...บทที่ 4: ความวุ่นวายในเมืองหลวงและเงาที่สามปรากฏ...
การมีไรอันเป็นคู่หู ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่ออสตินคิดไว้ จอมโจรหนุ่มแทบจะไม่มีท่าทีเกรงกลัวมหาจอมเวทย์ผู้นี้เลยแม้แต่น้อย เขาเดินนำหน้าออสตินราวกับเป็นผู้นำทาง พลางชี้ชวนให้ดูนั่นดูนี่ในตลาดกลางคืนอย่างร่าเริงผิดวิสัยคนกำลังออกเดินทางตามหาพันธะเวทมนตร์
“ท่านมหาจอมเวทย์ดูนั่นสิ! ขนมพายผลไม้ของที่นี่ขึ้นชื่อมากเลยนะ ลองสักชิ้นไหม?” ไรอันหันมาถามพลางยื่นถาดขนมที่เพิ่งซื้อมาให้ออสติน ดวงตาสีมรกตเป็นประกายซุกซน
ออสตินปรายตามองขนมพายเพียงแวบเดียว ก่อนจะเบือนหน้าหนี “ข้าไม่มีเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระพวกนั้น”
“อะไรกันเล่า! การพักผ่อนก็สำคัญนะท่านมหาจอมเวทย์ ท่านดูเคร่งเครียดเกินไปแล้ว” ไรอันไม่ลดละความพยายาม เขายื่นพายเข้าใกล้ใบหน้าของออสตินอีก “เชื่อข้าสิ! กลิ่นหอมๆ ของมันจะทำให้ท่านรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”
ออสตินถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้สึกปวดหัวกับการต้องมาจัดการกับจอมโจรจอมกวนผู้นี้ เขาไม่เคยต้องรับมือกับใครที่กล้าแหย่เขาได้ถึงขนาดนี้มาก่อน“ข้าไม่กิน” ออสตินตอบเสียงแข็ง
ไรอันยิ้มกริ่ม “งั้นก็เสียดายแย่เลยนะ” เขาพูดพลางกัดขนมพายคำโตอย่างเอร็ดอร่อย “ว่าแต่… เราจะไปไหนต่อดีล่ะท่านมหาจอมเวทย์? เมื่อกี้ข้ารู้สึกว่าท่านกำลังจะไปทางพระราชวังนี่นา”
ออสตินหรี่ตาลง “เจ้าสัมผัสได้ถึงสายใยของลูคัสหรือ?”
“แน่นอนสิ!” ไรอันพยักหน้า “แรงดึงดูดของพันธะนี้มันชัดเจนมากเลยนะ เหมือนเรามีเรดาร์นำทางเลยยังไงยังงั้น” เขากล่าวอย่างสนุกสนาน “แต่ข้าว่าตอนนี้เราคงไปหาหัวหน้าองครักษ์หลวงไม่ได้หรอกนะ พระราชวังน่ะเป็นสถานที่ที่เข้ายากที่สุดในเมืองหลวงเลยนะท่าน ถึงแม้ท่านจะเป็นมหาจอมเวทย์ก็ตามที”
“นั่นคือสิ่งที่ข้ากำลังคิดอยู่” ออสตินพึมพำ ก่อนที่สายตาจะหันไปทางประตูพระราชวังอีกครั้ง เขารู้สึกถึงสายใยของลูคัสที่ยังคงแข็งแกร่งและมั่นคงอยู่ภายในกำแพงสูงตระหง่าน
ทันใดนั้น เสียงหวีดหวิวของสัญญาณเตือนภัยก็ดังสนั่นขึ้นจากทิศทางของพระราชวัง แสงสีแดงฉานพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ผู้คนในตลาดพากันแตกตื่นวิ่งหนีอลหม่าน
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!” ไรอันอุทาน สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย
ออสตินหลับตาลง เขาสัมผัสถึงพลังงานเวทมนตร์ที่ปะทุขึ้นภายในพระราชวัง มันไม่ใช่พลังเวทมนตร์ธรรมดา หากแต่เป็นพลังที่มืดมิดและทรงอำนาจอย่างน่ากลัว และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ เขาสัมผัสได้ถึง สายใยที่สาม ของเซเวียร์ เจ้าชายแห่งเงามืด ที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจากจุดศูนย์กลางของพลังงานนั้น
“เซเวียร์…” ออสตินพึมพำ
“เจ้าชายแห่งเงามืดน่ะหรือ?” ไรอันเบิกตากว้าง “เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วสิ”
ออสตินไม่มีเวลาอธิบาย เขารีบก้าวเดินตรงไปยังทิศทางของพระราชวัง ท่ามกลางความโกลาหลของผู้คนที่พยายามหนีออกจากพื้นที่
“เดี๋ยวสิท่านมหาจอมเวทย์! ท่านจะบุกเข้าไปในวังตอนนี้เนี่ยนะ?” ไรอันรีบวิ่งตาม “มันอันตรายเกินไปนะ!”
“ข้าต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ออสตินตอบเสียงเรียบ แต่แววตาฉายแววมุ่งมั่น “และเซเวียร์กำลังอยู่ที่นั่น”
ไรอันถอนหายใจ “ให้ตายเถอะ… ไม่เคยเจอใครบ้าบิ่นเท่าท่านมาก่อนเลยจริงๆ” เขาส่ายหัว แต่ก็ยังคงวิ่งตามออสตินไปติดๆ “แต่ถ้าจะเข้าไปในวังตอนนี้ เราคงต้องใช้ทางลัดหน่อยล่ะมั้ง”
จอมโจรหนุ่มนำทางออสตินไปยังตรอกซอกซอยเล็กๆ ที่มืดมิด ซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็น ออสตินที่คุ้นเคยกับการใช้เวทมนตร์วาร์ปมากกว่าการเดินเท้าแบบปกติ รู้สึกหงุดหงิดกับการต้องซอกแซกไปตามทางที่คับแคบ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธ เพราะรู้ว่าไรอันน่าจะรู้จักทางหนีทีไล่ในเมืองหลวงดีกว่าเขา
“ทางนี้ท่านมหาจอมเวทย์! เป็นทางลับสำหรับพวกข้า… เหล่าบุรุษผู้รักอิสระและไม่ชอบถูกจับตาดูน่ะ” ไรอันกระซิบพลางเปิดบานประตูไม้เก่าๆ ที่ซ่อนอยู่หลังกองถังขยะ “มันจะพาเราไปโผล่ที่กำแพงด้านในของวังพอดี”
ออสตินพยักหน้าเล็กน้อย พลางใช้เวทมนตร์ตรวจจับอันตรายเบาๆ ก่อนจะก้าวเข้าไปในความมืดตามไรอัน
เมื่อเข้ามาด้านใน ออสตินก็พบว่าพวกเขาอยู่ในสวนด้านหลังของพระราชวังที่มืดมิดและเงียบสงัด เสียงสัญญาณเตือนภัยยังคงดังอยู่ แต่เบาลงกว่าเมื่อครู่
“ทางนี้!” ไรอันชี้ไปทางปีกตะวันตกของพระราชวัง “ข้ารู้สึกว่าพลังเวทมนตร์ที่รุนแรงที่สุดมาจากทางนั้น”
ออสตินพยักหน้า สายใยของเซเวียร์กำลังสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าเจ้าของพันธะกำลังเผชิญหน้ากับอันตรายร้ายแรง
ทั้งสองรีบรุดหน้าไปยังทิศทางนั้น เมื่อใกล้เข้าไป ออสตินก็ได้ยินเสียงปะทะของพลังเวทมนตร์ที่ดังสนั่นหวั่นไหว แสงสีม่วงเข้มปะทะกับแสงสีขาวสว่างจ้าเป็นระยะๆ บ่งบอกถึงการต่อสู้ที่ดุเดือด
“นั่นมัน…” ออสตินหยุดชะงัก เมื่อเห็นร่างสูงสง่าในชุดคลุมสีม่วงเข้มกำลังยืนประจันหน้ากับกลุ่มองครักษ์จำนวนมากที่รายล้อมอยู่รอบๆ ใบหน้าคมคายของเขาฉายแววเย็นชาและเต็มไปด้วยอำนาจ ดวงตาสีทองเรืองรองไปด้วยพลังเวทมนตร์มืดมิดที่ปะทุออกมาจากกาย นั่นคือ เซเวียร์ เจ้าชายแห่งเงามืดที่ออสตินเห็นในนิมิตอย่างไม่ผิดเพี้ยน
และไม่ไกลจากเซเวียร์ ร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะเหล็กกำลังยืนตระหง่านอยู่ เขากำลังใช้ดาบใหญ่ฟาดฟันเข้าใส่ศัตรูอย่างเด็ดขาด ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยพละกำลังและความแม่นยำ นั่นคือ ลูคัส หัวหน้าองครักษ์หลวง!
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” ไรอันพึมพำด้วยความตกตะลึง “ทำไมเจ้าชายแห่งเงามืดถึงมาบุกวังหลวง แล้วทำไมลูคัสถึงกำลังต่อสู้กับเขาอยู่ล่ะ”
ออสตินยังคงยืนนิ่ง เขารู้สึกถึงสายใยทั้งสองเส้น—ของเซเวียร์และลูคัส—ที่เชื่อมโยงกับเขา กำลังปั่นป่วนและขัดแย้งกันอย่างรุนแรง ราวกับว่าทั้งสองกำลังต่อสู้กันเอง
นี่คือสิ่งที่พันธะแห่งรักนิรันดร์นำพาเขามาพบเจอหรือ? ความวุ่นวาย ความขัดแย้ง และการเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง
“เราต้องเข้าไปช่วย” ออสตินกล่าวเสียงเรียบ แต่แววตาฉายแววมุ่งมั่นกว่าที่เคย เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ในฐานะเจ้าของพันธะ เขารู้สึกถึง ความจำเป็น ที่จะต้องเข้าไปแทรกแซงการต่อสู้ครั้งนี้ เพื่อไขปริศนาของพันธะและเพื่อที่จะถอนมันให้ได้
“ช่วย? ใครกันล่ะท่านมหาจอมเวทย์?” ไรอันถามอย่างไม่แน่ใจ “เจ้าชายแห่งเงามืด หรือหัวหน้าองครักษ์หลวง?”
ออสตินเหลือบมองไรอันชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวคำตอบที่ทำให้จอมโจรหนุ่มต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
“ทั้งสองคน”
...บทที่ 5: การแทรกแซงของมหาจอมเวทย์และการเผชิญหน้าสามเงา...
ออสตินก้าวออกจากเงามืด ไรอันตามมาติดๆ สีหน้าของจอมโจรเต็มไปด้วยความลังเล แต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อมั่นในมหาจอมเวทย์ผู้เยือกเย็น ท่ามกลางเสียงดาบที่กระทบกันและพลังเวทมนตร์ที่ปะทะกันอย่างดุเดือดในสนามหญ้าของพระราชวัง แสงจันทร์ส่องสว่างลงมาอาบไล้ร่างของพวกเขา ทำให้การปรากฏตัวของทั้งคู่เป็นที่สังเกตเห็นได้ง่าย
“หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงของออสตินดังกังวานไปทั่วบริเวณ แม้จะไม่ตะโกน แต่พลังเวทมนตร์ที่อัดแน่นอยู่ในคำพูดนั้นก็ทำให้ทุกคนต้องชะงัก
เซเวียร์ที่กำลังร่ายเวทมนตร์โจมตีใส่องครักษ์หลายคนหันมามอง ดวงตาสีทองฉายแววประหลาดใจระคนสงสัย ส่วนลูคัสที่กำลังยกดาบเตรียมฟาดฟันก็ลดอาวุธลงเล็กน้อย ดวงตาสีเงินจับจ้องมาที่ออสตินด้วยความระมัดระวัง
“ท่านคือใคร?” ลูคัสถามเสียงเข้ม สีหน้ายังคงเยือกเย็นและยึดมั่นในหน้าที่
“ข้าคือออสติน ดาร์คฮาร์ท” ออสตินตอบ ชื่อของมหาจอมเวทย์ผู้นี้เป็นที่รู้จักดีในแวดวงชนชั้นสูงและผู้ใช้เวทมนตร์ แต่สำหรับองครักษ์ทั่วไปอาจไม่คุ้นเคยนัก
“มหาจอมเวทย์?” เซเวียร์พึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง “แล้วท่านมาที่นี่เพื่ออะไร”
ก่อนที่ออสตินจะตอบ ไรอันก็ก้าวออกมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “ข้าคือไรอัน จอมโจรผู้เลื่องชื่อ และข้ามาที่นี่ในฐานะคู่หูของท่านมหาจอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่!” เขากล่าวพลางยิ้มกริ่มอย่างเป็นกันเอง ซึ่งดูจะขัดกับสถานการณ์ตึงเครียดอย่างสิ้นเชิง
ลูคัสขมวดคิ้วแน่น ส่วนเซเวียร์มองไรอันด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“จอมโจร?” ลูคัสกล่าวเสียงเย็น “นี่ท่านมหาจอมเวทย์คบค้ากับโจรหรือ”
“เรื่องนั้นไม่มีความสำคัญในตอนนี้” ออสตินแทรกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ข้าสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ผิดปกติที่เกิดขึ้นที่นี่ และข้าต้องการทราบว่าอะไรคือต้นเหตุของการต่อสู้นี้”
“ต้นเหตุคือเจ้าชายแห่งเงามืดผู้นี้ ที่บุกรุกเข้ามาในพระราชวังโดยไม่ได้รับอนุญาต!” ลูคัสตอบทันควัน พลางชี้ดาบไปที่เซเวียร์ “เขาพยายามจะลักพาตัวองค์รัชทายาท!”
คำพูดของลูคัสทำให้ออสตินเบิกตากว้างเล็กน้อย ส่วนไรอันถึงกับผิวปากอย่างตกใจ
“ข้าไม่ได้พยายามลักพาตัว” เซเวียร์แย้งเสียงเรียบ แต่แววตาฉายแววดุดัน “ข้าเพียงแค่ต้องการจะพาตัวน้องชายของข้ากลับคืนไป”
“น้องชาย? องค์รัชทายาทไม่ใช่คนของเจ้า!” ลูคัสกล่าวเสียงกร้าว
ออสตินรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากสายใยของเซเวียร์ที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด ส่วนสายใยของลูคัสก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะปกป้อง
“หยุดก่อน!” ออสตินยื่นมือออกไป “ข้าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่การต่อสู้กันเช่นนี้จะไม่นำไปสู่สิ่งใด”
“ท่านไม่เข้าใจหรอกท่านมหาจอมเวทย์” ลูคัสกล่าว “นี่คือเรื่องของอาณาจักรและความมั่นคง”
“และนี่คือเรื่องของครอบครัว!” เซเวียร์สวนกลับ
พบกันตอนต่อไปค่าา❤️
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments