อยากเป็นผู้หนีหรือผู้ล่า:-
...------ {ตอนที่1}-----...
เสียงฝีเท้าหนักเบาสะเปะสะปะของพวกชเวซูอาดังลั่นตรอกทางเดินหอพักด้านหลังโรงเรียน
กล้องมือถือ ส่องหน้าซูจีไว้ใกล้ๆ จางฮาน่ากดไลฟ์ลงสตอรี่พร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก
คิมมินจีโยนน้ำอัดลมใส่เธอเต็มแรง
“อ้าววววววว เปียกหมดเลยอ่ะ ขอโทษทีนะ...แขนมันลั่น”
ซูจีตัวสั่น เสื้อชุ่มน้ำ หายใจติดขัด
“พะ...พอเถอะ...” เธอพึมพำเสียงเบาราวกับลม
“ว่าไงนะ? กล้าส่งเสียงกับฉันเหรอ นังหนูทดลอง?”
ซูอายกมือตบหน้าเธอเต็มแรง เสียงดัง “เพี้ยะ!” จนหัวเธอหัน
เลือดกำเดาไหล
“มึงร้องไห้เหรอ? โอ๊ย ตลกว่ะ!” ฮาน่าเย้ย ดึงผมเธอขึ้นให้เงยหน้า
“อย่าหลบกล้องสิจ๊ะ นางเอกต้องสู้กล้อง”
> ทุกคนหัวเราะ
แต่ซูจีกลั้นไม่ไหว น้ำตาไหลอย่างหมดแรง
เธอล้มลงกับพื้น มือปิดหน้า
เหมือนตัวเองไม่มีแม้แต่ “ค่าของมนุษย์”
เธอจำได้...แม่โทรมาเมื่อคืน
“ลูกต้องอดทนนะ เงินที่เขาให้เรียนมันมากกว่าเราจะหาได้ทั้งชีวิต”
เธอกล้ำกลืนเลือด น้ำตา และศักดิ์ศรี
ทั้งที่ใจอยากตะโกนกลับไปว่า—
> “แม่ หนูเจ็บ!”
แต่เธอแค่...เงียบ
---
เสียงฝีเท้าผ่านมาช้าๆ
ทุกคนหยุด
หันไปมอง
ชายหนุ่มในชุดนักเรียนสีดำสนิท ผมปัดข้างหนึ่งลงปิดตา
สูง
หล่อแบบประหลาด
ดวงตาสีแดงเหมือนเลือดกรุ่นๆ
ริมฝีปากซีดขาวเหมือนคนไม่เคยได้นอน
เขาหยุดเท้า มองฉากเบื้องหน้าด้วยสีหน้า “รำคาญ”
> “เสียงดังน่ารำคาญ”
“พวกเธอไม่รู้หรือไงว่าเขตนี้ไม่ใช่ที่เล่นละครสัตว์”
เสียงของเขานิ่ง เย็น...แต่ไม่ใช่เย็นเพราะสงสาร
มันเย็นเพราะ “เบื่อ”
ซูอาหันไป เงียบไปชั่ววูบ
ถึงจะหยิ่งแค่ไหน เธอก็รู้จักเขา...
ชาฮยอนอู
ลูกชายของตระกูลชาฮวา บริษัทอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งในเกาหลี
เจ้าของคฤหาสน์บนเขาที่ไม่มีใครกล้าย่างกราย
และ—
ข่าวลือว่าเขาเป็นฆาตกรโรคจิต ที่หายตัวไปกลางดึกทุกคืน
> เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แค่เดินผ่าน
แต่แววตาที่ปรายมองซูอา...เหมือนมีคำว่า “ไร้ค่า” ซ่อนอยู่
ฮาน่ากับมินจีหุบกล้องอย่างรวดเร็ว
เหมือนเจอของจริง
“ขอโทษค่ะ!”
เสียงซูอาดังขึ้นทันที
ก่อนเธอจะรีบลากพรรคพวกออกไปอย่างลนลาน
ฮยอนอูไม่ได้มองซูจีเลย
เขาเดินผ่านเธอเหมือนเธอเป็นอากาศ
มีเพียงคำพูดเบาๆที่เขาพึมพำก่อนพ้นระยะ
> “น่ารำคาญ...มนุษย์”
---
ซูจีนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น
มือปาดเลือดใต้จมูก น้ำตาอาบแก้ม
เสื้อเปียก มือสั่น และหัวใจ...บอบช้ำ
เธอไม่ได้คิดว่าผู้ชายคนนั้น “ช่วย”
เขาแค่ผ่านมา
และบังเอิญ “ตัวตนของเขา” ทำให้พวกนั้นกลัว
แต่สำหรับเธอ...
แค่ใครสักคนหยุดพวกนั้นได้ แม้เพียงครั้งเดียว
มันก็ทำให้ “หัวใจที่แหลก” ยังเต้นอยู่ได้อีกวัน
---
> คืนนั้น
เธอเขียนลงในไดอารี่ที่เก่าจนเย็บเล่มเกือบหลุด
"ฉันไม่อยากตื่นมาเจอเช้าใหม่อีกต่อไป
แต่ฉันก็ยังกลัวตายมากกว่า
เพราะคนที่อยู่ข้างหลังฉัน...ยังต้องการเงินจากทุนของฉัน
แม้ว่าฉันจะไม่มีค่าอะไรเลย
แต่สำหรับแม่...ฉันคือความหวังเดียว"
-----------------------------
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments