เสียงนาฬิกาดัง “ตึ๊ก…ตั๊ก” อย่างหนักแน่นในห้องเรียนว่างเปล่า
โคอิยืนนิ่งอยู่กลางห้อง เหงื่อผุดขึ้นตรงขมับ แม้อากาศจะเย็นแต่หัวใจกำลังเต้นแรงจนรู้สึกได้
ไม่ได้ตั้งใจจะมา
แค่ “หลงทาง”
โรงเรียนเซย์เรียวใหญ่เกินไปสำหรับเด็กใหม่ตัวเล็กแค่ 150 ซม.
แถมยังเงียบชวนขนลุกในช่วงเย็นแบบนี้
“นี่ไม่ใช่ห้องปีหนึ่งแน่ ๆ…”
เสียงใสพึมพำกับตัวเองอย่างไม่มั่นใจนัก
ระหว่างที่กำลังจะหมุนตัวกลับ ประตูห้องก็เปิดขึ้นช้า ๆ พร้อมเสียงฝีเท้าเรียบเฉียบ
ตึก… ตึก… ตึก…
ชายหนุ่มผมเข้ม สวมเสื้อคลุมทับชุดนักเรียน เดินเข้ามาพร้อมกลิ่นอายเย็น ๆ จ้องมองตรงมาทางโคอิด้วยดวงตาคมกริบ
> “ชื่ออะไร”
โคอิชะงักไปเล็กน้อย
“โคอิครับ”
ชายหนุ่มนิ่งไป ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ
> “เป็นไปไม่ได้…”
“ครับ?” โคอิขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจคำพูดนั้นแม้แต่น้อย
แต่ชายตรงหน้าไม่พูดอะไรต่อ เดินผ่านไปนั่งลงที่โต๊ะครูอย่างเงียบงัน
“ห้องนี้ปกติไม่มีใครเข้ามาได้ ถ้าไม่ใช่คนที่เคยอยู่ในนี้” เสียงทุ้มเย็นพูดชัดถ้อยชัดคำ
“นายมาได้ยังไง?”
“ผมหลงทางครับ!”
คำตอบของโคอิเต็มไปด้วยความลนลาน
ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
เสียงใสปนยียวนตะโกนมาแต่ไกล
> “โคอิ! อยู่ในนี้จริง ๆ ด้วยเหรอวะ!”
ร่างสูงพุ่งเข้ามาแบบไม่ขออนุญาต ก่อนจะพาดแขนโอบคอคนตัวเล็กอย่างสนิทสนม
โทระ รุ่นพี่ผมยุ่งประจำโรงเรียน หน้าตากวน ๆ แต่ดวงตากลับเปล่งประกายอบอุ่น
“ตัวเล็กอย่างกับลูกหมา หายไปทั้งคนตามหาแทบแย่”
โทระหัวเราะเบา ๆ ก่อนกระซิบข้างหู
> “ห้องนี้ไม่ใช่ที่ที่เด็กใหม่ควรมา…แต่ก็มาแล้วนี่นะ”
ประธานนักเรียนลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้ง ดวงตาเฉียบคมสะท้อนแววตึงเครียด
> “ปีสองไม่ควรเข้าพื้นที่นี้เช่นกัน”
“เอาน่า ๆ แค่รับเด็กหลงทาง ไม่ทำลายอะไรหรอก”
โทระหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วโอบหลังโคอิออกจากห้อง
ก่อนจะเดินออกจากประตู
เสียงเรียบนิ่งของประธานนักเรียนดังขึ้นอีกครั้ง
> “ระวังตัวไว้ด้วยนะ…โคอิ”
“โรงเรียนนี้ ไม่ปลอดภัยสำหรับคนที่ ‘เคยอยู่ที่นี่มาก่อน’”
หัวใจเจ้าตัวจิ๋วเต้นผิดจังหวะทันที
“ผม...เคยอยู่ที่นี่เหรอ?”
บนทางเดินกลับหอพัก
โคอิรู้สึกเหมือนมีสายตาหลายคู่กำลังเฝ้ามองจากเงามืดตลอดทาง
ไม่ใช่แค่สายตาจากนักเรียนคนอื่น
แต่เป็นสายตาที่เย็นยะเยือก เหมือนอะไรบางอย่าง “ไม่ใช่มนุษย์”
และเมื่อเดินมาถึงใต้เสาไฟหน้าหอพัก
เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากมุมมืด
> “หายไปไหนมา โคอิ…”
เสียงเรียบ...แต่ทรงพลังพอจะทำให้ร่างเล็กชะงัก
โคอิหันไป
นพ พิงเสาไฟ แขนกอดอก ดวงตาสะท้อนแสงจันทร์
“พี่…?”
> “อย่าเรียกพี่…ในโรงเรียนนี้ ห้ามให้ใครรู้ความสัมพันธ์ของเรา”
โคอิยืนนิ่ง ใจเต้นแรง
สายตาของนพ ไม่ได้มีแค่ความห่วงใย แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกล้ำยากจะอธิบาย
และในตอนนั้นเอง...
โคอิเหมือนจะรู้ว่า
ชีวิตในโรงเรียนเซย์เรียว...ไม่มีทาง “ธรรมดา” อีกต่อไป
💙 END ตอนที่ 1
> พร้อมเข้าสู่ตอนต่อไปที่จะเริ่มปั่นหัวใจ~
ตอนหน้า: “ของของใคร?” – โทระเริ่มแสดงความเป็นเจ้าของ
นพเริ่มปิดกั้นคนอื่น
ลีโอเริ่มจ้องโคอิแบบเปิดเผย...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments