระเป๋าไว้ที่ข้างเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหงาย มองเพดานนิ่งๆ
เสียงฝนยังคงตกเบาๆ อยู่ด้านนอก สะท้อนเป็นเงาฝนที่ไหลบนกระจกหน้าต่าง หยดน้ำเกาะเป็นทางยาว อาฟาเบือนหน้าไปมองมันอย่างเหม่อลอย
แต่แล้ว ใบหน้าที่นิ่งสงบเมื่อครู่ก็เปลี่ยนไปช้าๆ แก้มเริ่มแดงขึ้นทีละนิด โดยไม่ทันตั้งใจ
อาฟา นอ.
(ความในใจ: ไอ้บ้า... อยู่ดีๆ จะมาพูด "ฝันดี" ทำไมวะ... นายคิดว่าฉันจะนอนหลับลงเหรอ)
อาฟายกมือขึ้นกุมหน้าเบาๆ รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอยิ้มออกมาตอนไหน หัวใจมันยังคงเต้นแรงไม่ยอมหยุด
เสียงลมหายใจยังสม่ำเสมอ แต่ในอกกลับเหมือนมีบางอย่างกำลังไหลวนอยู่ไม่หยุด
เขาค่อยๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง แล้วซุกหน้าลงกับหมอน กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหวแล้วจริงๆ
หลังจากอาฟาปิดประตู น็อกซ์ยังยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง เหมือนไม่อยากให้ช่วงเวลาระหว่างเราจบลงเร็วขนาดนั้น
สุดท้ายก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าห้อง ทิ้งตัวลงบนเตียง
เสียงฝนยังคงดัง... แต่ตอนนี้มันไม่เศร้าอีกแล้ว
กลับกลายเป็นเสียงที่ทำให้หัวใจเงียบ... และดังในเวลาเดียวกัน
น็อกซ์นอนตะแคง มองผนังบางๆ ระหว่างสองห้อง
เหมือนจะได้ยินลมหายใจของใครอีกคนที่อยู่ไม่ไกล
น็อกซ์ พอ.
//เอามือวางบนหน้าผาก
เสียงฝนยังคงดังเบาๆ อาฟานอนตะแคง มองผนังเงียบๆ แล้วเผลอยิ้มออกมา
หัวใจเขาอุ่นขึ้นอย่างประหลาด — เหมือนคืนนี้จะไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว
คิดถึงมือของใครบางคนที่จับไว้ไม่ปล่อย...
ไม่นานนัก เปลือกตาก็ค่อยๆ ปิดลง พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่ยังค้างอยู่บนใบหน้า
Comments