ตอนที่ 4

บ้านกลางป่า - ค่ำคืนเงียบงัน

เสียงจักจั่นดังระงมรอบตัว ณิชานั่งอยู่บนพื้นไม้ กระดาษโน้ตจำนวนมากวางระเกะระกะอยู่ตรงหน้า เธอพยายามถอดรหัสที่อยู่ในสมุดวาดภาพของพ่อ ขีดเขียนตัวเลข เส้น และสัญลักษณ์แปลก ๆ จนเต็มกระดาษ

คีรียืนเงียบ ๆ อยู่ใกล้หน้าต่าง ส่องกล้องไรเฟิลออกไปยังแนวต้นไม้ไกล ๆ

เขาไม่ไว้ใจความเงียบนี้เลย มันเงียบเกินไป... นิ่งผิดปกติ

“เธอเหนื่อยไหม?” เขาถาม

ณิชาหันมา ยิ้มบาง ๆ “เหนื่อย… แต่ถ้าพ่อเลือกเก็บข้อมูลสำคัญไว้กับฉัน มันก็ต้องมีเหตุผล”

เธอวางมือลงบนสมุดก่อนพูดต่อ “ฉันฝันถึงเขาบ่อยมากตอนเด็ก… ฝันว่าเขาใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำเงิน แล้วพูดบางอย่างซ้ำ ๆ”

คีรีขมวดคิ้ว “พูดว่าอะไร?”

เธอมองเขา แล้วตอบช้า ๆ

“ห้อง 2711 อย่าลืมรหัส 4153”

...

กรุงเทพฯ – สำนักงานสาขาลับขององค์กร

เบลล์ ชายหนุ่มหน้าเรียบที่แฝงความโหดเหี้ยม กำลังตรวจสอบกล้องวงจรปิดทั่วประเทศ

เขาสแกนใบหน้าของณิชาและคีรีผ่านระบบ AI ติดตาม

จนพบหลักฐานจากกล้องหน้ารถบนทางหลวงหมายเลข 323 – มุ่งหน้ากาญจนบุรี

เบลล์ยิ้มมุมปาก “จับสัญญาณเจอแล้ว…”

เขาหยิบโทรศัพท์

“เตรียมทีมพิเศษ รหัสดำ เดินทางคืนนี้เลย”

...

บ้านกลางป่า – เวลาตี 2

คีรีสะดุ้งตื่นจากเสียงบางอย่าง

"แกร๊ก..."

เขาคว้าปืนทันที ก่อนจะหันไปเรียก ณิชาเบา ๆ

“มีคนมา…”

เธอสะดุ้งทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็น ‘โหมดนักฆ่า’ เต็มตัว

คีรีปิดไฟห้อง แล้วลากเธอไปหลบในช่องลับใต้พื้นไม้

เสียงรองเท้าทหารเหยียบพื้นดินชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

พวกมันมาเร็ว… และมาพร้อมอาวุธหนัก

ปัง!! ปัง!!

เสียงปืนกลยิงใส่ประตูไม้จนกระเด็น

คีรีกระโดดออกมาจากมุมอับ ยิงสวนใส่ศัตรู 2 คนแรกแบบไม่ลังเล

แต่พวกมันมีมากกว่าที่เขาคิด

ห้าคน… แปดคน… สิบคน

เขาโดดกลับเข้าไปในช่องลับ

“ออกไปทางท่อน้ำข้างล่าง เราจะหนีผ่านอุโมงค์ใต้บ้าน!”

ณิชาไม่ถามอะไรอีก เธอเชื่อเขา… แม้หัวใจจะเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก

...

อุโมงค์ใต้ดิน – ทางหลบหนีสุดท้าย

คีรีเปิดประตูเหล็กเก่า ๆ ที่เต็มไปด้วยสนิม มันนำไปสู่ช่องทางเล็กที่ตัดเข้าไปในป่า

ขณะทั้งคู่คลานออกมา คีรีก็หยุดกะทันหัน

แสงจากเลเซอร์สีแดงสองจุดฉายเข้าที่หน้าอกเขา

“หมอบ!” เขาผลักณิชาลงกับพื้นก่อนเสียงปืนดังขึ้น

กระสุนเฉียดไหล่เขาไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร

เขากัดฟัน เจ็บ แต่ยังไม่หยุด

คว้าระเบิดควันออกจากเป้ แล้วขว้างไปด้านหน้า

ฉัวะ!!

กลุ่มควันพวยพุ่งขึ้นในทันที เขาคว้ามือเธอแล้ววิ่งฝ่าควันหนีออกจากจุดซุ่มยิง

...

หลังหลบหนีมาได้สองกิโลเมตร

ทั้งสองหยุดหอบหายใจอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

“นาย… โดนยิงเหรอ?” ณิชาเห็นเลือดไหลเปื้อนเสื้อเขา

คีรีพยักหน้า “แค่ถาก… ยังไม่ถึงตาย”

“เราจะไปไหนต่อ?”

เขามองเธอด้วยสายตาจริงจัง

“เราจะเข้าเมือง… ไปที่ห้อง 2711 ที่เธอฝันถึง”

“แล้วเราจะหาเจอเหรอ ห้องแค่นั้น?”

คีรีหยิบมือถือขึ้นมากดบางอย่างบนแผนที่

“ห้อง 2711 เป็นรหัสของ สถานีความมั่นคงเก่าในกรุงเทพฯ มันถูกปิดเมื่อสิบปีก่อนเพราะเหตุไฟไหม้ แต่มีข่าวลือว่า... ข้อมูลสุดท้ายของรัฐบาลยังค้างอยู่ในเซิร์ฟเวอร์ลับใต้ดิน”

เขาหันมามองเธอ

“นั่นแหละคือสิ่งที่พ่อเธอซ่อนไว้ — ความจริงที่จะเปลี่ยนทุกอย่าง”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***