ลูกแก้วความทรงจำเป็นเครื่องมือฉายภาพความทรงจำของคนผู้นั้นมักจะใช้กับนักโทษที่มีความผิดมากหรือนักโทษประหารชีวิตและยังมีบทบาทในการสืบสวนสอบสวนว่าคนผู้นั้นได้กระทำผิดนั้นเอง
ซึ่งพอกาลเวลาพัดผ่านไปผู้คนเริ่มเข้าสู่ยุคเทพเซียนนับแต่นั้นสิ่งประดิษฐ์และความเป็นวิทยาศาสตร์นี้จึงถูกหลงลืมไปในที่สุด
ซึ่งบัดนี้ไม่รู้ว่าตระกูลเจียงไปได้ของล้ำค่าอย่างลูกแก้วความทรงจำนี้มาจากไหนเพราะสมัยก่อนลูกแก้วนี้วิธีการสร้างนั้นง่ายและมักจะใช้ในการหาพวกอาชญากรที่กำลังหลบหนีคดี
แต่เวลาพัดผ่าน การใช้ลูกแก้วนี้ก็ลดน้อยลงตามกาลเวลา ผู้คนเริ่มหลงลืม และวิธีการสร้างก็ได้หายไปตามกาลเวลา จนเหลือเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น
ยามที่ผู้คนได้ยินเป็นครั้งแรก พวกเขาต่างเมินเฉยสิ่งนั้น เพราะคงไม่มีใครอยากจะไปดูความทรงจำของผู้อื่นมิใช่หรือ? ถ้ามันเป็นปริศนาที่แก้ไขไม่ได้ก็ว่าไปอย่าง แต่นี้เป็นการดูความทรงจำของคนคนหนึ่ง มันช่างเปลืองพลังงานและเสียเวลาโดยใช้เหตุ อีกอย่างมันใช้ได้แค่ 1 คนเท่านั้น และการที่จะให้ลูกแก้วใช้งานได้มันก็ยากมากๆอีกด้วย
ทว่าผู้คนในโลกเซียนและผู้คนที่รอดชีวิตจากศึกปูเย่เทียน ต่างก็พร้อมใจที่จะใช้วัตถุสิ่งนี้ในการดูสิ่งชั่วร้ายที่ปรมาจารย์อี๋หลิงได้ทำลงไปเพราะอย่างไรซะ สิ่งที่เจ้ามารแซ่เว่ยนั้นได้กระทำลงไปก็ควรเอามาประจานให้ทุกคนได้รับรู้ โดยไม่รู้เลยว่ามีใครสักคนจ้องมองสิ่งที่พวกเขาทำด้วยใจที่ชุ่มชื่น
"อาเซี่ยนอีกไม่นาน อีกไม่นานหรอก ข้าจะทำให้พวกมันต้องชดใช้ที่ทำไว้กับเจ้า"ใครสักคนพูดออกมาด้วยดวงตาสีแดงก่ำอย่างกับเลือดพร้อมกับลูบหัวปรมาจารย์อี๋หลิง เว่ยอู๋เซี่ยน ที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติอยู่นั้นเอง
...----------------...
...โลกเซียนเกลียดเขา...
...พวกเขาปรารถนาให้ข้าตาย...
...สาปแช่งให้เขาทรมาน...
...และให้เขามิได้พานพบกับความสงบสุข...
...----------------...
ถึงแม้จะตายไปอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งก็ไม่สามารถลบสิ่งที่เว่ยอู๋เซี่ยนกระทำลงไปไว้ได้
และนั้นคือสาเหตุ ว่าทำไมในการประชุมเซียนครั้งถัดไปที่จัดขึ้นหลังการตายของปรมาจารย์อี๋หลิง พวกเขาได้นำลูกแก้วความทรงจำมาใช้
...----------------...
