ตอนที่ 2 — คนธรรมดา หรือคนสำคัญ?

เสียงเพลงเปียโนคลอเบาๆ จากมุมหนึ่งของห้อง

เซน คาร์เตอร์นั่งไขว้ขาอย่างสบาย เหมือนกำลังดินเนอร์กับเพื่อนเก่า ในขณะที่เฮเลน่ายังคงนั่งตัวตรงเหมือนอยู่ในห้องประชุมบอร์ดระดับภูมิภาค

“คุณดูเครียดตลอดเวลาเลยนะครับ” เสียงทุ้มของเซนดังขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ

“เพราะปกติฉันไม่ได้ใช้เวลาร่วมโต๊ะอาหารกับคนแปลกหน้าค่ะ” เธอตอบเรียบๆ พร้อมจิบน้ำ ไม่แม้แต่จะแตะไวน์แดงราคาแสนที่พนักงานเพิ่งริน

เขาหัวเราะเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้น… ผมแนะนำตัวก่อนเลยดีไหม?”

“ตามสบายค่ะ”

“เซน คาร์เตอร์ อายุ 33 เป็นนักแสดงอิสระ ปัจจุบันอยู่ในช่วงพักงาน ชอบทานของหวาน ไม่ชอบแสงแฟลช ช่วงนี้สนใจเรียนภาษาไทย”

เฮเลน่าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มุมปากกระตุกเบาๆเหมือนเกือบจะหลุดหัวเราะ

“คุณพูดเหมือนสัมภาษณ์ตัวเอง”

“ก็คุณไม่ถามอะไรเลยนี่ครับ”

“ฉันไม่ใช่แฟนคลับคุณ”

“...นั่นแหละที่ทำให้คุณน่าสนใจ”

เฮเลน่าชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่ได้รู้สึกเขิน แต่รู้สึกว่าคำพูดของเขา…ดูจริงใจ เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่ามีใครสักคนกำลังมองเธอในแบบที่ไม่ได้สนแค่ชื่อเสียงหรือโปรไฟล์

“แล้วคุณล่ะ?” เขาถามต่อ “เฮเลน่า…ใช่ไหมครับ?”

เธอพยักหน้า

“เจ้าของบริษัทเทคโนโลยีแห่งหนึ่ง...ชื่ออะไร?”

“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกค่ะ คุณไม่ได้ใช้บริการของฉันอยู่แล้ว”

เขาหัวเราะอีกครั้ง นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“คุณมีวิธีป้องกันตัวเองที่เฉียบคมมากเลยนะครับ”

“จำเป็นค่ะ โลกใบนี้มันไม่ได้ปลอดภัยนัก โดยเฉพาะกับคนที่มีเงิน”

“...ผมเองก็ไม่ค่อยปลอดภัยนะ แต่ไม่ใช่เพราะเงิน”

“แต่เพราะชื่อเสียงใช่ไหม?”

“ใช่ และเพราะภาพลักษณ์ที่ไม่ใช่ตัวผม”

ประโยคนั้นทำให้เธอเงียบไป เธอมองเขาครู่หนึ่ง เหมือนเริ่มเห็นบางอย่าง…ที่ไม่ใช่แค่ดาราหน้าหล่อ

“ถ้างั้น...คืนนี้คุณอยากเป็นใคร?” เธอถาม

เซนยิ้มมุมปาก

“เป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ที่ได้กินมื้อเย็นกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักเขาเลยสักนิด... และไม่ต้องแกล้งหัวเราะให้กล้องสักที”

เฮเลน่าวางมือถือไว้บนโต๊ะ ครั้งแรกในรอบหลายปี ที่เธอตัดสินใจไม่เช็คอีเมลระหว่างดินเนอร์

หลังจากที่บทสนทนาเริ่มคลี่คลาย และบรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย เฮเลน่าวางช้อนลงและหยิบผ้าเช็ดปากมาแตะริมฝีปากเบาๆ

“ของหวานไหมครับ?” เซนยิ้มถาม ขณะเลื่อนเมนูของหวานมาให้เธอ

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่กินน้ำตาล”

“จริงเหรอ?” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย

“คุณดูเหมือนคนที่ต้องการความหวานในชีวิตนิดหน่อยนะครับ”

เธอเหลือบมองเขานิ่งๆ ก่อนจะตอบ

“น้ำตาลทำให้แก่เร็ว”

“แต่รอยยิ้ม... ทำให้ดูอ่อนเยาว์นะครับ”

เฮเลน่าชะงักไปเล็กน้อย เธอรู้ว่าเขากำลังจีบ แบบไม่โจ่งแจ้ง แต่ก็ไม่ได้หยาบคาย

เซนเลือกของหวานชิ้นเล็กๆ มาเอง เป็นเค้ก ช็อกโกแลตลาวาร้อน

เขาคว้าช้อนตักเนื้อเค้กที่เยิ้มออกมาอย่างบรรจง ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าเธอ

“ถ้าไม่อร่อย ผมจะหยุดพูดเรื่องหวานๆ เลย”

น้ำเสียงเขานุ่มนวล มีความมั่นใจแบบคนที่เคยชนะใจใครมาแล้วนับไม่ถ้วน

เฮเลน่าชั่งใจเพียงเสี้ยววินาที เธอค่อยๆ เอนตัวมาข้างหน้ารับขนมหวานจสกเซน ช้อนคำนั้นแทบไม่สัมผัสริมฝีปาก แต่กลับทำให้บรรยากาศระหว่างเขาและเธอแน่นขึ้นจนรู้สึกได้ เค้กร้อน กับไออุ่นบางอย่าง...ที่ไม่ใช่แค่ช็อกโกแลต

เฮเลน่าวางส้อมลงและมองเขาอย่างตรงๆ

“ไม่แย่” เธอพูดเรียบๆ

“ผมถือว่านั่นคือคำชมสูงสุดจากคุณ” เขายิ้มกว้าง

และเป็นครั้งแรกที่เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย...

โดยไม่รู้เลยว่าเขาแอบมองรอยยิ้มนั้นเหมือนเป็นของล้ำค่าที่สุดในค่ำคืนนี้

(คืนนั้นจบลงด้วยความเงียบที่อบอุ่นกว่าคำพูดใดๆ)

เขาส่งเธอขึ้นรถโดยไม่ขอเบอร์ ไม่ขออะไรเลยแต่กลับทิ้งคำหนึ่งไว้...

“ถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีก... คราวหน้าขอให้คุณยังไม่รู้จักผมเหมือนเดิมนะครับ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***