ตอนที่2 - ห้องดนตรีกับโน๊ตผีหลงเวลา

หลังจากทุกคนแนะนำตัว…

[ริว – มองไปทางหน้าต่าง เงียบๆ]

“โอโอนิ… ถ้าฉันคาดไม่ผิด… มันต้องอยู่ในนี้แน่…”

[โคทาโร่ – ก้มดูรูปที่ถ่าย]

“…เงาตรงนี้… มันไม่ใช่คนใช่ไหม…”

[มิโอะ – ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย]

“สุดยอด! ชมรมเรามีผู้ใช้ยันต์ หมอผี, นักวิทยาศาสตร์, คนเห็นผี และกล้องวิญญาณ! เราจะเป็นชมรมปราบผีอันดับ 1 ของประเทศ!”

(ภาพตัดไปที่มุมมืดของโรงเรียน – มีเงาดำขนาดใหญ่อยู่บนผนัง… ดวงตาแดงวาบ)

เสียงกระซิบ:

“มิคาเงะ… ในที่สุดเจ้าเด็กนั่นก็มาถึง…”

พื้นหลังตระกูล “มิคาเงะ”

“มิคาเงะ” เป็นตระกูลหมอผีโบราณที่สืบทอดศาสตร์ผนึกและปราบโยไคมาหลายร้อยปี

มีชื่อเสียงด้านการผนึกวิญญาณระดับสูง และเคยมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น (เช่น การหายไปของหมู่บ้าน หรือการล่มสลายของศาลเจ้าโบราณบางแห่ง)

[ปู่ของริว – เสียงทบทวนในหัว]

“เจ้าคือทายาทรุ่นที่ 27 แห่งมิคาเงะ… ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องพิสูจน์ว่าเลือดของเราไม่อ่อนแอ”

⸻

💀 เกี่ยวกับ “โอโอนิ” (Ō-oni)

• โยไคระดับสูง ลักษณะรูปร่างคล้ายยักษ์เขาเดียว ผิวมืด มีหลายร่างเงาในตัวเดียว

• ถูกผนึกเมื่อ 100 ปีก่อนโดยบรรพบุรุษของริว

• พลังของมันคือการแทรกซึม “อารมณ์มืด” ในมนุษย์ แล้วกลืนกินจิตใจช้าๆ

• เชื่อว่าการปรากฏตัวของ “เหตุการณ์ประหลาดในโรงเรียน” ทั้งหมด เป็นผลจากการที่โอโอนิแฝงตัวอยู่

[ฉาก 1]ทางเดินในโรงเรียนและห้องเรียน (ช่วงพักกลางวัน)

[บรรยากาศ] ทางเดินในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยนักเรียนจอแจ เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงฝีเท้าที่ดังไปทั่ว

(ริวเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมมิโอะ และอาคาเนะที่เดินตามออกมา)

[มิโอะ]"นาย...ฉันเคยอ่านในตำราโบราณบอกว่าคนที่จะผนึกวิญญาณได้เนี่ย ต้องมีวิชาห้าธาตุ! ดิน น้ำ ลม ไฟ แล้วก็...อะไรอีกนะ... อ้อ! ความว่างเปล่า! แต่นายใช้ยันต์นั้นแปบเดียว ผีหญิงสาวนั้นก็สงบเลย! แสดงว่านายเก่งมากๆเลยใช่ไหม!?"

[ริว] (ถอนหายใจเล็กน้อย) "มันก็แค่โยไคชั้นล่าง...เท่านั้นเอง"

[มิโอะ] "นั่นแหละ! นั่นแหละ! นายช่วยไขความกระจ่างให้ฉันได้เยอะเลยเนอะ ใช่ไหมอาคาเนะ! (หันไปหาอาคาเนะ)ต่อไปนี้ชมรมของเราจะก้าวหน้าไปอีกขั้นแน่นอนเนอะ!?"

[อาคาเนะ] (ถอนหายใจเล็กน้อย) "ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น!"

[นักเรียน A](กระซิบ) "นั่นมันนักเรียนใหม่นี่นา...หล่อจังเลย"

[นักเรียน B](กระซิบ) "อยู่กับยัยมิโอะบ้านั่นได้ไงเนี่ย..."

[มิโอะ](ไม่สนใจเสียงซุบซิบ) "แล้วนายอยากให้ชมรมของเราทำทภารกิจแรกอะไรดีล่ะ? ผีบันไดวน? ผีหัวขาดในห้องวิทยาศาสตร์? หรือผีครูห้องศิลปะดี? ฉันเตรียมลิสต์ไว้เพียบเลย"

[ริว](เดินเร็วกว่าเดิมเล็กน้อย) "อะไรก็ได้ที่...ไม่สร้างความเดือดร้อน"

[มิโอะ] "รับทราบ! ภารกิจแรกของเราจะต้องยิ่งใหญ่และไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร! ว่าแต่...นายหิวรึยัง? ไปโรงอาหารกัน!"

(มิโอะคว้าแขนริวและอาคาเนะลากไปทางโรงอาหาร ทั้งสองคนได้เพียงถอนหายใจและเดินตามไปอย่างเงียบๆ)

[ฉาก 2] โรงอาหาร - ช่วงพักเที่ยงวันพฤหัสบดี

ณ โรงอาหารของโรงเรียน เสียงพูดคุยเบาๆของนักเรียนกลุ่มหนึ่งกระซิบเรื่องลึกลับ…

[นักเรียน A](เสียงกระซิบตื่นเต้น)

“เธอเคยได้ยินรึยัง? ห้องดนตรีที่ชั้นสอง… เขาว่ามีเสียงเปียโนเล่นเองทุกวันศุกร์ ตอนเย็นๆ”

[นักเรียน B](เสียงแอบเล่าขาน)

“ใช่! พี่ ม.6 ห้องบนบอกว่าได้ยินเองกับหู ไม่มีใครอยู่ในห้อง แต่เพลงก็ดังขึ้นมาเฉยเลย…”

[นักเรียน C](เสียงหวาดหวั่น)

“แถมเล่นเพลงเดิมทุกครั้งนะ เพลงอะไรก็ไม่รู้ แต่ฟังแล้วโคตรเศร้า… ขนลุกอะ!”

(ซูมไปที่มิโอะนั่งแอบฟังด้วยตาเป็นประกาย)

มิโอะ: (พึมพำด้วยความตื่นเต้น)

“เคสใหม่มาแล้วววว\~!”

[ฉาก 3] ห้องชมรม - บ่ายวันพฤหัสบดี

ในห้องชมรมลี้ลับ สมาชิกกำลังประชุมเรื่องเสียงเปียโนลึกลับ

[มิโอะ](วางสมุดข่าวลือเสียงดัง)

“ทุกคนฟังนะ! ห้องดนตรียังเปิดใช้งานอยู่ แต่มีเสียงเปียโนเล่นเองทุกวันศุกร์! เวลาเดิมเป๊ะเลย!”

[ยูโตะ](เปิดแฟ้มข้อมูลอย่างตั้งใจ)

“17:44 ทุกวันศุกร์ เสียงเพลงเดิมเป๊ะทุกครั้ง ไม่มีคนอยู่ ไม่มีใครเข้า แต่เสียงยังดัง…”

[อาคาเนะ](แค่นเสียงเหยียดๆ)

“แค่เด็กแอบมาซ้อมเปียโนรึเปล่า? อย่าคิดมากเลย”

[โคทาโร่](พูดอย่างนิ่งสงบ)

“ฉันเคยได้ยิน… แต่ไม่มีใครในห้องเลย”

[ริกะ](กอดตุ๊กตาแน่นอย่างหวาดกลัว)

“…เพลงมันเศร้ามาก… เหมือนคนร้องไห้อยู่เลย…”

[ริว](กำลังวาดยันต์บนกระดาษอย่างเงียบๆ)

“เสียงที่ถูกจดจำโดยสถานที่ บางทีอาจไม่ใช่แค่เสียงธรรมดา…”

[ฉาก 3] ห้องดนตรี - วันศุกร์ เวลา17.30

สมาชิกชมรมซ่อนตัวรอหน้าห้องดนตรีที่ยังเปิดอยู่ เสียงนาฬิกาดังตอกย้ำเวลาที่ใกล้ถึง

[มิโอะ](กระซิบตื่นเต้น)

“อีกสิบห้านาที… ถ้ามีจริง เราจะได้ยินเพลงนั้นแน่ๆ!”

[ยูโตะ](ตรวจสอบเครื่องเซ็นเซอร์อย่างระมัดระวัง)

“ไม่มีพลังวิญญาณจนถึงตอนนี้… แปลกจัง”

[อาคาเนะ](ยืนเท้าสะเอว)

“จะรอดูว่ามีผีจริงไหม เดี๋ยวฉันเตะเลย!”

(ทันใดนั้นเสียงเปียโนดังขึ้น 17:44 โดยไม่มีคนเล่น)

[ริกะ](หยุดชะงัก ตัวแข็ง)

“เพลงนี้… เธอยังเล่นอยู่… เธอยังรออยู่…”(ทำนองที่เศร้าสร้อยและขาดๆหายๆ ราวกับมีใครกำลังเล่นอย่างเจ็บปวด เก้าอี้หน้าเปียโนโยกเองช้าๆ)

[โคทาโร่](ยกกล้องขึ้นช้าๆ)

“…มือไม่มีคนอยู่ แต่แป้นขยับ… เธอมาแล้ว…”

เงาหญิงสาวในชุดนักเรียนปรากฏขึ้นที่หน้าเปียโน มือค่อยๆ กดคีย์เล่นเพลงไปเรื่อยๆ

ยูโตะ: (อ่านข้อความจากแท็บเล็ต)

“เพลงนี้… ‘Promise Before Spring’ แต่งโดยเด็กชายชื่อฮารุกิ นักเรียนปีสาม ที่เสียชีวิตก่อนวันแสดง”

มิโอะ: (ตาโตตื่นเต้น)

“เธอเป็นนักเรียนเปียโนที่เก่ง… เธอยังเล่นเพลงนี้ทุกวันศุกร์ เพราะสัญญาว่าเขาจะมาฟัง…”

ริว: (ก้าวออกไปหน้าเปียโน)

“เธอไม่ได้หลอกใคร… เธอแค่ยังไม่ได้แสดงให้คนที่รักได้ฟังเท่านั้นเอง…”

ฉากแฟลชแบ็ก: ความทรงจำของผี

เสียงหญิงสาว (ขณะยังมีชีวิต)

“ฉันซ้อมเพลงนี้ทุกวัน… เพื่อออดิชั่นที่เขาบอกว่าอยากฟังฉันเล่น…”

(ภาพในอดีต – ห้องซ้อม, ฝนตก, เธอกำลังซ้อมอย่างตั้งใจ)

หญิงสาว (ต่อ)

: “วันนั้น… ออดิชั่นอยู่ตอนบ่ายสอง… แต่ฉันถูกรถชนก่อนแค่สองชั่วโมง… ฉันยังไม่ได้ขึ้นเวทีเลย…”

(ภาพโน้ตเพลงปลิวว่อนบนพื้น)

หญิงสาว (เศร้า)

: “ฉันไม่ได้โกรธใคร… แค่ยังรู้สึก… เสียงของฉัน…ยังไม่มีใครได้ฟังเลยจริง ๆ…”

กลับสู่ปัจจุบัน – พลังโอโอนิเข้าแทรก

(เสียงไฟสั่น เสียงคำรามต่ำ)

[อาคาเนะ](ถอยหลังตกใจ)

“นั่นมันอะไร!? ไม่ใช่ผีผู้หญิงแน่ๆ!”

[ริกะ](สั่นเทา)

“นั่น…ไม่ใช่เธอ… มันเป็นอย่างอื่น…!”

[โคทาโร่](ถ่ายภาพอย่างตื่นเต้น)

“ตะ…ตาแดง… ปากแหว่ง… เงามัน…!”

[ริว](ชักยันต์ใหญ่)

“นั่นคือเศษพลังของ ‘โอโอนิ’! มันแฝงมากับเสียงเธอ!”

[มิโอะ](ชูเครื่องผนึก)

“ฉันจะช่วย! ถึงจะพังบ้างก็เถอะ!”

[ยูโตะ](เปิดแอปเสริมพลัง)

“เร็ว ริว! ใช้ยันต์เลย!”

[ริว](ปักยันต์ลงพื้น)

“ท่านวิญญาณแห่งสัจจะ… จงสลายมารเงาให้สิ้น! ผนึก!!”

