ห้องเรียนว่างเปล่าชั้น 3
แสงจากหน้าต่างเริ่มเบาบางลง
โคอิยืนเงียบอยู่ตรงประตู ขณะที่มาร์คนั่งไขว้ขาอยู่บนโต๊ะไม้เก่า
มือถือในมือติดเกมไว้ค้าง ๆ
แต่สายตาเขากลับจ้องมาทางโคอิไม่ขาด
โคอิ:
“ขอโทษที่บุกเข้ามา...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบ”
มาร์ค: (ไม่ตอบทันที)
"...ไม่ได้รำคาญ ถ้านายเข้ามาเงียบ ๆ แบบนี้ทุกวันก็ยังได้"
เสียงนั้นนิ่ง แต่กวนประสาทเล็กน้อย
โคอิกะพริบตาอย่างงง ๆ
มาร์ควางมือถือบนโต๊ะ แล้วโน้มตัวไปพิงขอบหน้าต่าง
ขาก็แกว่งเบา ๆ
มาร์ค:
“นั่งสิ จะยืนจนเลิกเรียนรอบสองเหรอ?”
โคอิเดินไปนั่งเก้าอี้อีกฝั่ง
บรรยากาศเงียบสนิท มีแค่ลมพัดผ่านผ้าม่านเสียงเบา ๆ
---
โคอิ:
“…นายชอบอยู่เงียบ ๆ แบบนี้เหรอ?”
มาร์ค:
“ก็เงียบกว่าห้องเรียน ไม่ต้องฟังพวกปากมาก ไม่ต้องเห็นพวกเสแสร้ง”
(หยุดนิดหนึ่ง)
“ยกเว้นนาย”
โคอิ:
“หืม?”
มาร์ค:
“นายไม่ได้เสแสร้งไง…แค่งง ๆ กับโลกบ้างบางที”
โคอิหลบสายตาอย่างเขิน ๆ
---
เงียบกันอีกพัก
โคอิกำลังจะลุกกลับ แต่มาร์คพูดขึ้นก่อน
มาร์ค:
“นายชอบใครอยู่หรือเปล่า?”
คำถามนั้นเหมือนแรงดีด
โคอิหยุดนิ่งทันที
โคอิ:
“เอ่อ…ทำไมถามแบบนั้น…”
มาร์ค:
“แค่ถาม” (เสียงราบเรียบ)
“ถ้ามี ฉันจะได้เลิกมองนายแบบนี้”
โคอิเงียบ…ไม่รู้จะตอบว่าอะไร
รู้แค่ว่าเวลามาร์คพูดประโยคตรง ๆ แบบนี้ มันไม่เหมือนใคร
ไม่มีลูกเล่น ไม่มีมุข ไม่มีรอยยิ้ม...แต่ก็ทำให้ใจเต้นแรง
---
โคอิ:
“ฉัน…ยังไม่รู้ว่าชอบคืออะไร”
มาร์ค: (พยักหน้า)
“งั้นก็ดี จะได้เริ่มพร้อมกัน”
---
บรรยากาศในห้องไม่เย็น
แต่โคอิกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแทรกเข้ามาในอก
มาร์คไม่พูดอีก
เพียงแค่หยิบมือถือกลับมา กดเปิดเกมต่อ
แต่ระหว่างที่กดหน้าจอ
เสียงเบา ๆ ของเขาก็หลุดออกมา
มาร์ค:
“ถ้านายคิดจะชอบใคร…ก็ช่วยคิดถึงฉันด้วยหน่อยก็แล้วกัน”
--
โคอิไม่ได้ตอบ
แค่หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง
แต่ริมฝีปากกลับเผลออมยิ้มบาง ๆ ออกมา
เสียงหัวใจ…มันไม่เงียบเหมือนเกม(?)
หลังคำพูดของมาร์คจบลง
ทั้งห้องก็เงียบอีกครั้ง
โคอิพยายามไม่ขยับ ไม่ตอบโต้
แต่หัวใจมันไม่เงียบเหมือนที่ปากไม่พูด
เขาแอบเหลือบมองไปทางมาร์ค
เด็กหนุ่มคนนั้นยังคงก้มหน้าเล่นเกมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่...นิ้วที่แตะหน้าจอกลับหยุดนิ่ง
โคอิ:
“…ถ้าฉันคิดถึงนาย…นายจะทำอะไร?”
มาร์ค: (ยังไม่เงยหน้า)
“ก็จะอยู่ตรงนี้…ให้คิดถึง”
คำตอบนั้นทำให้โคอิหน้าร้อนวูบ
เขารีบหันหน้าไปทางอื่นทันที
โคอิ:
“…พูดแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า?”
มาร์ค: (เงยตาขึ้น)
“ไม่เคยพูดกับใครเลย…นอกจากนาย”
---
เสียงแชตในเกมดังขึ้นเบา ๆ
แต่ไม่มีใครสนใจ
มาร์ควางมือถือไว้ข้างตัว แล้วเท้าคางมองโคอิเต็ม ๆ
ดวงตาคมกริบ เย็นจัด
แต่ในตอนนี้…กลับเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่อ่อนโยนจนโคอิรู้สึกว่า “หลบไม่ได้”
มาร์ค:
“ถ้าไม่รู้จะไปอยู่ตรงไหนในโรงเรียนนี้…มาอยู่ตรงนี้ก็ได้นะ”
โคอิ:
“…ตรงไหน?”
มาร์คชี้มาที่ “เก้าอี้ข้างตัว”
ที่ตอนนี้ว่างเปล่า
มาร์ค:
“ตรงนี้…ฉันไม่อนุญาตให้ใครนั่งเลย นอกจากนาย”
โคอิมองเก้าอี้นั่นเงียบ ๆ
ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้าง ๆ อย่างระวัง
หัวใจเขาเต้นแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
แต่ไม่รู้เพราะอะไร…มันกลับรู้สึกปลอดภัยที่สุด
---
เวลาผ่านไปหลายสิบนาที
ไม่มีบทสนทนาอีกเลย
มาร์คเล่นเกม
โคอิวาดรูป
นั่งข้างกันแบบนั้น
เงียบ...แต่มันไม่ว่างเปล่า
---
ก่อนโคอิจะลุกกลับ
มาร์คพูดขึ้นเบา ๆ โดยไม่หันมา
มาร์ค:
“พรุ่งนี้…จะมานั่งตรงนี้อีกใช่ไหม?”
โคอิ: (นิ่งไปครู่)
“…อืม ถ้านายยังไม่เบื่อ”
มาร์ค:
“ฉันไม่เคยเบื่ออะไรที่เป็นนายเลย”
---
จบตอนที่สาม---
แอดขอมาต่อแค่นี้นะครับ บ่ไหว!!คิดบ่ออก
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments