กลิ่นยาฆ่าเชื้อในห้องพักฟื้นยังคงติดปลายจมูกเสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นจังหวะเบาๆ ไม่ขาดผมนั่งอยู่บนโซฟาเล็กข้างเตียงผู้ป่วย สองมือนิ่งสงบแต่หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
...เธอจะลืมตาเมื่อไหร่?
คุณแม่บุญธรรมของผม คุณธาราริน เพิ่งผ่านการผ่าคลอดมาไม่กี่ชั่วโมงผมนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง แม้ในใจยังรู้สึกไม่ต่างจากเมื่อหลายปีก่อน...ตอนที่ผมยังเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครให้เรียกว่า แม่ อย่างแท้จริง
แต่วันนี้ ผมมีเธอ
ผู้หญิงที่ไม่ใช่แค่ให้โอกาส แต่ให้ทั้งชีวิตใหม่แก่ผม
“อืม...” เสียงครางแผ่วเบาทำให้ผมสะดุ้งเงียบ ๆ
ร่างของเธอขยับนิดหน่อย ก่อนที่เปลือกตาจะค่อย ๆ เปิดออก
“นายแม่...นายแม่ครับ”
ผมรีบขยับตัวเข้าไปหา กุมมือเธอไว้แน่นด้วยความโล่งใจที่แทบจะกลั้นไม่อยู่
“นายแม่ตื่นแล้ว ดีจัง...”
เธอกะพริบตาช้า ๆ มองหน้าผมก่อนจะยิ้มอ่อน ๆ
“นที...ลูกเฝ้าอยู่นานไหมลูก?”
ผมพยักหน้าแล้วยิ้มกลับ
“เฝ้ามาทั้งคืนเลยครับ ไม่ไปไหนเลย”
เธอหัวเราะเบา ๆ เหมือนพอใจในคำตอบนั้น
“แล้ว...น้องล่ะ...น้องแข็งแรงไหม?”
ผมยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น
“แข็งแรงมากครับ แม่คลอดน้องออกมาปลอดภัยดี หมอบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อย...แต่ตอนนี้ยังอยู่ในตู้อบนิดหน่อยครับ”
คุณธารารินหลับตาลงเหมือนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แม่อยากเห็นหน้าน้องแล้วจังเลย...”
เสียงเธอเบาและสั่นนิด ๆ
“...ลูกแม่จะหน้าตาเป็นยังไงนะ...”
ผมหยิบทิชชู่จากโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียงค่อย ๆ ซับเหงื่อบนหน้าผากให้เธอเบา ๆ
“อยากไปดูเลยไหมครับ เดี๋ยวผมพาไป”
เธอพยักหน้าช้า ๆ ผมจึงกดกริ่งเรียกพยาบาลให้เข้ามาช่วยจัดเตียงและพาร่างที่อ่อนแรงของแม่ไปยังแผนกทารกแรกเกิด
...
เราเดินทางมาถึงหน้าห้องกระจกที่มองทะลุเข้าไปเห็นทารกหลายคนพยาบาลชี้ให้เราดูร่างน้อยในตู้อบสีขาวสะอาด
ผมกับแม่ยืนเคียงกัน หัวใจผมเต้นแรงเหมือนตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรก...และตอนนี้ ผมกำลังจะมี น้องชาย ที่จะเติบโตไปด้วยกัน
ร่างเล็กห่อผ้าอยู่ในตู้อบ ใบหน้าแดงอมชมพู มือเล็กจิ๋วกำแน่น ดวงตายังหลับสนิทแต่ดูสงบเหมือนกำลังฝันดี
คุณธารารินยกมือทาบอก มองลูกชายของเธอด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“เขาน่ารักมากเลยนที...”
ผมยิ้มแล้วหันมาทางเธอ
“แม่ครับ...ผมคิดชื่อให้น้องไว้แล้วนะครับ”
เธอหันมามอง ดวงตาสั่นไหว
“ชื่ออะไรเหรอลูก?”
“อชิระ ครับ”
ผมหายใจเข้าลึก ๆ มันแปลว่าแสงสว่างที่ไม่มีวันมอด...ผมอยากให้น้องโตมาเข้มแข็ง เป็นแสงสว่างให้แม่ เหมือนที่แม่เป็นแสงให้ผม”
เธอยกมือขึ้นปิดปาก หยดน้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบงัน
มืออีกข้างบีบมือผมไว้แน่น
“...อชิระ...”
เธอทวนชื่อนั้นเบา ๆ ราวกับกลัวมันจะหายไป
“...แม่รักชื่อนี้จังเลยลูก”
เรายืนมองเจ้าตัวเล็กผ่านกระจกด้วยกันเงียบๆ เวลานั้น...ผมรู้แล้วว่าต่อให้โลกจะเปลี่ยนไปแค่ไหน
ผมก็จะปกป้องทั้งแม่...และ อชิระ ด้วยทุกสิ่งที่ผมมี
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments