เริ่ม
---
🌓 บทที่ 2
"วิญญาณที่ไม่หลับใหล"
ผู้แต่ง: สิรินวาโย
นามปากกา: คุณวาโย
> คืนจันทร์หาย… ฟ้าสิ้นแสง ทว่าจิตหนึ่งกลับสว่างวาบ...
อีกจิตหนึ่ง ค่อย ๆ ตื่นจากการหลับใหลด้วยความเกลียดชัง
ไม่ใช่เพราะต้องการล้างแค้น — แต่เพราะยังมีบางสิ่ง “ยังไม่เสร็จสิ้น”
เสียงสวดมนต์โบราณดังเบา ๆ จากห้องเก็บของใต้พื้นเรือนเก่า
แม้บานประตูจะถูกกั้นด้วยยันต์ผ้าขาวสะบัดปลิว — กลิ่นสมุนไพรไหม้ กลับแทรกทะลุออกมาราวกับกระซิบอะไรบางอย่างเข้าไปในหู...
> “ตราบใดที่เจ้ารัก — เจ้าจะกลายเป็นข้า”
ภายในห้องลับนั้น…
จิรายืนอยู่กลางวงไฟแสงสีเทา สะท้อนเงาหลังของเธอกับยันต์สักน้ำมันที่เรืองแสงอ่อน ๆ คล้ายมีชีวิต แผ่นหลังเปลือยเปล่าแต่เต็มไปด้วยเส้นอักขระที่ขยับได้เองราวกับหายใจ
ด้านข้าง… “ฟ้า” ยืนตัวแข็งอยู่ริมบานประตู
เธอไม่ควรมาเห็น… ไม่ควรแม้แต่จะรู้
แต่เสียงหนึ่งจากในใจจิรา — ไม่ใช่เสียงเธอเอง — กระซิบว่า:
> “ปล่อยให้เด็กนั่นดู… ให้เขารู้ว่าเจ้าไม่เหมือนคนธรรมดาอีกต่อไป”
---
ย้อนกลับไปหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า
ระหว่างพิธีสืบสายคำสาปที่มีเพียงคนในตระกูลอัสนีธาราเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วม —
ฟ้าเดินหลงเข้ามาโดยบังเอิญ ขณะตามหาจิรา
เสียงของ “ผู้เฒ่า” ในตระกูลเอ่ยขึ้นช้า ๆ ด้วยเสียงพร่าหนัก
> “ก่อนเริ่มพิธี จงกล่าวนามเจ้าของคำสาปเดิม... จงกล่าวนามด้วยเกียรติ มิใช่ความกลัว”
และในจังหวะที่ไฟในโถบูชาแสงสลัวลง
ชื่อหนึ่งถูกเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสะท้อนจากใต้พื้นเรือน
> “เข็มจิรา… บุตรีแห่งคำสาป วิญญาณที่ไม่หลับใหล…”
ทันใดนั้น แสงอ่อนจากยันต์บนแผ่นหลังของจิราก็เริ่มเปล่งประกาย
เส้นอักขระเลื้อยช้า ๆ จนถึงต้นคอ เผยให้เห็น “สัญลักษณ์ศูนย์กลางคำสาป” — ดวงตาคู่หนึ่งเรืองแสงบนกลางหลังของเธอ
---
💠 จุดเปลี่ยนในความสัมพันธ์
เมื่อพิธีจบลง… ฟ้าเผลอผลักประตูเข้าไป ขณะที่จิรายังหันหลังให้
เสียงจิราเอ่ยขึ้น ไม่ใช่ด้วยน้ำเสียงปกติ
แต่คล้ายกับมีใครอีกคนพูดผ่านเธอออกมา:
> “ห้ามล่วงเกิน… พ่อหมวยนะครับ”
จิราหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ
แผ่นหลังยังคงเปลือยเปล่า แววตาสีฟ้าใสของเธอสบตาฟ้าภายใต้แสงจันทร์ซึ่งลอดเข้ามาทางหน้าต่าง
แต่บางสิ่งในแววตานั้น… มันไม่ใช่จิราอีกต่อไปแล้ว
> “ถ้าเธอยังยืนอยู่ตรงนี้… แปลว่าเธอพร้อมจะรู้จัก ‘ตัวฉันที่แท้จริง’ ใช่ไหม ฟ้า?”
---
🔥 คำสาปเริ่มทำงาน
จากนี้ไป ทุกครั้งที่ฟ้า “หวั่นไหว” ต่อจิรา คำสาปจะสะท้อนกลับด้วย “เหตุการณ์เหนือธรรมชาติ”
เช่น:
กระจกในห้องของฟ้าแตกร้าวโดยไม่มีเหตุผล
เงาของจิราที่ปรากฏข้างตัวฟ้า “มองตรงมาที่เธอ” แม้จิราจะไม่อยู่
เสียงเรียกชื่อฟ้าเบา ๆ ในตอนดึก
> "ข้าไม่ได้ตาย ข้าแค่ยังไม่ถูกให้อภัย..."
“ตราบใดที่สายเลือดยังยอมรับความรัก — ข้าจะกลับมา…”
---
🖋 ผู้แต่ง: สิรินวาโย
นามปากกา: คุณวาโย
> งานเขียนนี้สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามคัดลอก ดัดแปลง หรือแอบอ้างทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต ผู้เผยแพร่สามารถติดต่อเจ้าของผลงานผ่านนามปากกา "สิรินวาโย"
---
...จบทบ2✨...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments