บทนำ

ลูกแก้วความทรงจำเป็นเครื่องมือฉายภาพความทรงจำของคนผู้นั้นมักจะใช้กับนักโทษที่มีความผิดมากหรือนักโทษประหารชีวิตและยังมีบทบาทในการสืบสวนสอบสวนว่าคนผู้นั้นได้กระทำผิดนั้นเอง

ซึ่งพอกาลเวลาพัดผ่านไปผู้คนเริ่มเข้าสู่ยุคเทพเซียนนับแต่นั้นสิ่งประดิษฐ์​และความเป็นวิทยาศาสตร์​นี้จึงถูกหลงลืมไปในที่สุด

ซึ่งบัดนี้ไม่รู้ว่าตระกูลเจียงไปได้ของล้ำค่าอย่างลูกแก้วความทรงจำนี้มาจากไหนเพราะสมัยก่อนลูกแก้วนี้วิธีการสร้างนั้นง่ายและมักจะใช้ในการหาพวกอาชญากรที่กำลังหลบหนีคดี​

แต่เวลาพัดผ่าน​ การใช้ลูกแก้วนี้ก็ลดน้อยลงตามกาลเวลา​ ผู้คนเริ่มหลงลืม​ และวิธีการสร้างก็ได้หายไปตามกาลเวลา​ จนเหลือเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

ยามที่ผู้คนได้ยินเป็นครั้งแรก​ พวกเขาต่างเมินเฉยสิ่งนั้น​ เพราะคงไม่มีใครอยากจะไปดูความทรงจำของผู้อื่นมิใช่หรือ​? ถ้ามันเป็นปริศนา​ที่แก้ไขไม่ได้ก็ว่าไปอย่าง​ แต่นี้เป็นการดูความทรงจำของคนคนหนึ่ง​ มันช่างเปลืองพลังงานและเสียเวลาโดยใช้เหตุ​ อีกอย่างมันใช้ได้แค่​ 1​ คนเท่านั้น​ และการที่จะให้ลูกแก้วใช้งานได้มันก็ยากมากๆอีกด้วย

ทว่าผู้คนในโลกเซียนและผู้คนที่รอดชีวิตจากศึกปูเย่เทียน​ ต่างก็พร้อมใจที่จะใช้วัตถุ​สิ่งนี้ในการดูสิ่งชั่วร้ายที่ปรมาจารย์​อี๋หลิงได้ทำลงไปเพราะอย่างไรซะ​ สิ่งที่เจ้ามารแซ่เว่ยนั้นได้กระทำลงไปก็ควรเอามาประจานให้ทุกคนได้รับรู้​ โดยไม่รู้เลยว่ามีใครสักคนจ้องมองสิ่งที่พวกเขาทำด้วยใจที่ชุ่มชื่น

"อาเซี่ยนอีกไม่นาน​ อีกไม่นานหรอก ข้าจะทำให้พวกมันต้องชดใช้ที่ทำไว้กับเจ้า"ใครสักคนพูดออกมาด้วยดวงตาสีแดงก่ำอย่างกับเลือดพร้อมกับลูบหัวปรมาจารย์​อี๋หลิง เว่ยอู๋เซี่ยน​ ที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติอยู่นั้นเอง

...----------------...

...โลกเซียนเกลียดเขา...

...พวกเขาปรารถนาให้ข้าตาย...

...สาปแช่งให้เขาทรมาน...

...และให้เขามิได้พานพบกับความสงบสุข...

...----------------...

ถึงแม้จะตายไปอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งก็ไม่สามารถลบสิ่งที่เว่ยอู​๋​เซี่ยน​กระทำลงไปไว้ได้

และนั้นคือสาเหตุ​ ว่าทำไมในการประชุมเซียนครั้งถัดไปที่จัดขึ้นหลังการตายของปรมาจารย์​อี๋หลิง​ พวกเขาได้นำลูกแก้วความทรงจำมาใช้

...----------------...

อวิ๋นเมิ่ง

ในการประชุมเซียนครั้งนี้ได้จัดขึ้นที่​ อวิ๋นเมิ่งโดยสกุลเจียงเป็นเจ้าภาพในการจัด​ และเป็นหนึ่งในผู้ที่สูญเสีย​มากที่สุดในสงครามครั้งนั้น​ คือ​ ประมุขเจียง

คนผู้นี้มักจะอยู่ในอารมณ์​ที่โมโหร้ายอยู่เสมอ​ และเขาก็ไม่มีทีท่าจะดีขึ้นจากในสงครามครั้งนั้นเลย มีแต่จะยิ่งแย่ขึ้นทุกวันๆ

(ว่ากันว่า ผู้นำตระกูลเจียงจะจับคนที่ใช้วิชามาร​ มาทรมาน​ บ้างก็พูดว่าถูกฆ่าทิ้งไปแล้ว)

สกุลหลานแห่งกูซูมสถึงเป็นสกุลแรก​ นำโดยประมุขหลาน​ หลายซีเฉิน ตามมาด้วย​ หลานฉี่เหริน และศิษย์​ตระกูลหลานอีกนับสิบคน

เหตุใดหลานวั่งจีถึงมิได้เดินทางมาด้วย​ มิมีใครเอ่ยถามถึง​ คิดไปว่าหลานวั่งจีอาจจะได้รับบาดเจ็บจากบาดแผลที่ถูกสร้างขึ้นจาก​ มารร้ายเว่ยอู๋เซี่ยน