(เสียงแสงระเบิด เงาดำกรีดร้องแล้วหายไป)

[ฉาก 4] ห้องดนตรี — ปลดปล่อย

(ห้องดนตรียังคงมืดสลัว แสงอาทิตย์ยามเย็นที่ค่อยๆลับขอบฟ้า เสียงแอร์เก่าๆ ทำงานอยูเงียบๆ)

[มิโอะ](เสียงเศร้าเล็กน้อย)

"วิญญาณผู้หญิงคนนั้น...เธอเศร้ามากเลยสินะ"

[ ริว]"ใช่... เหมือนกับบทเพลงที่เธอเล่น"

[อาคาเนะ]"แล้วเราจะช่วยเธอได้ยังไงล่ะ? "

[มิโอะ]"นั้นสิ จะให้ฉันร่ายคาถาบทไหนดี? คาถาปลดปล่อยวิญญาณ? หรือคาถาพาไปสู่ภพภูมิที่ดี?"

[ริกะ]"ไม่ใช่แค่คาถา... บางครั้งวิญญาณก็แค่ต้องการใครสักคน... ที่เข้าใจ"

[มิโอะ](เงยหน้ามองริวด้วยแววตาเป็นประกาย)

"เข้าใจเหรอ? งั้นเราจะทำยังไง? ต้องพูดคุยกับเธอ? นายคุยกับผีได้ไม่ใช่เหรอ?"

[ริว](ลังเลเล็กน้อย)

"ฉัน... สื่อสารได้แค่ความรู้สึก... ไม่ใช่คำพูด"

[มิโอะ](ฉุกคิดอะไรบางอย่าง) "งั้น... ต้องใช้ภาษาที่เข้าใจกันได้! ภาษาที่บอกเล่าความรู้สึก! ภาษาที่มาจากใจ!"

(มิโอะหันไปมองเปียโน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจ)

[มิโอะ] "ใช่แล้ว! ดนตรี! ดนตรีคือภาษาที่ไร้พรมแดน! ริว! นายเล่นเปียโนเป็นไหม?"

[ริว] (ส่ายหน้าช้าๆ) "ไม่... ฉันถนัดเรื่องยันต์มากกว่า"

[มิโอะ] "โอเค! งั้นฉันเล่นเอง!"

(มิโอะยิ้มกว้าง ก่อนจะวางนิ้วลงบนคีย์บอร์ดเปียโนอย่างมั่นใจ แล้วเริ่มบรรเลงบทเพลง... ที่ฟังดูประหลาดพิลึกพิสดาร ไม่มีท่วงทำนองที่ชัดเจน ราวกับเสียงแมวร้องผสมเสียงถ้วยชามตกแตก ผสมกับเสียงอะไรบางอย่างที่เหมือนคนกำลังเดินชนโอ่งมังกร)

[ทุกคน] (ขมวดคิ้วแน่น หน้าตาดูทรมานเล็กน้อย เอามืออุดหูข้างหนึ่ง)

[โคทาโร่] "...นี่คือ... ดนตรี? หรือว่า... สัญญาณเตือนภัยโจมตีจากนอกโลก?"

[มิโอะ] (เล่นไปยิ้มไป แกว่งหัวตามจังหวะ)

"แน่นอนสิ! นี่คือเพลงที่ฉันแต่งเอง! ชื่อเพลงว่า 'ความเศร้าของวิญญาณที่อยากมีเพื่อน... และหลุดมาจากวงโยธวาทิต' ไงล่ะ! เพราะไหมล่ะ!?"

(ริวหันไปมองรอบๆ ห้อง เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานของ 'เงา' เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนจะปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งเล็กน้อย เธอไม่ได้ดูโกรธ แต่ดูสับสนและงุนงงกับเสียงเปียโนของมิโอะ จนเหมือนจะลอยหนีออกไปทางหน้าต่างแทน)

[ริว] (คิดในใจ) ไม่น่าจะใช่วิธีนี้... เขาคงอยากได้ยินเพลงปลอบใจ... ไม่ใช่เพลงไล่วิญญาณ...

(ริวถอนหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเมษา)

[ริว] "ขอฉันลองดู"

[มิโอะ] (หยุดเล่นทันที ตาโต) "นายจะเล่นเหรอฮารุโตะ!? นายบอกว่านายเล่นไม่เป็นนี่นา! อย่าบอกนะว่านายซุ่มซ่ามแกล้งทำเป็นเล่นไม่เป็น!?"

