...-----ตอนที2---------...
...วันถัดมา...
...ซูจียังมาที่โรงเรียน...
...ทั้งที่ใบหน้าเธอยังมีรอยฟกช้ำ ริมฝีปากแตกระแหง และหัวใจ...ที่ยังเจ็บอยู่ทุกจังหวะหายใจ...
...แต่เธอไม่ขาดเรียน...
...ไม่ใช่เพราะเธอรักการเรียน...
...แต่เพราะเธอกลัว “หมดสิทธิ์ทุน”...
...แล้วแม่...จะไม่มีใครช่วย...
...---...
...เสียงกระซิบในห้องเรียนดังขึ้น...
...> “ยัยหน้าฟกมาแล้วว่ะ ดูดิ๊ คิดว่าชาฮยอนอูมาช่วยแล้วจะรอดเหรอ?”...
...มินจี ทำหน้าเหยียดพลางแตะเมคอัพราคาแพง...
...จางฮาน่า หยิบมือถือขึ้นอีกครั้ง...
...คราวนี้ไม่ถ่ายวีดีโอ แต่โพสต์ในโซเชียล...
...“เธอไม่ตายง่ายๆจริงๆว่ะ แสบจริง #ซูจีมาราธอนความอดทน #คนจนก็ยังเรียนได้?”...
...ทุกคนหัวเราะเบาๆในคาบเรียน...
...แม้แต่ครู...ก็แค่เมิน...
...ซูจียังนั่งนิ่ง...
...จดโน้ตลงสมุด...
...แม้ตาจะพร่าเพราะตาบวมข้างหนึ่ง...
...---...
...พักกลางวัน...
...เธอเดินไปหลังโรงอาหารอีกครั้ง...
...ที่ที่เธอมักนั่งเงียบๆ เพราะไม่มีใครอยากให้ “กลิ่นจน” มาใกล้โต๊ะพวกเขา...
...แต่วันนี้ไม่ใช่วันเงียบ...
...> ซูจีเจอสมุดเรียนของตัวเองถูกฉีกแถมโดนเขียนด้วยลิปสติก...
...> “แค่นี้ยังไม่สำนึกเหรอ?”...
...เสียงของ ชเวซูอา ดังมาจากด้านหลัง...
...“ฉันไม่เข้าใจว่ามึงอยากเรียนไปทำไมวะ?”...
...“เรียนจบไปมึงก็จนอยู่ดี”...
...> ซูจียังไม่ทันตอบ...
...ก็โดนซูอาเหวี่ยงลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง...
...คราวนี้เธอโดนถีบซ้ำที่ท้อง...
...แรงพอให้เธอไอออกมา...
...จุกแน่นจนขยับตัวไม่ได้...
...คิมมินจีเอาน้ำสาดใส่หน้าเธออีก...
...“ล้างหน้าให้สดชื่นหน่อยนังโง่”...
...ฮาน่ายืนถ่ายคลิปแบบซูมเข้าซูมออกอย่างตั้งใจ...
...คล้ายกำลังเก็บไว้ขายในกลุ่มลับที่คนชอบดูคนโดนรังแก...
...---...
...> ซูจีไม่พูด...
...แต่เธอรู้สึกได้...
...“ข้างในเธอ” เริ่มเปลี่ยน...
...---...
...คืนนั้น...
...เธอกลับถึงหอ...
...ซ่อนเสื้อเปื้อนเลือดไว้ใต้เตียง...
...ล้างตัวเงียบๆ...
...แล้วจ้องมองเงาในกระจก...
...> “ถ้าชีวิตมันไม่ยุติธรรม...”...
...“งั้นฉันก็ไร้ค่าที่จะอยู่ต่อหรอ?”...
...เธอจ้องแววตาตัวเอง...
...มันเต็มไปด้วยคำถาม...
...คำถามที่ไม่อยากได้คำตอบจากพระเจ้า...
...แต่เธออยาก “หาคำตอบด้วยตัวเอง”...
...---...
...วันรุ่งขึ้น...
...เธอเดินไปเรียนอีกเหมือนเดิม...
...แต่คราวนี้......
...เธอพกมีดปลายแหลมอันเล็กไว้ในถุงเท้า...
...ไม่ใช่เพื่อทำร้าย...
...แต่เพื่อ “ป้องกันตัว”...
...และเพื่อให้รู้ว่า “ฉันไม่เปลือยอีกต่อไป”...
...---...
...เมื่อเลิกเรียน เธอเดินกลับหอ แต่คราวนี้......
...ฝนเริ่มตก...
...ฝนในโซลเดือนมีนา...
...หนาว เหงา และเปียกเหมือนคำสาป...
...> “ยังอึดอยู่นะ”...
...เสียงจากเงามืดดังขึ้น...
...เธอหันขวับ...
...ชาฮยอนอู ยืนพิงกำแพงเปียกฝน...
...ไม่มีร่ม...
...ไม่มีเหตุผล...
...ไม่มีรอยยิ้ม...
...เธอไม่พูด...
...เขาก็ไม่พูด...
...มีเพียงสายตาที่ประสานกันใต้สายฝน...
...เขาจ้องเธอเหมือนอยากรู้ว่า...
...> “มนุษย์แบบเธอ ทนได้ไกลแค่ไหน?”...
...> “พวกนั้นยังไม่เข็ด?” เขาถามเบาๆ...
...เธอไม่ตอบ...
...เพียงแค่พูดว่า......
...> “ช่วยฉันอีกครั้งได้ไหม?”...
...---...
...เขาหัวเราะเบาๆ เสียงเย็นเจี๊ยบ...
...> “ฉันไม่ได้ช่วยเธอวันนั้น”...
...“ฉันแค่รำคาญเสียงพวกมัน”...
...“และเธอก็แค่...อยู่ในฉากนั้นเฉยๆ”...
...---...
...เธอหน้าชา...
...ยืนนิ่งท่ามกลางฝนที่เริ่มเทหนักขึ้น...
...> เขาหันหลังจะเดินจากไป...
...แต่ก่อนจาก...
...เขาหยุด แล้วพูดกับฝน...
...> “แต่ถ้าวันไหน...เธออยาก ‘ล่า’ มากกว่า ‘หนี’...”...
...“ก็มาหาฉันที่คฤหาสน์บนเขา”...
...“ฉันจะให้ทางเลือกที่ต่างจากโลกใบนี้”...
...แล้วเขาก็หายไปในม่านฝน...
...ทิ้งไว้เพียงคำพูด...
...ที่เหมือนคำเชิญจากปีศาจ...
...---...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments