บทที่ 4

เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ดังขึ้นเบา ๆ ใต้หมอนของผมเอง

ติ๊งต่อง... ติ๊งต่อง... เป็นเสียงที่ตั้งใจเลือกมาให้ไม่รบกวนจนเกินไป เพราะผมไม่อยากให้อชิระตกใจตื่นเวลานอน

ผมขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ พลางก้มมองเด็กชายที่นอนอยู่บนเตียงข้าง ๆ ผ้าห่มลายจรวดสีฟ้าเขียวที่เขาเลือกเองยังห่มปิดถึงไหล่เล็กๆ มีเพียงศีรษะทุยๆ ที่โผล่พ้นออกมา

แสงยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาเป็นแนวพาดผ่านเตียง ทำให้มองเห็นใบหน้าน่ารักของเด็กคนนั้นได้ชัดขึ้นอีกหน่อย

"อืม..." เขาขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่เปลือกตาจะค่อย ๆ เปิดขึ้น

"พี่นที..." เขาเรียกผมเสียงเบา ทั้งงัวเงียและไว้วางใจ

"ครับ" ผมตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม และยื่นมือไปลูบผมนุ่ม ๆ ของเขาเบา ๆ

"ตื่นแล้วเหรอครับคนเก่ง?"

เด็กชายพยักหน้าอย่างเชื่องช้า เขาขยับตัวนั่งขึ้นช้าๆ แล้วหาวเบาๆ พลางเอามือขยี้ตา

"วันนี้ไปโรงเรียนใช่มั้ยครับ?"

เขาถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยประกายแห่งความตื่นเต้น

"ใช่ครับ วันแรกของการขึ้น ป.4 เลยนะ"

"เย้!"

เขายิ้มจนตาหยี

"อชิระเตรียมกระเป๋าตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะครับ!"

"พี่เห็นแล้วครับ จัดเองทุกอย่างเลย คนเก่งจริง ๆ" ผมหัวเราะก่อนจะช่วยพยุงเขาลงจากเตียง

“มา ล้างหน้าก่อน เดี๋ยวพี่ทำอาหารเช้าให้”

เขาพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะเดินตามผมออกจากห้องนอนด้วยเท้าเปล่า ดวงตากลมโตยังสะลึมสะลือ แต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของเช้าวันใหม่ที่ไม่เหมือนวันไหน ๆ

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เราสองคนก็มานั่งอยู่ด้วยกันที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัวเล็ก ๆ ผมทำไข่เจียวกับข้าวสวย

ร้อนๆ ให้เขาเหมือนทุกเช้า เขาชอบไข่เจียวฝีมือผมมาก บอกว่ากรอบนอกนุ่มในเหมือนหัวใจของพี่นที...

ผมไม่รู้ว่าเขาไปได้ประโยคแบบนั้นมาจากไหน แต่ผมก็หัวเราะทุกครั้งที่เขาพูด

"พี่นที..." เสียงของเขาเอ่ยขึ้นระหว่างตักข้าวใส่ปาก

"ครับ?"

"วันนี้จะไปส่งอชิระที่โรงเรียนใช่มั้ย?"

"แน่นอนครับ พี่จะไปส่งถึงหน้าห้องเลย"

เขายิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวๆ ที่เรียงกันไม่ค่อยเท่ากันเท่าไหร่ มันดูน่ารักและเป็นธรรมชาติจนผมอดยิ้มตามไม่ได้

“งั้นเพื่อนๆ จะได้รู้ว่าอชิระมีพี่ชายเท่ที่สุดในโลก!”

คำพูดนั้นทำให้ผมหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างอดไม่ได้

"ขนาดนั้นเลยเหรอครับ"

"ใช่ครับ!" เขาพูดเสียงดังแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผมนั่งมองเขาเงียบ ๆ สักพัก ในใจรู้สึกอบอุ่นแบบที่อธิบายไม่ได้...แต่เขาก็พูดต่อขึ้นมาด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม

"แล้วคุณแม่ล่ะครับ?"