[ริว] "ไม่เป็นไร... ฉันจะลองใช้... 'อาคมแห่งเสียง'"

(มิโอะลุกขึ้นยืนเพื่อให้ริวนั่งลง ริววางมือลงบนคีย์บอร์ด ดวงตาของเขาสื่อถึงความมุ่งมั่น เขาหลับตาลงเล็กน้อย พลังงานบางอย่างเริ่มแผ่ออกมาจากปลายนิ้วของเขา)

[ริว] (ค่อยๆ กดคีย์บอร์ดเปียโนช้าๆ เป็นท่วงทำนองที่เรียบง่าย แต่ไพเราะและเปี่ยมด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยผสมผสานกับความเข้าใจ เสียงเพลงราวกับกระซิบข้างหู ปลอบประโลมจิตใจ)

(ทันทีที่เสียงเพลงของริวบรรเลงขึ้น เงาของเด็กผู้หญิงก็ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งอย่างชัดเจน เธอไม่ได้นั่งอยู่หน้าเปียโน แต่ยืนอยู่ข้างๆ ริวมองมาที่ปลายนิ้วของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและรอยยิ้มจางๆ)

[มิโอะ] (น้ำตาคลอเบ้า) "เพราะจังเลย... ฮึก... มันคือเพลงอะไรเหรอริว?"

[ริว] (ยังคงบรรเลงเพลงต่อไป) "เพลงที่... สะท้อนความรู้สึกของเขา... 'ความเสียใจที่ไม่ได้ทำในสิ่งที่รัก... และความหวังที่ยังมี'"

(เงาของเด็กผู้หญิงเริ่มโปร่งใสขึ้นเรื่อยๆ เธอยกมือขึ้นสัมผัสคีย์เปียโนที่ริวกำลังเล่นอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังร่วมบรรเลงเพลงนั้นด้วยกัน ก่อนที่รอยยิ้มของเธอจะกว้างขึ้นเรื่อยๆ)

[มิโอะ] "เธอ... เธอกำลังยิ้ม... สวยมากเลยริว!"

(เงาของเด็กผู้หญิงค่อยๆ สลายหายไปในอากาศอย่างสมบูรณ์ ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกเบาโล่งและความสงบเงียบในห้องดนตรี เสียงเปียโนของริวค่อยๆ แผ่วลงจนหยุดไป)

[ริว] (ลืมตาขึ้น) "เขาไปแล้ว... ไปสู่ที่ที่สงบสุข"

[มิโอะ] (ยิ้มกว้างทั้งน้ำตา) "ไปสู่ที่ที่ดีแล้ว... สุดยอดไปเลยริว! นายช่วยเธอได้จริงๆ ด้วย! นายเป็นหมอผีที่เจ๋งที่สุดในโลก... แถมยังเล่นเปียโนได้เพราะกว่าฉันตั้งเยอะ!" (มิโอะกระโดดกอดริวแน่นอย่างลืมตัวอีกครั้ง)

[ริว] (ตัวแข็งทื่อ หน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม) "เอ่อ... ไม่เป็นไร... ปล่อยได้แล้ว..."

[มิโอะ] (ผละออก) "นี่แหละคือภารกิจแรกของชมรมเรา! ประสบความสำเร็จ! ทีนี้เราก็เหลือแค่... ทำให้ชมรมของเรามีคนรู้จักแล้วก็... จะได้ช่วยปราบผี!" (มิโอะยิ้มกว้างและหันไปมองรอบๆ อย่างมีความหวัง)

[ริว] (คิดในใจ) แค่ภารกิจแรกก็วุ่นวายขนาดนี้... แถมยังโดนกอดไปสองรอบ... แล้วภารกิจตามล่า 'โอโอนิ' ของฉัน... จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย... ฉันอยากกลับบ้านไปร่ายยันต์เงียบๆ แล้ว...

ฉากที่ 5: ความจริงอีกด้าน

โคทาโร่: (ดูภาพกล้อง)

“ภาพสุดท้าย… หลังตู้โน้ต… มีเงาดำอีกเงานึง…”

ริว: (จ้องภาพ)

“…โอโอนิ… มันกำลังดูเราอยู่…”

(เสียงเปียโนดังขึ้นอีกคีย์เดียว ตัดจบ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***