อวิ๋นเมิ่ง
ในการประชุมเซียนครั้งนี้ได้จัดขึ้นที่ อวิ๋นเมิ่งโดยสกุลเจียงเป็นเจ้าภาพในการจัด และเป็นหนึ่งในผู้ที่สูญเสียมากที่สุดในสงครามครั้งนั้น คือ ประมุขเจียง
คนผู้นี้มักจะอยู่ในอารมณ์ที่โมโหร้ายอยู่เสมอ และเขาก็ไม่มีทีท่าจะดีขึ้นจากในสงครามครั้งนั้นเลย มีแต่จะยิ่งแย่ขึ้นทุกวันๆ
(ว่ากันว่า ผู้นำตระกูลเจียงจะจับคนที่ใช้วิชามาร มาทรมาน บ้างก็พูดว่าถูกฆ่าทิ้งไปแล้ว)
สกุลหลานแห่งกูซูมสถึงเป็นสกุลแรก นำโดยประมุขหลาน หลายซีเฉิน ตามมาด้วย หลานฉี่เหริน และศิษย์ตระกูลหลานอีกนับสิบคน
เหตุใดหลานวั่งจีถึงมิได้เดินทางมาด้วย มิมีใครเอ่ยถามถึง คิดไปว่าหลานวั่งจีอาจจะได้รับบาดเจ็บจากบาดแผลที่ถูกสร้างขึ้นจาก มารร้ายเว่ยอู๋เซี่ยน
ผู้คนต่างสาปแช่งปรมาจารย์อี๋หลิงมากขึ้นไปอีก กล้าดียังไง บังอาจนักที่มาทำร้ายหานกวงจิน
(พวกเขามิรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ พวกเขาแค่คาดเดา มีความชั่วแบบไหนบ้างล่ะที่ปรมาจารย์อี๋หลิงมิเคยทำ)
ผู้ที่ปรากฎต่อมาคือสกุลจิรแห่งหลานหลิน และได้นำสุยเปี้ยน กระบี่ของเว่ยอู๋เซี่ยนติดตัวมาด้วย ทุกคนต่างสัมผัสได้ว่าพวกเขาไม่เต็มใจที่จะมาที่นี่ อาจจะเป็นเพราะพวกเขาเองก็สูญเสียไปไม่ใช่น้อยและคงไม่อาจอยู่ในที่ๆมารร้ายได้เติบโตขึ้นมา
(แต่ใครเล่าจะรู้เบื้องลึกเบื้อหลังได้เท่าพวกเขา)
สกุลเนี่ยแห่งชิงเหอมาถึงเป็นคนสุดท้าย พร้อมบรรยากาศที่หนักอึ้ง เนี่ยหวายซังที่ปกติมักจะเป็นมิตรและแสดงความขลาดกลัวเสมอ ทว่าบนใบหน้าในตอนนี้กลับแสดงความเฉยชา เนี่ยหมิงเจวี๋ย หรือ ซือเฟิงจุน พยายามที่จะพูดคุยแต่ก็ถูก
ปฏิเสธอย่างเย็นชา
พวกเขาต่างงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ปล่อยผ่านไปเมื่อสกุลอื่นๆเริ่มที่จะทยอยมาถึง
ประมุขเจียงรับลูกแก้วความทรงจำมาไว้ในมือและหลังจากได้ฟังที่คนพวกนั้นอยากให้เขานั้นทำอะไร ใบหน้าของประมุขเจียงก็เต็มไปด้วยความหงุดหงิด
แม้จะหงุดหงิดเพียงใดแต่เขาก็เขียนชื่อ เว่ยอู๋เซี่ยน ไว้ที่ลูกแก้วและได้นำขลุยเฉิงฉิงและกระบี่สุยเปี้ยนมาวางไว้ข้างใต้ลูกแก้ว เพื่อที่ลูกแก้วจะได้แสดงความทรงจำได้ชัดเจนยิ่งขึ้น และการที่จะให้ลูกแก้วที่เป็นสื่อกลางสามารถใช้งานได้ จำเป็นต้องให้ทุกคนเชื่อมพลังวิญญาณมาไว้ที่ลูกแก้ว
โดยที่มิรู้เลยว่ามีบุลคลทั้ง 3 จับจ้องภาพนั้นด้วยความตื่นเต้นเพราะนั้นเป็นความทรงจำของน้องชายพวกเขาเชียวน่ะ หลังจากขาดการติดต่อไปในเหตุการณ์ปูเย่เทียน
พวกเขาต่างส่งของขวัญมากมายให้กัยน้องชายของพวกเขาเนื่องในวันเกิดของ เว่ยอู๋เซี่ยน แล้วก็ได้จดหมายตอบกลับว่าให้มาฉลองงานเลี้ยงวันเกิดย้อนหลังแถมยังระบุวันเวลาไว้อย่างละเอียดจากน้องชายของพวกเขาเอง
เนื่องจากพวกเขามีธุระด่วนหรือไม่ก็จำศีลเป็นเวลานานที่ดันตรงกับวันเกิดน้องชายของพวกเขาทุกครั้งไป
และสถานที่ๆพวกเขาเริ่มที่จะจัดงานวันเกิดย้อนหลังของปรมาจารย์อี๋หลิง เว่ยอู๋เซี่ยน ก็คือ อวิ๋นเมิ่ง ที่ๆน้องชายของพวกเขาคุ้นเคยดีและเติบโดมาได้อย่างมีคุณภาพ
แต่สิ่งนี้จะทำให้พวกเขาเสียใจไปตลอดชีวิตว่าพวกเข่ไม่น่าปล่อยให้น้องชายของพวกเขาไปอยู่ที่อวิ๋นเมิ่งเลย
โดยมีบุคคลบุคคลหนึ่งจ้องมองลูกแก้วความทรงจำด้วยสายตาเจ็บปวดและเศร้าสร้อยมากเพียงไหนมิมีใครรู้นอกจากสายตาอันดำมืดที่จ้องมองภาพเหล่านั้นอยู่ในลูกแก้วสื่อสารพร้อมกับลูบหัวปรมาจารย์อี๋หลิง เว่ยอู๋เซี่ยน ต่อไป
และความทรงจำที่พวกเขาเริ่มดูคือ
.......
.......
.......
.......
.......
...วัยเด็กที่แสนเจ็บปวดแต่ก็อบอุ่น...
...****************...
ตัดจบค้าาาา เหนื่อยมากเลย ถ้าชอบกดติดตาม กดไลค์ กดชื่นชอบ กดแชร์ให้ด้วยนะคะ สำหรับวันนี้ไปล่ะ คามุย//หายตัว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
