ไค...!

เสียงลมหายใจของริวดังสั่นอยู่ข้างหูของไค ร่างเล็กสั่นระริกในอ้อมแขนที่ไม่ยอมปล่อย มือของไคกดท้ายทอยอีกฝ่ายให้แนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น

“ริว…รู้ใช่มั้ย ว่าฉันไม่ได้ให้หนี”

น้ำเสียงของไคเรียบนิ่ง แต่น้ำเสียงนั้นกลับหนักพอจะทุบให้หัวใจของริวเต้นถี่จนเจ็บ

ดวงตาของไคเต็มไปด้วยบางอย่างที่ไม่ใช่เพียงแค่ความต้องการ — แต่มันคือ ความครอบครอง

“ขอ...แค่เบากว่านี้หน่อยได้มั้ย…”

เสียงของริวเบาจนแทบเป็นกระซิบ แต่ไคกลับโน้มหน้าลงมาใกล้ ยิ้มมุมปากที่ดูอันตรายกว่าเดิม

“ขอเหรอ? ริว นายยังไม่เข้าใจเลยว่า…คืนนี้ใครกันแน่ที่ต้อง ยอมทุกอย่าง”

คำสุดท้ายนั้นเปลี่ยนทุกอย่าง ราวกับเขาไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธอีก

ริมฝีปากของไคบดลงที่ลำคอของริวอย่างแรงจนอีกฝ่ายสะดุ้ง เผลอครางต่ำในลำคอ

"อึก... ไค...!"

“เงียบ แล้วก็…จดจำทุกสัมผัสของฉันไว้”

คืนนั้น — คือค่ำคืนที่ริวไม่มีทางลืมได้เลย

เขาจดจำไม่ใช่แค่แรงสัมผัส แต่ยังรวมถึงดวงตาของคนตรงหน้า…

ที่ทั้งโหดร้าย เยือกเย็น และ…ร้อนแรงอย่างไม่น่าให้อภัย

เสียงครางของริวกลายเป็นเพียงเสียงหอบหายใจที่กระชั้นถี่ เนื้อตัวอ่อนแรงแทบไม่รู้สึกถึงพื้น

ไคไม่พูดอะไรอีกแล้ว มีเพียงแรงกระแทกที่ยังคงดำเนินต่อไป รุนแรงแต่มั่นคง เหมือนเขาจะ กลืน ทุกลมหายใจของริวให้หมดไป

เสียงหายใจของริวขาดห้วง สั่นไหวในลำคอ มือที่พยายามดันไคออกเริ่มอ่อนแรงจนยกไม่ขึ้น

ร่างกายทั้งร้อนทั้งชา จังหวะหัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ... ริวไม่เคยรู้มาก่อนว่า “ความรู้สึกจะพังทลายได้เร็วขนาดนี้”

“อย่าฝืนเลยริว...” ไคกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา เสียงทุ้มแหบพร่าเต็มไปด้วยแรงอดกลั้น

เขาค่อย ๆ ไล้ปลายนิ้วจากเอวขึ้นไปตามแนวกระดูกสันหลังของริว ร่างนั้นสะท้านไหวราวกับโดนกระแสไฟฟ้าช็อต

“อื้อ... พะ... พอ...” เสียงร้องเบาหวิวที่แทบไม่มีแรงขัดขืน ดวงตาสีดำที่เคยแน่นิ่งบัดนี้พร่าเลือน น้ำตาหยดเล็กเอ่อคลอ

แต่ไม่ใช่เพราะเจ็บ...

หากเป็นเพราะ "รู้สึก" จนล้นท่วมไปหมด

ไคดันแผ่นหลังริวแนบกับอกเขา ปลายนิ้วลากผ่านเรียวคอ กดจูบลงแผ่วเบาอย่างเป็นเจ้าของ

“ถ้าเธอสลบ... ฉันจะไม่หยุดนะ”

“อึก…ไค…” เสียงริวแทบจะไม่มีแรงพอจะเปล่งออกมา

เปลือกตาของเขาเริ่มหนัก น้ำตาใสคลอเบ้า มือสั่นระริกเผลอเกาะเสื้อของไคไว้แน่นราวกับเป็นทางรอดสุดท้าย

แต่ไคไม่หยุด เขายังคงขยับสะโพกอย่างหนักแน่น เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้อง

ริมฝีปากของเขาซุกไซ้ซอกคออีกฝ่าย ราวกับย้ำว่า ร่างนี้เป็นของเขาทั้งหมดแล้ว

“ห้ามหลับ…ริว ยังไม่จบ”

เสียงนั้นเย็นชาแต่สั่นเบา คล้ายจะสะกดจิตอีกฝ่าย

ทว่า ร่างในอ้อมแขนกลับเริ่มคลายแรง มือที่เกาะไว้แน่นเมื่อครู่เริ่มตกลงข้างตัว

“ไค...ฉัน...ไม่ไหว…”

เสียงสุดท้ายนั้นแทบไม่ได้ยิน

เปลือกตาปิดสนิท ร่างทั้งร่างแนบไร้เรี่ยวแรงกับอกไค

เขาหลับไป…ทั้งแบบนั้น — ทั้งที่ยังถูกครอบครองอยู่ในวินาทีสุดท้าย

ไร้การต่อต้าน ไร้แม้แต่เสียงสะท้อน

ไคหยุดขยับเพียงเล็กน้อย สายตาจับจ้องใบหน้าที่สงบนิ่ง

มือใหญ่ยกขึ้นลูบเส้นผมนุ่มเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาวพร้อมรอยยิ้มบางที่แทบไม่มีใครเคยเห็น

“...หลับจริง ๆ ด้วยสินะ ริว”

เขากระซิบ ก่อนจะดึงร่างนั้นเข้ามากอดแน่น

ไม่ใช่เพราะอ่อนโยน — แต่เพราะต้องการ ไม่ให้หนีไปไหนอีกเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***