ผู้คนต่างสาปแช่งปรมาจารย์​อี๋หลิงมากขึ้นไปอีก​ กล้าดียังไง​ บังอาจนักที่มาทำร้ายหานกวงจิน

(พวกเขามิรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่​ พวกเขาแค่คาดเดา​ มีความชั่วแบบไหนบ้างล่ะที่ปรมาจารย์​อี๋หลิงมิเคยทำ)

ผู้ที่ปรากฎต่อมาคือสกุลจิรแห่งหลานหลิน และได้นำสุยเปี้ยน กระบี่ของเว่ยอู๋เซี่ยนติดตัวมาด้วย​ ทุกคนต่างสัมผัสได้ว่าพวกเขาไม่เต็มใจที่จะมาที่นี่​ อาจจะเป็นเพราะพวกเขาเองก็สูญเสีย​ไปไม่ใช่น้อยและคงไม่อาจอยู่​ในที่ๆมารร้ายได้เติบโตขึ้นมา

(แต่ใครเล่าจะรู้เบื้องลึกเบื้อหลังได้เท่าพวกเขา)

สกุลเนี่ยแห่งชิงเหอมาถึงเป็นคนสุดท้าย​ พร้อมบรรยากาศที่หนักอึ้ง​ เนี่ยหวายซังที่ปกติมักจะเป็นมิตรและแสดงความขลาดกลัวเสมอ​ ทว่าบนใบหน้าในตอนนี้กลับแสดงความเฉยชา​ เนี่ยหมิงเจวี๋ย​ หรือ​ ซือเฟิงจุน​ พยายามที่จะพูดคุยแต่ก็ถูก

ปฏิเสธอย่างเย็นชา

พวกเขาต่างงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น​ แต่ก็ปล่อยผ่านไปเมื่อสกุลอื่นๆเริ่มที่จะทยอยมาถึง

ประมุข​เจียงรับลูกแก้วความทรงจำมาไว้ในมือและหลังจากได้ฟังที่คนพวกนั้นอยากให้เขานั้นทำอะไร​ ใบหน้าของประมุข​เจียงก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

แม้จะหงุดหงิดเพียงใดแต่เขาก็เขียนชื่อ​ เว่ยอู๋เซี่ยน​ ไว้ที่ลูกแก้วและได้นำขลุยเฉิงฉิงและกระบี่สุยเปี้ยนมาวางไว้ข้างใต้ลูกแก้ว​ เพื่อที่ลูกแก้วจะได้แสดงความทรงจำได้ชัดเจนยิ่งขึ้น​ และการที่จะให้ลูกแก้วที่เป็นสื่อกลางสามารถใช้งานได้ จำเป็นต้องให้ทุกคนเชื่อมพลังวิญญาณมาไว้ที่ลูกแก้ว

โดยที่มิรู้เลยว่ามีบุลคล​ทั้ง​ 3 จับจ้องภาพนั้นด้วยความตื่นเต้นเพราะนั้นเป็นความทรงจำของน้องชายพวกเขาเชียวน่ะ​ หลังจากขาดการติดต่อไปในเหตุการณ์​ปูเย่เทียน

พวกเขาต่างส่งของขวัญมากมายให้กัยน้องชายของพวกเขาเนื่องในวันเกิดของ​ เว่ยอู​๋​เซี่ยน​ แล้วก็ได้จดหมายตอบกลับว่าให้มาฉลองงานเลี้ยงวันเกิดย้อนหลังแถมยังระบุวันเวลาไว้อย่างละเอียดจากน้องชายของพวกเขาเอง

เนื่องจากพวกเขามีธุระด่วนหรือไม่ก็จำศีลเป็นเวลานานที่ดันตรงกับวันเกิดน้องชายของพวกเขาทุกครั้งไป

และสถานที่ๆพวกเขาเริ่มที่จะจัดงานวันเกิดย้อนหลัง​ของ​ปรมาจารย์​อี๋หลิง เว่ยอู​๋​เซี่ยน​ ก็คือ​ อวิ๋นเมิ่ง​ ที่ๆน้องชายของพวกเขาคุ้นเคยดีและเติบโดมาได้อย่างมีคุณภาพ

แต่สิ่งนี้จะทำให้พวกเขาเสียใจไปตลอดชีวิตว่าพวกเข่ไม่น่าปล่อยให้น้องชายของพวกเขาไปอยู่ที่อวิ๋นเมิ่งเลย

โดยมีบุคคลบุคคลหนึ่งจ้องมองลูกแก้วความทรงจำด้วยสายตาเจ็บปวดและเศร้าสร้อยมากเพียงไหนมิมีใครรู้นอกจากสายตาอันดำมืดที่จ้องมองภาพเหล่านั้นอยู่ในลูกแก้วสื่อสารพร้อมกับลูบหัวปรมาจารย์​อี๋หลิง​ เว่ยอู​๋​เซี่ยน​ ต่อไป

และความทรงจำที่พวกเขาเริ่มดูคือ

.......

.......

.......

.......

.......

...วัยเด็กที่แสนเจ็บปวดแต่ก็อบอุ่น...

...****************...

ตัดจบค้าาาา​ เหนื่อยมากเล​ย​ ถ้าชอบกดติดตาม​ กดไลค์​ กดชื่นชอบ​ กดแชร์ให้ด้วยนะคะ​ สำหรับวันนี้ไปล่ะ​ คามุย//หายตัว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***