ผมชะงักไปนิด ก่อนจะวางช้อนลงแล้วตอบเขาอย่างนุ่มนวล

"คุณแม่มีประชุมเช้า ฝากพี่ไปส่งแทนแล้วครับ"

เขาเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

"อชิระจะเล่าให้คุณแม่ฟังด้วยว่าไปโรงเรียนแล้ว... โตขึ้นอีกหนึ่งขั้นแล้วด้วย"

“พี่จะบอกให้แน่นอนครับ”

ผมเอื้อมมือไปลูบผมนุ่ม ๆ นั้นเบา ๆ พยายามไม่ให้เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไป

เราออกจากบ้านกันตอนเจ็ดโมงตรง ผมถือกระเป๋านักเรียนให้เขาจนถึงหน้าประตูโรงเรียน เขาจับมือผมแน่นตลอดทาง บางทีก็ชะโงกหน้าไปมองรอบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พร้อมมั้ยครับ?” ผมถามขณะย่อตัวลงให้สายตาเราเสมอกัน

เขาพยักหน้าแรง ๆ ดวงตาเป็นประกาย

"พร้อมที่สุดเลยครับ!"

แล้วเขาก็จับมือผมแน่น มือเล็กๆ โอบรอบมือผมไว้ราวกับจะฝากหัวใจไว้ตรงนี้

"พี่นที... ขอบคุณนะครับ ที่อยู่กับอชิระเสมอเลย"

ผมโอบมือเขาตอบแน่นขึ้นเล็กน้อย พยายามกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ในใจ

"พี่ก็จะอยู่กับอชิระตลอดไปครับ..."

โครม!

"อ๊ะ!"

ประตูบ้านเปิดออกพอดี และคนที่พุ่งออกมาจากในตัวบ้านก็คือ...คุณพ่อของอชิระ

เราสองคนชนกับเขาเข้าอย่างจัง กระเป๋าของอชิระสีน้ำตาลเข้มที่ผมถืออยู่หลุดจากมือและตกกระแทกพื้น

ผมตั้งสติไวมาก รีบก้มลงเก็บกระเป๋ามาถือไว้ให้มั่น

"ขอโทษครับพ่อ... ผมไม่ทันระวัง"

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา... ไม่ใช่คำว่า ไม่เป็นไร

มีเพียงสายตาคมเข้มที่ตวัดมองลงมาแบบไม่แยแส ก่อนเขาจะพูดเสียงเย็น

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือหรือไง?"

คำพูดนั้น ไม่ได้ดังมาก แต่ก็กระทบใจผมอย่างจัง...

ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาของผู้ชายที่ผมเคยเห็นเปี่ยมไปด้วยความรักเวลามองลูกชาย ตอนนี้มีแต่ความเฉยชา และ...อาจจะหงุดหงิดอยู่ด้วยซ้ำ

"ขอโทษครับ" ผมตอบอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนุ่มที่สุด

แต่เขาไม่ตอบอะไร แล้วเดินผ่านเราออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ไม่มีความสำคัญเลยสักนิด

อชิระก้มมองพื้นเงียบๆ มือเล็กๆ ที่เคยจับมือผมแน่น เริ่มออกแรงมากขึ้น ราวกับอยากให้ผมรับรู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้... และเขารู้สึกอะไรบางอย่าง

ผมย่อตัวลงเล็กน้อย แตะหัวเขาเบา ๆ

"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยววันนี้พี่จะพาไปกินขนมปังชีสหลังเลิกเรียนด้วยดีมั้ย?"

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตายังคงมีแววเศร้าลึก ๆ แต่พยายามฝืนยิ้มให้ผม

"อชิระโอเคครับ..."

ผมไม่รู้ว่าประโยคนี้ของเขาจริงแค่ไหน แต่ผมจะทำให้มันเป็นเรื่องจริงให้ได้

วันนี้...ไม่ใช่แค่วันแรกของการไปโรงเรียนแต่มันอาจเป็นวันที่เด็กคนหนึ่ง... เริ่มเข้าใจโลกของผู้ใหญ่มากขึ้นอีกหน่อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***